„…Myślę, że ktoś był raz cięty i gotowe…“ — Wojciech Zabłocki.
Wojciech Mikołaj Zabłocki (ur. 6 grudnia 1930 w Warszawie, zm. 5 grudnia 2020 w Warszawie) – architekt, szermierz (olimpijczyk).
Wychowanek węgierskiego szablisty Janosa Keveya, znawca architektury sportowej, wykładowca w Instytucie Architektury PŁ i na Wydziale Architektury Wyższej Szkoły Ekologii i Zarządzania w Warszawie. Mąż aktorki Aliny Janowskiej oraz ojciec Michała Zabłockiego, poety i reżysera.
Specjalista szabli, brał udział w czterech igrzyskach olimpijskich, na których zdobył trzy medale – dwa srebrne i brązowy: Helsinki1952 – w drużynie zajął dzielone 5–8. miejsce, indywidualnie odpadł w ćwierćfinałowych walkach grupowych; Melbourne 1956 – w drużynie zdobył srebrny medal, indywidualnie zajął 6. Miejsce; Rzym 1960 – w drużynie zdobył srebrny medal, indywidualnie zajął 5. Miejsce; Tokio 1964 – w drużynie zdobył medal brązowy, nie startował indywidualnie.
Zdobył dziewięć medali mistrzostw świata, a także pięć tytułów mistrza Polski. W 1953 został indywidualnym mistrzem świata juniorów. W czasie kilkunastoletniej kariery zawodniczej reprezentował kluby: MKS Katowice, Budowlani Kraków, Krakowski Klub Szermierzy i Marymont Warszawa.
Niezależnie od kariery sportowej pracował zawodowo jako architekt. W 1954 ukończył studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1955 został członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich. Po zakończeniu kariery sportowej w 1964 r. poświęcił się architekturze. W 1968 obronił doktorat, a w 1980 habilitował się. Zajmował się przede wszystkim budownictwem sportowym (niektóre jego projekty to m.in. sala gier AWF w Warszawie, Ośrodek Przygotowań Olimpijskich w Warszawie, kompleks sportowy w Koninie, Centrum Sportowe w Zgorzelcu, ośrodek sportowy w Puławach, ośrodek sportowy w Aleppo, Ośrodek Olimpijski w Syrii w Latali Latakii), jest także wraz z rzeźbiarzem prof. Gustawem Zemłą współtwórcą m.in. Pomnika Powstańców Śląskich w Katowicach (1964–1967, 1968 nagroda resortowa).
Był wielokrotnie nagradzany zarówno za sukcesy sportowe, jak i prace architektoniczne. W 1995 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 1998 – Krzyżem Komandorskim tego orderu. 29 maja 2011 za wspaniałą karierę sportową, olbrzymią charyzmę w działaniu na rzecz sportowców i sportu oraz magiczne piękno zaklęte w Jego architekturze został uhonorowany Orderem Ecce Homo. Był kawalerem medalu Kalos Kagathos (1985) i członkiem kapituły tego odznaczenia.
Pięciokrotnie otrzymał złoty Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, był laureatem szeregu architektonicznych nagród resortowych. W 1952 znalazł się na szóstym miejscu Plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na najlepszych sportowców Polski, w 1954 był w tej klasyfikacji dziesiąty, a w 1955 – siódmy.
Jest autorem książek, m.in.: Z workiem szermierczym po świecie (1962), Podróże z szablą (1965), Piórkiem i szablą (1982), Architektura dla potrzeb czynnej rekreacji w aglomeracjach miejskich (1968), Cięcia prawdziwą szablą (1989), Polskie sztuki walki. Miecz oburęczny i szabla husarska (2001), Walczę więc jestem (2006), Architektura (2007); Szable świata (2011).
W latach 1982–1985 wystawiał swoje prace malarskie i rysunkowe w Warszawie, Aleppo i Damaszku. W 1987 brał udział w realizacji serialu dokumentalnego pt. Biała broń, jako konsultant i autor sekwencji pojedynków, w których brał udział razem ze swoim synem, Michałem. Jest współautorem książki "Bitwa Warszawska 1920" wraz z Januszem Jarosławskim.
Muszę powiedzieć, że potwierdza się reguła, czym ktoś ma większe osiągnięcia, tym bardziej skromny w relacjach z innymi. Kiedy pierwszy raz odwiedziłem Wojciecha Zabłockiego w jego domu 2 czerwca 2009 r. w Warszawie, gdzie mieszkał z aktorką Aliną Janowską (1923-2017), miałem dwie gwiazdy do uwiecznienia. Zaczęłem oczywiście od wybitnej aktorki, która również okazała się być niezwykłą osobością. Makijaż zrobiła siedząc przed mną i ciągle rozmawiając. Poczuła się jak na planie filmowym. Kiedy już zrobiłem jej zdjęcia, poszedłem na poddasze, gdzie miał swoją pracownie architektoniczną Zabłocki. Najpierw oprowadził mnie i pokazał swoje najnowsze prace, potem usiadł, gdzie spędzał każdego dnia wiele godzin, nad architektonicznymi planami. Pamiętam, że pytał mnie, czym sobie zasłużył, że chce go fotografować.
Dziś 5 grudnia 2020 r. na dzień przed swoimi 90 urodzinami zmarł Wojciech Zabłocki – „…Był ostatnim z wielkich, ostatnim pamiętającym czasy wielkiej świetności polskiej szabli. Bardzo mądry człowiek, do tego ciepły i miły. Zawsze był blisko szermierki, blisko związku. Jako środowisko mogliśmy na niego liczyć, bardzo godnie nas reprezentował. Planowaliśmy jego benefis na 90. urodziny, ale na przeszkodzie stanęła pandemia, a teraz wiadomo, że... nie zdążyliśmy…” – wspomina Zabłockiego prezes PZS Adam Konopka.
PORTRAIT with HISTORY Wojciech Zabłocki
"... I think someone was cut once and it's ready ..." - Wojciech Zabłocki.
Wojciech Mikołaj Zabłocki (born December 6, 1930 in Warsaw, died December 5, 2020 in Warsaw) - architect, fencer (Olympian).
A student of the Hungarian swordsman Janos Kevey, an expert in sports architecture, lecturer at the Institute of Architecture of the Lodz University of Technology and at the Faculty of Architecture of the University of Ecology and Management in Warsaw. The husband of the actress Alina Janowska and the father of Michał Zabłocki, a poet and director.
A saber specialist, he took part in four Olympic Games, where he won three medals - two silver and bronze: Helsinki1952 - in the team he took 5–8 split. place, individually eliminated in quarter-final group fights; Melbourne 1956 - he won a silver medal in the team, individually took 6th place; Rome 1960 - he won a silver medal in the team, individually took 5th place; Tokyo 1964 - he won a bronze medal in the team, he did not start individually.
He won nine world championship medals, as well as five Polish championship titles. In 1953 he became the individual world junior champion. During his several-year professional career, he represented the following clubs: MKS Katowice, Budowlani Kraków, Krakowski Klub Szermierzy and Marymont Warszawa.
Regardless of his sports career, he worked professionally as an architect. In 1954 he graduated from the Faculty of Architecture of the AGH University of Science and Technology in Kraków and in 1955 became a member of the Association of Polish Architects. After ending his sports career in 1964, he devoted himself to architecture. In 1968 he defended his doctorate, and in 1980 he obtained his habilitation. He was primarily involved in sports construction (some of his projects include the games room of the University of Physical Education in Warsaw, the Olympic Preparation Center in Warsaw, the sports complex in Konin, the Sports Center in Zgorzelec, the sports center in Puławy, the sports center in Aleppo, the Olympic Center in Syria in Latali Latakii), is also together with the sculptor prof. Gustaw Zemła, co-creator of, among others Monument to the Silesian Insurgents in Katowice (1964–1967, 1968 departmental award).
He has been awarded many times for both sports successes and architectural works. In 1995 he was awarded the Officer's Cross of the Order of Polonia Restituta, and in 1998 - the Commander's Cross of this order. On May 29, 2011, he was awarded the Order of Ecce Homo for his great sports career, enormous charisma in acting for athletes and sports, and the magical beauty enchanted in his architecture. He was a knight of the Kalos Kagathos medal (1985) and a jury member of this award.
He was awarded the gold medal for Outstanding Sports Achievements five times, and was a laureate of a number of architectural department awards. In 1952 he was sixth in the "Przegląd Sportowy" Plebiscite for the best Polish sportsmen, in 1954 he was tenth in this classification, and in 1955 - seventh.
He is the author of books, including: With bag fencing after the world (1962), Travel with a saber (1965), Piórek i sabą (1982), Architecture for active recreation in urban agglomerations (1968), Cuts with a real saber (1989), Polish martial arts. Two-handed sword and hussar saber (2001), I fight therefore I am (2006), Architektura (2007); Sabers of the World (2011).
In the years 1982–1985 he exhibited his paintings and drawings in Warsaw, Aleppo and Damascus. In 1987 he took part in the production of the documentary series White weapon, as a consultant and author of duels sequences in which he participated with his son, Michał. He is the co-author of the book "Bitwa Warszawska 1920" together with Janusz Jarosławski.
I must say that the rule proves that someone has greater achievements, the more modest in relations with others. When I first visited Wojciech Zabłocki in his house on June 2, 2009 in Warsaw, where he lived with actress Alina Janowska (1923-2017), I had two stars to perpetuate. Of course, I started with an outstanding actress who also turned out to be an extraordinary personality. She made makeup sitting in front of me and still talking. She felt like on a movie set. After taking pictures of it, I went to the attic, where Zabłocki had his architectural studio. First, he showed me around and showed me his latest work, then he sat down, where he spent many hours each day on architectural plans. I remember that he asked me what he deserved that he wanted to photograph him.
Today, on December 5, 2020, the day before his 90th birthday, Wojciech Zabłocki died - "... He was the last of the great, the last to remember the times of great glory of the Polish saber. A very wise man, warm and kind. He was always close to fencing, close to the relationship. As a community, we could count on him, he represented us very worthily. We planned his benefit for the 90th birthday, but a pandemic stood in the way, and now we know that ... we did not make it ... "- recalls Zabłocki PZS president Adam Konopka.
