„…Cały czas zdaję sobie sprawę, że w niebie będzie inaczej, niż myślimy…” – Wojciech Kilar.
„…Największym szczęściem jest to, że Pan Bóg dał mi kogoś, kogo kochałem. To nieważne czy ten ktoś mnie kochał. Akurat przypadkowo się złożyło, że ona mnie też kochała. Natomiast najważniejszy jest ten dar miłości. Tutaj wracamy do początku słowa Miłość. Za to jestem najbardziej wdzięczny Bogu, że uczynił mnie zdolnym do miłości...” – Wojciech Kilar.
Wojciech Kilar (ur. 17 lipca 1932 we Lwowie, zm. 29 grudnia 2013 w Katowicach, został pochowany na cmentarzu przy ul. Henryka Sienkiewicz w Katowicach we wspólnym grobowcu ze zmarłą w 2007 żoną Barbarą) – pianista, kompozytor muzyki poważnej i filmowej.
Jego dom rodzinny znajdował się przy ul. Sapiehy 89 we Lwowie. Ojciec kompozytora, Jan Franciszek Kilar, był lekarzem, zaś matka Neonilla – aktorką teatralną. Jako dziecko Wojciech Kilar z wielką niechęcią brał lekcje gry na fortepianie u pani Reissówny. Po przymusowym wysiedleniu ze Lwowa, w latach 1946–1947 kontynuował naukę gry na fortepianie w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej nr 2 w Rzeszowie u K. Mirskiego. W tym czasie zamieszkiwał w tamtejszej kamienicy przy ulicy Grunwaldzkiej 6. W Rzeszowie ukończył liceum.
Jako pianista zadebiutował w 1947 na konkursie Młodych Talentów, wykonując własne Dwie miniatury dziecięce (II nagroda). W latach 1947–1948 uczęszczał do Państwowego Liceum Muzycznego w Krakowie w klasie M. Bilińskiej-Riegerowej (fortepian) oraz Artura Malawskiego (harmonia – prywatnie), zaś w latach 1948–1950 do Państwowego Lizeum Muzycznego w Katowicach u Władysławy Markiewiczówny (fortepian).
Równocześnie pobierał prywatne lekcje kompozycji u Bolesława Woytowicza. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. Studiował u Władysławy Markiewiczówny (fortepian), Artura Malawskiego (teoria muzyki) i Bolesława Woytowicza (fortepian i kompozycja). Dyplom ukończenia studiów z wyróżnieniem uzyskał w 1955. W tym samym roku otrzymał II nagrodę za Małą uwerturę na Konkursie Utworów Symfonicznych na V Festiwalu Młodzieży w Warszawie.
W latach 1955–1958 był asystentem Woytowicza w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej. W 1957 uczestniczył w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadt. W latach 1959–1960 jako stypendysta rządu francuskiego kształcił się pod kierunkiem Nadii Boulanger w Paryżu.
W 1960 otrzymał za Odę Béla Bartók in memoriam nagrodę fundacji im. L. Boulanger w Bostonie. Występował także jako pianista wykonując własne utwory. 1979-1981 pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich. W 1977 został członkiem-założycielem Towarzystwa im. Karola Szymanowskiego w Zakopanem; przez dwie kolejne kadencje był wiceprezesem. Był również członkiem Związku Podhalan.
Przez wiele lat kompozytor związany był z Jasną Górą, gdzie m.in. świętował swoje urodziny. Obchodzono tam tzw. Dzień Kilara. Należał do konfraterni zakonu paulinów.
Był członkiem Rady Patronackiej Instytutu Jagielońskiego. W 2005 członek Honorowego Komitetu Poparcia Lecha Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich, następnie podczas kampanii przed wyborami do parlamentu w 2007 udzielił wsparcia PiS, a po śmierci Lecha Kaczyńskiego w katastrofie lotniczej w Smoleńsku w 2010 był Honorowym Przewodniczącym Śląskiego Społecznego Komitetu Poparcia Jarosława Kaczyńskiego w przedterminowych wyborach prezydenckich.
Kilar zadebiutował w końcu lat 50. na pierwszych edycjach festiwalu Warszawska Jesień. Początkowo jego twórczość pozostawała pod wpływem polskiego i europejskiego neoklasycyzmu. Kompozytor sięgał do klasycznych form i gatunków (Mała uwertura, I i II Symfonia, Sonata na róg i fortepian), także do klasycznej melodyki, orkiestry i brzmienia. Czerpał z twórczości Beli Bartoka, Igora Strawińskiego, Dymitra Szostakiewicza, Siergieja Prokofjewa. W 1960 za odę Béla Bartók in memoriamotrzymał nagrodę fundacji L. Boulanger w Bostonie.
Od początku lat sześćdziesiątych wraz z m.in. Krzysztofem Pendereckim i Henrykiem Góreckim współtworzył nową polską szkołę awangardową oraz nowy kierunek we współczesnej muzyce zwany sonoryzmem, nawiązywał do serializmu i dekafonii. Ważne utwory z tego okresu to: oparty na wierszu Rilkego Herbsttag (1960), jazzująco-sonorystyczny Riff 62 (1962), sonorystyczne Generique (1963) i Diphthongos(1964), sonorystyczno-dodekafoniczny Springfield Sonnet (1965), Training 68 (1968) oraz minimalistyczno-sonorystyczne Upstairs-Downstairs (1971).
W połowie lat siedemdziesiątych Kilar uprościł swój język muzyczny, zaczął coraz wyraźniej nawiązywać do tradycji, w jego muzyce pojawiły się inspiracje ludowe i religijne. Punktem zwrotnym był Krzesany (1974). Ważne dzieła z tego okresu to: Przygrywka i kolęda (1972) na cztery oboje i smyczki, Bogurodzica (1975) na chór mieszany i orkiestrę, Kościelec 1909 (1976) – poemat symfoniczny napisany na 75-lecie Filharmonii Narodowej i nawiązujący do tragicznej śmierci Mieczysława Karłowicza, Siwa mgła (1979) na baryton i orkiestrę, Exodus (1980), Angelus (1984) na sopran, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną, Orawa (1986) na orkiestrę kameralną, Preludium chorałowe (1988).
Z okazji przypadającego Jubileuszu 100-lecia Filharmonii Warszawskiej, na zamówienie jej dyrektora Kazimierza Korda, Wojciech Kilar, znany ze swojej religijności, skomponował mszę w intencji pokoju na nowe tysiąclecie: Missa pro pace (A. D. 2000) na sopran, alt, tenor, bas, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną. Światowe prawykonanie miało miejsce 12 stycznia 2001 w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Dzieło przyjęto z wielkim entuzjazmem, stało się tematem książki artystycznej wydanej przez Jacka Wdzięczaka.
„…Kiedy piszę muzykę, to staram się, aby była ona coś warta samoistnie, a nie tylko stanowiła część filmu. To nie jest chyba najlepsze podejście. Z taką nazbyt samodzielną muzyką są same problemy. Zaczyna ona rywalizować z filmem, dominować nad obrazem. Trzeba ją wyciszać i stosować inne zabiegi. Bez kokieterii mogę powiedzieć, że dziwię się miłości reżyserów do mnie, bo czasami widzę, że mają kłopoty z moją muzyką, ale być może moja muzyka ma dla nich jakieś inne wartości. Generalnie nie mam żadnej teorii na temat muzyki filmowej. Po prostu oglądam film i piszę to co mi się nasunie…” – Wojciech Kilar.
Niekwestionowana jest pozycja Kilara jako jednego z najwybitniejszych kompozytorów muzyki filmowej. Napisał muzykę do ponad 130 filmów. Jego związki z filmem zaczęły się już w 1958, kiedy napisał muzykę do Narciarzy N. Brzozowskiej. Współpracował z wieloma reżyserami: Bohdanem Porębą (Hubal, Lunatycy), Andrzejem Wajdą, Kazimierzem Kutzem, Krzysztofem Zanussi (począwszy od Struktury kryształu stworzył muzykę do niemal wszystkich filmów tego reżysera), Krzysztofem Kieślowskim, Stanisławem Różewiczem, Wojciechem Hasem, Tadeuszem Konwickim, Markiem Piwowarskim, Romanem Polańskim, Francisem Fordem Coppolą, Jane Campion. O ile sukcesy religijnych utworów komponowanych w ostatnich latach właściwie ograniczają się do polskiej publiczności, to międzynarodowym uznaniem i popularnością cieszy się jego muzyka filmowa, a wyjątkowy sukces odniósł kompozytor Drakulą.
Wielokrotnie odznaczany m.in. Orderem Odrodzenia Polski i Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2002), Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Głoria Artis” (2005), Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (2008), Medal Per artem ad Deum (Przez sztukę do Boga), przyznawany przez Papieską Radę ds. Kultury (2009), Honorowe Członkostwo Światowego Kongresu Kresowian (2011), Orderem Orła Białego (2012).
Wojciech Kilar był laureatem wielu nagród m.in. 1947 – II nagroda na konkursie Młodych Talentów za własne Dwie miniatury dziecięce; 1955 – II nagroda za Małą uwerturę na Konkursie Utworów Symfonicznych na V Festiwalu Młodzieży w Warszawie;
1960 – nagroda fundacji im. L. Boulanger w Bostonie za Odę Béla Bartók in memoriam; 1967 – nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia; 1975 – Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia; 1980 – Nagroda Państwowa stopnia; 1971, 1976, 1980 – nagroda muzyczna województwa katowickiego; 1975 – nagroda Związku Kompozytorów Polskich; 1975, 1992 – nagroda miasta Katowice; 1984 – Nagroda fundacji im. A. Jurzykowskiego w Nowym Jorku; 1989 – Nagroda Artystyczna Komitetu Kultury Niezależnej NSZZ „Solidarność”; 1990 – Nagroda Trzech Powstańczych Skrzydeł; 1990 – Nagroda TV Katowice; 1995 – Nagroda im. Wojciecha Korfantego; 1995 – Nagroda Arcybiskupa Metropolity Katowickiego „Lux ex Silesia”; 1996 – Sonderpreis des Kulturpreises Schlesien des Landes Niedersachsen; 2000 – Nagroda Złotego berła; 2003 – Nagroda im. Karola Miarki; 2006 – Perła Honorowa Polskiej Gospodarki w kategorii kultura; 2008 – Nagroda Feniksa; 2010 – laureat konkursu Wybitny Polak; 2011 – nagroda im. Lecha Kaczyńskiego; 2012 – Koryfeusz Muzyki Polskiej; 2012 – Złoty Fryderyk za całokształt twórczości.
Od pewnego czasu próbowałem znaleźć osobisty kontakt z Wojciechem Kilarem, aby umówić się na zdjęcia. Muszę powiedzieć, że nie było to łatwe. Ale w czasie spotkania z Beatą Tyszkiewicz dowiedziałem się, że 12 maja 2000 r. Wojciech Kilar będzie w Warszawie, gdzie odbierze Złote Berło przyznane przez Fundację Kultury Polskiej, gdzie Beata była prezesem. Powiedziałem sobie teraz albo nigdy. Przed południem 12 maja 2000 r., spotkaliśmy się w Hotelu Victoria, przy kawie opowiedziałem mu co robię w Nowym Jorku i wyśliśmy na zdjęcia, nieopodal hotelu. Był tak intensywny, że w sumie nie potrzebowałem wiele czasu.
Nagrodę przyznano mu za wybitne dzieła muzyki kameralnej, symfonicznej i filmowej, za rozsławianie polskiej kultury za świecie, za radość życia i tworzenia, a także za wierność krajobrazem dzieciństwa. Wojciech Kilar powiedział, że nagroda ta jest przede wszystkim wyróżnieniem dla wszystkich twórców. Wręczenie Złotego Berła odbyło się w studiu Polskiego Radia imienia Witolda Lutosławskiego w Warszawie. W czasie koncertu towarzyszącemu gali wykonano dzieła Wojciecha Kilara: „Orawę”, koncert fortepianowy, a także suitę i poloneza z filmu „Pan Tadeusz”. Co ciekawe Wojciech Kilar przeznaczył część nagrody na rzecz śląsko-Małopolskiego Komitetu Pomocy Dzieciom Polskim Archidiecezji Lwowskiej.
Krótko mówiąc, niezwykły człowiek, ale i zdjęcia, które mu zrobiłem też są niezwykłe, ze względu na włosy, w czym pomógła mi przyroda, a konkretnie wiatr.
16 października 1998 przy ulicy Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto jego gwiazdę w Alei Gwiazd; 9 marca 2001 został laureatem Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury.
Został patronem szkół muzycznych m.in. w Dzierżoniowie, Pleszewiew, Rzeszowie i szkoły w Wodzisławiu Śląskim, (2006) został honorowym obywatelem Katowic, Wodzisławia Śląskiego i honorowym obywatelem województwa opolskiego; (2009) został laureatem nagrody Totus; (2012) Uniwersytet Śląski w Katowicach
uhonorował go tytułem doktora honoris causa.
W 1991 Krzysztof Zanussi nakręcił o nim film telewizyjny pt. Wojciech Kilar. W 2000 ukazała się książka, wywiad rzeka pt. Na Jasnej Górze odnalazłem wolną Polskę... i siebie, będąca zapisem rozmowy przeprowadzonej przez o. Roberta Łukaszuka z okazji 70. urodzin kompozytora. W 2005 ukazała się książka Kilar. Żywioł i modlitwa, Kraków 2005. W 2013 powstał film dokumentalny pt. Wojciech Kilar. Credo poświęcony osobie Wojciecha Kilara.
Rada Miasta Katowic w 2014 nadała nazwę Plac Wojciecha Kilara placowi położonemu przy ul. Olimpijskiej, w bezpośrednim sąsiedztwie siedziby Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia. Zespół Państwowych Szkół Muzycznych w Katowicach nosi imię Wojciecha Kilara.
Ważniejsze dzieła Kilara m.in. Sonatina na flet i fortepian, 1951; Kwintet na instrumenty dęte, 1952; Sonata na róg i fortepian, 1954; Mała uwertura na orkiestrę, 1955; Symfonia nr 1 na smyczki, 1955; Oda Béla Bartók in memoriam, 1956; Symfonia nr 2 Sinfonia Concertante na fortepian i orkiestrę, 1959; Koncert na dwa fortepiany i orkiestrę perkusyjną, 1958; Riff 62 na orkiestrę, 1962; Generique na orkiestrę, 1963; Diphthongos na chór mieszany i orkiestrę, 1964; Springfield Sonnet na orkiestrę, 1965; Solenne per 67 esecutori na sopran i 66 instrumentów, 1967; Training 68, 1968; Upstairs-Downstairs na 2 chóry dziewczęce lub chłopięce i orkiestrę, 1971; Przygrywka i kolęda na orkiestrę smyczkową i 4 oboje, 1972; Krzesany na orkiestrę, 1974; Bogurodzica na chór mieszany i orkiestrę, 1975; Kościelec 1909, na orkiestrę, 1976;Siwa mgła na baryton i orkiestrę, 1979; Exodus na chór mieszany i orkiestrę, 1981; Victoria na chór mieszany i orkiestrę, 1983; Angelus na sopran, chór mieszany i orkiestrę, 1984; Orawa na orkiestrę smyczkową, 1986; Preludium chorałowe na orkiestrę smyczkową, 1988; I Koncert na fortepian i orkiestrę, 1997; Missa pro pace (A. D. 2000) na głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę, 2001; Symfonia nr 3 September Symphony na orkiestrę, 2003 – hołd ofiarom 9/11
Lament na chór mieszany a capella, 2003; Symfonia nr 4 Sinfonia de motu na sopran, baryton, chór mieszany i orkiestrę, 2005 – z okazji Światowego Roku Fizyki; Ricordanza na orkiestrę smyczkową, 2005;
Magnificat na głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę, 2006; 4 Mazurki na fortepian 2006; Symfonia nr 5 Adwentowa na chór mieszany i orkiestrę, 2007; Te Deum na głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę, 2008 – z okazji 90. rocznicy odzyskania niepodległości Polski; Veni Creator na chór mieszany i orkiestrę smyczkową, 2008;
Hymn Paschalny na chór mieszany a capella, 2008; Uwertura uroczysta na orkiestrę, dedykowana miastu Katowice, 2010; II Koncert na fortepian i orkiestrę, 2011; Lumen na chór mieszany a capella, 2011; 4 Sonety do Laury na baryton i fortepian 2012; Modlitwa do Małej Tereski na chór mieszany a capella, 2013.
„…Nad kompozycjami w Stanach najczęściej nie pracuje jeden człowiek, ale cały zespół. Nikt nie chciał mi uwierzyć, że to ja sam napisałem muzykę do Draculi. Pytali mnie komu zapłacić za aranżację. Dla mnie było to zaskoczenie. Teraz już wiem, że to normalna hollywoodzka praktyka. Nie ukrywa się tam, że muzykę do filmu Gladiator pod okiem Hansa Zimmera pisało siedmiu współpracowników. To prawdziwa fabryka. Dla Ennio Morricone piszą rzesze asystentów. Ludzie, których przyciąga do kina nazwisko kompozytora, nie mają świadomości, że czasami ich idol sprawował w tym przypadku jedynie funkcję kontrolną…” – Wojciech Kilar.
PORTRAIT with HISTORY Wojciech Kilar
"... I am aware all the time that it will be different in heaven than we think ..." - Wojciech Kilar.
“… The greatest happiness is that God gave me someone I loved. It doesn't matter if that someone loved me. It just happened by chance that she loved me too. However, the most important thing is this gift of love. Here we go back to the beginning of the word Love. For this I am most grateful to God that He made me capable of love ... "- Wojciech Kilar.
Wojciech Kilar (born July 17, 1932 in Lviv, died December 29, 2013 in Katowice, was buried in the cemetery at Henryka Sienkiewicz Street in Katowice in a joint tomb with his wife Barbara, who died in 2007) - pianist, composer of classical and film music.
His family home was at ul. Sapieha 89 in Lviv. The composer's father, Jan Franciszek Kilar, was a doctor, and his mother, Neonilla, was a theater actress. As a child, Wojciech Kilar took piano lessons from Mrs. Reissówna with great reluctance. After forced eviction from Lviv, in 1946–1947 he continued his piano studies at the State Secondary Music School No. 2 in Rzeszów under K. Mirski. At that time, he lived in a tenement house at 6 Grunwaldzka Street. He graduated from high school in Rzeszów.
He made his debut as a pianist in 1947 at the Young Talents competition, performing his own Two Children's Miniatures (2nd prize). In 1947–1948 he attended the State Secondary Music School in Kraków in the class of M. Bilińska-Riegerowa (piano) and Artur Malawski (harmony - private), and in 1948–1950 he attended the State Music School in Katowice with Władysława Markiewiczówna (piano).
At the same time, he took private composition lessons from Bolesław Woytowicz. After graduating from high school, he began studies at the State Higher School of Music in Katowice. He studied with Władysława Markiewiczówna (piano), Artur Malawski (music theory) and Bolesław Woytowicz (piano and composition). He graduated with honors in 1955. In the same year, he received the second prize for the Little Overture at the Symphonic Works Competition at the 5th Youth Festival in Warsaw.
In the years 1955–1958 he was Woytowicz's assistant at the State Higher School of Music in Kraków. In 1957 he participated in the International Summer Courses for New Music in Darmstadt. In the years 1959–1960, as a French government scholarship holder, he studied under Nadia Boulanger in Paris.
In 1960, he was awarded the prize of the Béla Bartók in memoriam foundation. L. Boulanger in Boston. He also performed as a pianist performing his own pieces. 1979-1981 he was the vice-president of the Main Board of the Polish Composers' Union. In 1977 he became a founding member of the Society of Karol Szymanowski in Zakopane; for two consecutive terms he was the vice-president. He was also a member of the Podhale Association.
For many years, the composer was associated with Jasna Góra, where, celebrated his birthday. The so-called Kilar's Day. He belonged to the confraternity of the Pauline Order.
He was a member of the Patronage Council of the Jagiellonian Institute. In 2005, a member of the Honorary Support Committee of Lech Kaczyński in the presidential elections, then during the campaign before the elections to the parliament in 2007, he supported PiS, and after the death of Lech Kaczyński in the plane crash in Smolensk in 2010, he was the Honorary Chairman of Jarosław Kaczyński's Silesian Social Support Committee in the early presidential elections.
Kilar made his debut in the late 1950s at the first editions of the Warsaw Autumn festival. Initially, his work was influenced by Polish and European neoclassicism. The composer used classical forms and genres (Little Overture, Symphony No. 1 and 2, Sonata for horn and piano), as well as classical melodies, orchestras and sounds. He drew on the works of Bela Bartok, Igor Stravinsky, Dmitri Shostakiewicz, and Sergei Prokofiev. In 1960, for the ode Béla Bartók in memoriam, he was awarded the L. Boulanger Foundation in Boston.
From the beginning of the 1960s, together with Krzysztof Penderecki and Henryk Górecki co-founded a new Polish avant-garde school and a new direction in contemporary music called sonorism, referring to serialism and decaphony. Important works from this period include: based on the poem by Rilke Herbsttag (1960), jazz-sonorist Riff 62 (1962), sonorist Generique (1963) and Diphthongos (1964), sonorist-dodecaphonic Springfield Sonnet (1965), Training 68 (1968) and the minimalist-sonoristic Upstairs-Downstairs (1971).
In the mid-1970s, Kilar simplified his musical language, began to refer to tradition more and more clearly, and folk and religious inspirations appeared in his music. The turning point was Krzesany (1974). Important works from this period include: Przygrywka i kolęda (1972) for four oboe and strings, Bogurodzica (1975) for mixed choir and orchestra, Kościelec 1909 (1976) - a symphonic poem written for the 75th anniversary of the National Philharmonic and referring to the tragic death of Mieczysław Karłowicz, Siwa fog (1979) for baritone and orchestra, Exodus (1980), Angelus (1984) for soprano, mixed choir and symphony orchestra, Orawa (1986) for chamber orchestra, Chorale Prelude (1988).
On the occasion of the Jubilee of the 100th anniversary of the Warsaw Philharmonic, at the request of its director Kazimierz Kord, Wojciech Kilar, known for his religiousness, composed a mass for peace for the new millennium: Missa pro pace (AD 2000) for soprano, alto, tenor, bass, mixed choir and symphony orchestra. The world premiere took place on January 12, 2001 at the National Philharmonic in Warsaw. The work was received with great enthusiasm, it became the subject of an art book published by Jacek Wdzięczak.
“… When I write music, I try to make it worth something in its own right, not just part of the film. This is probably not the best approach. There are only problems with this overly independent music. It begins to compete with the film, dominate the image. It needs to be muted and other treatments should be applied. I can say without coquetry that I am surprised by the directors' love for me, because sometimes I see that they have problems with my music, but maybe my music has some other values for them. Basically I have no theory about film music. I just watch a movie and write whatever comes to my mind ... ”- Wojciech Kilar. Kilar's position as one of the greatest film music composers is unquestionable. He has written music for over 130 films. His relationship with the film began in 1958, when he wrote music for N. Brzozowska's Skiers. He collaborated with many directors: Bohdan Poręba (Hubal, Sleepwalkers), Andrzej Wajda, Kazimierz Kutz, Krzysztof Zanussi (starting with Structure of a Crystal, he composed music to almost all of this director's films), Krzysztof Kieślowski, Stanisław Różewicz, Wojciech Has, Tadeusz Konwicki, Marek Piwowski , Roman Polański, Francis Ford Coppola, Jane Campion. While the successes of religious works composed in recent years are practically limited to Polish audiences, his film music enjoys international recognition and popularity, and the composer Dracula achieved exceptional success. He has been awarded many times, incl. Order of Polonia Restituta and Badge of Merit of Culture Activist, Commander's Cross with the Star of the Order of Polonia Restituta (2002), Gold Medal "Zasłużony Kulturze Głoria Artis" (2005), Grand Cross of the Order of Polonia Restituta (2008), Medal Per artem ad Deum (Through art to Boga), awarded by the Pontifical Council for Culture (2009), Honorary Membership of the World Congress of Kresovians (2011), and the Order of the White Eagle (2012).
Wojciech Kilar was the laureate of many awards, incl. 1947 - 2nd prize at the Young Talents competition for his own Two Children's Miniatures; 1955 - 2nd prize for Little Overture at the Symphonic Works Competition at the 5th Youth Festival in Warsaw; 1960 - the award of the L. Boulanger in Boston for Ode Béla Bartók in memoriam; 1967 - 2nd degree award of the Minister of Culture and Art; 1975 - Award of the Minister of Culture and Art, 1st degree; 1980 - State Award of the degree; 1971, 1976, 1980 - Katowice Province Music Award; 1975 - award of the Polish Composers' Union; 1975, 1992 - award of the city of Katowice; 1984 - Award of the A. Jurzykowski in New York; 1989 - Art Award of the Independent Culture Committee of the Independent Self-governing Trade Union "Solidarity"; 1990 - The Three Insurgent Wings Award; 1990 - TV Katowice Award; 1995 - Prize them. Wojciech Korfanty; 1995 - Award of the Archbishop Metropolitan of Katowice "Lux ex Silesia"; 1996 - Sonderpreis des Kulturpreises Schlesien des Landes Niedersachsen; 2000 - The Golden Scepter Award; 2003 - Prize Karol Miarka; 2006 - Honorary Pearl of the Polish Economy in the culture category; 2008 - The Phoenix Award; 2010 - winner of the Outstanding Pole competition; 2011 - award for them. Lech Kaczyński; 2012 - Coryfeusz of Polish Music; 2012 - Golden Fryderyk for lifetime achievement.
For some time I have been trying to find personal contact with Wojciech Kilar to arrange photos. I must say that it was not easy. But during the meeting with Beata Tyszkiewicz, I found out that on May 12, 2000 Wojciech Kilar would be in Warsaw, where he would collect the Golden Scepter awarded by the Polish Culture Foundation, where Beata was the president. I told myself now or never. In the morning of May 12, 2000, we met at the Hotel Victoria, over a coffee, I told him what I was doing in New York and we sent him to photos, near the hotel. It was so intense that I didn't really need much time.
The prize was awarded to him for outstanding works of chamber, symphonic and film music, for making Polish culture famous around the world, for the joy of living and creating, and for being faithful to the landscape of childhood. Wojciech Kilar said that this award is, above all, a distinction for all authors. The Golden Scepter was awarded at the Witold Lutosławski studio of the Polish Radio in Warsaw. During the concert accompanying the gala, works by Wojciech Kilar were performed: "Orawa", a piano concert, as well as a suite and a polonaise from the film "Pan Tadeusz". Interestingly, Wojciech Kilar donated a part of the award to the Silesian-Malopolska Committee for Aid to Polish Children of the Lviv Archdiocese. In short, an extraordinary man, but also the photos I took for him are extraordinary, because of his hair, which was helped by nature, namely the wind. On October 16, 1998, his star was unveiled at Piotrkowska Street in Łódź; On March 9, 2001, he was awarded the Great Cultural Foundation Award for outstanding achievements in the field of culture. He became the patron of music schools, incl. in Dzierżoniów, Pleszewiew, Rzeszów and schools in Wodzisław Śląski, (2006) he became an honorary citizen of Katowice, Wodzisław Śląski and an honorary citizen of the Opolskie Voivodeship; (2009) won the Totus Award; (2012) University of Silesia in Katowice he was awarded the title of doctor honoris causa. In 1991, Krzysztof Zanussi made a TV film about him entitled Wojciech Kilar. In 2000, a book was published, an interview entitled At Jasna Góra, I found a free Poland ... and myself, which is a transcript of an interview conducted by Father Robert Łukaszuk on the occasion of the composer's 70th birthday. In 2005, the book Kilar was published. Element and prayer, Krakow 2005. In 2013, a documentary was made. Wojciech Kilar. Credo dedicated to the person of Wojciech Kilar. In 2014, the Katowice City Council named Plac Wojciech Kilara on the square located at ul. Olimpijska, in the immediate vicinity of the seat of the Polish National Radio Symphony Orchestra. The Complex of State Music Schools in Katowice is named after Wojciech Kilar.
Kilar's most important works include Sonatina for flute and piano, 1951; Quintet for wind instruments, 1952; Sonata for horn and piano, 1954; Little Overture for orchestra, 1955; Symphony No. 1 for strings, 1955; Oda Béla Bartók in memoriam, 1956; Symphony No. 2 Sinfonia Concertante for piano and orchestra, 1959; Concerto for two pianos and percussion orchestra, 1958; Riff 62 for orchestra, 1962; Generique for orchestra, 1963; Diphthongos for mixed choir and orchestra, 1964; Springfield Sonnet for orchestra, 1965; Solenne per 67 esecutori for soprano and 66 instruments, 1967; Training 68, 1968; Upstairs-Downstairs for 2 girls 'or boys' choirs and orchestra, 1971; Przygrywka i kolęda for string orchestra and 4 oboes, 1972; Krzesany for orchestra, 1974; Bogurodzica for mixed choir and orchestra, 1975; Kościelec 1909, for orchestra, 1976; Siwa fog for baritone and orchestra, 1979; Exodus for mixed choir and orchestra, 1981; Victoria for mixed choir and orchestra, 1983; Angelus for soprano, mixed choir and orchestra, 1984; Orawa for string orchestra, 1986; Chorale Prelude for string orchestra, 1988; Concerto No. 1 for piano and orchestra, 1997; Missa pro pace (A. D. 2000) for solo voices, mixed choir and orchestra, 2001; Symphony No. 3 September Symphony for orchestra, 2003 - tribute to the victims of 9/11 Lament for mixed choir a capella, 2003; Symphony No. 4 Sinfonia de motu for soprano, baritone, mixed choir and orchestra, 2005 - on the occasion of the World Year of Physics; Ricordanza for string orchestra, 2005; Magnificat for solo voices, mixed choir and orchestra, 2006; 4 Mazurkas for piano 2006; Advent Symphony No. 5 for mixed choir and orchestra, 2007; Te Deum for solo voices, mixed choir and orchestra, 2008 - on the occasion of the 90th anniversary of Poland regaining independence; Veni Creator for mixed choir and string orchestra, 2008; Paschal Hymn for mixed choir a capella, 2008; Solemn Overture for orchestra, dedicated to the city of Katowice, 2010; Concerto No. 2 for piano and orchestra, 2011; Lumen for mixed choir a capella, 2011; 4 Sonnets to Laura for baritone and piano 2012; Prayer to Little Tereska for mixed choir a capella, 2013.
“... Usually, it is not one man who works on the compositions in the US, but the whole team. Nobody wanted to believe me that I wrote the music for Dracula myself. They asked me who to pay for the arrangement. It was a surprise to me. Now I know it's normal Hollywood practice. It does not hide there that the music for the film Gladiator under the watchful eye of Hans Zimmer was written by seven collaborators. It's a real factory. Hundreds of assistants write for Ennio Morricone. People who are attracted to the cinema by the composer's name are not aware that sometimes their idol performed only a controlling function in this case ... ”- Wojciech Kilar.
