"...Do Nowego Jorku należy się od razu, należy się do niego w ciągu pięciu minut tak samo, jak w ciągu pięciu lat…” – Tom Wolfe.
Tom Wolfe to amerykański pisarz, dziennikarz, prozaik i eseista. Był jednym z twórców i najważniejszych przedstawicieli Nowego Dziennikarstwa /New Journalism, nurtu powstałego na przełomie lat 60/70. Wykorzystuje on w esejach i reportażach techniki znane z literatury pięknej oraz charakteryzuje się stojącym w opozycji do tradycyjnie rozumianego dziennikarstwa subiektywizmem autora.
Wolfe urodził się 2 marca 1930 r. w Richmond w Wirginii jako syn Helen Perkins Hughes Wolfe, projektantki ogrodów, i Thomasa Kennerly'ego Wolfe'a seniora (1893–1972), agronoma i redaktora The Southern Planter.
Kształcił się na Washington and Lee University, a następnie na Uniwersytecie Yale, gdzie w roku 1957 uzyskał tytuł doktora w zakresie amerykanistyki. Pod koniec studiów zatrudnił się w gazecie „Springfield Union” jako reporter. Był to początek jego dziesięcioletniej kariery dziennikarskiej, w trakcie której publikował w takich pismach, jak „The Washington Post”, „New York Herald Tribune” czy magazyn „New York”. Za pracę w „The Washington Post” jako korespondent z Kuby został uhonorowany przez Washington Newspaper Guild nagrodą w kategorii wiadomości.
Jeszcze, kiedy pracował w „Herald Tribune”, ukończył swoją pierwszą książkę, zbiór artykułów, których motywem przewodnim były lata sześćdziesiąte. Były one pierwotnie napisane dla „New York” i „Esquire”. Wydano je pod tytułem „The Kandy-Kolored Tangerine-Flake Streamline Baby” w 1965 roku. Książka ta natychmiast stała się bestsellerem i ugruntowała pozycję Wolfe’a jako lidera eksperymentów literackich i literaturze faktu, które potem określono mianem Nowego Dziennikarstwa.
W 1968 roku opublikował równolegle dwa bestsellerowe tytuły, „The Pump House Gang”, kolejny zbiór esejów o latach sześćdziesiątych oraz „The Electric Kool-Aid Acid Test”, powieść non-fiction opowiadająca o czasach, w których królował ruch hippisowski. W roku 1970 ukazała się kontrowersyjna książka „Radical Chic & Mau-Mauing the Flak Catchers”, opowiadająca o konfliktach na tle rasowym w Stanach Zjednoczonych. Kolejne lata były świadkami publikacji m.in. „The Painted Word” (1975) oraz „Mauve Gloves & Madmen, Clutter & Vine” (1976), kolejnego zbioru esejów.
W 1979 roku, po sześciu latach pracy, Wolfe ukończył książkę „Pierwszy krok w kosmos”, w której opisywał powojenne eksperymenty rakietowe, początki programu kosmicznego NASA oraz historie pierwszych astronautów. Stała się ona bestsellerem i przyniosła mu nagrody: American Book Award, National Institute of Arts and Letters Harold Vursell Award oraz the Columbia Journalism Award.
W latach 1984-1985 na łamach „The Rolling Stone” pisał w odcinkach swoją pierwszą powieść, „Ognisko próżności”. Dwa lata później została ona wydana w formie książkowej. Przez dwa miesiące utrzymywała się na szczycie listy bestsellerów „New York Timesa”, sprzedając się w nakładzie 3 milionów egzemplarzy. Powieść doczekała się filmowej adaptacji w 1990 roku.
„…Nigdy nie zdajesz sobie sprawy, jak duża część Twojego pochodzenia jest wszyta w podszewkę Twoich ubrań…” – Tom Wolfe.
Pierwszy raz spotkałem Tom Wolfe w grudniu 1985 r. w Nowym Jorku, dzięki Jurkowi Kosińskiemu, który mnie z nim zapoznał. Zrobił na mnie wielkie wrażenie m.in. ze względu na swój biały garnitur i niezwykłe zachowanie. Myślałem, że założył go dlatego wiedząc, że będę robił mu zdjęcia, co mu powiedział Jurek Kosiński. Potem okazało się, że Wolfe przyjął noszenie białego garnituru jako znak towarowy w 1962 roku. Swój pierwszy biały garnitur kupił, planując nosić go latem, w stylu dżentelmenów z Południa. Stwierdził, że garnitur, który kupił, jest za ciężki na lato, więc nosił go zimą, co wywołało sensację. W tamtym czasie białe garnitury miały być zarezerwowane do stroju letniego. Wolfe zachował to jako znak towarowy. Czasami towarzyszył mu biały krawat, biały kapelusz typu homburg i dwukolorowe buty. Wolfe powiedział, że ten strój rozbroił obserwowanych przez niego ludzi, czyniąc go w ich oczach „człowiekiem z Marsa, człowiekiem, który nic nie wiedział, a bardzo chciał się dowiedzieć”. Ja muszę powiedzieć, że w czasie bezpośredniego kontaktu z nim zapominało się o białym garniturze, rozmowa była niezwykle interesująca.
W 1998 roku ukazała się druga powieść pisarza „Facet z zasadami”, która rozeszła się jak ciepłe bułeczki i przez dziesięć tygodni zajmowała pierwsze miejsce listy bestsellerów New York Timesa. W 2004 roku opublikowana została jej kontynuacja, zatytułowana „Nazywam się Charlotte Simmons”. Osiem lat później światło dzienne ujrzała czwarta powieść autora, „Honor krwi”.
Kurt Vonnegut powiedział, że Wolfe to „najbardziej ekscytujący – lub przynajmniej najbardziej wkurzający – dziennikarz, jaki pojawi się za jakiś czas” oraz „geniusz, który zrobi wszystko, aby zwrócić na siebie uwagę”.
Wolfe był ateistą, ale powiedział, że „nienawidzę ludzi, którzy krążą i mówią, że są ateistami”. Jeśli chodzi o jego religijne wychowanie, Wolfe zauważył, że „wychowywał się jako prezbiterianin”. Czasami nazywał siebie „upadłym prezbiterianinem”. Wolfe był obrońcą szkół katolickich, argumentując ich wyższość nad amerykańskimi szkołami publicznymi. Wolfe również krytycznie odnosił się do rewolucji seksualnej, nazywając ją „seksualnym karnawałem”. Wyrażał sympatię dla purytańsko-chrześcijańskich poglądów na temat seksualności.
Wolfe mieszkał w Nowym Jorku z żoną Sheilą, która projektuje okładki dla magazynu Harper's. Mieli dwójkę dzieci: córkę Aleksandrę; i syn Thomas Kennerly III.
Wolfe zmarł z powodu infekcji na Manhattanie 14 maja 2018 roku w wieku 88 lat.
„…Sztuka to credo, a nie rzemiosło…” – Tom Wolfe.
PORTRAIT with HISTORY
“…One belongs to New York instantly, one belongs to it as much in five minutes as in five years…” – Tom Wolfe.
Tom Wolfe is an American writer, journalist, novelist and essayist. He was one of the creators and most important representatives of New Journalism, a trend created at the turn of the 1960s and 1970s. In essays and reports, he uses techniques known from fiction and is characterized by the author's subjectivity, which is in opposition to traditionally understood journalism.
Wolfe was born on March 2, 1930, in Richmond, Virginia, the son of Helen Perkins Hughes Wolfe, a garden designer, and Thomas Kennerly Wolfe, Sr. (1893–1972), an agronomist and editor of The Southern Planter.
He was educated at Washington and Lee University and then at Yale University, where in 1957 he obtained a PhD in American studies. At the end of his studies, he was employed by the "Springfield Union" newspaper as a reporter. It was the beginning of his ten-year journalistic career, during which he published in such magazines as "The Washington Post", "New York Herald Tribune" and "New York" magazine. For his work at The Washington Post as a correspondent from Cuba, he was honored by the Washington Newspaper Guild with an award in the news category.
While still working at the Herald Tribune, he completed his first book, a collection of articles with a 1960s theme. They were originally written for New York and Esquire. It was released under the title "The Kandy-Kolored Tangerine-Flake Streamline Baby" in 1965. The book became an immediate bestseller and established Wolfe as a leader in literary experiments and nonfiction that were later known as New Journalism.
In 1968, he published two best-selling titles in parallel, "The Pump House Gang," another collection of essays about the 1960s, and "The Electric Kool-Aid Acid Test," a non-fiction novel about the era of the hippie movement. In 1970, the controversial book "Radical Chic & Mau-Mauing the Flak Catchers" was published, about racial conflicts in the United States. The following years saw the publication of, among others, "The Painted Word" (1975) and "Mauve Gloves & Madmen, Clutter & Vine" (1976), another collection of essays.
In 1979, after six years of work, Wolfe completed the book "The First Step into Space", in which he described post-war rocket experiments, the beginnings of NASA's space program and the stories of the first astronauts. It became a bestseller and won him awards: the American Book Award, the National Institute of Arts and Letters Harold Vursell Award and the Columbia Journalism Award.
In 1984-1985, he wrote his first novel, The Bonfire of the Vanities, in installments in The Rolling Stone. Two years later it was published in book form. It topped the New York Times bestseller list for two months, selling 3 million copies. The novel was adapted into a film in 1990.
"...You never realize how much of your background is sewn into the lining of your clothes..." –Tom Wolfe.
I first met Tom Wolfe in December 1985 in New York, thanks to Jurek Kosiński, who introduced me to him. He made a great impression on me, among other things. due to his white suit and unusual behavior. I thought he put it on because he knew I would take photos of him, which is what Jurek Kosiński told him. It was then revealed that Wolfe had adopted wearing a white suit as a trademark in 1962. He bought his first white suit, planning to wear it in the summer, in the style of a Southern gentleman. He decided that the suit he bought was too heavy for summer, so he wore it in winter, which caused a sensation. At the time, white suits were supposed to be reserved for summer attire. Wolfe kept it as a trademark. He was sometimes accompanied by a white tie, a white homburg hat and two-tone shoes. Wolfe said the outfit disarmed the people he watched, making him, in their eyes, "a man from Mars, a man who knew nothing and was eager to know." I must say that during direct contact with him, you forgot about the white suit, the conversation was extremely interesting.
In 1998, the writer's second novel, "A Guy with Principles", was published, which sold like hot cakes and was at the top of the New York Times bestseller list for ten weeks. In 2004, its sequel was published, titled "My Name is Charlotte Simmons". Eight years later, the author's fourth novel, "Blood Honor," saw the light of day.
In 1998, the writer's second novel, "A Guy with Principles", was published, which sold like hot cakes and was at the top of the New York Times bestseller list for ten weeks. In 2004, its sequel was published, titled "My Name is Charlotte Simmons". Eight years later, the author's fourth novel, "Blood Honor," saw the light of day.
Kurt Vonnegut said Wolfe is "the most exciting - or at least the most infuriating - journalist to come around in some time" and "a genius who will do anything to get attention."
Wolfe was an atheist, but he said that "I hate people who go around saying they are atheists." Regarding his religious upbringing, Wolfe noted that he was "raised Presbyterian." He sometimes called himself a "fallen Presbyterian." Wolfe was a defender of Catholic schools, arguing their superiority over American public schools. Wolfe was also critical of the sexual revolution, calling it a "sexual carnival". He expressed sympathy for Puritan-Christian views on sexuality.
Wolfe lived in New York with his wife, Sheila, who designs covers for Harper's magazine. They had two children: daughter Aleksandra; and son Thomas Kennerly III.
Wolfe died of an infection in Manhattan on May 14, 2018, at the age of 88.
“Art is a creed, not a craft...” – Tom Wolfe.