„…Moje życie jest żałosne. Ostatni raz byłem w kobiecie zwiedzając Statuę Wolności…” – Woody Allen.
Statua Wolności (ang. Statue of Liberty), właściwie Wolność Opromieniająca Świat (ang. Liberty Enlightening the World, fr. La liberté éclairant le monde) – posąg na wyspie Liberty Island u ujścia rzeki Hudson do Oceanu Atlantyckiego w regionie metropolitalnym Nowego Jorku, nieoficjalny symbol wolności, Nowego Jorku i Stanów Zjednoczonych. Wyspa Liberty wraz z wyspą Ellis stanowi kompleks będący własnością federalną i zarządzany przez National Park Service. Administracyjnie należy do stanu Nowy Jork.
Monumentalna, neoklasycystyczna statua została wzniesiona w latach 1884–1886 według projektu Frédérica Auguste’a Bartholdiego, Gustave’a Eiffela (konstrukcja) i Richarda Morrisa Hunta (postument).
Jest to dar narodu francuskiego dla narodu amerykańskiego, upamiętniający przymierze obu narodów w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. W 1924 został uznany za narodowy pomnik Stanów Zjednoczonych, a w 1984 wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Figuruje również w rejestrze National Register of Historic Places.
Pomnik, utrzymany w stylu neoklasycyzmu realistycznego, jest dziełem francuskiego rzeźbiarza Frédérica Auguste’a Bartholdiego. Przedstawia postać kobiecą trzymającą w prawej dłoni pochodnię, a w lewej tablicę, na której umieszczona jest data uzyskania niepodległości przez Stany Zjednoczone. Wyryte jest dokładnie: JULY IV MDCCLXXVI (4 lipca 1776). Na koncepcję Statuy Wolności miał wpływ obraz Eugène Delacroix – Wolność wiodąca lud na barykady, a jej twarzy Bartholdi nadał rysy własnej matki, lecz ciało wzorował na swojej kochance.
Pomnik był darem rządu francuskiego dla USA w 100-lecie uchwalenia Deklaracji niepodległości. Został wzniesiony we Francji i przekazany w 1884 ambasadorowi amerykańskiemu w Paryżu. Potem rozebrano go na części i wysłano statkiem do Nowego Jorku. Odsłonięcie odbyło się 28 października 1886 i dokonał tego prezydent Grover Cleveland. Jest narodowym pomnikiem USA, zarządzanym przez National Park Service.
Statua Wolności znajduje się na Liberty Island, u ujścia rzeki Hudson. Podstawa pomnika stoi na XIX-wiecznym forcie Wood, o narysie gwiaździstym. Jest własnością federalną administrowaną przez National Park Service i znajduje się na terenie objętym jurysdykcją stanu Nowy Jork.
Na postumencie znajduje się płyta z tekstem sonetu Emmy Lazarus Nowy kolos.
Dane: wysokość: 46,5 m; wysokość wraz z cokołem: 93 m; waga: 229 ton; szerokość w talii: 11 m.
Konstrukcja: ze stali i miedzi, wewnątrz znajdują się dwa ciągi spiralnych schodów prowadzących do punktu widokowego. Trzeci ciąg schodów do pochodni nie jest dostępny dla zwiedzających.
Autorem konstrukcji stalowej i podstawy był Gustave Eiffel.
Piedestał (projektu amerykańskiego architekta Richarda Morrisa Hunta) wysokości 47 m.
Posąg stał się symbolem wolnej i bogatej Ameryki dla wielu emigrantów przybywających do Nowego Jorku. Statua stoi na zerwanym łańcuchu, dzierżąc w prawej ręce pochodnię, w lewej zaś tablicę z napisem 4 lipca 1776 Dzień Niepodległości Ameryki. Statua Wolności skonstruowana jest z miedzi, dlatego w wyniku korozji atmosferycznej jej powłoka okryła się patyną, przez co uzyskała grynszpanowy kolor.
W wyniku zamachów z 11 września 2001 zamknięto wstęp dla turystów do tarasu widokowego w koronie statuy. 23 maja 2009 wnętrze statuy zostało przywrócone do zwiedzania, wraz z dwoma tarasami widokowymi i prowadzącymi do nich ciągami schodów. Wstęp na najwyższą część ramienia i znicza jest od 1916 niedostępny dla zwiedzających. W październiku 2012 ponownie otwarto koronę dla zwiedzających.
RELAX 8 czerwca 1985 r. Nr 23 (64) Czesław Czapliński – Czy spełniły się nasze sny o Ameryce?
Statua Wolności, stały element krajobrazu Nowego Jorku, używana wielokrotnie w reklamach i filmach, stała się symbolem wolności XX wieku.
W maju 1982 r., po prawie 100 latach od chwili jej stworzenia, Statua Wolności, zwana początkowo "Wolność oświecająca Świat” (Liberty Enlightning the World), znowu pojawiła się na pierwszych stronach gazet, tym razem w związku z powstaniem Komisji Stulecia Statuy Wolności i Ellis Island (The Statue of Liberty – Ellis Island Centennial Commission). O doniosłości problemu świadczy fakt, że sam prezydent Reagan zaanonsował uformowanie się komisji, a na przewodniczącego wybrano prezesa firmy Chrysler — Lee. A. Iacocca.
Zmienna pogoda, duże zasolenie powietrza i nieubłagany czas sprzymierzeńcy korozji – spowodowały daleko posunięte zniszczenia i ubytki zewnętrznej miedzianej powłoki i wewnętrznej stalowej konstrukcji. Eksperci wycenili, że koszt renowacji Statuy Wolności oraz Muzeum na Ellis Island wymaga niebagatelnej sumy 230 mln dolarów, które postanowiono zebrać z datków społecznych, podobnie jak to miało miejsce w czasie budowy.
Nie od rzeczy będzie tutaj przypomnienie, choćby pokrótce, niezmiernie ciekawej historii Statuy Wolności, która ze względu na rozmiary i czas jej powstania (100 lat temu) zaliczana jest do tzw. "cudów” świata.
Myśl stworzenia Statuy Wolności zrodziła się na bazie idei XIX-wiecznego liberalizmu, z którą nierozerwalnie związane jest nazwisko Edouard-Rene Lefebvre de Laboulaye – historyka i pisarza, którego przedmiotem szczególnego zainteresowania były Stany Zjednoczone, kraj, w którym co prawda nigdy nie był, ale który kochał ponad wszystko.
Dla Laboulaye'a Stany Zjednoczone były przykładem wcielania w życie nowych idei liberalizmu, których realizowanie na co dzień zapewniała Konstytucja, stanowiąca prawo najwyższe. Już w 1865 r., kiedy Stany Zjednoczone zakończyły wojnę domową, Laboulaye i jego przyjaciele, żyjący w skorumpowanej Francji pod rządami Napoleona III, postanowili ufundować monument, jako dar dla Amerykanów od Francuzów. Bardzo ważny był w tym wszystkim fakt, że dar przeznaczony był przez ludzi dla ludzi, a nie przez rząd dla rządu.
Jednym z uczestników pierwszego zebrania, poświęconego owemu niezwykłemu upominkowi, był rzeźbiarz, Frederic Auguste Bartholdi, który – podobnie jak wielu ówczesnych twórców kultury i sztuki we Francji — był zauroczony niedawno odbytą podróżą do Egiptu, gdzie oglądał tamtejsze cuda architektury – piramidy, świątynie, sfinksy, których monumentlane piękno wywarło na nim niesamowite wrażenie. Kilka lat po rozmowie z Laboulaye'em, w 1869 r., Bartholdi jedzie ponownie do Egiptu, biorąc udział w otwarciu Kanału Sueskiego, gdzie zaproponował rzeźbę kobiety egipskiej (dwa razy większej od sfinksa), która miała stać przy wejściu do kanału, trzymając lampę w ręku i pełniąc rolę latarni morskiej. Jego projekty i szkice nie wzbudziły wtedy jednak zainteresowania wpływowych osób.
Rok 1876 miał być obchodzony w Ameryce szczególnie uroczyście, ze względu na przypadającą wówczas setną rocznicę niepodległości Stanów Zjednoczonych. Dla Laboulaye'a stało się to wyjątkową okazją: postanowił przygotować specjalny prezent dla narodu amerykańskiego. W czerwcu 1871 r., Bartholdi przyjeżdża do Nowego Jorku, zaopatrzony w instrukcje Laboulaye'a: zobaczyć kraj i przywieźć swoje spostrzeżenia. Kiedy Bartholdi przypłynął do Nowego Jorku, pierwszą rzeczą, którą ujrzał, była Bedloes Island, wyspa, na której umieścił projekt monumentu w swoim szkicowniku. Podróż po Stanach wywarła na nim niesłychane wrażenie. Zachwycił go i wprawił w podziw ogrom tego kraju i jego potęga. Bartholdi spotkał się z wieloma politykami, w tym z prezydentem Grantem i grupą senatorów. Podczas tych spotkań wspominał często o swojej idei stworzenia ogromnej rzeźby.
Po powrocie do Francji Bartholdi wraz z Laboulaye'em i innymi zwolennikami tego projektu zakładają Union Franco-Americaine i zaczynają gromadzić fundusze, potrzebne do jego realizacji. Na początku oceniają owe fundusze na kwotę około 250 000 dolarów, co na ówczesne czasy było sumą astronomiczną. Pierwsze datki wpływają od szkół i od ludzi raczej biednych. Pod koniec 1875 r. zebrane pieniądze tworzą już sumę, pozwalającą Bartholdi'emu na rozpoczęcie prac nad makietą, a później przystąpienie do budowy żelaznej konstrukcji; w tym celu zaprasza on do współpracy słynnego inżyniera, Gustave Eiffela, twórcę wieży jego imienia. Razem pokonują mnóstwo problemów konstrukcyjnych, związanych z niespotykanymi, jak na ówczesne czasy, rozmiarami konstrukcji.
W tym samym czasie w Ameryce Kongres wyraził zgodę na lokalizację statuy na Bedloes Island, ale nie zadeklarował funduszy na 89-stopową podstawę, która została zaprojektowana przez architekta Richarda Hunta i miała być wykonana przez Amerykanów.
Kiedy w lipcu 1884 r. statua była gotowa we Francji, a Amerykanie nie mieli jeszcze pieniędzy na podstawę, Joseph Pulitzer, właściciel wielu gazet w Nowym Jorku, zwrócił się na ich łamach z apelem do społeczeństwa o pomoc w zebraniu potrzebnych funduszy. Sam również wziął udział w zbiórce. Tylko w sierpniu 120 000 osób odpowiedziało na apel, przekazując do redakcji "World” sumę ponad 100 000 dolarów.
21 maja 1885 r., okręt wojenny "Isere” przywiózł na swoim pokładzie do Nowego jorku Statuę Wolności, zapakowaną w 214 pakach. Wkrótce zaczęto ją montować na przygotowanej podstawie, na Bedloes Island.
28 października 1886 r. Statua Wolności została przekazana społeczeństwu amerykańskiemu, z prezydentem Grover Clevelandem na czele. Towarzyszyła temu specjalna parada na 5 Alei, udekorowanej flagami Francji.
Statua Wolności przedstawia kobietę z pochodnią we wzniesionej prawej ręce i tablicą z datą 4 lipca 1776, upamiętniającą uzyskanie przez Stany Zjednoczone niepodległości – w lewej.
Rozmiary Statuy Wolności, łącznie z podstawą, wynoszą 302 stopy (92 m), co wówczas stanowiło niebywałe osiągnięcie techniczne. Jeśli dodać do tego, że 12 osób może stanąć na szczycie wenątrz pochodni, 40 w części głowowej, a całość waży 450 000 funtów – staje się jasne, dlaczego Statua Wolności zaliczana jest do cudów świata.
Statua Wolności podlegała najpierw administracji Zarządu Latarni (Lighthouse Board), ponieważ pomagała przy nawigacji w nocy. W 1901 r. przeszła pod zarząd wojska, ponieważ znajdował się tam Fort Wood, a następnie w 1937 r., wraz z częścią wyspy stała się narodowym monumentem. W 1956 r. zmieniono nazwę Bedloes Island na Liberty Island. Połączona w 1965 r. z pobliską Ellis Island, gdzie znajdowała się stacja przejściowa dla przybywających emigranłów – stanowi dziś wraz z nią kompleks muzealny.
W 1986 r. planuje się największe w skali Stanów Zjednoczonych obchody upamiętniające 100-lecie Statuy Wolności.
Czesław Czapliński
GŁOS (Nowy Jork) – 1 marca 1995 Nowy Jork i okolice w obiektywie Czesława Czaplińskiego, Statua Wolności – Część I
Statua Wolności, nad Zatoką Nowojorską, witała przez lata przybywających do Ameryki na statkach, miliony imigrantów, w tym również Polaków. Stała się symbolem wolności, znanym na całym świecie i powszechnie uważana jest za jeden z cudów świata. Dlaczego? Postaram się to, wyjaśnić.
Ze Statuą Wolności nierozerwalnie związane jest nazwisko Edouard-Rene Lefebvre de Laboulaye, historyka i pisarza francuskiego, który fascynował się Stanami Zjednoczonymi, choć nigdy w nich nie był. Dla Laboulaye USA były przykładem państwa, w którym konstytucja została zrealizowana w życiu. Już w 1865 r., kiedy Stany Zjednoczone zakończyły wojnę domową, Laboulaye wraz ze swymi zwolennikami postanowił zrobić monument, jako dar dla Amerykanów od Francuzów. Miał to być dar "od ludzi dla ludzi", a nie "od rządu dla rządu'.
Jedną z osób uczestniczących w pierwszym zebraniu był rzeźbiarz FredericAuguste Bartholdi, który pozostawał pod urokiem niedawnej podróży do Egiptu. gdzie widział monumentalne piramidy i Sfinksa. W 1869 r. Bartholdi pojechał ponownie do położonego nad Nilem kraju, aby wziąć udział w otwarciu Kanału Sueskiego. Zaproponował wtedy wykonanie rzeźby kobiety egipskiej (dwa razy większej od Sfinksa) trzymającej lampę w ręku, oświetlającą drogę przybyszom z innych kontynentów. Nie udało mu się, jednak zainteresować swymi projektami wpływowych ludzi.
Zapowiadane na rok 1876 w Ameryce obchody stulecia Deklaracji Niepodległości były dla Laboulaye najlepszym terminem i okazją na zrobienie prezentu Stanom Zjednoczonym. Dlatego już w czerwcu 1871 Bartholdi przyjeżdża do Nowego Jorku z instrukcjami od Laboulaye, aby poznać kraj. W drodze do Nowego Jorku zobaczył wyspę, Bedloes Island i od razu powziął zamiar umieszczenia na niej monumentalnej rzeźby.
Po powrocie do Francji, Bartholdi wraz z Laboulaye i innymi zwolennikami projektu założyli Union Franco-Americaine i rozpoczęli zbieranie funduszy potrzebnych do realizacji ptojektu, którego koszty początowo szacowano na około 250 tys. dolarów. Na ówczesne czasy była to suma astronomiczna. Pierwsze datki wpłynęły od szkół i ludzi biednych. Pod koniec 1875 r. zebrano już tyle pieniędzy, że Bertholdi zdecydował się rozpocząć prace nad makietą, do której twarzy użyczyła mu matka. Artysta poświęcił w sumie 21 lat życia na realizację swojego życiowego zamiaru. Do budowy wewnętrznej, żelaznej konstrukcji, zaproszono słynnego inżyniera Gustawa Eiffela, późniejszego twórcę paryskiej wieży jego imienia.
Aby wzbudzić większe zainteresowanie projektem w roku 1876 Bartholdi udał się ponownie do Stanów Zjednoczonych. Zabrał ze sobą olbrzymią, prawą rękę z latarnią. Sam palec wskazujący mierzył 3 m. Rękę eksponowano w Filadelfii, a później w nowojorskim Madison Square. Wszędzie wzbudziła ogromne zainteresowanie. Kongres wyraził wówczas zgodę na lokalizacje statuy na Bedloes Island odmawiając jednocześnie funduszy na 89-stopowy postument, który miał być wykonany przez Amerykanów.
W lipcu 1884 r. statua była gotowa. Przebywała jednak cały czas we Francji. Amerykanie nie mieli ciągle pieniędzy na postument. Wreszcie - Joseph Pulitzer, właściciel wielu gazet w Nowym Jorku, ogłosił na ich łamach apel o pomoc skierowany do społeczeństwa. Sam zresztą też wziął udział w zbiórce. Tylko w ciągu jednego miesiąca - sierpnia - aż 120 tys. osób odpowiedziało na apel, przekazując do redakcji World sumę na ponad 100 tys. dolarów.
21 maja 1885 r. statek wojenny Isere przywiózł na swoim pokładzie do Nowego Jorku Statuę Wolności, ważącą 22 tony i zapakowaną w 214 skrzyń. Po przybiciu do brzegu niezwłocznie zaczęto ją montować na przygotowanej podstawie. na Bedlos Island.
28 października 1886 r. Statua Wolności została przekazana społeczeństwu amerykańskiemu. Na uroczystości z tej okazji przybył prezydent Stephen Grover Cleveland i odbyła się wielka parada na Piątej Alei, udekorowanej flagami Francji.
Statua Wolności przedstawia kobietę, trzymającą w podniesionej prawej ręce pochodnie, a w lewej tablicę z datą 4 lipca 1776 upamiętniającą uchwalenie niepodległości Stanów Zjednoczonych. Siedem promieni rozchodzących się od korony oznacza siedem mórz I siedem kontynent6w. Łącznie od podstawy ticzy ona 92 metry. 354 stopnie wiodą od wejścia aż do korony, 12 osób może stanąć na szczycie wewnątrz pochodni. 40 osób może zmieścić się w jej głowie. To zdaje się wyjaśniać, dlaczego Statua uważana jest za jeden z cudów świata.
Statua Wolności najpierw zarządzana była przez Ligbthouse,Board (Zarząd Latarni Morskich), ponieważ była wykorzystywana do nawigacji nocą. W 1901 r. przeszła pod zarząd armii. W 1956 ŕ. zmieniono nazwę Bedloes Island na Liberty Island. Liberty Island, z przyłączoną w 1965 r. pobliską Ellis Island, na której znajdowała się stacja przejściowa dla emigrantów, stanowi dziś jeden kompleks muzealny.
GŁOS (Nowy Jork) 1 kwietnia 1995 – Nowy Jork i okolice w obiektywie Czesława Czaplińskiego, Statua Wolności – Część II
Obchody 100-lecia Statuy Wolności w 1986 r. wzbudziły ogromne zainteresowanie. Byłem jednym z 899 dziennikarzy przybyłych ze Stanów Zjednoczonych i z 37 innych krajów świata, obsługujących to historyczne wydarzenie. Lee lacocca - ówczesny prezes samochodowego koncernu Chryslera, stojący na czele komitetu The Statue of Libertyzebrał 65 mln dolarów ze składek społecznych. Koszty renowacji Statuy Wolności wyniosą 69 mln dolarów. Resztę funduszy przeznaczono na renowację muzealnego centrum imigracyjnego na pobliskiej Ellis Island.
Ceremonia uroczystego otwarcia odremontowanej Statuy Wolności odbyła się 3 lipca 1986 r. i miała miejsce na wyspie Governors Island. Za wyłączność transmisji z tej uroczystości stacja telewizyjna ABC zapłaciła 10 mln dolarów. Na wyspie zebrało się tysięcy gości, którzy za obiad zapłacili po 10 tysięcy dolarów. Oprócz prezydenta Stanów Zjednoczonych Ronalda Reagana, był prezydent Francji Francois Mitterrand. Dokładnie o wyznaczonej godzinie (8:30 wieczorem) zabrzmiały fanfary, a następnie odegrano hymny narodowe Francji i Stanów Zjednoczonych rozpoczynając nimi uroczystości. Zaraz potem prezydent USA Ronald Reagan wręczył dwunastu zasłużonym osobom Medal of Liberty. W części artystycznej występowali m.in. Frank Sinatra i Elizabeth Taylor. A Michaił Barysznikow w tym dniu przyjął, wraz z 250 osobami na wyspie i kilku tysiącami w całych Stanach Zjednoczonych, obywatelstwo amerykańskie nadane przez przewodniczącego Sądu Najwyższego.
Następnego dnia w Dzień Niepodległości - 4 lipca, rozpoczęła się międzynarodowa parada okrętów, żaglowców, oraz jachtów, których liczbę oszacowano na kilka tysięcy jednostek. Od 10 rano aż do późnych godzin popołudniowych paradowały one przed Statuą Wolności. Największym wydarzeniem dnia był jednak pokaz fajerwerków, których wystrzelono w powietrze 40 tysięcy. Do tego celu użyto specjalny komputer. Jak zgodnie stwierdziła prasa był to pokaz stulecia. Od dziesiątej wieczorem, przez pół godziny, wokół całego Manhattanu, wylatywały w powietrze świecące, błyskające, migocące i o bajkowych kształtach cuda. Pokaz ogni sztucznych kosztował 2 mln dolarów i był największym tego typu widowiskiem w historii Ameryki. Stojący koło mnie komentator TV stwierdził, że na następny taki pokaz trzeba będzie poczekać 100 lat! Myślę, że miał w tym sporo racji, chociaż zbliżający się szybko rok 2000 może być znakomitym pretekstem do próby pobicia fajerwerkowego rekordu.
Od samego początku, aż do dnia dzisiejszego Statua Wolności należy do najważniejszych turystycznych atrakcji Nowego Jorku. Szacuje się, że odwiedziło ją ponad 50 milionów ludzi. Podczas generalnego remontu wykonanego przed obchodami jej stulecia, wymieniono m.in. skorodowaną pochodnię, a kończący ją płomień pokryto warstwą 24-karatowego złota. Każdego roku, Statua Wolności może przyjąć 2 miliony nowych turystów przez co najmniej tysiąc lat. Țak przynajmniej stwierdził jeden z pracujących przy jej renowacji architekłów.
Do Statuy Wolności dopływa się promem Circle Line, który kursuje co godzinę, (a w sezonie letniem co pół godziny) łącząc Battery Park ze Statuą Wolności i Ellis Island. Winda wwozi zwiedzających na wysokość dziesiątego piętra, a później trzeba pokonać jeszcze 171 stopni, ale widok dolnego Manhattanu jaki się roztacza, zapiera dech i zapewne dlatego szybko zapomina się o trudach wspinaczki.
„…Wolność nie jest jednak ostatnim słowem. Wolność stanowi jedynie część historii i tylko połowę prawdy. Wolność to nic innego, jak negatywny aspekt zjawiska, któego pozytywnym aspektem jest odpowiedzialność. Wolności grozi wręcz degeneracja w zwykłą arbitralność, o ile nie będzie przeżywana w kategoriach odpowiedzialności. Dlatego właśnie proponuję, aby Statui Wolności na Wschodnim Wybrzeżu przeciwstawić Statuę Odpowiedzialności na Wybrzeżu Zachodnim…” – Viktor E. Franki „Człowiek w poszukiwaniu sensu”.
PORTRAIT with HISTORY
“… My life is pathetic. The last time I was in a woman was visiting the Statue of Liberty… ” - Woody Allen.
Statue of Liberty, actually Liberty Enlightening the World, Fr. La liberté éclairant le monde - statue on Liberty Island at the mouth of the Hudson River into the Atlantic Ocean in the New York metropolitan region, unofficial symbol of freedom, New York and the United States. Liberty Island, along with Ellis Island, is a federally owned complex operated by the National Park Service. Administratively, it belongs to the state of New York.
The monumental, neoclassical statue was erected in the years 1884–1886 according to the design of Frédéric Auguste Bartholdi, Gustave Eiffel (construction) and Richard Morris Hunt (pedestal).
It is a gift of the French people to the American people, commemorating the alliance of the two nations during the American Revolutionary War. In 1924 it was declared a national monument of the United States, and in 1984 it was inscribed on the UNESCO World Heritage List. It is also listed in the National Register of Historic Places.
The monument, in the style of realistic neoclassicism, is the work of the French sculptor Frédéric Auguste Bartholdi. It shows a female figure holding a torch in her right hand and a plaque on the left with the date of the independence of the United States. It is precisely engraved: JULY IV MDCCLXXVI (July 4, 1776). The concept of the Statue of Liberty was influenced by the painting by Eugène Delacroix - Freedom Leading People to the Barricades, and Bartholdi's face was given the features of his own mother, but the body was modeled on his mistress.
The monument was a gift from the French government to the US on the 100th anniversary of the Declaration of Independence. It was erected in France and handed over in 1884 to the American ambassador in Paris. Then it was dismantled and shipped to New York. The unveiling took place on October 28, 1886 by President Grover Cleveland. It is a US National Monument, managed by the National Park Service.
The Statue of Liberty is located on Liberty Island, at the mouth of the Hudson River. The base of the monument stands on the nineteenth-century Fort Wood, with a starry outline. It is federally owned and administered by the National Park Service and is located within the jurisdiction of the State of New York.
On the pedestal there is a plate with the text of Emma Lazarus' sonnet The New Colossus.
Data: height: 46.5 m; height with the plinth: 93 m; weight: 229 tons; waist width: 11 m.
Construction: steel and copper, inside there are two spiral stairs leading to the viewpoint. The third flight of stairs leading to the torch is not available to visitors.
The author of the steel structure and the base was Gustave Eiffel.
Pedestal (designed by American architect Richard Morris Hunt), 47 m high.
The statue has become a symbol of a free and wealthy America for the many expatriates who came to New York City. The statue stands on a broken chain, holding a torch in its right hand and a plaque with the words July 4, 1776 America's Independence Day in the left hand. The Statue of Liberty is made of copper, therefore, as a result of atmospheric corrosion, its coating has become patina, which gives it a verdigris color.
As a result of the attacks on September 11, 2001, access for tourists to the observation deck in the crown of the statue was closed. On May 23, 2009, the interior of the statue was restored to the public, along with two viewing terraces and stairs leading to them. Access to the highest part of the arm and the torch has been closed to visitors since 1916. In October 2012, the crown was reopened to visitors.
RELAX June 8, 1985 No. 23 (64) Czesław Czapliński - Have our dreams about America come true?
The Statue of Liberty, a permanent feature of New York City's landscape, and repeatedly used in commercials and movies, became a symbol of 20th century freedom.
In May 1982, almost 100 years after its creation, the Statue of Liberty, originally called Liberty Enlightning the World, made headlines again, this time with the Statue of Liberty Century Commission. and Ellis Island (The Statue of Liberty - Ellis Island Centennial Commission) The significance of the problem is evidenced by the fact that President Reagan himself announced the formation of the commission, and Chrysler President Lee A. Iacocca was elected chairman.
Changeable weather, high air salinity and the inexorable time allies of corrosion - caused far-reaching damages and losses of the outer copper coating and the inner steel structure. Experts have estimated that the cost of restoring the Statue of Liberty and the Ellis Island Museum requires a substantial sum of $ 230 million, which it was decided to collect from community donations, as was the case during the construction.
There will be a reminder here, even briefly, of the extremely interesting history of the Statue of Liberty, which due to the size and time of its creation (100 years ago) is included in the so-called "wonders" of the world.
The idea of creating the Statue of Liberty was born on the basis of the idea of nineteenth-century liberalism, with which the name of Edouard-Rene Lefebvre de Laboulaye is inextricably linked - a historian and writer who was particularly interested in the United States, a country where he had never been, but who he loved above all else.
For Laboulaye, the United States was an example of putting into practice new ideas of liberalism, the implementation of which was guaranteed on a daily basis by the Constitution, which was the supreme law. As early as 1865, when the United States ended the civil war, Laboulaye and his friends, living in corrupt France under Napoleon III, decided to fund the monument as a gift to the Americans from the French. Very important in all this was the fact that the gift was destined by the people for the people, and not by the government for the government.
One of the participants of the first meeting, devoted to this unusual gift, was the sculptor Frederic Auguste Bartholdi, who - like many contemporary creators of culture and art in France - was enchanted by a recent trip to Egypt, where he saw the local architectural wonders - pyramids, temples, sphinxes whose monumental beauty made an amazing impression on him. A few years after talking to Laboulaye, in 1869, Bartholdi traveled back to Egypt, taking part in the opening of the Suez Canal, where he proposed a sculpture of an Egyptian woman (twice the size of the sphinx) who was supposed to stand at the entrance to the canal, holding a lamp in hand and acting as a lighthouse. However, his designs and sketches did not arouse the interest of influential people at that time.
The year 1876 was to be celebrated especially solemnly in America, due to the 100th anniversary of the independence of the United States, which was then celebrated. For Laboulaye, this became a unique occasion: he decided to prepare a special gift for the American people. In June 1871, Bartholdi arrives in New York, provided with Laboulaye's instructions: see the country and bring back his insights. When Bartholdi arrived in New York, the first thing he saw was Bedloes Island, the island where he had placed the monument design in his sketchbook. The trip around the States made an extraordinary impression on him. He delighted and amazed him at the enormity of this country and its power. Bartholdi met with many politicians, including President Grant and a group of senators. During these meetings, he often mentioned his idea of creating a huge sculpture.
After returning to France, Bartholdi, along with Laboulaye and other supporters of the project, form Union Franco-Americaine and begin raising the funds needed to implement it. Initially, they estimate these funds at around $ 250,000, which at that time was an astronomical sum. The first donations come from schools and from rather poor people. By the end of 1875, the collected money was enough to allow Bartholdi to start working on a model and then start building an iron structure; to this end, he invites the famous engineer, Gustave Eiffel, the creator of the tower named after him, to cooperation. Together, they overcome a multitude of construction problems related to unprecedented, for those times, the size of the structure.
At the same time in America, Congress approved the location of the statue on Bedloes Island, but did not pledge funds for the 89-foot base, which was designed by architect Richard Hunt and was to be made by Americans.
When in July 1884 the statue was ready in France and the Americans did not yet have the money for the base, Joseph Pulitzer, owner of many New York newspapers, made an appeal to the public to help raise the necessary funds. He also took part in the fundraiser. In August alone, 120,000 people responded to the appeal, donating more than $ 100,000 to the editorial office of "World".
On May 21, 1885, the warship "Isere" brought the Statue of Liberty on board to New York, packed in 214 packages, and it was soon assembled on a prepared base on Bedloes Island.
On October 28, 1886, the Statue of Liberty was handed over to the American public, headed by President Grover Cleveland. It was accompanied by a special parade on 5th Avenue, decorated with French flags.
The Statue of Liberty shows a woman with a torch in her right hand and a plaque dated July 4, 1776, commemorating the independence of the United States - in the left.
The dimensions of the Statue of Liberty, including the base, were 302 feet (92 m), which was an unprecedented technical achievement at the time. If you add that 12 people can stand on top of the torch, 40 on the head, and the whole weighs 450,000 pounds, it becomes clear why the Statue of Liberty is one of the wonders of the world.
The Statue of Liberty was first under the Lighthouse Board administration because it aided with navigation at night. In 1901, it was taken over by the army, because Fort Wood was located there, and then in 1937, along with a part of the island, it became a national monument. In 1956, Bedloes Island was renamed Liberty Island. Connected in 1965 with the nearby Ellis Island, where there was a transition station for arriving immigrants - today it forms a museum complex.
In 1986, the largest celebration in the United States is planned to commemorate the 100th anniversary of the Statue of Liberty.
VOICE (New York) - March 1, 1995 New York and its surroundings through the lens of Czesław Czapliński, Statue of Liberty - Part I
Over the years, the Statue of Liberty, on the New York Bay, welcomed millions of immigrants, including Poles, arriving in America on ships. It has become a symbol of freedom, known all over the world and is widely regarded as one of the wonders of the world. Why? I will try to explain it.
The Statue of Liberty is inextricably linked with the name of Edouard-Rene Lefebvre de Laboulaye, a French historian and writer who was fascinated by the United States, although he had never been in it. For Laboulaye, the USA was an example of a state where the constitution was realized in life. As early as 1865, when the United States ended the civil war, Laboulaye and his supporters decided to make a monument as a gift to the Americans from the French. It was to be a gift "from the people to the people" and not "from the government to the government."
One of the people attending the first meeting was the sculptor Frederic Auguste Bartholdi, who was charmed by a recent trip to Egypt. where he saw the monumental pyramids and the Sphinx. In 1869, Bartholdi traveled back to the Nile country to participate in the opening of the Suez Canal. He then proposed making a sculpture of an Egyptian woman (twice as large as the Sphinx) holding a lamp in her hand, illuminating the way for visitors from other continents. He failed, however, to interest influential people in his projects.
The celebration of the centenary of the Declaration of Independence in America, announced for 1876, was the best date and occasion for Laboulaye to make a gift to the United States. Therefore, as early as June 1871, Bartholdi comes to New York with instructions from Laboulaye to get to know the country. On the way to New York, he saw an island, Bedloes Island, and immediately had the intention of placing a monumental sculpture on it.
After returning to France, Bartholdi, along with Laboulaye and other supporters of the project, founded Union Franco-Americaine and began raising funds needed to implement the project, the cost of which was initially estimated at around $ 250,000. dollars. At that time, it was an astronomical sum. The first donations came from schools and poor people. At the end of 1875, so much money had already been collected that Bertholdi decided to start working on a model for which his mother lent him. The artist devoted a total of 21 years of his life to the implementation of his life intention. The famous engineer Gustav Eiffel, the later creator of the Paris tower named after him, was invited to build the internal iron structure.
In 1876, Bartholdi traveled back to the United States to raise interest in the project. He took with him an enormous right hand with a lantern. The index finger itself measured 3 meters. The hand was exhibited in Philadelphia, and later in Madison Square in New York. It aroused great interest everywhere. Congress then approved the location of the statue on Bedloes Island while refusing funding for the 89-foot pedestal to be made by the Americans.
In July 1884 the statue was ready. However, she stayed in France all the time. The Americans still did not have the money for a pedestal. Finally, Joseph Pulitzer, owner of many New York newspapers, made a public appeal for help. He also took part in the fundraiser. Only during one month - August - as many as 120 thousand. people responded to the appeal, donating to the editors of World a sum of over 100 thousand. dollars.
On May 21, 1885, the warship Isere brought the Statue of Liberty to New York City, weighing 22 tons and packed in 214 boxes. After landing on the shore, it was immediately installed on the prepared base. on Bedlos Island.
On October 28, 1886, the Statue of Liberty was donated to the American public. President Stephen Grover Cleveland attended the celebration and there was a grand parade on Fifth Avenue, decorated with French flags.
The Statue of Liberty shows a woman holding torches in her raised right hand and a plaque on the left with the date July 4, 1776, commemorating the independence of the United States. The seven rays radiating from the crown represent the seven seas and the seven continents. In total, it is 92 meters from the base. 354 steps lead from the entrance to the crown, 12 people can stand on the top inside the torch. 40 people can fit in her head. This seems to explain why the Statue is considered one of the wonders of the world.
The Statue of Liberty was first managed by the Ligbthouse Board as it was used for night navigation. In 1901 it was taken over by the army. In 1956 ŕ. renamed Bedloes Island to Liberty Island. Liberty Island, with nearby Ellis Island attached in 1965, which housed an immigration interim station, today forms one museum complex.
VOICE (New York) April 1, 1995 - New York and its surroundings through the lens of Czesław Czapliński, Statue of Liberty - Part II
The celebration of the 100th anniversary of the Statue of Liberty in 1986 aroused great interest. I was one of 899 journalists from the United States and 37 other countries around the world supporting this historic event. Lee Lacocca - the then president of the car concern Chrysler, who chaired the committee of The Statue of Liberty, collected $ 65 million in social contributions. The Statue of Liberty's restoration costs will amount to $ 69 million. The rest of the funds were used to renovate the museum's immigration center on nearby Ellis Island.
The opening ceremony of the restored Statue of Liberty took place on July 3, 1986 on Governors Island. The ABC television station paid 10 million dollars for the exclusive broadcast of this ceremony. Thousands of guests gathered on the island and they paid 10,000 dollars each for dinner. In addition to the President of the United States, Ronald Reagan, there was French President Francois Mitterrand. Exactly at the appointed time (8:30 pm), fanfares resounded, and then the national anthems of France and the United States were played, starting the celebrations with them. Immediately afterwards, US President Ronald Reagan presented twelve distinguished persons with the Medal of Liberty. In the artistic part they performed, among others Frank Sinatra and Elizabeth Taylor. And Mikhail Baryshnikov on that day accepted, along with 250 people on the island and several thousand throughout the United States, American citizenship granted by the President of the Supreme Court.
The next day on Independence Day - July 4, an international parade of ships, tall ships and yachts began, the number of which was estimated at several thousand units. From 10 am until late afternoon they paraded in front of the Statue of Liberty. The biggest event of the day, however, was a fireworks display, 40,000 of which were launched into the air. A special computer was used for this purpose. As the press unanimously stated, it was the show of the century. From ten o'clock in the evening, for half an hour, all around Manhattan, glowing, flashing, twinkling and fairy-tale shaped wonders flew into the air. The fireworks show cost $ 2 million and was the largest of its kind in American history. A TV commentator standing next to me said that we will have to wait 100 years for the next such show! I think he was quite right about that, although the rapidly approaching year 2000 may be a great excuse to try to break the firework record.
From its inception to the present day, the Statue of Liberty has been one of New York's top tourist attractions. It is estimated that over 50 million people have visited it. During the general renovation carried out before the celebration of its centenary, among others, the corroded torch and the end flame was covered with a layer of 24 carat gold. Each year, the Statue of Liberty can host 2 million new tourists for at least a thousand years. At least one of the architects working on its renovation stated that.
The Statue of Liberty is reached by the Circle Line ferry, which runs every hour (and every half hour during the summer season) connecting Battery Park with the Statue of Liberty and Ellis Island. The elevator takes visitors to the tenth floor, and then you have to climb 171 more steps, but the view of lower Manhattan is breathtaking and probably that's why you quickly forget about the hardships of climbing.
“… Freedom, however, is not the last word. Freedom is only part of the story and only half the truth. Freedom is nothing but a negative aspect of a phenomenon whose positive aspect is responsibility. Freedom is even in danger of degenerating into mere arbitrariness, as long as it is not lived in terms of responsibility. That is why I propose that the Statue of Liberty on the East Coast should be set against the Statue of Responsibility on the West Coast ... "- Viktor E. Franki" Man in search of meaning ".
