„…Ja przez całe życie szukam piękna w ludziach. To zajęcie niełatwe, bo często mimo starań i czasu tego piękna nie znajduję. Ale już samo szukanie jest fascynujące. To właściwie najważniejszy powód, dla którego człowiekowi chce się żyć, uprawiać sztukę…”– Piotr Łazarkiewicz.
Piotr Antoni Łazarkiewicz (ur. 13 marca 1954 w Cieplicach Śląskich, zm. 20 czerwca 2008 w Warszawie, został pochowany na Wojskowych Powązkach) − reżyser, scenarzysta, aktor oraz producent filmowy.
Urodził się jako syn Celiny i Konstantego Łazarkiewiczów. W wieku 18 lat stracił ojca. Autorytetem dla przyszłego reżysera stał się dziadek, organista. Rozbudził on we wnuku zamiłowania muzyczne. Po latach Piotr Łazarkiewicz wzbudził miłość do muzyki u swego syna Antka, który został kompozytorem muzyki filmowej. Jednak sam w młodości nie uczęszczał do konserwatorium, gdyż na przeszkodzie stanęła inna pasja – kino. Obejrzawszy w pierwszej klasie podstawówki Krzyżaków, zaczął spędzać wolny czas przed ekranem. Systematycznie czytał pisma „Kino” oraz „Film”. Zapragnął zostać reżyserem. Jednak ówcześnie do łódzkiej filmówki nie można było zdawać zaraz po maturze. Łazarkiewicz więc początkowo studiował polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim. Absolwent II LO im. C.K. Norwida w Jeleniej Górze. W 1977 ukończył filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim, a 4 lata później uzyskał dyplom na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.
Łazarkiewicz pracował jako asystent przy Kobiecie samotnej Agnieszki Holland, Prognozie pogody Antoniego Krauze. Następnie zrealizował kilka filmów dokumentalnych. Jego debiutem fabularnym był film Kocham kino. W 1991 wraz z żoną Magdaleną wyreżyserował Odjazd. W 1997 przygotował reportaż poświęcony powodzi tysiąclecia zatytułowany Wielka woda. Był również wieloletnim reżyserem programu Bezludna wyspa w TVP2. Jego ostatni film to obraz 0 1 0.
Był mężem Magdaleny Łazarkiewicz oraz ojcem Antoniego Łazarkiewicza i Gabrieli Łazarkiewicz.
Piotra Łazarkiewicza spotykałem na planach różnych wydarzeń filmowych, gdzie najczęściej był reżyserem m.in. na planie Bezludnej wyspy w studio TVP 2, prowadzoną przez Ninę Terentiew, z którą od lat się znam i przyjaźnię. Widziałem jak zgrabnie manewrował między kilkoma ważnymi osobami, aby żadna nie czuła się urażona, to było mistrzostwo.
Ale na poważne portrety, umówiłem się z nim, aby nam nikt nie przeszkadzał w Łazienkach Królewskich w Warszawie. Tam byliśmy tylko my i przyroda, a konkretnie wybrałem jako tło pień grubego drzewa. Dziś z perspektywy ponad dwudziestu lat, gdyż było to 29 października 2000 r. uważam to za znakomity wybór, gdyż udało mi się w pełni pokazać Piotra, który okazał się skromnym i niezwykle wrażliwym człowiekiem.
Otrzymał nagrody m.in.: Nagroda specjalna 17. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych; Nagroda Stowarzyszenia Filmowców Polskich 33. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych. Reżyserował m.in.: Tajemnice (1980); Kontrapunkt (1985); Fala(1985); Kocham kino (1987); W środku Europy (1990); Odjazd (1991); Pora na czarownice (1993); Odjazd (1995); Zaklęta (1997); Samo niebo (2001); 0 1 0 (2007).
Jest autorem scenariuszy m.in.: Kocham kino (1987); Odjazd (1991); Pora na czarownice (1993); Odjazd (1995); 0 1 0 (2007).
Był producentem filmów m.in.: Żegnaj Ameryko (1993); Pora na czarownice(1993); Na koniec świata (1999).
Jako aktor grał w filmach m.in.: Kocham kino (1987) jako reżyser „Rąk pianisty”; Ostatni dzwonek (1989) jako strażak; Białe małżeństwo (1992) jako akompaniator; Odjazd (1995) jako organista Joachim; Samo niebo (2001) jako pan Piotruś, rekwizytor w teatrze.
Spektakle w Teatrze Telewizji jako reżyser m.in.: A śmierć utraci swoją władzę...(1996); Duże i małe (1998); Ogień w głowie (2000); Zbliżenie (2000); Pasożyty (2001); Martwa królewna (2003); Fotoplastikon (2005); Trelemorele (2006); jako scenarzysta m.in.: A śmierć utraci swoją władzę... (1996); Zbliżenie (2000); Pasożyty (2001); Martwa królewna (2003); Trelemorele (2006).
„…Całe życie, od dzieciństwa, młodości, Piotrek mnóstwo oglądał. Był wszędzie: na festiwalach, na premierach filmowych i teatralnych, na koncertach i przedstawieniach. Oglądał filmy w kinie i na DVD (które, jak każdy prawdziwy kinoman, również namiętnie pokochał). Oglądał niezmontowane jeszcze filmy innych, udzielał rad, rozdawał szczere i entuzjastyczne komplementy. Piotrek potrafił dostrzec piękno w filmach niedoskonałych, nie do końca udanych, jakoś ułomnych, prowincjonalnych. Nie dlatego, żeby nie cenił rzemiosła; przeciwnie – po parę razy oglądał filmy na przykład Ridleya Scotta: podglądał, analizował i ćwiczył najróżniejsze figury stylistyczne i figury języka filmowego. Zachwycała go wolność, jaką dawały mu jako reżyserowi rozwijające się wynalazki techniczne… Ale najważniejszym kryterium w ocenie filmu była dla niego szczerość i uczciwość przekazu…” – Agnieszka Holland o Piotrze Łazarkiewiczu.
PORTRAIT with HISTORY
“… I have been looking for beauty in people all my life. It is not an easy job, because often, despite my best efforts and time, I do not find this beauty. But the search itself is fascinating. This is actually the most important reason why people want to live and practice art ... ” – Piotr Łazarkiewicz.
Piotr Antoni Łazarkiewicz (born March 13, 1954 in Cieplice Śląskie, died June 20, 2008 in Warsaw, was buried in the Military Powązki Cemetery) - director, screenwriter, actor and film producer.
He was born to Celina and Konstanty Łazarkiewicz. He lost his father at the age of 18. The authority for the future director was his grandfather, an organist. He awakened his grandson's passion for music. Years later, Piotr Łazarkiewicz aroused the love of music in his son Antek, who became a composer of film music. However, in his youth he did not attend the conservatory, because another passion - cinema stood in the way. After watching the Teutonic Primary Schools in the first grade, he began to spend his free time in front of the screen. He systematically read the magazines "Kino" and "Film". He wanted to become a director. However, at that time, it was not possible to apply to the Lodz Film School right after graduation. So Łazarkiewicz initially studied Polish at the University of Wrocław.
Graduate of the Secondary School of C.K. Of Norwid in Jelenia Góra. In 1977 he graduated from Polish philology at the University of Wrocław, and 4 years later he graduated from the Radio and Television Department of the University of Silesia in Katowice.
Łazarkiewicz worked as an assistant on Agnieszka Holland's Lonely Woman, Antoni Krauze's Weather Forecast. Then he made several documentaries. His feature debut was Kocham kino. In 1991, he directed Departure with his wife Magdalena. In 1997, he prepared a report devoted to the flood of the millennium, entitled The Great Water. He was also a long-time director of the program Bezludna Wyspa on TVP2. His last film is 0 1 0.
He was the husband of Magdalena Łazarkiewicz and the father of Antoni Łazarkiewicz and Gabriela Łazarkiewicz.
I met Piotr Łazarkiewicz on the sets of various film events, where he was most often the director of, among others on the set of Desert Island in the TVP 2 studio, led by Nina Terentiew, with whom I have known and been friends for years. I saw him maneuver neatly between several important people so that no one would feel offended, it was a championship.
But for serious portraits, I made an appointment with him so that no one would disturb us in the Royal Łazienki Park in Warsaw. It was just us and nature, and more specifically, I chose the trunk of a thick tree as the background. Today, from the perspective of over twenty years, because it was October 29, 2000, I consider it an excellent choice, because I managed to fully show Piotr, who turned out to be a modest and extremely sensitive man.
He received awards, including: the special award of the 17th Polish Film Festival; Award of the Polish Filmmakers Association of the 33rd Polish Film Festival. He directed, among others: Secrets (1980); Counterpoint (1985); Wave (1985); I love cinema (1987); In the Middle of Europe (1990); Departure (1991); Pora na witowice (1993); Departure (1995); Zaklęta (1997); The Sky itself (2001); 0 1 0 (2007).
He is the author of scripts, including: Kocham kino (1987); Departure (1991); Pora na witowice (1993); Departure (1995); 0 1 0 (2007).
He was the producer of films such as: Goodbye America (1993); Pora na witowice (1993); At the End of the World (1999).
As an actor, he played in films, including: Kocham kino (1987) as the director of "Pianist's Hands"; The Last Bell (1989) as a firefighter; White Marriage (1992) as an accompanist; Departure (1995) as organist Joachim; Samo Sky (2001) as Mr. Piotr, a prop at the theater.
Performances at the Television Theater as a director, including: And Death Will Lose Its Power ... (1996); Big and Small (1998); Fire in the Head (2000); Close-up (2000); Parasites (2001); Dead Beauty (2003); Fotoplastikon (2005); Trelemorele (2006); as a screenwriter, among others: And Death Will Lose Its Power ... (1996); Close-up (2000); Parasites (2001); Dead Beauty (2003); Trelemorele (2006).
“... Piotrek watched a lot all his life, from childhood and youth. He was everywhere: at festivals, at film and theater premieres, concerts and performances. He watched films in the cinema and on DVDs (which, like every real cinema fan, he also loved passionately). He watched the films of others, which had not been edited yet, gave advice, and gave sincere and enthusiastic compliments. Piotrek was able to see beauty in imperfect, not entirely successful, somehow imperfect, provincial films. Not that he did not value craftsmanship; on the contrary - he watched Ridley Scott's films a few times: he watched, analyzed and practiced various stylistic figures and figures of the film language. He was delighted with the freedom that he was given by developing technical inventions as a director ... But the most important criterion in assessing the film was honesty and honesty of the message ... "- Agnieszka Holland on Piotr Łazarkiewicz.
