„…Moje zdjęcia nie oddają mi sprawiedliwości - po prostu wyglądają jak ja…” – Phyllis Diller.
'Phyllis Diller', właściwie Phyllis Ada Driver (ur. 17 lipca 1917 w Limie w stanie Ohio, zm. 20 sierpnia 2012 w Los Angeles) – amerykańska aktorka oraz komediantka (typu stand-up). Znana głównie ze swojej ekscentrycznej osobowości scenicznej, autoironicznego humoru, zwariowanych kostiumów i fryzur oraz przesadnego, rechoczącego śmiechu.
Diller była przełomowym komikiem - jedną z pierwszych kobiet w tym zawodzie, która uzyskała rozgłos (powszechne uznanie) w Stanach Zjednoczonych. Utorowała ona drogę dla takich osób jak: Joan Rivers, Roseanne Barr, Elen DeGeneres oraz wielu innych, którzy uznawali ją za inspirację. Diller miała duże poparcie środowiska LGBT i uznawana jest za jedną z jego ikon. Była również jedną z pierwszych sław, które otwarcie popierały operacje plastyczne, przez które była ona rozpoznawana w branży.
Diller wystąpiła w ponad 40 filmach, zaczynając w 1961 roku w „Wiosennej bujności traw”. Wystąpiła w wielu programach telewizyjnych, często jako cameo. Prowadziła ona swój własny sitcom oraz variety show. Do jej telewizyjnych ról zaliczyć można występy w programach takich jak: Night Gallery, The Muppet Show, Statek Miłości, Cybill, Orły z Bostonu oraz jedenaście sezonów programu Moda na sukces. Podkładała ona głos dla postaci takich jak: żona potwora w Mad Monster Party, królowa w Dawno temu w trawie, babcia Neutron w Jimmy Neutron: mały geniusz oraz Thelma Griffin w Family Guy.
Grała w filmach m.in. – 1961: Wiosenna bujność traw jako Texas Guinan; – 1975: Promienni chłopcy; – 1994: Milczenie baranów jako stara sekretarka; – 2006: Who Killed the Electric Car?
Udostępniła swój głos w filmach m.in. – 1972: Nowy Scooby Doo, odcinek: Tajemnica Klejnotów; – 1987: Alicja po drugiej stronie lustra jako Biała Królowa; – 1990: Dziadek do orzechów jako Królowa Myszy; – 1990: Królewna Śnieżka – Nowe przygodyjako Matka Natura; – 1998: Dawno temu w trawie jako Królowa; – 2006: Kacper: Szkoła postrachu jako ciotka Spitzy.
„…Uśmiech to taka krzywa, która wszystko prostuje…” – Phyllis Diller.
Dziś 16 stycznia 2023 r., kiedy piszę o Phillis Diller jest Blue Monday „najbardziej depresyjny dzień w roku”. Phillis Diller nie ma już wśród żywych od 10 lat, gdyby była i jeszcze mielibyśmy szansę z nią być, nie byłoby mowy o depresji, wystarczyło, że zrobiła minę, a już wszyscy zaśmiewali się do rozpuku.
„…Mój własny śmiech jest prawdziwy i miałem go przez całe życie…” – Phyllis Diller.
Kiedy w październiku 1985 r. spotkałem ją po raz pierwszy w Nowym Jorku i fotografowałem, byłem nieźle przygotowany. Ale to jak się zachowywała, wywołując niekontrolowane salwy śmiechu, nie da się tego opisać, trzeba to zobaczyć. Pozostały zdjęcia, które są namiastką tego co się działo. Po sesji wysłałem jej kilka zdjęć jakie zrobiłem, po paru dniach dostałem od niej list, gdzie Phillis Diller pisała: „…Jestem zaszczycona znajdując się w Pańskiej wystawie. Jest mi przykro, że fotografowie zawsze chcą mnie z otwartymi ustami, w okropnym chimerycznym grymasie. Wyglądam jakbym przed chwilą widziała tragiczny wypadek lub miała zamiar kogoś ugryść. Chciałabym choć raz mieć zdjęcie z zamkniętymi ustami. Z moim szczęściem, ktoś by powiesił napis: ‘zamknięte z powodu remontu’…”.
Mnie się takie zdjęcie z zamkniętymi ustami, jedno czy dwa w czasie całej sesji udało zrobić, kiedy coś do niej intensywnie mówiłem.
„…Mierz wysoko, a nie odstrzelisz sobie stopy…” – Phyllis Diller.
PORTRAIT with HISTORY Phyllis Diller
"...My photographs don't do me justice – they just look like me..." – Phyllis Diller.
'Phyllis Diller', actually Phyllis Ada Driver (born July 17, 1917 in Lima, Ohio, died August 20, 2012 in Los Angeles) - American actress and stand-up comedian. Known mainly for her eccentric stage personality, self-deprecating humor, wacky costumes and hairstyles, and exaggerated, cackling laughter.
Diller was a groundbreaking comedian - one of the first women in the profession to achieve publicity (universal recognition) in the United States. She paved the way for people like Joan Rivers, Roseanne Barr, Elen DeGeneres, and many others who found her an inspiration. Diller had strong support from the LGBT community and is considered one of its icons. She was also one of the first celebrities to openly support plastic surgery, which made her recognized in the industry.
Diller has appeared in more than 40 films, beginning in 1961 in The Grass in Spring. She appeared in many TV shows, often as a cameo. She hosted her own sitcom and variety show. Her television roles include appearances in such programs as: Night Gallery, The Muppet Show, Ship of Love, Cybill, Boston Eagles and eleven seasons of Bold for Success. She voiced characters such as the monster's wife in Mad Monster Party, the queen in Once Upon a Time in the Grass, Granny Neutron in Jimmy Neutron: Little Genius, and Thelma Griffin in Family Guy.
She has acted in films such as – 1961: Spring Grass as Texas Guinan; – 1975: Radiant Boys; – 1994: The Silence of the Rams as the Old Secretary; – 2006: Who Killed the Electric Car?
She has shared her voice in films such as – 1972: The New Scooby Doo, Episode: Secret of the Gems; – 1987: Alice Through the Looking Glass as the White Queen; – 1990: The Nutcracker as the Mouse Queen; – 1990: Snow White – New Adventures as Mother Nature; – 1998: Once Upon a Time in the Grass as the Queen; – 2006: Kacper: School of Terror as Aunt Spitzy.
"...A smile is a curve that sets everything straight..." – Phyllis Diller.
Today, January 16, 2023, as I write about Phillis Diller, Blue Monday is "the most depressing day of the year." Phillis Diller has been dead for 10 years, if she was and we still had a chance to be with her, there would be no talk of depression, it was enough for her to make a face and everyone would burst out laughing.
"...My own laugh is the real thing and I've had it all my life..." – Phyllis Diller.
When I met her for the first time in New York in October 1985 and photographed her, I was well prepared. But the way she behaved, causing uncontrollable bursts of laughter, can't be described, you have to see it. The photos that remain are a substitute for what happened. After the session I sent her some photos I took, a few days later I got a letter from her where Phillis Diller wrote: “…I am honored to be in your exhibition. I am sorry that photographers always want me with my mouth open in a terrible chimerical grimace. I look like I just saw a tragic accident or was going to bite someone. For once, I would like to have a picture with my mouth closed. With my luck, someone would hang a sign: “closed due to renovation”…”.
I managed to take this picture with my mouth closed, one or two during the whole session, when I was talking to her intensely.
"...Aim high, and you won't shoot your foot off..." – Phyllis Diller.
