PORTRAIT with HISTORY – Maja Komorowska
Maja Komorowska-Tyszkiewicz (born 23 December 1937) is a Polish film actress. She has appeared in over 35 films since 1970.
Selected filmography: Family Life (1971); A Woman's Decision (1975); Budapest Tales(1976); Spiral (1978); The Maids of Wilko (1979); A Year of the Quiet Sun (1984); Decalogue I(1988); Inventory (1989); A Tale of Adam Mickiewicz's 'Forefathers' Eve' (1989); At Full Gallop (1996); Katyń (2007).
Honours and awards: Gold Cross of Merit (1975); Grand Cross of the Order of Polonia Restituta (for outstanding contribution to national culture, for achievements in artistic creativity and teaching activities, 2011; Commander's Cross, 2004; Knight's Cross, 2000); Silver Medal of Merit for National Defence (2002); Gold Medal for Merit to Culture Gloria Artis - Award of the Minister of Culture and National Heritage in the theatre (2008).
“…For years, Maja Komorowska and I met in theaters and on film sets. But we became closer when, half a year after the death of Father Twardowski - on September 10, 2006 - Maja Komorowska appeared at my exhibition dedicated to Father Twardowski in Warsaw, with whom I met and became friends already in 1985 in New York. It turned out that she also knew him well and appreciated him. Then we met on October 10, 2013 at the unveiling of Father Twardowski's Bench at the Square. priest Twardowski at Krakowskie Przedmieście in Warsaw, where many of his friends came. The last time I took photos of her was on September 15, 2021 in Warsaw, when I could already concentrate on the portrait. But I must say that each meeting stays for a long time, I think it can be seen in the photos..." - Czesław Czapliński.
“…The most important thing is to keep trying. This is the word I like best. Things happen in life, but one must constantly try…” - Maja Komorowska.
„…Przez lata z Mają Komorowską spotykaliśmy się w teatrach czy na planach filmowych. Ale zbliżyliśmy się bardziej, kiedy pół roku po śmierci ks.Twardowskiego - 10 września 2006 – Maja Komorowska pojawiła się na mojej wystawie poświęconej ks.Twardowskiemu w Warszawie, z którym poznałem i zaprzyjaźniłem się już w 1985 r. w Nowym Jorku. Okazało się, że też go dobrze znała i ceniła. Potem spotkaliśmy się 10 października 2013 na odsłonięciu Ławeczki ks.Twardowskiego na Skwerze im. ks.Twardowskiego na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie, gdzie przyszło wielu jego przyjeciół. Ostatni raz, kiedy robiłem jej zdjęcia, to było 15 września 2021 r. w Warszawa, kiedy mogłem już skoncentrować się na portrecie. Ale muszę powiedzieć, że każde spotkanie pozostaje na długo, myślę, że na zdjęciach to widać…” – Czesław Czapliński.
„…Najważniejsze jest, aby wciąż się starać. To słowo najbardziej lubię. W życiu dzieje się różnie, ale człowiek nieustannie musi się starać…” - Maja Komorowska.
Maria Janina Komorowska-Tyszkiewicz, znana jako Maja Komorowska (ur. 23 grudnia 1937 w Warszawie) – aktorka teatralna i filmowa, w latach 1961–1968 aktorka Teatru 13 Rzędów i Teatru Laboratorium we Wrocławiu, od 1972 aktorka Teatru Współczesnego w Warszawie; dwukrotnie zdobyła główne nagrody aktorskie na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych (1972, 1990), dwukrotnie otrzymała nagrodę za pierwszoplanową rolę kobiecą na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za role w filmach Bilans kwartalny (1975) i Cwał(1996); profesor sztuk teatralnych (1991), w latach 1991–2016 profesor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie.
W 1960 roku ukończyła studia na Wydziale Lalkarskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Trzy lata później zdała eksternistyczny egzamin aktorski.
„…W teatrze spotykam się z prawdziwym człowiekiem, tu i teraz. Przy filmie pracuje wielu ludzi, jest montaż, aktor nie ma wpływu na ostateczny kształt roli. Kiedyś Krzysztof Zanussi powiedział: im lepiej pani zagra w złym filmie, tym gorzej. Ja swoim studentom dodaję: dobrze krzyczysz w złej sprawie…” - Maja Komorowska.
Zadebiutowała 30 września 1960 roku na deskach krakowskiego Teatru Lalki, Maski i Aktora Groteska. Od roku 1961 związana była z zespołem Jerzego Grotowskiego, najpierw w Teatrze 13 Rzędów w Opolu, a następnie w Teatrze Laboratorium we Wrocławiu. Współpraca ta trwała do 1968 roku (z blisko roczną przerwą w 1964 roku). Wystąpiła m.in. w 2 dramatach Słowackiego – Kordian i Książę Niezłomny.
Po odejściu z Teatru Laboratorium współpracowała z teatrami wrocławskimi: Współczesnym (1968-1970) i Polskim (1970–1972). Za rolę Hamma w sztuce Samuela Becketta Końcówka wystawioną na deskach Teatru Polskiego otrzymała nagrodę I stopnia na 12. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych.
W 1972 roku przeszła do warszawskiego Teatru Współczesnego prowadzonego wówczas przez Erwina Axera. Zagrała m.in. w Lirze Edwarda Bonda, Święcie Borysa Thomasa Bernharda, Rzeczy listopadowej Ernesta Brylla i Kordianie Słowackiego. Z Teatrem Współczesnym związana jest do dziś.
W latach osiemdziesiątych aktorka wystąpiła w zaledwie pięciu spektaklach: w Tryptyku Maxa Frischa przeniesionym na scenę przez Erwina Axera oraz Kurce wodnejStanisława Witkiewicza, Trzech siostrach Antona Czechowa i Letycji i lubczyku Petera Shaffera w reżyserii Macieja Englerta. Za rolę w ostatniej sztuce zdobyła nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza oraz nagrodę główną na 30. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych.
„…Zawód jest egocentryczny – to prawda, ale czym on właściwie jest? Aktor mówi, co człowiek widzi, czuje, dlaczego płacze, czego pragnie. To przecież samo życie. Nie można przed nim uciekać. Potrzebna jest inna ważna umiejętność – umieć na chwilę wyłączyć się z codziennego pędu życia i natłoku spraw. Nauczyłam się, że są momenty, w których wszystko muszę zostawić. To może być nawet krótka chwila, ale wtedy musi być bardzo intensywna. Przychodzę do teatru jako jedna z pierwszych. I wtedy myślę już tylko o roli, przedstawieniu, wyłączam telefon. Po spektaklu nie wychodzę szybko. Robię sobie pauzy, żeby ochłonąć, „zebrać się…” - Maja Komorowska o aktorstwie.
W kolejnej dekadzie Komorowska pojawiła się na scenie o wiele częściej. Stworzyła kilka dojrzałych ról, choćby w Wizycie starszej pani Friedricha Dürrenmatta w reżyserii Wojciecha Adamczyka, Szczęśliwych dniach Samuela Becketta w reżyserii Antoniego Libery, U celu Thomasa Bernharda w inscenizacji Erwina Axera oraz Wymazywaniu Krystiana Lupy. Za rolę Cecily Robson w przedstawieniu Kwartet Ronalda Harwooda otrzymała Feliksa Warszawskiego oraz nagrody na krajowych festiwalach teatralnych.
Po kreacji Marii w Wymazywaniu aktorka kontynuowała współpracę z Krystianem Lupą. W 2004 roku zagrała Irinę Arkadinę w Niedokończonym utworze na aktora według Mewy Czechowa i ekspresyjną Pilar w Sztuce hiszpańskiej Yasminy Rezy. W 2006 roku pojawiła się jako Anna Meister w sztuce Na szczytach panuje cisza Thomasa Bernharda. Za tę rolę w 2008 roku aktorka otrzymała tytuł Najlepszej Aktorki na 14. Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi. W tym samym roku została uhonorowana przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
Duże uznanie przyniosła jej rola Sary Bernhardt w sztuce Mimo wszystko Johna Murrella w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza. Zagrała wielką gwiazdę przyzwyczajoną do składanych jej hołdów i jednocześnie kobietę inteligentną, ironiczną i świadomą starości i nadchodzącej śmierci.
W Warszawie występowała gościnnie m.in. w Starej Prochowni, Scenie Prezentacje czy w Teatrze Dramatycznym. Ponad 30 razy wystąpiła w Teatrze Telewizji oraz wyreżyserowała przedstawienie Przy stole Antona Czechowa.
Od 1982 roku wykłada w Akademii Teatralnej w Warszawie. Za osiągnięcia artystyczne i dydaktyczne otrzymała nagrodę indywidualną Ministerstwa Kultury i Sztuki w 1991 i 1994 roku. W 2011 roku wyreżyserowała przedstawienie Panny z Wilka na podstawie opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza, które w lipcu tego samego roku otrzymało nagrodę Grand Prix podczas VI Międzynarodowego Festiwalu Szkół Teatralnych w Warszawie.
Maja Komorowska zadebiutowała w filmie w 1960 roku użyczając głosu w baśni filmowej Marysia i krasnoludki, jednak za początek jej kariery filmowej uważa się rolę z 1970 roku w Życiu rodzinnym Krzysztofa Zanussiego. Rok później aktorka ponownie wystąpiła u Zanussiego w filmie telewizyjnym Za ścianą, w którym zagrała zakompleksioną niedoszłą panią naukowiec. Te dwie debiutanckie role zostały nagrodzone na krajowych i międzynarodowych festiwalach filmowych. Wkrótce stała się Komorowska ulubioną aktorką tego reżysera. Zanussi napisał kilka scenariuszy filmowych z myślą o aktorce. W 1971 roku zagrała też w dramacie psychologicznym Jak daleko stąd, jak blisko Tadeusza Konwickiego.
Po obejrzeniu filmu Za ścianą Andrzej Wajda zaproponował aktorce zagranie Racheli w Weselu, choć sama Komorowska uważała, że lepiej w tej roli wypadłaby Ewa Demarczyk. Ta drugoplanowa rola została nagrodzona Złotym Gronem w 1974 roku podczas Lubuskiego Lata Filmowego.
W 1976 roku zagrała u Istvána Szabó w obrazie Budapeszteńskie opowieści opisującym powojenną historię Węgier. W 1979 roku ponownie wystąpiła u Wajdy w ekranizacji opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza Panny z Wilka. W drugiej połowie lat 70. i w latach 80. aktorka kontynuowała współpracę z Zanussim. Rola Marty Siemińskiej w Bilansie kwartalnym przyniosła jej nagrodę dla najlepszej aktorki na FPFF w Gdyni. Kolejne filmy z tym reżyserem to m.in. Spirala, Kontrakt, Pokuszenie, czy Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest...
W 1988 roku Komorowska pojawiła się w filmie Dekalog I – pierwszej części cyklu telewizyjnego w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego. Rok później wystąpiła w Lawie Tadeusza Konwickiego i ponownie u Zanussiego w obrazie Stan posiadania, za który została nominowana do nagrody za pierwszoplanową rolę kobiecą na FPFF w Gdyni. W 1991 roku aktorka zagrała w serialu Janusza Zaorskiego Panny i Wdowy.
W 1995 roku Komorowska zagrała w dramacie Cwał, w którym wcieliła się w postać Idalii Dobrowolskiej. Aktorka otrzymała Złotą Kaczkę – nagrodę czytelników magazynu „Film”, po raz drugi zdobyła nagrodę dla najlepszej aktorki na festiwalu w Gdyni oraz nagrody na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto i Festiwalu Filmowym Narodów Słowiańskich i Prawosławnych.
W 2000 roku pojawiła się w filmie Wyrok na Franciszka Kłosa Wajdy, w którym wcieliła się w postać matki głównego bohatera. Jej następny film to dramat telewizyjny Skarby ukryte Zanussiego z cyklu Opowieści weekendowe. W 2002 roku wystąpiła gościnnie w serialu Na dobre i na złe. Kolejnym filmem u Wajdy był obraz Katyń (2007). W tym samym roku zagrała w węgierskim filmie Ósmy dzień tygodnia. Rola Hanny Szandroy została doceniona przez jury podczas Lubuskiego Lata Filmowego, gdzie aktorka zdobyła nagrodę specjalną za wybitną kreację aktorską.
W 2009 roku wystąpiła w obrazie Rewizyta przedstawiającym dalsze losy bohaterów filmów Zanussiego z lat siedemdziesiątych oraz w dramacie biograficznym Popiełuszko. Wolność jest w nas Rafała Wieczyńskiego.
Jest córką Leona Komorowskiego i Ireny z Leitgeberów. Miała brata bliźniaka Piotra, który także był aktorem oraz młodszą siostrę Magdalenę. Ojciec pracował, matka prowadziła dom. 19 grudnia 1959 roku wyszła za mąż za Jerzego Huberta Tyszkiewicza (ur. 1936, zm. 2014). Ma syna Pawła (urodzonego w 1963 roku), dwie wnuczki i dwóch wnuków.
Aktorka od lat bierze czynny udział w życiu społecznym i kulturalnym, np. wspierając budowę warszawskiego hospicjum onkologicznego, biorąc udział w Tygodniach Kultury Chrześcijańskiej.
Oddzielną kartą w jej biografii była pomoc internowanym w czasie stanu wojennego (była członkiem Prymasowskiej Rady Pomocy Internowanym i Ich Rodzinom). Jest częstym gościem ośrodków polonijnych na całym świecie, w których występuje z wieczorami poetyckimi. Z tymi spektaklami jeździ także po całej Polsce.
W 1993 roku Wydawnictwo Tenten wydało książkę autorstwa Komorowskiej zatytułowaną 31 dni maja. Jest bohaterką książki Barbary Osterloff Pejzaż. Rozmowy z Mają Komorowską. Mieszkanka osiedla Stawki.
„…Teatr bardziej przypomina życie. Natomiast film jest przygodą…” - Maja Komorowska.
Wielokrotnie odznaczany i wyróżniany - nagrody filmowe i teatralne m.in.: - Wyróżnienie za rolę Krasawicy w przedstawieniu Bolesław Śmiały Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu podczas IX KST (1969); - Nagroda dla najlepszej aktorki na MFF w San Remo za rolę w filmie Za ścianą (1971); - Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego (1972); - Złote Grono za pierwszoplanową rolę kobiecą podczas Lubuskiego Lata Filmowego za rolę w filmie Jak daleko stąd, jak blisko i Życie rodzinne (1972); - Nagroda Publiczności podczas Lubuskiego Lata Filmowego za rolę w filmie Życie rodzinne i Za ścianą (1972); - Nagroda dla najlepszej aktorki na FPFF w Gdyni za rolę w filmie Bilans kwartalny (1972); - Nagroda I stopnia za rolę Hamma w KońcówceSamuela Becketta w Teatrze Polskim we Wrocławiu podczas XII KST (1972); - Złota Iglica (1972); - Złote Grono za drugoplanową rolę kobiecą podczas Lubuskiego Lata Filmowego za rolę w filmie Wesele (1974); - Nagroda im. Aleksandra Zelwerowicza za rolę Letycji Douffet w przedstawieniu Letycja i lubczyk Petera Shaffera w Teatrze Współczesnym (1990); - Nagroda główna za rolę Latycji Douffet w przedstawieniu Letycja i lubczyk Petera Shaffera w Teatrze Współczesnym w Warszawie podczas XXX KST (1990); - Odcisk dłoni na Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach (1996); - Nagroda dla najlepszej aktorki na FPFF w Gdyni za rolę w filmie Cwał (1996); - Nagroda dla najlepszej aktorki na MFF w Toronto za rolę filmie Cwał(1996); - Złota Kaczka dla najlepszej aktorki roku za rolę w filmie Cwał (1997); - Nagroda za główną rolę kobiecą na VI FF Narodów Słowiańskich i Prawosławnych za rolę w filmie Cwał(1997); - Feliks Warszawski za rolę w spektaklu Kwartet Ronalda Harwooda w Teatrze Współczesnym (2000); - Nagroda im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego za całokształt twórczości (2005); - Nagroda specjalna jury podczas Lubuskiego Lata Filmowego za wybitną kreację aktorską w filmie Ósmy dzień tygodnia (2007); - Nagroda Honorowa „Jancio Wodnik” XV Ogólnopolskiego Festiwalu Sztuki Filmowej „Prowincjonalia” we Wrześni (2008); - Grand Prix dla przedstawienia „Panny z Wilka” na VI Międzynarodowym Festiwalu Szkół Teatralnych w Warszawie (2011); - Kamień Optymizmu oraz tytuł Aktorki NieZwykłej na Festiwalu Filmów-Spotkań NieZwykłych w Sandomierzu (2015).
Wielokrotnie odznaczana m.in.: Złoty Krzyż Zasługi (1975); Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2000); Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2004); Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja, 2010); Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski – postanowieniem prezydenta Bronisława Komorowskiego z 13 stycznia 2011 r. „za wybitne zasługi dla kultury narodowej, za osiągnięcia w twórczości artystycznej oraz działalności dydaktycznej”, udekorowana została nim 17 stycznia tego samego roku na Wawelu podczas spotkania prezydenta z ludźmi kultury; Odznaka honorowa „Za zasługi dla Warszawy” (1989); Nagroda MSZ za wybitne zasługi dla kultury polskiej za granicą w 1990 roku (1991); Medal im. Anny Kamieńskiej za wybitne dokonania artystyczne oraz ofiarną pracę dla chrześcijańskiej wspólnoty (1991); Nagroda Totus w kategorii „osiągnięcia w dziedzinie kultury chrześcijańskiej (2001); Medal „Milito Pro Christo” (2002); Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (2007); Doroczna Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie teatru (2008); Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2008); Neptun – Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska (2010); Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (2002); Człowiek Słowa (2018).
„…Uważam, że na budowane postacie ma wpływ całe życie, choć szczególnie dzieciństwo i młodość…” - Maja Komorowska.
Grała w filmach fabularnych m.in.; 1960: Marysia i krasnoludki jako Żagiewka (głos); 1970: Życie rodzinne jako Bella 1970: Góry o zmierzchu jako Agnieszka; 1971: Za ścianą jako Anna Romanek; 1971: Jak daleko stąd, jak blisko jako Musia; 1971: Nos jako Plaskowja, żona fryzjera; 1971: System jako Lisa; 1972: Ocalenie jako Marta Małecka; 1972: Ostatni liść jako Maja; 1972: Wesele jako Rachel; 1972: Diabelskie eliksiry jako Eufenia; 1973: Chłopcy jako siostra Maria; 1974: Oczekujące jako pielęgniarka; 1974: Bilans kwartalny jako Marta Siemińska; 1976: Budapeszteńskie opowieści; 1978: Spirala jako Teresa; 1979: Panny z Wilkajako Jola; 1979: Drogi pośród nocy jako Elżbieta; 1980: Kontrakt jako Dorota; 1981: Człowiek z żelaza jako aktorka recytująca wiersz Miłosza; 1981: Z dalekiego kraju jako zakonnica w pałacu arcybiskupa krakowskiego; 1981: Pokuszenie jako Marta; 1981: Limuzyna Daimler-Benz jako matka; 1983: Kartka z podróży jako pani Grossmanowa; 1983: Sinobrody jako Katarzyna; 1984: Rok spokojnego słońca jako Emilia; 1987: Wygasłe czasy jako księżna Radziwiłł; 1988: Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest... jako siostra Klementyna; 1988: Dekalog Ijako Irena; 1988: Nokturn jako Anna Schubert; 1989: Lawa. Opowieść o „Dziadach” Adama Mickiewicza jako Guślarz; 1989: Stan posiadania jako Zofia; 1991: Panny i wdowy jako Ewelina Lechicka; 1995: Cwał jako Idalia Dobrowolska; 2000: Wyrok na Franciszka Kłosa jako matka Kłosa; 2000: Skarby ukryte jako Róża; 2006: Ósmy dzień tygodnia jako Hanna Szandroy; 2007: Katyń jako profesorowa Maria; 2009: Rewizyta jako Bella; 2009: Popiełuszko. Wolność jest w nas jako Maja; 2014: Serce serduszko jako madame Lisiecka; 2015: Sprawiedliwy jako matka Pajtka, Dziuni i Zosi; 2019: Ikar. Legenda Mietka Kosza jako profesor Aniela.
Grała w serialach telewizyjnych m.in.: 1974: S.O.S. jako Barbara Kostroń; 1986: Mit meinen heißen Tränen jako Anna Schubert; 1991: Panny i Wdowy jako Ewelina Lechicka; 2002: Na dobre i na złe jako bibliotekarka Wiktoria (odc. 92); 2008: Doręczyciel jako Łucja Kaniewska (głos).
„…Tęsknota – to uczucie towarzyszy nam przez całe życie, siłą rzeczy ma wpływ na to, co robimy, na nasze poszukiwania, im bardziej się posuwany w czasie, im ta droga jest dłuższa, tym częściej wracamy do lat, w których wszystko było możliwe. Te powroty w nas do wspomnień, do ludzi, których już z nami nie ma, to uczucie, że coś przeminęło, ten brak jest ważny. Ale można starać się go dopełniać – czy nie dlatego tworzymy?...” — Maja Komorowska To najważniejsze zdanie w moim życiu.