„…The regrets of yesterday and the fear of tomorrow can kill you…” – Liza May Minnelli.
Liza May Minnelli (/ˈlaɪzə/ LY-zə; born March 12, 1946) is an American actress, singer, dancer, and choreographer. Known for her commanding stage presence and powerful alto singing voice, Minnelli is one of the very few performers awarded a non-competitive Emmy, Grammy (Grammy Legend Award), Oscar, and Tony (EGOT). Minnelli is a Knight of the French Legion of Honour.
Daughter of actress and singer Judy Garland and director Vincente Minnelli, Minnelli was born in Los Angeles, spent part of her childhood in Scarsdale, New York, and moved to New York City in 1961 where she began her career as a musical theatre actress, nightclub performer, and traditional pop music artist. She made her professional stage debut in the 1963 Off-Broadway revival of Best Foot Forward and received the Tony Award for Best Actress in a Musical for starring in Flora the Red Menace in 1965, which marked the start of her lifelong collaboration with John Kander and Fred Ebb. They wrote, produced or directed many of Minnelli's future stage acts and television series and helped create her stage persona of a stylized survivor, including her career-defining performances of anthems of survival ("New York, New York", "Cabaret", and "Maybe This Time"). Along with her roles on stage and screen, this persona and her style of performance contributed to Minnelli's status as an enduring gay icon.
I first met and photographed Liza Minnelli in person on July 4, 1986 during the so-called Liberty Weekend near the Statue of Liberty (celebrating its centennial) on Governors Island in New York. Even President Ronald Reagan and many prominent figures attended the ceremony, including: Gregory Peck, Elizabeth Taylor, Frank Sinatra, to name a few. After a few hours of close contact with them, she became a "normal person" to me. I must say that it is an amazing feeling that lasts a lifetime.
“…Żal za wczoraj i strach o jutro mogą cię zabić…” - Liza Minnelli.
Liza May Minnelli (ur. 12 marca 1946 w Los Angeles) –aktorka, piosenkarka, tancerka i choreografka.
Minnelli urodziła się w Hollywood jako córka reżysera Vincente Minnellego oraz aktorki Judy Garland. Zadebiutowała na ekranie w wieku trzech lat, w końcowej scenie filmu In The Old Good Summertime, w którym główną rolę zagrała jej matka. Jako nastolatka Minnelli występowała w musicalach wystawianych na Broadwayu, zdobywając uznanie krytyki oraz publiczności.
W 1964 Minnelli rozpoczęła karierę muzyczną podpisując kontrakt z wytwórnią Capitol Records. W tym samym roku wystąpiła u boku swojej matki na jednym z jej koncertów w Londynie. Kilka miesięcy później ukazał się jej debiutancki album pt. Liza! Liza! Płyta sprzedała się w prawie półmilionowym nakładzie. Przełomem w karierze artystki była rola w filmie Alana J. Pakuli Bezpłodna kukułka (1969), za którą otrzymała swoją pierwszą nominację do Oscara. W następnym roku podpisała kontrakt z nową wytwórnią i nagrała udaną płytę Come Saturday Morning.
W 1972 Minnelli odniosła światowy sukces dzięki roli w musicalu Kabaret. Film stał się kasowym przebojem oraz jednym z kultowych obrazów dekady. Za rolę Sally Bowles aktorka otrzymała Oscara, stając się pierwszą osobą w historii tej nagrody, której rodzice również byli jej laureatami. Minnelli zdobyła także Złoty Glob. Była pierwszą artystką, której wizerunek w tym samym tygodniu zdobił okładki pism „Time” oraz „Newsweek”. Ścieżka dźwiękowa do Kabaretu, na której Liza wykonała kilka utworów, dotarła do TOP 20 amerykańskiej listy przebojów i zyskała status złotej płyty. W tym samym roku Liza Minnelli prowadziła własny program telewizyjny pt. Liza With a Z, nagrodzony wieloma nagrodami (m.in. Emmy i Tony), a nagrana do niego ścieżka dźwiękowa była pierwszą platynową płytą w karierze artystki. Piosenki Liza With a Z czy Yes stały się standardami. W kolejnych latach Minnelli koncentrowała się głównie na wydawaniu płyt i trasach koncertowych. W 1973 ukazał się jej album The Singer, a w 1974 koncertowa płyta Live At The Winter Garden.
W 1976 zagrała u boku Roberta De Niro w filmie New York, New York. Znalazł się na niej m.in. tytułowy przebój New York, New York, który później spopularyzował Frank Sinatra. W 1977 ukazał się album Tropical Nights. W kolejnych latach artystka występowała głównie na Broadwayu w takich przedstawieniach jak: Chicago czy The Act.
„…Czuję, że nie wykonałam jeszcze swojej najlepszej pracy…” – Liza Minnelli.
Pierwszy raz osobiście spotkałem i fotografowałem Lizę Minnelli 4 lipca 1986 r. w czasie tzw. Liberty Weekend nieopodal Statui Wolności (obchodzącej swoje stulecie) na Governors Island w Nowym Jorku. Na uroczystość przybył nawet prezydent Ronald Reagan oraz wiele wybitnych postaci m.in.: Gregory Peck, Elizabeth Taylor, Frank Sinatra, aby wymienić kilku. Po kilku godzinach obcowania z nimi w bezpośredniej bliskości, stała się dla mnie „normalnym człowiekiem”. Muszę powiedzieć, że to niesamowite uczucie, pozostające na całe życie.
W 1981 zagrała rolę w filmie Artur. W 1985 Minnelli otrzymała swój drugi Złoty Glob za rolę w telewizyjnym filmie A Time To Live. W 1989 podjęła współpracę z duetem kompozytorsko-producenckim Pet Shop Boys. Efektem tej współpracy była płyta Results. Album stał się przebojem w Wielkiej Brytanii, a pochodząca z niego kompozycja Losing My Mind dotarła do TOP 10 tamtejszych zestawień. W 1990 artystka otrzymała specjalną nagrodę Grammy za całokształt swojej twórczości muzycznej. W tym samym roku nagrała koncertową płytę Liza Stepping Out Radio City Music Hall. Wystąpiła również na koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert, który odbył się 20 kwietnia 1992 na stadionie Wembley w Londynie, wykonując piosenkę zespołu Queen We Are The Champions. W 1995 nagrała płytę Gently, zawierającą jazzowe standardy. Album został nominowany do nagrody Grammy i trafił na listy przebojów. W 1999 powróciła z nowym show Minnelli on Minnelli, w którym wykonywała utwory z filmów swojego ojca. Liczne choroby odcisnęły swoje piętno na głosie piosenkarki. Show otrzymał bardzo słabe recenzje i bardzo szybko zszedł ze sceny. Powrót nastąpił w 2002 za sprawą przedstawienia estradowego pt. Liza’s Back.
W 2001 wystąpiła gościnnie podczas koncertu Michael Jackson – 30th Anniversary Concert w Madison Square Garden z okazji trzydziestolecia kariery artystycznej Michaela Jacksona, śpiewając piosenkę artysty You Are Not Alone. W 2004 i 2005 została uznana za najgorzej ubraną gwiazdę Hollywood. W 2006 wystąpiła gościnnie na płycie rockowego zespołu My Chemical Romance w piosence pod tytułem Mama. W 2008 roku Liza Minnelli wystąpiła z nowym przedstawieniem Liza’s At The Palace, w którym zaprezentowała wraz z grupą tancerzy piosenki swojej matki chrzestnej, Kay Thompson. W 2009 roku ukazała się płyta pod tym samym tytułem, która przyniosła jej czwartą nagrodę Tony i nominację do nagrody Grammy.
Dyskografia m.in.: 1963: Best Foot Forward (soundtrack do musicalu); 1963: Liza! Liza!; 1964: Judy Garland and Liza Minnelli Live at the London Palladium; 1965: Flora the Red Menace (soundtrack do musicalu); 1965: It Amazes Me; 1966: There Is a Time 1966: The Dangerous Christmas of Red Riding Hood (soundtrack) 1968: Liza Minnelli 1970: Come Saturday Morning 1970: New Feelin' 1972: Liza Minnelli: Live at the Olympia in Paris1972: Cabaret (soundtrack) 1972: Liza with a 'Z' (soundtrack) 1973: The Singer 1974: Liza Minnelli: Live at the Winter Garden 1975: Lucky Lady (soundtrack) 1976: A Matter of Time(soundtrack) 1977: New York, New York (soundtrack) 1977: Tropical Nights 1978: The Act(Original Cast Recording) 1984: The Rink (Original Cast Recording) 1987: Liza Minnelli: Live at Carnegie Hall 1989: Results 1991: Stepping Out (soundtrack) 1992: Liza: Live from Radio City Music Hall 1995: Paris (w/ Charles Aznavour) 1996: The Life: A New Musical (concept album) 1996: Gently 1999: Minnelli on Minnelli: Live at the Palace 2002: Liza's Back 2009: Liza's At The Palace 2010: Confessions.
Filmografia Filmy fabularne m.in.: 1949: Dziewczyna z Chicago (In the Good Old Summertime) jako Dziecko (niewymieniona w czołówce); 1965: The Dangerous Christmas of Red Riding Hood jako Mały Czerwony Kapturek 1967: Charlie Bubbles jako Eliza 1969: Bezpłodna kukułka (The Sterile Cuckoo) jako Pookie (Mary Ann) Adams 1970: Tell Me That You Love Me, Junie Moon jako Junie Moon 1972: Kabaret (Cabaret) jako Sally Bowles 1974: Journey Back to Oz jako Dorotka 1975: Szczęściara (Lucky Lady) jako Clarie 1976: Kwestia czasu (A Matter of Time) jako Nina 1977: New York, New York jako Francine Evans 1981: Artur (Arthur) jako Linda Marolla 1985: Czas na życie (A Time to Live) jako Mary-Lou Weisman 1987: Pinocchio and the Emperor of the Night (głos) 1988: Sam Found Out: A Triple Play jako Trzy postacie 1988: Artur 2 (Arthur 2: On the Rocks) jako Linda Marolla Bach 1988: Gliniarz do wynajęcia (Rent-a-Cop) jako Della 1991: Stepping Out jako Mavis Turner 1994: Test prawdy (Parallel Lives) jako Stevie Merrill 1995: Walc z West Side’u (The West Side Waltz) jako Cara Varnum 2006: Niespełnione pragnienia (The Oh in Ohio) jako Alyssa Donahue 2010: Seks w wielkim mieście 2 jako ona sama
Seriale telewizyjne 1964: Mr. Broadway jako Minnie 1968: That’s Life 1984: Faerie Tale Theatre jako Księżniczka Alecia 2003-2005: Bogaci bankruci (Arrested Development) jako Lucille Austero 2006: Prawo i porządek: Zbrodniczy zamiar (Law & Order: Criminal Intent) jako Beth Harner
Przedstawienia sceniczne 1963: Best Foot Forward 1965: Flora the Red Menace 1974: Liza 1975: Chicago 1978: The Act 1984: The Rink 1995: Victor/Victoria 1999: Minnelli on Minnelli 2008: Liza’s At The Palace.
Nagrody m.in.: Nagroda Akademii Filmowej Najlepsza aktorka pierwszoplanowa: 1973 Kabaret Złoty Glob Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu: 1973 Kabaret Najlepsza aktorka w miniserialu lub filmie telewizyjnym: 1986 Czas na życie Nagroda BAFTA Najlepsza aktorka: 1973 Kabaret Nagroda Grammy Grammy Legend Award: 1990 Za całokształt twórczości Nagroda Tony Najlepsza aktorka w musicalu: 1978 The Act 1965 Flora the Red Menace 1974 Nagroda Specjalna Złota Malina Najgorsza aktorka: 1989 Artur 2 i Gliniarz do wynajęcia.
„…Rzeczywistość to coś, nad czym się wznosisz…” – Liza Minnelli.