PORTRET z HISTORIĄ Lew Rywin

Lew Rywin (ur. 10 listopada 1945 w Niżniem Alkiejewie) – polski producent filmowy, okazjonalnie aktor. Główny bohater afery Rywina. 

Urodził się w Niżniem Alkiejewie na terenie Tatarstanu w Związku Radzieckim w rodzinie żydowskiej jako syn Welwela (1922–1989) i Anastazji (1923–1991) Rywinów. Do Polski wraz z rodziną został przesiedlony w 1959 roku. Pierwszym miejscem pobytu była Legnica, gdzie zdał maturę. W międzyczasie ojciec Lwa przez Czerwony Krzyż odnalazł w Stanach Zjednoczonych swoją siostrę (ciotkę Lwa) i w 1962 roku całą rodziną wyjechali do Stanów Zjednoczonych. W latach 1962–1965 uczył się w Tiden High School w Nowym Jorku. Wrócił do Polski latem 1979 roku i został zatrudniony przez agencję Interpress jako tłumacz amerykańskich ekip relacjonujących wizytę Jana Pawła II w Polsce. Po powrocie z USA studiował lingwistykę na Uniwersytecie Warszawskim. 

W 1983 roku Lew Rywin został wiceszefem Radiokomitetu. W latach 1984–1991 pracował w TVP, od 1984 roku jako dyrektor agencji Centralnej Wytwórni Programów i Filmów Telewizyjnych Poltel należącej do Radiokomitetu, do 1989 roku jako szef biura handlu zagranicznego, a potem jako zastępca prezesa ds. finansowych i administracyjnych. W roku 1991 założył Heritage Films, jedną z największych polskich firm zajmujących się produkcją filmów. Później został na kilka lat prezesem Canal+ Polska, a do 2003 roku szefem rady nadzorczej tego przedsiębiorstwa. W latach 2001–2003 był prezesem Polskiego Związku Tenisowego.

  „…Lwa Rywina odwiedzałem w jego biurze w Warszawie, ale najciekawsze zdjęcia zrobiłem mu na planach filmowych, których był producentem. 24 sierpnia 1994 r. w Łazienkach Królewskich w Warszawie, gdzie był słynny Philippe Noiret, kręgono film "Les Milles" rezyseria Sebastien Grall, wielokrotnie spotykaem Rywina z Andrzejem Wajdą na planach filmowych m.in. „Wielki Tydzień” 13 VI 1995, a 27 X 1997 byłem na planie „Pianisty”. Muszę powiedzieć, że robił na mnie duże wrażenie, jak zajmował się planem filmowym, który pracował jak w zegarku.

Ale to, co wydarzyło się później (tzw. afera Rywina) zrobiła bardzo negatywne wrażenie. …” – Czesław Czapliński. 

W lipcu 2002 roku, powołując się najpierw na premiera Leszka Millera, potem na grupę trzymającą władzę, zaproponował prezesce spółki Agora Wandzie Rapaczyńskiej, a także redaktorowi naczelnemu Gazety Wyborczej Adamowi Michnikowi umieszczenie w ustawie o radiofonii i telewizji zapisu umożliwiającego Agorze kupno kanału telewizyjnego Polsat w zamian za 17,5 mln dolarów dla Sojuszu Lewicy Demokratycznej i prezesurę kanału dla siebie. Adam Michnik potajemnie nagrał Lwa Rywina i z półrocznym opóźnieniem ujawnił publicznie nagranie, co spowodowało wszczęcie śledztwa oraz powołanie sejmowej komisji śledczej. 

W aferze Rywina został skazany prawomocnym wyrokiem sądu na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 tys. zł za pomoc w płatnej protekcji ze strony nieustalonej grupy osób. 18 kwietnia 2005 roku Lew Rywin rozpoczął odbywanie kary w Areszcie Śledczym przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie. Zwolniony 1 czerwca 2005 roku po 43 dniach. Od listopada 2005 roku do listopada 2006 roku ponownie przebywał w zakładzie karnym. 14 listopada 2006 roku, decyzją sądu, wyszedł warunkowo na wolność. Do 14 listopada 2008 roku podlegał okresowi warunkowemu. 

W procesie dotyczącym fałszowania dokumentacji medycznej w 2017 został skazany na osiem miesięcy za posłużenie się sfałszowaną dokumentacją medyczną. Sześć miesięcy odsiedział w zakładzie karnym, zaś pozostałe dwa w domu, w ramach dozoru elektronicznego. Wykonywanie wyroku zakończył 30 listopada 2018. 

W roku 2007 gazeta „Rzeczpospolita” ujawniła, że Rywin od 1977 roku współpracował z SB, a w 1982 roku został zarejestrowany jako tajny współpracownik o pseudonimie „Eden”. 

Filmografia. Jako producent: Pornografia (2003, reż. Jan Jakub Kolski); Wiedźmin (2001, reż. Marek Brodzki); Pianista (2001, reż. Roman Polański); Dowód życia (2000, reż. Taylor Hackford); Pan Tadeusz (1999, reż. Andrzej Wajda); Jakub kłamca (1999, reż. Peter Kassovitz); Podróże (1999, reż. Emmanuel Finkiel); Aimee & Jaguar(1999, reż. Max Färberböck); Prawo ojca (1999, reż. Marek Kondrat); Złoto dezerterów (1998, reż. Janusz Majewski); Bandyta (1997, reż Maciej Dejczer); Sara (1997, reż. Maciej Ślesicki); Wirus (1996, reż. Jan Kidawa-Błoński); Matka swojej matki (1996, reż. Robert Gliński); Wielki Tydzień (1995, reż. Andrzej Wajda); Tato (1995, reż. Maciej Ślesicki); Uprowadzenie Agaty (1993, reż. Marek Piwowski); Lista Schindlera(1993, reż. Steven Spielberg) – koprodukcja; Europa, Europa (1990, reż. Agnieszka Holland); 13 posterunek (1997–2000, reż. Maciej Ślesicki).

  Jako aktor: Cwał (1995, reż. Krzysztof Zanussi) – minister; Ekstradycja (1995, reż. Wojciech Wójcik) – Innokietij Iwanow, Boss rosyjskiej mafii (1, 2 część); Brat naszego Boga (1997, reż. Krzysztof Zanussi) – burmistrz; 13 posterunek (1997, reż. Maciej Ślesicki) – producent; 13 posterunek 2 (2000, reż. Maciej Ślesicki) – on sam (gościnnie); Kariera Nikosia Dyzmy (2002, reż. Jacek Bromski) – wicepremier Maciej Terkowski.

 Rywin grał również epizodyczne role w kilku wyprodukowanych przez siebie filmach. 

Nagrody i wyróżnienia: „Gentleman Roku” magazynu „Gentleman” (2001); Złote Berło Fundacji Kultury Polskiej.

„…W pewnym wieku każdy młody Polak bierze do rąk coś Gombrowicza i bardzo często bije głową w ścianę. Wie, że to coś wartościowego, ale nie może przez te dzieła przebrnąć. Ja też byłem w tym tłumie, ale znalazłem w sobie wystarczającą ilość zapału, żeby przez Gombrowicza przebrnąć i zmienić ten stosunek niemożności na fascynację, która trwa od wielu, wielu lat. Język, forma i pytania stawiane przez tego pisarza są tak interesujące, że zacząłem widzieć w nich ogromny sens…” – Lew Rywin.

PORTRAIT with HISTORY Lew Rywin

Lew Rywin (born 10 November 1945 in a Nizhnyeye Alkeyevo, USSR) is a Polish film producer associated with Heritage Films (est. 1991). He has also been a member of the State Council of Radio and Television and worked in an agency, Poltel, and producing for Polish state-run TV.

  He participated in producing films such as Steven Spielberg's Schindler's List, Roman Polański's The Pianist, Jan Jakub Kolski's Pornografia and Marek Brodzki's The Hexer, based on The Witcher books by Andrzej Sapkowski. His last film was never produced. It was about the life of Holocaust survivor Herman Rosenblat (with producers Harris Salomon and Abi Sirokh). The film was titled Love is a Survivorand was later changed to The Flower of the Fence. Altogether, he has served in a producer role in the making of 27 movies.

         “…I visited Lew Rywin in his office in Warsaw, but the most interesting photos I took of him were on the sets of films he produced. On August 24, 1994, in the Royal Łazienki Park in Warsaw, where the famous Philippe Noiret was there, the film "Les Milles" directed by Sebastien Grall was filmed. I met Rywin and Andrzej Wajda many times on the film sets, among others. "Holy Week" on June 13, 1995, and on October 27, 1997, I was on the set of "The Pianist". I must say that I was very impressed by the way he handled the film set, which worked like clockwork.

But what happened later (the so-called Rywin scandal) made a very negative impression. …” – Czesław Czapliński.

In 2002, he was a key figure in the Rywin affair, a major corruption scandal in Poland.

          “…At a certain age, every young Pole picks up something by Gombrowicz and very often bangs his head against the wall. He knows it's something valuable, but he can't get through these works. I was also in this crowd, but I found enough enthusiasm to get through Gombrowicz and change this attitude of impossibility into a fascination that has lasted for many, many years. The language, form and questions posed by this writer are so interesting that I began to see great sense in them..." - Lew Rywin.