„…Jimmy Breslina spotykałem w Nowym Jorku w różnych sytuacjach, byłem członkiem Foreign Press Center, gdzie on również się pojawiał. Pierwszy raz spotkałem go we wrześniu 1984 r. w Nowym Jorku, przy okazji publikacji jednej z książek. Muszę powiedzieć, że właśnie takie sytuacje, gdy autor pokazuje się z tym co stworzył i w pewnym sensie chce się tym „pochwalić”, daje zupełnie inną sytuację do zdjęć…” – Czesław Czapliński.
James Earle Breslin (ur. 17 października 1928 – zm. 19 marca 2017) amerykański dziennikarz i autor. Do śmierci pisał felieton w niedzielnym wydaniu New York Daily News. Napisał wiele powieści, a jego felietony regularnie ukazywały się w różnych gazetach w jego rodzinnym mieście Nowym Jorku. Pracował jako stały felietonista gazety „Newsday” z Long Island aż do przejścia na emeryturę 2 listopada 2004 r., chociaż aż do swojej śmierci nadal publikował okazjonalne artykuły dla tej gazety.
Był znany ze swoich felietonów, które stały się zuchwałym ucieleśnieniem sprytnego nowojorczyka, opisując mądrych ludzi i wielkomiejskich maklerów władzy, ale zawsze przedstawiając współczujący punkt widzenia białej ludności klasy robotniczej Nowego Jorku, za co został nagrodzony Nagroda Pulitzera w 1986 r. za komentarz „za felietony, które konsekwentnie opowiadają się za zwykłymi obywatelami”.
Breslin urodził się 17 października 1928 roku w irlandzkiej rodzinie katolickiej na Jamajce w Queens w stanie Nowy Jork. Jego ojciec alkoholik, pianista James Earl Breslin, pewnego dnia wyszedł kupić bułki i nigdy nie wrócił. Breslin i jego siostra Deirdre byli wychowywani przez matkę Frances (Curtin), nauczycielkę w szkole średniej i śledczą Departamentu Opieki Społecznej Nowego Jorku, podczas Wielkiego Kryzysu w Stanach Zjednoczonych. Breslin studiował na Uniwersytecie Long Island od 1948 do 1950. Opuścił go bez ukończenia studiów.
Breslin rozpoczął pracę dla Long Island Press jako kopista w latach czterdziestych XX wieku. Po ukończeniu studiów został felietonistą. Jego wczesne felietony przypisywano politykom i zwykłym ludziom, z którymi rozmawiał w różnych wodopojach w pobliżu Queens Borough Hall. Breslin był felietonistą New York Herald Tribune, Daily News, New York Journal American, Newsday, The Daily Beast, National Police Gazette i innych.
Kiedy w 1962 roku redaktor Clay Felker przerobił niedzielny dodatek „ Tribune” na magazyn nowojorski, Breslin pojawił się w nowym wydaniu, które stało się „najgorętszą niedzielną lekturą w mieście”.
Jeden z jego najbardziej znanych felietonów ukazał się dzień po pogrzebie Johna F. Kennedy'ego i skupiał się na człowieku, który wykopał grób prezydenta. Kolumna wskazuje na styl Breslina, który często podkreśla, jak najważniejsze wydarzenia lub działania osób uznawanych za „godne uwagi” wpływają na „zwykłego człowieka”. Publiczny profil Breslina w latach sześćdziesiątych jako zwykłego faceta doprowadził do krótkiej kariery jako prezenter telewizyjny Piels Beer, w tym w reklamie w barze, w której intonował swoim głębokim głosem: „Piels - warto pić piwo!”
W 1969 roku Breslin kandydował na przewodniczącego Rady Miejskiej Nowego Jorku w tandemie z Normanem Mailerem, który ubiegał się o wybór na burmistrza, w oparciu o nieudany niezależny mandat 51. stanu, opowiadający się za oddzieleniem miasta od reszty stanu. Jego pamiętny cytat z tego doświadczenia: „Jestem zawstydzony, że brałem udział w procesie, który wymagał zamknięcia krat”. Bilet nosił nazwę „Głosuj na drani”.
Kariera Breslina jako dziennikarza śledczego doprowadziła go do kultywowania więzi z różnymi elementami mafijnymi i przestępczymi w mieście, co nie zawsze przynosiło pozytywne rezultaty. W 1970 roku został brutalnie zaatakowany i pobity w The Suite, restauracji należącej wówczas do współpracownika rodziny przestępczej Lucchese, Henry'ego Hilla. Atak przeprowadził irlandzki gangster Jimmy Burke, który sprzeciwił się artykułowi napisanemu przez Breslina dotyczącemu innego członka rodziny Lucchese, Paula Vario. Breslin doznał poważnego i niewielkiego wstrząśnienia mózgu, trzech złamanych palców, złamanych żeber, złamanego nosa i krwawienia z nosa, ale przeżył tę mękę bez żadnych trwałych obrażeń. Złożył raport policyjny, twierdząc, że Burke go zaatakował, ale nie postawiono żadnych zarzutów.
W 1971 roku Breslin przemawiał na Dniu Klasowym na Harvardzie. Dwa lata później, 6 września 1973 roku, pojawił się w programie The Tonight Show z udziałem Johnny'ego Carsona u boku Glena Campbella, Dona Ricklesa i Doma DeLuise'a.
W 1977 r., u szczytu paniki wokół Syna Sama w Nowym Jorku, zabójca, zidentyfikowany później jako David Berkowitz, wysłał listy do Breslina. Fragmenty listów zostały opublikowane i wykorzystane później w filmie Spike'a Lee Summer of Sam , który Breslin, wcielając się w siebie, umieszcza podpórki do książek. W 2008 roku Library of America wybrała jeden z wielu artykułów Breslina „Syn Sama” opublikowanych w Daily News do włączenia do swojej retrospektywy amerykańskiej pisarstwa kryminalnego, która trwała dwa stulecia.
W 1978 roku Breslin, bez większego doświadczenia aktorskiego, pojawił się w filmie fabularnym Joe Brooksa „If Ever I See You Again” w głównej roli drugoplanowej „Mario Marino”, asystenta dwóch kompozytorów jingli z Madison Avenue. Kreacja Breslina otrzymała nominację do nagrody Złotego Turcji w kategorii „Najgorszy występ powieściopisarza”.
W 1985 roku otrzymał nagrodę George'a Polka za reportaż metropolitalny.
W 1986 roku otrzymał Nagrodę Pulitzera za komentarz. W 1986 roku Breslin ujawnił, że Donald Manes, prezydent gminy Queens, był zaangażowany w program łapówek. Manes później popełnił samobójstwo.
W październiku 1986 roku Breslin dostał swój własny, nadawany dwa razy w tygodniu późno w nocy program telewizyjny w ABC, Jimmy Breslin's People, w którym przeprowadzał w domu wywiady z biednymi nowojorczykami, a także z niektórymi osadzonymi w więzieniach. Jednakże, ponieważ wiele podmiotów stowarzyszonych z siecią zaangażowało się już w programy konsorcjalne w przedziale czasowym Breslin, gdy nowy sezon rozpoczął się miesiąc wcześniej, program Breslin był często opóźniany lub całkowicie uprzedzany; nawet flagowa stacja tej sieci, WABC, przesunęła go z przedziału o północy na 2 w nocy i czasami nadawała go tylko jeden wieczór w tygodniu. Zniesmaczony Breslin zamieścił w „The New York Times” całostronicową reklamę, w której ogłosił, że „zwalnia stację” i zakończy program po jego emisji 20 grudnia (kiedy to wygasł jego 13-tygodniowy kontrakt).
W 1991 r., gdy relacjonował zamieszki w Crown Heights, został pobity i okradziony przez tłum młodych ludzi.
Krótko przed śmiercią Breslin i Pete Hamillowie udzielili wywiadu na temat swojej kariery w ramach filmu dokumentalnego HBO z 2019 r. Breslin and Hamill: Deadline Artists.
W maju 1990 roku, po tym jak inny felietonista Newsday, Ji-Yeon Yuh, określił jeden ze swoich artykułów jako seksistowski, Breslin ostro odpowiedział, używając wulgaryzmów rasowych i seksualnych. Amerykanie pochodzenia azjatyckiego i grupy sprzeciwiające się nienawiści stanowczo potępiły wybuch Breslina. Breslin pojawił się w The Howard Stern Show, aby przekomarzać się z jego wybuchem i ogólnie z Koreańczykami. Po tej kontrowersyjnej audycji radiowej redaktor naczelny Newsday Anthony Marro zawiesił Breslina na dwa tygodnie, który następnie przeprosił.
Autor i były agent FBI Robert K. Ressler stwierdził, że Breslin „przynętą Berkowitza i nieodpowiedzialnie przyczynił się do kontynuacji jego morderstw”, próbując sprzedawać sensacyjne gazety. W książce Resslera Whoever Fights Monsters Ressler potępia Breslina i media za ich zaangażowanie w zachęcanie do seryjnych morderców poprzez kierowanie ich działalnością za pomocą drukowanych domysłów.
W zamian za jego „nieubłagane felietony na temat niewłaściwego zachowania policji” związek lokalnych patrolowców kupił ogłoszenia protestacyjne w jego własnej gazecie.
Breslin na Festiwalu Książki w Brooklynie w 2008 roku Breslin był dwukrotnie żonaty. Jego pierwsze małżeństwo z Rosemary Dattolico zakończyło się jej śmiercią w 1981 roku. Mieli razem sześcioro dzieci: synów Kevina, Jamesa, Patricka i Christophera oraz córki Rosemary i Kelly. Jego córka Rosemary zmarła 14 czerwca 2004 r. na rzadką chorobę krwi, a jego córka Kelly (44 l.) zmarła 21 kwietnia 2009 r., cztery dni po cierpieniu na arytmię serca w nowojorskiej restauracji.
Od 1982 r. aż do swojej śmierci w 2017 r. Breslin była żoną byłego członka Rady Miasta Nowego Jorku Ronniego Eldridge'a.
Breslin zmarł na zapalenie płuc 19 marca 2017 roku w swoim domu na Manhattanie w wieku 88 lat.
Filmografia: 1978 Jeśli kiedykolwiek cię jeszcze zobaczę Mario Marino; 1980 Idę Pogo PT Głos z Bridgeport; 1999 Summer of Sam (ostatnia rola filmowa).
Oprócz pisania artykułów, Breslin jest autorem wielu książek:. 1962 Sunny Jim: Życie najbardziej ukochanego jeźdźca Ameryki, Jamesa Fitzsimmonsa; 1963 Czy nikt tutaj nie może grać w tę grę?; 1969 Świat Jimmy'ego Breslina; 1969 Gang, który nie potrafił strzelać prosto; 1973 Świat bez końca, Amen; 1976 Jak w końcu zwyciężyli dobrzy ludzie; 1983 Porzucenie wszystkich innych; 1986 Pieniądze stołowe; 1988 Zgłodniał i zapomniał o manierach; 1988 Świat według Jimmy'ego Breslina; 1991 Damon Runyon: Życie; 1997 Chcę podziękować mojemu mózgowi za zapamiętanie mnie: wspomnienie; 2002 American Lives: historie mężczyzn i kobiet zaginionych 11 września; 2002 Nie chcę iść do więzienia: powieść; 2002 Krótki słodki sen Eduardo Gutiérreza; z recenzji Toma Robbinsa w The Village Voice: „Nadużycie urzędu, chciwi budowniczowie, rosnąca armia imigrantów, którzy łatwo mogą stać się ofiarami: wszystkie te elementy osiągnęły punkt kulminacyjny podczas zniekształconej budowy 50 Middleton Street i śmierci Eduardo Gutiérreza. .. [Opowiedzenie tej historii] to kolejny dług, jaki miasto ma wobec Breslina, który dla nas wszystko śledzi.”; 2004 Kościół, który zapomniał o Chrystusie; 2005 Burmistrz Ameryki: Ukryta historia Nowego Jorku Rudy'ego Giulianiego - Przedmowa do książki Roberta Polnera; 2007 Burmistrz Ameryki, Prezydent Ameryki? Dziwna kariera Rudy'ego Giulianiego – Przedmowa do kolejnej książki Roberta Polnera; 2008 Dobry szczur: historia prawdziwa; Oddział Rickey 2011.
“…I met Jimmy Breslin in New York in various situations, I was a member of the Foreign Press Center, where he also appeared. I first met him in September 1984 in New York, on the occasion of the publication of one of his books. I must say that situations like this, when the author shows himself with what he has created and, in a sense, wants to "show off" it, creates a completely different situation for photos..." - Czesław Czapliński.
PORTRAIT with HISTORY – James Earle Breslin (October 17, 1928 – March 19, 2017) was an American journalist and author. Until the time of his death, he wrote a column for the New York Daily News Sunday edition. He wrote numerous novels, and columns of his appeared regularly in various newspapers in his hometown of New York City. He served as a regular columnist for the Long Island newspaper Newsday until his retirement on November 2, 2004, though he still published occasional pieces for the paper until his death.
He was known for his newspaper columns that became the brash embodiment of the street-smart New Yorker, chronicling wise guys and big-city power brokers but always offered a sympathetic viewpoint of the white working-class people of New York City, and was awarded the 1986 Pulitzer Prize for Commentary "for columns which consistently champion ordinary citizens".
Breslin was born on October 17, 1928, into an Irish Catholic family in Jamaica, Queens, New York. His alcoholic father, James Earl Breslin, a piano player, went out one day to buy rolls and never returned. Breslin and his sister, Deirdre, were raised by their mother, Frances (Curtin), a high school teacher and New York City Welfare Department investigator, during the Great Depression in the United States. Breslin attended Long Island University from 1948 to 1950. He left without graduating.
Breslin began working for the Long Island Press as a copy boy in the 1940s. After leaving college, he became a columnist. His early columns were attributed to politicians and ordinary people that he chatted with in various watering holes near Queens Borough Hall. Breslin was a columnist for the New York Herald Tribune, the Daily News, the New York Journal American, Newsday, The Daily Beast, the National Police Gazette and other venues.
When the Sunday supplement of the Tribune was reworked into New York magazine by editor Clay Felker in 1962, Breslin appeared in the new edition, which became "the hottest Sunday read in town."
One of his best known columns was published the day after John F. Kennedy's funeral and focused on the man who had dug the president's grave. The column is indicative of Breslin's style, which often highlights how major events or the actions of those considered "newsworthy" affect the "common man". Breslin's public profile in the 1960s as a regular guy led to a brief stint as a TV pitchman for Piels Beer, including a bar room commercial wherein he intoned in his deep voice: "Piels—it's a good drinkin' beer!"
In 1985, he received a George Polk Award for Metropolitan Reporting.
In 1986, he was awarded the Pulitzer Prize for Commentary. In 1986, Breslin revealed that Donald Manes, the Borough President of Queens, was involved in a kickback scheme. Manes later committed suicide.
Breslin at the 2008 Brooklyn Book Festival Breslin was married twice. His first marriage, to Rosemary Dattolico, ended with her death in 1981. They had six children together: sons Kevin, James, Patrick, and Christopher, and daughters Rosemary and Kelly. His daughter Rosemary died June 14, 2004, from a rare blood disease, and his daughter Kelly, 44, died on April 21, 2009, four days after suffering from cardiac arrhythmia in a New York City restaurant.
Breslin died from pneumonia on March 19, 2017, at his home in Manhattan, aged 88.
Filmography: 1978 If Ever I See You Again Mario Marino; 1980 I Go Pogo P.T. Bridgeport Voice; 1999 Summer of Sam Himself (final film role).
In addition to writing articles, Breslin authored multiple books:1962 Sunny Jim: The life of America's most beloved horseman, James Fitzsimmons; 1963 Can't Anybody Here Play This Game?; 1969 World of Jimmy Breslin; 1969 The Gang That Couldn't Shoot Straight; 1973 World without End, Amen; 1976 How the Good Guys Finally Won; 1983 Forsaking All Others; 1986 Table Money; 1988 He Got Hungry and Forgot His Manners; 1988 The World According to Jimmy Breslin; 1991 Damon Runyon: A Life; 1997 I Want to Thank My Brain for Remembering Me: A Memoir; 2002 American Lives: The Stories of the Men and Women Lost on September 11; 2002 I Don't Want to Go to Jail: A Novel; 2002 The Short Sweet Dream of Eduardo Gutiérrez; from Tom Robbins' review in The Village Voice: "Abuse of office, greedy builders, a growing army of easily victimized immigrants: All of these elements came to a head in the mangled construction of 50 Middleton Street and the death of Eduardo Gutiérrez. ... [The story's] telling is one more debt the city owes to Breslin, who keeps track of these things for us."; 2004 The Church That Forgot Christ; 2005 America's Mayor: The Hidden History of Rudy Giuliani's New York – Preface to Robert Polner's book; 2007 America's Mayor, America's President? The Strange Career of Rudy Giuliani – Preface to Robert Polner's next book; 2008 The Good Rat: A True Story; 2011 Branch Rickey.