Jacek Jerzy Nieżychowski herbu Pomian (ur. 29 stycznia 1924 we wsi Chlewio w obecnym powiecie ostrzeszowskim, zm. 23 maja 2009 w Świnoujściu, został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie) – aktor, śpiewak operetkowy, artysta kabaretowy, dziennikarz, przedsiębiorca.
Współtworzył popularny w latach 70. XX w. kabaret Silna Grupa pod Wezwaniem. Syn kapitana WP Kazimierza Nieżychowskiego (1892–1987) i Aleksandry z domu Sieradzkiej (1900–1978), córki prof. Włodzimierza Sieradzkiego (1870–1941). Miał dwie starsze siostry bliźniaczki: śpiewaczkę Barbarę Łucję (1921–1970) i Annę (1921–2004). Pochodził z wielkopolskiej rodziny ziemiańskiej, której korzenie sięgały pierwszej połowy XIV wieku.
W latach 1940–1947 był urzędnikiem samorządowym w Sandomierzu i Nowym Sączu. W 1950 ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie. Od 1947 związany ze Szczecinem, gdzie w latach 1949–1952 był asystentem w Wyższej Szkole Ekonomicznej i dyrektorem w Technikum Eksploatacji Żeglugi i Portów.
Od najmłodszych lat okazywał zainteresowania muzyczne. Śpiewu uczył się u Ady Sari w Warszawie, Ludmiły Szuster w Szczecinie i Janusza Popławskiego w Gliwicach. Na scenie gliwickiej zadebiutował 14 grudnia 1954 roku w roli Tomasza w Swobodnym wietrze Izaaka Dunajewskiego w reż. Jerzego Zegalskiego. W latach 1952–1957 występował jako solista Operetki Śląskiej w Gliwicach. Od 1956 do 1959 r. był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Operetki Szczecińskiej. W latach 1959–1967 był dyrektorem Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Imprez Artystycznych w Szczecinie, któremu podlegał organizacyjnie popularny Kabaret Wagabunda. W latach 1962–1963 organizował Festiwal Młodych Talentów w Szczecinie.
W 1960 roku zajął się rozrywką. Był jednym z organizatorów Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Imprez Artystycznych w Szczecinie, którym kierował (dyrektor i kier. artyst.) do 1964 roku. Z ramienia Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Imprez Artystycznych w latach 1962-1963 współorganizował w Szczecinie I i II Festiwal Młodych Talentów, ogólnopolskie imprezy muzyczne, od których zaczęły się kariery m.in. Heleny Majdaniec, Haliny Frąckowiak, Miry Kubasińskiej, Ady Rusowicz, Zdzisławy Sośnickiej, Karin Stanek, Wojciecha Gąssowskiego, Krzysztofa Klenczona, Wojciecha Kordy, Tadeusza Nalepy, Czesława Niemena. Był autorem i reżyserem programów estradowych, m.in. Proszę o głos, Fogg and Rock. Zapraszał do Szczecina gwiazdy estrady, m.in. kabaret Wagabunda Lidii Wysockiej, z Hanką Bielicką, Maria Koterbską, Bogumiłem Kobielą i Mieczysławem Wojnickim.
W latach 1964-1967 był kierownikiem zespołu estradowego Gwiazdy Festiwali. W 1968 roku wspólnie z Krzysztofem Litwinem, Kazimierzem Grześkowiakiem, Tadeuszem Chyłą i Andrzejem Zakrzewskim z założył niezwykle popularną Silną Grupę pod Wezwaniem, rodzaj kabaretu muzycznego, którego mocną stroną były teksty i wykonawcy. Z zespołem tym nagrał płytę dla Polskich Nagrań, wystąpił na festiwalu opolskim oraz podczas otwarcia Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w Niemczech w 1974 roku.
W 1968 r. prowadził własną kawiarnię „Tenisowa” w Szczecinie. Od roku 1968 do 1974 występował w zespole muzycznym Silna Grupa pod Wezwaniem, którego był współzałożycielem a od 1972 r. razem z Krzysztofem Litwinem, Andrzejem Zakrzewskim, Kazimierzem Grześkowiakiem i Tadeuszem Chyłą występował w kabarecie o tej samej nazwie.
Lata 80. XX wieku spędził w USA, głównie Chicago, gdyż zastał go stan wojenny. Początkowo prowadził firmę budowlaną. Później, wraz z drugą żoną, prowadził własny program radiowy U Magdy i Jacka. Współpracował także z polonijną prasą, m.in. kierował chicagowską edycją nowojorskiego „Nowego Dziennika”. Swoje felietony publikował pod pseudonimem Jerzy Pomian. Po powrocie do Polski w 1998 roku zamieszkał na krótko w Szczecinie, a potem w Świnoujściu. Tu zajmował się działalnością gospodarczo-rozrywkową i dziennikarstwem, m.in. pisał felietony do „Twojego Stylu”. Poświęcił się pasji kulinarnej. W 1999 wydał bestsellerową książkę Kuchnia ziemiańska. Błogosławione cztery pory roku.
W grudniu 2000 uhonorowany medalem za zasługi dla miasta Szczecina, odznaczany m.in.: 1998 – Złoty Krzyż Zasługi, 2002 – Złota Honorowa Odznaka Towarzystwa Przyjaciół Szczecina, 2002 – Złoty Krzyż Zasługi, 2003 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
W 2005 r. powstał film dokumentalny obrazujący życie i karierę Jacka Nieżychowskiego pt. Pan Jerzy Jacek Nieżychowski. Graf von Habe Nichts autorstwa zespołu TVP Szczecin.
Występował w filmach m.in.: 1966 – Kochajmy syrenki, 1970 – Książę sezonu, 1971 – Milion za Laurę, 1976 – Polskie drogi, 1977 – Lalka, 1999 – Przygody dobrego wojaka Szwejka, 2005 – Pan Jerzy Jacek Nieżychowski. Graf von Habe Nichts (dokument biograficzny).
Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną, Ewą Barbacką (1919-2003), miał troje dzieci – Magdalenę (1944-1990), Aleksandrę (ur. 1946) i Tomasza (ur. 1949). Drugą żoną była Magdalena Nowak.
Z Jackiem Nieżychowskim pierwszy raz spotkałem się w grudniu 1981 r. w Nowym Jorku, kiedy zaskoczył nas stan wojenny w Polsce. Był niesamowity, właściwie od początku się zaprzyjaźniliśmy. Bawiliśmy się portretowaniem. Mówiłem mu, że wydobędę z niego coś, co on nawet nie wie, że ma w sobie, zaśmiewał się do rozpuku. Samą twarzą, nic więcej nie było potrzebne, grał różne role, które ja fotografowałem. Oprócz tego, jak zobaczył moje portrety wybitnych Amerykanów, namówił mnie do współpracy z chicagowskim magazynem RELAX, gdzie miałem cykl „SŁAWNI i BOGACI” pisząc wówczas i publikując zdjęcia m.in.: Donalda Trumpa, Placido Domingo, Jamesa Michenera, Pamiętam jeszcze z października 1985 r. spotkanie Jacka z Tadeuszem Kantorem w Nowym Jorku. Dwie niesamowite osobowości stanęły naprzeciwko siebie, zdjęcie, które wówczas zrobiłem w Polskim Instytucie Naukowym w Nowym Jorku, mówi więcej niż tysiąc słów. Potem oczywiście na scenie, w Teatrze La MaMa fotografowałem Kantora.
Jaki był Jacek Nieżychowski w bezpośrednim kontakcie, znakomicie oddaje cytat: "…Aż tu pewnego razu do redakcji wjechał ogromnym, tubalnym głosem perorujący Jacek Nieżychowski, szef Estrady Szczecińskiej" - wspominał w artykule na łamach "Życia Warszawy" Wojciech Giełżyński. "Robimy sojusz? Chce pan redaktor wrogów swoich pogrzebać z kretesem? (...) Mam rewelacyjny zespół Czerwono-Czarni, grają taki big-beat, że jazzmani po uszy się położą. Mocne uderzenie (...). Coś w rodzaju polskiego rock and rolla. Władze zabraniają im występów w Warszawie, żeby nie rozsiewali kosmopolityzmu (...). Niech pan coś wymyśli, żeby tej kapeli pozwolono zagrać w stolicy, słowo daję: frent, pies z kulawą nogą na jazz wówczas nie pójdzie…".
PORTRAIT with HISTORY Jacek Nieżychowski
Jacek Jerzy Nieżychowski of the Pomian coat of arms (born on January 29, 1924 in the village of Chlewio in the present Ostrzeszów district, died on May 23, 2009 in Świnoujście, was buried in the Central Cemetery in Szczecin) - actor, operetta singer, cabaret artist, journalist, entrepreneur.
In the years 1940–1947 he was a local government official in Sandomierz and Nowy Sącz. In 1950 he graduated from the Main School of Planning and Statistics in Warsaw. From 1947 associated with Szczecin, where in the years 1949–1952 he was an assistant at the Higher School of Economics and the director of the Technical School of Shipping and Ports Operation.
From an early age he showed interest in music. He studied singing with Ada Sari in Warsaw, Ludmiła Szuster in Szczecin and Janusz Popławski in Gliwice. He made his debut on the Gliwice stage on December 14, 1954 in the role of Tomasz in Izaak Dunajewski's Free Wind, dir. Jerzy Zegalski. In the years 1952–1957 he performed as a soloist of the Silesian Operetta in Gliwice. From 1956 to 1959 he was the director and artistic director of the Szczecin Operetta. In the years 1959–1967 he was the director of the Provincial Enterprise of Artistic Events in Szczecin, which was responsible for the organizationally popular Kabaret Wagabunda. In the years 1962–1963 he organized the Festival of Young Talents in Szczecin.
In 1960 he took up entertainment. He was one of the organizers of the Provincial Enterprise of Artistic Events in Szczecin, which he managed (director and artistic manager) until 1964. On behalf of the Provincial Enterprise of Artistic Events, in the years 1962-1963 he co-organized the 1st and 2nd Festival of Young Talents in Szczecin, nationwide music events, from which the careers of, among others, began. Helena Majdaniec, Halina Frąckowiak, Mira Kubasińska, Ady Rusowicz, Zdzisława Sośnicka, Karin Stanek, Wojciech Gąssowski, Krzysztof Klenczon, Wojciech Korda, Tadeusz Nalepa, Czesław Niemen. He was the author and director of stage programs, incl. Please speak up, Fogg and Rock. He invited stage stars to Szczecin, incl. Lidia Wysocka's Wagabund cabaret, with Hanka Bielicka, Maria Koterbska, Bogumił Kobiel and Mieczysław Wojnicki.
In the years 1964-1967 he was the manager of the Festival Stars stage group. In 1968, together with Krzysztof Litwin, Kazimierz Grześkowiak, Tadeusz Chyła and Andrzej Zakrzewski, he founded the extremely popular Silna Grupa pod Wezwanie, a kind of musical cabaret, whose strong point was lyrics and performers. He recorded an album with this band for Polskie Nagrania, performed at the Opole festival and during the opening of the Football World Cup in Germany in 1974.
In 1968 he ran his own "Tenisowa" cafe in Szczecin. From 1968 to 1974 he performed in the Silna Grupa pod Wezwanie music band, which he co-founded, and from 1972, together with Krzysztof Litwin, Andrzej Zakrzewski, Kazimierz Grześkowiak and Tadeusz Chyła, he performed in a cabaret of the same name.
He spent the 1980s in the USA, mainly in Chicago, when he was found under martial law. Initially, he ran a construction company. Later, together with his second wife, he hosted his own radio program U Magda i Jacek. He also collaborated with the Polish press, incl. he led the Chicago edition of the New York "New Journal". He published his columns under the pseudonym Jerzy Pomian. After returning to Poland in 1998, he lived briefly in Szczecin, and then in Świnoujście. Here he was involved in economic and entertainment activities and journalism, incl. he wrote columns for "Twój Styl". He devoted himself to his culinary passion. In 1999, he published the best-selling book Kitchen landed. Blessed four seasons.
In December 2000, he was honored with a medal for merits for the city of Szczecin, awarded, among others: 1998 - Golden Cross of Merit, 2002 - Golden Honorary Badge of the Society of Friends of Szczecin, 2002 - Golden Cross of Merit, 2003 - Knight's Cross of the Order of Polonia Restituta. In 2005, a documentary was made showing the life and career of Jacek Nieżychowski. Mr. Jerzy Jacek Nieżychowski. Graf von Habe Nichts by the TVP Szczecin team. He appeared in films, including: 1966 - Let's love the mermaids, 1970 - Prince of the season, 1971 - A million for Laura, 1976 - Polish roads, 1977 - Doll, 1999 - Przygody dobry troak Szwejka, 2005 - Mr. Jerzy Jacek Nieżychowski. Graf von Habe Nichts (biographical document).
He was married twice. With his first wife, Ewa Barbacka (1919-2003), he had three children - Magdalena (1944-1990), Aleksandra (born 1946) and Tomasz (born 1949). The second wife was Magdalena Nowak.
I met Jacek Nieżychowski for the first time in December 1981 in New York, when we were surprised by the martial law in Poland. He was amazing, we became friends from the very beginning. We had fun portraying. I told him I'd get something out of him that he didn't even know he had about him, he laughed to his heart. With his face alone, nothing else was needed, he played different roles that I photographed. In addition, when he saw my portraits of outstanding Americans, he persuaded me to cooperate with the Chicago RELAX magazine, where I had the "FAMOUS and RICH" series, writing and publishing photos of, among others: Donald Trump, Placido Domingo, James Michener, I remember from October 1985 Jacek's meeting with Tadeusz Kantor in New York. Two amazing personalities stood facing each other, the photo I took then at the Polish Scientific Institute in New York says more than a thousand words. Then, of course, on the stage, at the La MaMa Theater, I photographed Kantor.
What Jacek Nieżychowski was like in direct contact is perfectly conveyed by the quote: "... Until one time, Jacek Nieżychowski, the head of the Stage in Szczecin, who spoke with a huge, booming voice, entered the editorial office" - recalled Wojciech Giełżyński in an article in "Życie Warszawy". "Are we making an alliance? Do you want the editor of your enemies to bury your enemies with a kretesem? (...) I have a sensational band Czerwono-Czarni, they play such a big-beat that jazz musicians will go to their ears. Strong hit (...). Something like Polish. rock and roll. The authorities forbid them to perform in Warsaw, so as not to spread cosmopolitanism (...). Please come up with something and let this band be allowed to play in the capital, my word is: frent, a dog with a lame leg will not go to jazz then ... ".
