“…Dziennikarze wykonują zawód służebny, ale wbrew podobieństwu tych słów nie usługowy…” – Irena Dziedzic.
Irena Dziedzic urodziła się w Kołomyi 20 czerwca 1925 r. Była dziennikarką i prezenterką telewizyjną, twórczynią pierwszego polskiego talk-show zatytułowanego „Tele-Echo”.
Przed wybuchem II wojny światowej chodziła do żeńskiej szkoły podstawowej, zostając w końcu wychowanką s.Felicjanek jednego z lwowskich internatów. Po wejściu Rosjan rozpoczęła uczęszczanie do koedukacyjnej szkoły średniej, zdając maturę w Krakowie.
W roku 1946 została redaktorem depeszowym „Echa Krakowa”, pracując później również w „Słowie Polskim” oraz w „Głosie Ludu”. Wreszcie przeszła do działu zagranicznego i kultury w „Expressie Wieczornym”. W Polskim Radio pracowała od 1952 r., a TVP związana była od 1956 r. prowadząc program „Tele-Echo", od 1983 do 1991 prowadziła autorski program „Wywiady Ireny Dziedzic”.
Na początku stycznia 2019 sensację wywołała informacja, że Irena DZIEDZIC ciągle jest w kostnicy, a zmarła miesiąc wcześniej 18 XI 2018. Potem 14 I 2019 pogrzeb na urokliwym cmentarzyku w Laskach, który kiedyś odwiedziłem, aby obejrzeć grób Lechonia, kiedy jego prochy zostały ściągnięte z Nowego Jorku.
Pamiętam jak dziś spotkanie z Ireną Dziedzic 26 VIII 1987 w studio TV, gdzie mnie zaprosiła. Kiedy po rozmowie spytałem - skąd wie tak dużo o mnie, powiedziała – mam swoje kanały i uśmiechneła się szelmowsko. Zapytałem, czy moge zrobić jej zdjęcie. Kiwnęła głową. Postanowiłem jedno ze zdjęć z tej sesji dać na moją wystawę FACE to FACE w Zachęcie Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie, w styczniu 1989 r., która rozpoczynała rok 150.lecia wynalezienia fotografii.
Przyleciałem kilka dni wcześniej. Zadzwoniłem do Pani Ireny i zaprosiłem ja na kawę do Hotelu Europejskiego. Przy szarlotce, powiedziałem, że jej zdjęcie będzie na wystawie w Zachęcie, w towarzystwie najwybitniejszych osobistości Polski i Ameryki. Pokiwała głową ze zrozumieniem. Poprosiłem, aby przyszła, gdyż myślę, że nie będzie dużo osób, ponieważ od 10 lat mieszkam w Nowym Jorku i niewiele osob mnie tu zna. A od czego jest TV? -powiedziała zdecydowanie. Na otwarciu 13 I 1989 r. były nieprzebrane tłumy, dobrze, że są zdjęcia, bo nikt by nie uwierzył, ludzie stali aż do Hotelu Victoria, była oczywiście TV, która zrobiła 1/2 godzinny film, Polska Kronika Filmowa, dziennikarze.
Potem jak przylatywałem do Warszawy, pomagała mi zdobyć kontakty, czasami namówić, wybitne postaci, życia kulturalnego, abym mógł zrobić portret i wywiad, pomogła mi z Ireną Eichlerowną (1908-1990) wybitną aktorką, która nie zgadzała się na zdjęcia.
Miała takie powiedzonka, które do dziś zapamiętałem i używam w swojej pracy: "...Jest tyleż sposobów pracy z ludźmi, ilu samych ludzi...”, "Być sobą – to najpierw trzeba być kimś" a już jej słowa "...Wznoszę toast za moich wrogów, bo tylko oni uświadamiają nam, jacy naprawdę jesteśmy..." bardzo mi się podoba.
PORTRAIT with HISTORY Irena Dziedzic "... Journalists perform a service occupation, but contrary to the similarity of these words, they are not service ..." - Irena Dziedzic. Irena Dziedzic was born in Kołomyja on June 20, 1925. She was a journalist and television presenter, creator of the first Polish talk show entitled "Tele-Echo". Before the outbreak of World War II, she went to a female elementary school, eventually becoming a foster child of one of Felicjanek, a boarding school in Lviv. After the Russians entered, she began attending a co-educational high school, passing her final exams in Krakow. In 1946 she became the cable editor of Echo Krakowa, later working also in the Polish Word and Głos Ludu. Finally, she moved to the department of foreign affairs and culture in the "Evening Express". She has been working in Polish Radio since 1952, and TVP has been associated since 1956, running the program "Tele-Echo", from 1983 to 1991 she conducted the original program "Interviews with Irena Dziedzic". At the beginning of January 2019, the sensation was caused by the information that Irena DZIEDZIC is still in the morgue, and she died a month earlier, on November 18, 2018. Then on January 14, 2019, a funeral at the charming cemetery in Laski, which I once visited to see the grave of Lechoń, when his ashes were removed from New York. I remember meeting today with Irena Dziedzic on VIII VIII 1987 in the TV studio, where she invited me. When I asked after a conversation - how does she know so much about me, she said - I have my channels and she smiled wickedly. I asked if I could take her picture. She nodded. I decided to give one of the photos from this session to my exhibition FACE to FACE at the Zachęta National Gallery of Art in Warsaw in January 1989, which began the 150th anniversary of the invention of photography.
I arrived a few days earlier. I called Ms Irena and invited her to the Hotel Europejski for coffee. At the apple pie, I said that her photo would be at the exhibition in Zachęta, in the company of the most outstanding personalities of Poland and America. She nodded her understanding. I asked her to come because I think there won't be many people because I have lived in New York for 10 years and not many people know me here. And what is TV for? she said decisively. At the opening on January 13, 1989, there were countless crowds, it is good that there are photos, because no one would believe people stood up to the Victoria Hotel, there was of course TV, which made a 1/2 hour film, Polish Film Chronicle, journalists.
Later, when I came to Warsaw, she helped me get contacts, sometimes persuade eminent figures, cultural life, that I could make a portrait and interview, including she helped me with Irena Eichlerowna (1908-1990) an outstanding actress who did not agree to photos.
She had such sayings that I still remember and use in my work: "... There are as many ways of working with people as there are people ...", "To be yourself - you must be someone first" and her words ".. I make a toast to my enemies, because only they make us realize what we really are ... "I like it very much.