Ewa Gargulińska (ur. 27 sierpnia 1941 w Krakowie) – artystka malarka, znana ze swego romantycznego ekspresjonizmu.
Pochodzi z rodziny krakowsko-lwowskiej, podczas II wojny światowej majątek jej rodziny został skonfiskowany przez Rosjan, kiedy najechali Lwów.
Wczesne dzieciństwo spędziła w Warszawie. Gargulińska, jej matka i babcia ze strony matki zostały zabrane do obozu koncentracyjnego Pawiaka, podczas powstania warszawskiego uciekły.
Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkała w Sopocie, po rozwodzie rodziców razem z matką zamieszkała ponownie w Krakowie. Mają 17 lat przebywała przez trzy miesiące w Paryżu, tam podjęła decyzję o zmianie wyboru kierunku studiów, zamiast filologii francuskiej postanowiła studiować malarstwo. Po egzaminie dojrzałości studiowała przez rok na krakowskiej ASP w Krakowie, a następnie przeniosła się na ASP w Warszawie 1960-1966. Studiowała pod kierunkiem prof. Henryka Tomaszewskiego, wybitnego twórcy malarstwa, czołowego autora plakatów. Uważano wówczas, że plakat stał się nową futurystyczną formą sztuki, przewyższającą tradycyjną sztukę plastyczną pod względem pomysłowości. Wówczas powstała „Polska szkoła plakatu”.
W 1966 uzyskała tytuł magistra sztuki, jej prace z tego okresu uczestniczyły w wystawie młodych talentów, która odbyła się w Galerii Foksal w Warszawie. Robiła plakat dla Jana Macieja Zembatego, poety, satyryka, scenarzysty, aktora i piosenkarza kabaretowego, który był jej mężem.
W 1971 jej prace wystawiono na wystawie zbiorowej ICA w Londynie, rok później wyjechała tam, aby pracować jako scenograf i projektantka tkanin. W 1973 wygasła jej wiza i zmuszona była powrócić do Warszawy, po niepokojącym incydencie ze służbami wewnętrznymi postanowiła na stałe opuścić Polskę. Znajomy pomógł jej przedostać się przez granicę, a następnie w oczekiwaniu na angielską wizę przebywała w Hamburgu. Tam sprzedała kilka swoich obrazów oraz plakatów filmowych, które stworzyła na zamówienie. Po zamieszkaniu w Londynie rozwinęła swoje możliwości twórcze. Od 1982 przez rok wykładała w School of Visual Arts w Nowym Jorku, po powrocie do Londynu w 1984 rozpoczęła trwającą do 2011 pracę dla Central Saint Martins.
Gargulińska obecnie mieszka i pracuje w Londynie.
Prace Ewy Gargulińskiej znajdują się w kolekcjach wielu muzeów i galerii m.in. National Museum of Women in the Arts w Waszyngtonie i Narodowej Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie. Największy zbiór jej prac zgromadził dr. Arthur Sackler (1913-1987 - założyciel nowego skrzydła w Royal Academy w Londynie i rozszerzenia dla Metropolitan and Smithsonian Museums w Stanach Zjednoczonych), pojedyncze egzemplarze posiadają John Cusack, Jeremy Irons, Michael Scott i Vernon Ellis (przewodniczący English National Opera w Londynie). Obrazy Gargulińskiej często zawierają tematy z mitologii greckiej, w których dramatyczne przedstawienie ludzkich emocji wyraża jej twórczą wyobraźnię. Można powiedzieć, że Ewa Gargulińska przywróciła poezję dla malarstwa.
Ewa Gargulińska malowała portrety w Nowym Jorku, tworzyła kostiumy dla Gate Theatre w Dublinie oraz plakaty dla Madame Tussauds w Londynie.
Pierwsze spotkanie i zdjęcia z Ewą Gargulińską powstały w grudniu 1981 r. Mogę powiedzieć, że właściwie nic lepszego od tamtego czasu jej nie zrobiłem, mimo że się spotykaliśmy. Było tak, przyszedłem do jej pracowni w Nowym Jorku, do zdjęć wybrałem właściwie dwa obrazy, powstało kilkanaście bardzo podobnych do siebie, ale jednak różnych portretów.
Po ponad 30 latach, zaprosiłem Ewę Gargulińską 8 listopada 2012 r. do spotkania ARTYŚCI W ŁAZIENKACH, muszę powiedzieć, że dla mnie właściwie się nie zmieniła, ciągle pełna pasji tworzenia.
KIM JEST ARTYSTA? – to temat, który drążyłem przez sześć lat, podczas spotkań z wybitnymi postaciami kultury, na spotkaniach pt. „ARTYŚCI w ŁAZIENKACH” w Pałacu Myśliwieckim w Łazienkach Królewskich w Warszawie.
—Czesław Czapliński: Kim jest artysta?
–Ewa Gargulińska: Nie sądzę, żeby artyści planowali być artystami. Po prostu są. To wezwanie wewnętrzne.
Artystów kieruje nadwrażliwość na postrzeganie otaczającego ich świata: piękna i trudności kondycji ludzkiej; komedia i tragedia życia ludzkiego, z których wszyscy artyści wyrażają i przekształcają swoją wizję i wyobraźnię.
Kwestionariusz Prousta to rodzaj zabawy towarzyskiej znanej wśród europejskich mieszczuchów i salonowców co najmniej od 2 poł. XIX wieku. Tytuł kwestionariusza pochodzi od nazwiska francuskiego pisarza Marcela Prousta (1871–1922). Kwestionariusz składał się z kilkunastu pytań dotyczących osobowości osoby, która na nie odpowiadała, jej upodobań, zamiłowań itp. Pozornie błahy, stał się kwestionariusz Prousta jednym z pierwszych przykładów „testu” osobowości.
—Główna cecha mojego charakteru?
–Odwaga.
—Cechy, których szukam u mężczyzny?
–Opiekuńczość.
—Cechy, których szukam u kobiety?
–Kobiecość.
—Co cenię najbardziej u przyjaciół?
–Lojalność.
—Moja główna wada?
–Niecierpliwość.
—Moje ulubione zajęcie?
–Twórczość.
—Moje marzenie o szczęściu?
–Podróże.
—Co wzbudza we mnie obsesyjny lęk?
–Ból.
—Co byłoby dla mnie największym nieszczęściem?
–Ślepota.
—Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie był tym, kim jestem?
–Nikim.
—Kiedy kłamię?
–W strachu.
—Słowa, których nadużywam?
–O Boże.
—Ulubieni bohaterowie literaccy?
– Madam Bovary, Medea, Achilles, Ariadne.
—Ulubieni bohaterowie życia codziennego?
–Mój syn Adam.
—Czego nie cierpię ponad wszystko?
–Chciwość.
—Dar natury, który chciałbym posiadać?
–Cierpliwość.
—Jak chciałbym umrzeć?
–Na spacerze nad morzem.
—Obecny stan mojego umysłu?
–Przepełniony.
—Błędy które najczęściej wybaczam?
–Zapominanie.
Proust, zanim jeszcze został uznanym pisarzem, miał odpowiadać dwukrotnie na zestaw pytań zadanych przez przyjaciółkę; raz jako zaledwie nastolatek i ponownie jako młodzieniec. Manuskrypt z odpowiedziami Prousta został odnaleziony w roku 1924, już po śmierci słynnego pisarza. I w ten sposób nazwisko Prousta zostało powiązane z pytaniami z kwestionariusza na zawsze. Amerykańska pop-kultura pokochała zresztą stylistykę tego typu pytań. Od roku 1993 kwestionariusz Prousta zagościł na łamach „Vanity Fair” jako stała rubryka.
PORTRAIT with HISTORY Ewa Gargulińska
Ewa Gargulińska (born August 27, 1941 in Krakow) - artist, painter, known for her Romantic Expressionism.
She comes from a Krakow-Lviv family, during World War II her family property was confiscated by the Russians when they invaded Lviv.
She spent her early childhood in Warsaw. Gargulińska, her mother and her maternal grandmother were taken to the Pawiak concentration camp, and escaped during the Warsaw Uprising.
After the end of World War II, she moved to Sopot, and after her parents divorced, she moved to Kraków again with her mother. At the age of 17, she spent three months in Paris, where she decided to change her course of study, instead of studying French philology, she decided to study painting. After the secondary school-leaving examination, she studied for a year at the Academy of Fine Arts in Kraków, and then moved to the Academy of Fine Arts in Warsaw 1960-1966. She studied under the supervision of prof. Henryk Tomaszewski, an outstanding painter, leading author of posters. It was then believed that the poster had become a new futuristic art form, surpassing traditional fine arts in terms of ingenuity. It was then that the "Polish School of Posters" was established.
In 1966 she obtained a master's degree in art, her works from that period participated in the exhibition of young talents, which was held at the Foksal Gallery in Warsaw. She made a poster for Jan Maciej Zembaty, a poet, satirist, screenwriter, actor and cabaret singer, who was her husband.
In 1971 her works were exhibited at the ICA collective exhibition in London, a year later she went there to work as a set designer and fabric designer. In 1973 her visa expired and she was forced to return to Warsaw, after a disturbing incident with the internal services, she decided to leave Poland permanently. A friend helped her get across the border, and then she was in Hamburg while waiting for an English visa. There, she sold several of her paintings and movie posters, which she created on request. After living in London, she developed her creative possibilities. From 1982, she lectured at the School of Visual Arts in New York for a year, and after returning to London in 1984, she began working for Central Saint Martins until 2011. Gargulińska currently lives and works in London. Ewa Gargulińska's works are in the collections of many museums and galleries, including National Museum of Women in the Arts in Washington and the Zachęta National Gallery of Art in Warsaw. The largest collection of her works was gathered by dr. Arthur Sackler (1913-1987 - founder of a new wing at the Royal Academy in London and an expansion for the Metropolitan and Smithsonian Museums in the United States), single copies are owned by John Cusack, Jeremy Irons, Michael Scott and Vernon Ellis (president of the English National Opera in London). Gargulińska's paintings often contain themes from Greek mythology in which a dramatic representation of human emotions expresses her creative imagination. It can be said that Ewa Gargulińska restored poetry for painting. Ewa Gargulińska painted portraits in New York, created costumes for the Gate Theater in Dublin and posters for Madame Tussauds in London. The first meeting and photos with Ewa Gargulińska were taken in December 1981. I can say that I haven't done anything better to her since then, even though we were meeting. It was like this, I came to her studio in New York, I actually chose two pictures for the photos, a dozen or so portraits were very similar to each other, but still different. After more than 30 years, I invited Ewa Gargulińska on November 8, 2012 to the ARTISTS IN THE BATHROOMS meeting, I must say that it has not changed for me, still full of passion for creation.
WHO IS AN ARTIST? - this is a topic that I have been investigating for six years, during meetings with outstanding figures of culture, at meetings entitled "ARTISTS in ŁAZIENKI" at the Myśliwiecki Palace in Łazienki Królewskie in Warsaw.
—Czesław Czapliński: Who is the artist?
–Ewa Gargulińska: I don't think artists plan to be artists. They simply are. It is an inner call. Artists are prompted by their hypersensitivity in perception of the world around them: beauty as well as difficulties of the human condition; the comedy and the tragedy of human life, all of which artists express and transform through their vision and imagination.
The Proust Questionnaire is a kind of social game known among European townspeople and parlors from at least the second half of the XIX century. The title of the questionnaire comes from the name of the French writer Marcel Proust (1871–1922). The questionnaire consisted of a dozen or so questions about the personality of the person who answered them, their likes and dislikes, etc. Seemingly trivial, the Proust questionnaire became one of the first examples of a personality "test".
—Main Character Trait?
-Courage.
—Features I am looking for in a man?
-Protectiveness.
—Features I am looking for in a woman?
-Femininity.
—What do I value most about my friends?
-Loyalty.
—My main flaw?
-Impatience.
—My favorite activity?
-Creation.
—My dream of happiness?
-Travels.
—What makes me obsessive?
-Pain.
—What would be the greatest misfortune for me?
-Blindness.
—Who or what would I like to be if I were not who I am?
-Nikim.
—When am I lying?
-In fear.
—Words that I overuse?
-Oh my God.
—Favorite literary heroes?
- Madam Bovary, Medea, Achilles, Ariadne.
—The favorite heroes of everyday life?
-My son Adam.
—What do I hate above all else?
-Greed.
—A gift of nature that I would like to have?
-Patience.
—How would I like to die?
–On a walk by the sea.
—The current state of my mind?
-Overflowing.
—The mistakes I forgive most often?
-Forgetfulness.
Proust, before becoming an established writer, was to answer twice a set of questions asked by a friend; once as just a teenager and again as a youth. The manuscript with Proust's answers was found in 1924, after the famous writer's death. And thus Proust's name was linked to the questionnaire questions forever. American pop-culture has fallen in love with the style of this type of question. Since 1993, the Proust questionnaire has appeared in Vanity Fair as a permanent column.
