„…Życie jest coraz piękniejsze. Ludzie często mówią, że najpiękniejsze jest dzieciństwo, żałują szybko odchodzącej młodości, a potem powoli się starzeją. Dla mnie dzieciństwo było koszmarne, rodzice się rozeszli, ja pozostałam sama z ręką w nocniku. Młodość była przepełniona przesadnym poczuciem obowiązków, ciągle tańczyłam i ćwiczyłam ponad miarę. Potem walka o byt, o życie, o pęd do doskonałości, teraz o nic nie muszę zabiegać, za to mogę robić to, na co mam ochotę. Jestem w nieustannej podróży, co bardzo lubię i to jest mój najlepszy okres…” – Krystyna Mazurówna. Krystyna Mazurówna (ur. 20 stycznia 1939 we Lwowie) – tancerka, choreografka, pisarka i dziennikarka, pracująca we Francji. Solistka Casino de Paris.
Jest młodszą córką matematyka prof. Stanisława Mazura (1905–1981) współtwórcy lwowskiej szkoły matematycznej i chemiczki Bronisławy. Ma starszą siostrę Barbarę.
W latach 1946–1949 przebywała w Łodzi, od 1949 – w Warszawie. W 1957 ukończyła warszawską Szkołę Baletową w klasie Leona Wójcikowskiego.
Po ukończeniu warszawskiej Szkoły Baletowej została zaangażowana do baletu Teatru Wielkiego. Występowała też w warszawskim Teatrze Syrena. Jej partnerami scenicznymi byli: Witold Gruca, Stanisław Szymański, Gerard Wilk. W 1961 została laureatką III Nagrody na II Ogólnopolskim Konkursie Tańca Scenicznego w Warszawie.
Tworzyła choreografie m.in. dla Teatru Wielkiego w Łodzi i Teatru Żydowskiego w Warszawie. Była choreografką w paryskim teatrze „Élysées Montmartre”.
Tańczyła w spektaklu Josephiny Baker. W 1967 założyła zespół tańca nowoczesnego „Fantom”. Założyła zespół taneczny „Ballet Mazurowna”, z którym występowała we Francji.
Od 1968 roku na emigracji w Paryżu. Tam była solistką w teatrze tańca Casino de Paris, tańczyła z Josephine Baker, założyła też własny zespół Ballet Mazurowna. Od 20 lat pisze felietony do nowojorskiego tygodnika polonijnego „Kurier Plus”. Jest jurorką w programie telewizyjnym „Tylko taniec. Got to Dance”. Ma trójkę dzieci. Wszyscy to artyści: Kasper Toeplitz (ze związku z Krzysztofem Toeplitzem) jest kompozytorem, Baltazar Bluteau - inżynierem dźwięku, a Ernestine Bluteau – pianistką.
Jej pierwszym mężem był Tadeusz Pluciński, z którym rozwiodła się po trzech miesiącach małżeństwa. Następnie poślubiła Jeana Pierre’a Bluteau, z którym ma dwoje dzieci, Balthazara i Ernestine. Ma też syna Kaspera Toeplitza (ur. 1960) z nieformalnego związku z Krzysztofem Teodorem Toeplitzem.
Grała i współpracowała jako tancerka i choreograf w filmach m.in.: „Dzień dobry, kocham cię!” (2014), „Przygoda z piosenką” (1968), „Fantomy” (1967), “Maskarada” (1967), „Małżeństwo z rozsądku” (1966), „Sublokator” (1966), „Estrada 62” (1962).
Krystyna Mazurówna zaczynała jako tancerka w spektaklach m.in.: „Faust” Opera Warszawa (1956), „Don Juan” Opera Warszawa (1958), „Wieczór baletowy” Opera Warszawa (1958), „Pan Twardowski” Opera Warszawa (1959), „Judith” Teatr Wielki Warszawa (1962), „Święto wiosny” Teatr Wielki Warszawa (1962), „Cztery temperamenty” Opera Warszawa (1962), „Trójkątny kapelusz” (Falla Manuel de) Teatr Wielki Warszawa (1962), „Białowłosa” Teatr Wielki Warszawa (1962), „Gdy w ogrodzie botanicznym” Sala Kongresowa PKiN Warszawa (1963).
A od 1963 r. była choreografem m.in.: „Sonety miłosne” Filharmonia Narodowa Warszawa (1963), „Dafnis i Chloe” Teatr Wielki Warszawa (1963), „Inne czasy, czyli 20 lat ... Program jubileuszowy” Teatr Buffo „Syrena” Warszawa (1966), „Sprzężenie zwrotne” Teatr Polski Warszawa (1966), „Emil i detektywi” Teatr Buffo „Syrena” Warszawa (1966), „Trzy białe strzały” Teatr Ziemi Mazowieckiej Warszawa (1966), „Trębacze” Teatr im. Juliusza Osterwy Gorzów Wielkopolsk (1967), „Nie zapomnisz owych dni” Teatr im. Stefana Jaracza Łódź (1968), „Moja córeczka” Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej Kraków (1968), „Błękitny zamek” Teatr Wielki Łódź (1988), „Balet, balet, balet” Teatr Muzyczny Gdynia (1988), „Chopin inaczej” (2010).
„…Napisałam książkę dlatego, że jestem grafomanką…“ – Krystyna Mazurówna.
Od lat 90. jest felietonistką w nowojorskim tygodniku „Kurier Plus”.
Wydała cztery książki autobiograficzne: „Burzliwe życie tancerki” (2011), „Moje noce z mężczyznami” (2012), „Ach, ci faceci!” (2016), „Nasi za granicą” (2018) i „Jak nie teraz, to kiedy?” (2019).
Wpadaliśmy na siebie w różnych miejscach na świecie, ale nie było podstaw do zdjęć. Aż tu 2 listopada 2014 r. zobaczyłem Krystynę ubraną i wymalowaną, jak do moich wymarzonych zdjęć w Warszawie. Zapytałem ją – czy możemy się zobaczyć w Kawiarni na Rozdrożu, gdzie lubił przychodzić Kisielewski, a ja nieopodal mieszkam? Oczywiście – potwierdziła Krystyna. Pamiętaj będę miał aparat – dodałem. –Na to liczę – powiedziała Krystyna. Już widziałem scenerię do zdjęć, piękna przyroda i złota jesień, to musi się udać. Szybko wypiłem kawę i mówię – choćmy, już nie mogę wytrzymać, twoja choreografia. Tak w ciągu kilkunastu minut powstały zdjęcia do których przygotowywałem się przez wiele lat.
KIM JEST ARTYSTA? – to temat, który drążyłem przez sześć lat, podczas spotkań z wybitnymi postaciami kultury, na spotkaniach pt. „ARTYŚCI w ŁAZIENKACH” w Pałacu Myśliwieckim w Łazienkach Królewskich w Warszawie.
—Czesław Czapliński: Kim jest artysta?
– Krystyna Mazurówna: Może człowiekiem, który widzi więcej, czuje więcej, jakby nawet wie więcej od innych - aż tak dużo, że jest przepełniony tymi wiadomościami, tymi odczuciami, złożonym kompleksem tych atakujących go z jakiegoś wszechświata nabojów wrażeń, że musi dużą część oddać, przekazać innym i zajmuje się sztuką, by przy jej pomocy podzielić się wynikami swojej nadwrażliwości z innymi.
Albo - to tylko spryciarz, który zamiast zająć się jakąś normalną, uczciwą i zazwyczaj żmudną pracą, wpadł na pomysł zabawy. Ot, coś tam sobie zaśpiewam, zatańczę, może pomaluję albo coś napiszę, i zamiast harować w pocie czoła, przejdę lekko, łatwo i przyjemnie przez życie, w dodatku przy akompaniamencie oklasków!
Kwestionariusz Prousta to rodzaj zabawy towarzyskiej znanej wśród europejskich mieszczuchów i salonowców co najmniej od 2 poł. XIX wieku. Tytuł kwestionariusza pochodzi od nazwiska francuskiego pisarza Marcela Prousta (1871–1922). Kwestionariusz składał się z kilkunastu pytań dotyczących osobowości osoby, która na nie odpowiadała, jej upodobań, zamiłowań itp. Pozornie błahy, stał się kwestionariusz Prousta jednym z pierwszych przykładów „testu” osobowości.
—Główna cecha mojego charakteru?
–Niczym nieuzasadniona radość życia i optymistyczny entuzjazm nie do zdarcia.
—Cechy, których szukam u mężczyzny?
– Przeciwieństwo moich, które znam wiec mnie nudzą - niech będzie on krańcowo różny, więc interesujący!
—Cechy, których szukam u kobiety?
– Inteligencji, ta nie zaszkodzi źadnej płci.
—Co cenię najbardziej u przyjaciół?
– Nie wiem, nie mam przyjaciół - tylko stada wielbicieli i fanów i jeszcze większe stada wrogów.
—Moja główna wada?
– Nniecierpliwość, wszystko musi być - nawet nie zaraz, a już!
—Moje ulubione zajęcie?
– Planowanie i chodzenie do teatrów, na koncerty i na wernisaże. Powinnam być kulturalno - oświatową, albo urzędniczką planowania...
—Moje marzenie o szczęściu?
– Ależ to jest to, co posiadam, tyle źe nie cały czas bez przerwy!
—Co wzbudza we mnie obsesyjny lęk?
– Myszy, tylko myszek się boję, wrzeszczę na widok maleńkiek, ślicznej myszki jak zarzynana i wskakuję jednym susem na stół.
—Co byłoby dla mnie największym nieszczęściem?
– Gdybym musiała się ustatkować i żyć w łagodnej, spokojnej stabilizacji.
—Kim lub czym chciałabym być, gdybym nie była tym, kim jestem?
– Och, coś twórczego - projektantką mody, architektem wnętrz, a najbardziej aktorką komiczną!
—Kiedy kłamię?
– W tygodniu, ale w niedziele też.
—Słowa, których nadużywam?
– Super, genialnie, bomba!
—Ulubieni bohaterowie literaccy?
– Ania z Zielonego Wzgórza, Kubuś Puchatek.
—Ulubieni bohaterowie życia codziennego?
– Moja trójka dzieci, od niedawna doszła piątka wnuków.
—Czego nie cierpię ponad wszystko?
– Nudy dnia powszedniego.
—Dar natury, który chciałabym posiadać?
– Jeszcze jakieś dodatkowe?
—Jak chciałabym umrzeć?
– Bezboleśnie.
—Obecny stan mojego umysłu?
– Jak zawsze, chaotyczny.
—Błędy które najczęściej wybaczam?
– Własne.
Proust, zanim jeszcze został uznanym pisarzem, miał odpowiadać dwukrotnie na zestaw pytań zadanych przez przyjaciółkę; raz jako zaledwie nastolatek i ponownie jako młodzieniec. Manuskrypt z odpowiedziami Prousta został odnaleziony w roku 1924, już po śmierci słynnego pisarza. I w ten sposób nazwisko Prousta zostało powiązane z pytaniami z kwestionariusza na zawsze. Amerykańska pop-kultura pokochała zresztą stylistykę tego typu pytań. Od roku 1993 kwestionariusz Prousta zagościł na łamach „Vanity Fair” jako stała rubryka.
„…Podejrzewam, że w poprzednim wcieleniu byłam papugą albo będę nią w następnym. W każdym razie takie zamiłowania miałam zawsze, tylko usiłowałam je powstrzymać. Starałam się być grzeczna, ubierać się poprawnie, co było wbrew mojej naturze. Teraz jestem na takim etapie życia, że nie muszę niczego udowadniać sobie ani innym, robię to, na co mam ochotę…” – Krystyna Mazurówna.
PORTRAIT with HISTORY Krystyna Mazurówna
"... Life is getting more and more beautiful. People often say that childhood is the most beautiful, they regret the quickly passing away youth, and then they age slowly. For me, childhood was a nightmare, my parents split up, I stayed alone with my hand in the potty. Youth was filled with an exaggerated sense of duty, I was constantly dancing and exercising beyond measure. Then the struggle for existence, for life, for the drive to perfection, now I don't have to strive for anything, but I can do what I feel like doing. I am on a constant journey, which I like very much and this is my best period ... "- Krystyna Mazurówna.
Krystyna Mazurówna (born on January 20, 1939 in Lviv) - a dancer, choreographer, writer and journalist, working in France. Soloist at Casino de Paris.
She is the younger daughter of the mathematician prof. Stanisława Mazur (1905–1981) co-founder of Lviv mathematics school and chemist Bronisława. Has an older sister, Barbara.
In 1946–1949 she was in Łódź, from 1949 in Warsaw. In 1957 she graduated from the Warsaw Ballet School in the class of Leon Wójcikowski.
After graduating from the Warsaw Ballet School, she was involved in the ballet of the Grand Theater. She also performed at the Syrena Theater in Warsaw. Her stage partners were: Witold Gruca, Stanisław Szymański and Gerard Wilk. In 1961, she won the 3rd Prize at the 2nd Polish Stage Dance Competition in Warsaw.
She created choreographies, including for the Grand Theater in Łódź and the Jewish Theater in Warsaw. She was a choreographer at the Paris Élysées Montmartre theater.
She danced in Josephine Baker's spectacle. In 1967 she founded the modern dance ensemble "Fantom". She founded the dance group "Ballet Mazurowna" with which she performed in France.
From 1968, he emigrated to Paris. There, she was a soloist at the Casino de Paris dance theater, danced with Josephine Baker, and also founded her own band Ballet Mazurowna. For 20 years, he has been writing columns for the New York weekly 'Kurier Plus'. She is a juror on the television program 'Only dance. Got to Dance. " He has three children. They are all artists: Kasper Toeplitz (from the relationship with Krzysztof Toeplitz) is a composer, Baltazar Bluteau - a sound engineer, and Ernestine Bluteau - a pianist. Her first husband was Tadeusz Pluciński, with whom she divorced after three months of marriage. Then she married Jean Pierre Bluteau, with whom she has two children, Balthazar and Ernestine. He also has a son, Kasper Toeplitz (born in 1960) from an informal relationship with Krzysztof Teodor Toeplitz. She played and collaborated as a dancer and choreographer in films including "Good morning, I love you!" (2014), "Adventure with a song" (1968), "Fantomy" (1967), "Masquerade" (1967), "Marriage of reason" (1966), "Sublokator" (1966), "Estrada 62" (1962), Krystyna Mazurówna began as a dancer in performances, including: "Faust" Opera Warsaw (1956), "Don Juan" Opera Warsaw (1958), "Ballet Evening" Opera Warsaw (1958), "Pan Twardowski" Opera Warsaw (1959) , "Judith" Grand Theater Warsaw (1962), "Festival of Spring" Grand Theater Warsaw (1962), "Four Temperaments" Opera Warsaw (1962), "Triangular Hat" (Falla Manuel de) Grand Theater Warsaw (1962), "Białowłosa "Grand Theater Warsaw (1962)," When in the Botanical Garden "Congress Hall of the Palace of Culture and Science Warsaw (1963). And from 1963, she was a choreographer, among others: "Love Sonnets" National Philharmonic Warsaw (1963), "Dafnis and Chloe" Teatr Wielki Warsaw (1963), "Other times, or 20 years ... Jubilee program" Teatr Buffo "Syrena" Warsaw (1966), "Feedback" Teatr Polski Warszawa (1966), "Emil and detectives" Teatr Buffo "Syrena" Warsaw (1966), "Three White Arrows" Teatr Mazowiecka Warsaw (1966), "Trębacze" Teatr im. Juliusz Osterwa Gorzów Wielkopolsk (1967), "You will not forget those days" Teatr im. Stefan Jaracz Łódź (1968), "My daughter" Stary Theater named after Helena Modrzejewska Kraków (1968), "Blue Castle" Teatr Wielki Łódź (1988), "Ballet, ballet, ballet" Music Theater Gdynia (1988), "Chopin differently" (2010). "... I wrote the book because I am a graphist ..." - Krystyna Mazurówna. He has been a columnist since the 1990s in the New York weekly Kurier Plus. She has published four autobiographical books: "The Stormy Life of a Dancer" (2011), "My Nights with Men" (2012), "Ah, these guys!" (2016), "Ours abroad" (2018) and "If not now, when?" (2019). We came across each other in different places around the world, but there were no grounds for photos. And here, on November 2, 2014, I saw Krystyna dressed and painted as for my dream photos in Warsaw. I asked her - can we see each other in Café na Rozdrożu, where Kisielewski liked to come and I live nearby? Of course - Krystyna confirmed. Remember I will have a camera - I added. - I count on it - said Krystyna. I have already seen the scenery for photos, beautiful nature and golden autumn, it must succeed. I drank coffee quickly and said - though I can't bear it anymore, your choreography. So, within a dozen or so minutes, photos were created for which I prepared myself for many years. WHO IS AN ARTIST? - it was a topic that I delved for six years, during meetings with outstanding figures of culture, at meetings titled "ARTISTS IN ROYAL ŁAZIENKI PARK" at the Myśliwiec Palace in the Royal Łazienki Park in Warsaw.
—Czesław Czapliński: Who is the artist?
- Krystyna Mazurówna: Maybe a man who sees more, feels more, as if he even knows more than others - so much that he is full of these messages, these feelings, a complex complex of those attacking him from some universe of impression cartridges that he has to give a large part of , pass it on to others and deal with art to use it to share the results of your hypersensitivity with others.
Or - it's just a clever who, instead of doing some normal, honest and usually tedious work, came up with the idea of fun. Oh, I'll sing something, dance, maybe paint or write something, and instead of sweating my forehead, I will go lightly, easily and pleasantly through my life, accompanied by applause!
The Proust Questionnaire is a type of social game known among European townspeople and salon owners since at least the second half. XIX century. The title of the questionnaire comes from the name of the French writer Marcel Proust (1871–1922). The questionnaire consisted of a dozen or so questions about the personality of the person who answered them, their preferences, passions, etc. Apparently trivial, the Proust Questionnaire became one of the first examples of the "personality test".
—The main feature of my character?
- Like unreasonable joy of life and optimistic enthusiasm that cannot be beaten.
—Features I'm looking for in a man?
- My opposite, which I know, so bore me - let it be extremely different, so interesting!
—Characteristics I am looking for a woman?
- Intelligence, this won't hurt any sex.
—What do I value most with friends?
- I don't know, I have no friends - only herds of admirers and fans, and even greater herds of enemies.
—My major disadvantage?
- Impatience, everything must be - not even soon, but now!
—My favorite activity?
- Planning and going to theaters, concerts and openings. I should be cultural and educational or planning clerk ...
—My dream of happiness?
- But this is what I have, but not all the time!
—What causes me to be obsessed with fear?
- Mice, I'm just scared of mice, I scream at the sight of a tiny, cute mouse like a slaughtered mouse and hop on the table with one leap.
—What would be my biggest misfortune?
- If I had to settle down and live in a mild, peaceful stabilization.
—Who or what I would like to be if I wasn't who I am?
- Oh, something creative - fashion designer, interior designer, and most comic actress!
—When I lie?
- During the week, but also on Sundays.
—Words I abuse?
- Great, brilliant, bomb!
—Loved literary heroes?
- Ania from Zielona Góra, Winnie the Pooh.
—Loved heroes of everyday life?
- My three children, five grandchildren have recently come.
—What I hate above all?
- Boring everyday.
—Gift of nature that I would like to have?
- Any additional?
—How would I like to die?
- Painlessly.
—Current state of my mind?
- As always, chaotic.
—The mistakes I forgive most often?
- Own.
Proust, even before becoming a recognized writer, was to answer twice a set of questions asked by a friend; once as a teenager and again as a young man. The manuscript with Proust's answers was found in 1924, after the death of the famous writer. And so Proust's name was linked to the questionnaire forever. American pop culture, moreover, loved the style of this type of question. From 1993, Proust's questionnaire appeared in the Vanity Fair as a permanent column.
"... I suspect that in my previous life I was a parrot or I will be her next. In any case, I have always had such passions, just tried to stop them. I tried to be polite, dress properly, which was against my nature. Now I am at such a stage in my life that I do not have to prove anything to myself or others, I do what I want ...”- Krystyna Mazurówna.