„…Najważniejsze to nie rozgrzebywać tego, co złe, nie dzielić wszystkiego na cząstki, nie analizować godzinami i zadręczać się. To nie ma sensu. Po jakimś czasie dostrzeżemy, że to, co na początku wydawało nam się czymś strasznym, nie do przejścia, nagle stało się proste...“ – Jolanta Fajkowska.
Jolanta Fajkowska (ur.1963 w Kętrzynie) – dziennikarka i prezenterka telewizyjna, z wykształcenia slawistka i historyk sztuki.
Ukończyła XXXIII Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika w Warszawie, a następnie Uniwersytet Karola w Pradze. Stypendystka BBC w Londynie, National Forum Foundation w Waszyngtonie i Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku. Telewizyjną karierę zaczęła w Teleexpressie, współtworząc ten program razem z jego pierwszą ekipą. Była publicystką TVP2. Współpracowała także z Radiem dla Ciebie. Program Pytanie na śniadanie zaczęła prowadzić we wrześniu 2006 roku, a od października 2007 prowadziła serwisy kulturalne w TVP Info. Prowadziła w radiu Vox FM autorski cykl Autografy. W ramach współpracy z Uniwersytetem Warszawskim prowadziła zajęcia ze studentami Wydziału Dziennikarstwa. Jest członkinią Komisji Języka w Mediach przy Radzie Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk. W Europejskiej Unii Kobiet – Sekcja Polska jest rzeczniczką prasową.
Zrealizowała liczne reportaże z wydarzeń kulturalnych w Polsce i na świecie. Relacjonowała m.in. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes, Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, Festiwal Dialogu Czterech Kultur w Łodzi, Festiwal Kultury Żydowskiej na krakowskim Kazimierzu, Festiwal Polskich Filmów w Los Angeles, Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina w Warszawie.
Przeprowadziła wiele wywiadów dla TVP i prasy z gwiazdami polskiego i światowego show-businessu, m.in. ze Stingiem, Richardem Gere’em, Plácido Domingo, José Curą, Isabellą Rossellini, Catheriną Zeta-Jones, Anthonym Hopkinsem, Goranem Bregoviciem.
Przylatując w latach 80-tych z Nowego Jorku do Warszawy, odwiedzałem TVP zapraszany na wywiady, spotkałem po raz pierwszy Jolantę Fajkowską. Siedząc raz w studio z Jolą Fajkowską i czekając na wejście na wizję, zażartowałem, że jak nas podłączą, to powiem coś nieprzyjemnego o gen. Jaruzelskim. Jola zrobiła się niezwykle poważna i powiedziała, skończy się to tak, że nas natychmiast wyłączą, a mnie wyrzucą z pracy… Ale pamiętam nasze spotkanie z Jolantą Fajkowską 26 kwietnia 1991 r. w Polskim Konsulacie w Nowym Jorku, gdzie była również Ewa Pape. Tam umówiliśmy się na zdjęcia w Central Parku, do których doszło 22 maja 1991 r. i zrobiłem pierwszą sesję zdjęciową. Kiedy przygotowywałem dla magazynu PANI (1994) zestaw portretów do grudniowego numeru, zrobiłem 12 września 1994 r. unikalne zdjęcia w basenie zewnętrznym mojego znajomego w Warszawie, które w grudniu w magazynie wywołało sensację, obok portretów tak wybitnych postaci m.in. Jacek Kuroń, Ewa Brawn, Edward Redliński, Stasyn, Krzysztof Kisielewski, Anita Lipnicka, Zbigniew Niemczycki. Potem już spotykaliśmy się przy różnych okazjach, pamiętam spotkanie z Barbarą Piasecką-Johnson 22 lipca 2002 r. w Bibliotece Narodowej w Warszawie.
W 2010 roku była polską Ambasadorką Roku Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym, ustanowionym w 2010 przez Parlament Europejski. Jest ambasadorką kampanii społecznej Stop rakowi szyjki macicy!.
W latach 2011–2016 prowadziła najpierw w TVP2, a następnie w TVP Info cykliczny program poświęcony organizacjom pozarządowym „Pożyteczni.pl”. Od października 2014 prowadziła w Polsat News 2 program Fajka pokoju.
Od października 2016 do września 2020 roku była zastępcą kierownika redakcji rozrywki w Programie I Polskiego Radia oraz szefową redakcji i prowadzącą audycji Cztery pory roku. We wrześniu 2020 roku odeszła z PR1.
Ufundowała wraz z Katarzyną Dowbor nagrodę dla młodych dziennikarzy Młodzieżówka TV.
Grała w filmach m.in. 2007: Plebania jako ona sama (gościnnie); 2002: Chopin. Pragnienie miłości, reż. Jerzy Antczak, jako rzecznik prasowy filmu; 2000: Sen o kanapce z żółtym serem, reż. Daniel Kozakiewicz; 1999: Tydzień z życia mężczyzny, reż. Jerzy Stuhr jako ona sama; 1998: Złotopolscy jako ona sama (gościnnie); od 1997: Klan jako ona sama (gościnnie); 1994: Jest jak jest (gościnnie); 1992: Pamiętnik znaleziony w garbie, reż. Jan Kidawa Błoński jako reporterka; 1989: Rififi po sześćdziesiątce, reż. Paweł Trzaska jako dziennikarka telewizyjna; 1988: Łabędzi śpiew, reż. Robert Gliński jako reporterka.
Jest autorką m.in. 2015 roku wydała Muzyka z profilu i en face/Rozmowy o jazzie.
Nagrodzona m.in. Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”; Medal Powstania w Gettcie Warszawskim im. Mordechaja Anielewicza; Srebrny As Polskiego Klubu Biznesu; Złota Perła i inne nagrody branżowe; Mistrz Mowy Polskiej; Wielokrotnie nominowana do nagród Telekamery; Kobieta Sukcesu Warmii i Mazur 2008.
Jest córką Józefa Fajkowskiego, historyka ruchu ludowego i byłego ambasadora PRL w Finlandii. Jest żoną prawnika (sędziego Sądu Apelacyjnego w Warszawie) Krzysztofa Karpińskiego i matką aktorki Marii Niklińskiej.
„…Najważniejsze to nie rozgrzebywać tego, co złe, nie dzielić wszystkiego na cząstki, nie analizować godzinami i zadręczać się. To nie ma sensu. Po jakimś czasie dostrzeżemy, że to, co na początku wydawało nam się czymś strasznym, nie do przejścia, nagle stało się proste...“ – Jolanta Fajkowska.
Jolanta Fajkowska (ur.1963 w Kętrzynie) – dziennikarka i prezenterka telewizyjna, z wykształcenia slawistka i historyk sztuki.
Ukończyła XXXIII Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika w Warszawie, a następnie Uniwersytet Karola w Pradze. Stypendystka BBC w Londynie, National Forum Foundation w Waszyngtonie i Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku. Telewizyjną karierę zaczęła w Teleexpressie, współtworząc ten program razem z jego pierwszą ekipą. Była publicystką TVP2. Współpracowała także z Radiem dla Ciebie. Program Pytanie na śniadanie zaczęła prowadzić we wrześniu 2006 roku, a od października 2007 prowadziła serwisy kulturalne w TVP Info. Prowadziła w radiu Vox FM autorski cykl Autografy. W ramach współpracy z Uniwersytetem Warszawskim prowadziła zajęcia ze studentami Wydziału Dziennikarstwa. Jest członkinią Komisji Języka w Mediach przy Radzie Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk. W Europejskiej Unii Kobiet – Sekcja Polska jest rzeczniczką prasową.
Zrealizowała liczne reportaże z wydarzeń kulturalnych w Polsce i na świecie. Relacjonowała m.in. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes, Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, Festiwal Dialogu Czterech Kultur w Łodzi, Festiwal Kultury Żydowskiej na krakowskim Kazimierzu, Festiwal Polskich Filmów w Los Angeles, Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina w Warszawie.
Przeprowadziła wiele wywiadów dla TVP i prasy z gwiazdami polskiego i światowego show-businessu, m.in. ze Stingiem, Richardem Gere’em, Plácido Domingo, José Curą, Isabellą Rossellini, Catheriną Zeta-Jones, Anthonym Hopkinsem, Goranem Bregoviciem.
Przylatując w latach 80-tych z Nowego Jorku do Warszawy, odwiedzałem TVP zapraszany na wywiady, spotkałem po raz pierwszy Jolantę Fajkowską. Siedząc raz w studio z Jolą Fajkowską i czekając na wejście na wizję, zażartowałem, że jak nas podłączą, to powiem coś nieprzyjemnego o gen. Jaruzelskim. Jola zrobiła się niezwykle poważna i powiedziała, skończy się to tak, że nas natychmiast wyłączą, a mnie wyrzucą z pracy… Ale pamiętam nasze spotkanie z Jolantą Fajkowską 26 kwietnia 1991 r. w Polskim Konsulacie w Nowym Jorku, gdzie była również Ewa Pape. Tam umówiliśmy się na zdjęcia w Central Parku, do których doszło 22 maja 1991 r. i zrobiłem pierwszą sesję zdjęciową. Kiedy przygotowywałem dla magazynu PANI (1994) zestaw portretów do grudniowego numeru, zrobiłem 12 września 1994 r. unikalne zdjęcia w basenie zewnętrznym mojego znajomego w Warszawie, które w grudniu w magazynie wywołało sensację, obok portretów tak wybitnych postaci m.in. Jacek Kuroń, Ewa Brawn, Edward Redliński, Stasyn, Krzysztof Kisielewski, Anita Lipnicka, Zbigniew Niemczycki. Potem już spotykaliśmy się przy różnych okazjach, pamiętam spotkanie z Barbarą Piasecką-Johnson 22 lipca 2002 r. w Bibliotece Narodowej w Warszawie.
W 2010 roku była polską Ambasadorką Roku Walki z Ubóstwem i Wykluczeniem Społecznym, ustanowionym w 2010 przez Parlament Europejski. Jest ambasadorką kampanii społecznej Stop rakowi szyjki macicy!.
W latach 2011–2016 prowadziła najpierw w TVP2, a następnie w TVP Info cykliczny program poświęcony organizacjom pozarządowym „Pożyteczni.pl”. Od października 2014 prowadziła w Polsat News 2 program Fajka pokoju.
Od października 2016 do września 2020 roku była zastępcą kierownika redakcji rozrywki w Programie I Polskiego Radia oraz szefową redakcji i prowadzącą audycji Cztery pory roku. We wrześniu 2020 roku odeszła z PR1.
Ufundowała wraz z Katarzyną Dowbor nagrodę dla młodych dziennikarzy Młodzieżówka TV.
Grała w filmach m.in. 2007: Plebania jako ona sama (gościnnie); 2002: Chopin. Pragnienie miłości, reż. Jerzy Antczak, jako rzecznik prasowy filmu; 2000: Sen o kanapce z żółtym serem, reż. Daniel Kozakiewicz; 1999: Tydzień z życia mężczyzny, reż. Jerzy Stuhr jako ona sama; 1998: Złotopolscy jako ona sama (gościnnie); od 1997: Klan jako ona sama (gościnnie); 1994: Jest jak jest (gościnnie); 1992: Pamiętnik znaleziony w garbie, reż. Jan Kidawa Błoński jako reporterka; 1989: Rififi po sześćdziesiątce, reż. Paweł Trzaska jako dziennikarka telewizyjna; 1988: Łabędzi śpiew, reż. Robert Gliński jako reporterka.
Jest autorką m.in. 2015 roku wydała Muzyka z profilu i en face/Rozmowy o jazzie.
Nagrodzona m.in. Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”; Medal Powstania w Gettcie Warszawskim im. Mordechaja Anielewicza; Srebrny As Polskiego Klubu Biznesu; Złota Perła i inne nagrody branżowe; Mistrz Mowy Polskiej; Wielokrotnie nominowana do nagród Telekamery; Kobieta Sukcesu Warmii i Mazur 2008.
Jest córką Józefa Fajkowskiego, historyka ruchu ludowego i byłego ambasadora PRL w Finlandii. Jest żoną prawnika (sędziego Sądu Apelacyjnego w Warszawie) Krzysztofa Karpińskiego i matką aktorki Marii Niklińskiej.
"…Nie jestem podejrzliwa, raczej łatwowierna. Zakładam, że ludzie są dobrzy. Przejechałam się parokrotnie na tym, ale to wcale nie pomogło mi w tym, by zmienić nastawienie do ludzi. Szkoda czasu na kombinowanie, intrygowanie, judzenie, kłamstwo. Łatwo się później pogubić…“ – Jolanta Fajkowska.
Nowojorski magazyn KARIERA marzec/kwiecień 1995, Czesław Czapliński JOLANTA FAJKOWSKA:
Jolanta Fajkowska, dziennikarka programu II Telewizji Polskiej, gdzie zajmuje się głównie publicystyką kulturalną. Dużo podróżuje po świecie dla przyjemności, ale również odwiedziła BBC i była na stypendium Fundacji Kościuszkowskiej w Stanach Zjednoczonych, aby się uczyć.
"Można powiedzieć, że w wypadku Jolanty Falkowskiej, JedneJ z najprzystojniejszych prezenterek programu Il Telewizji Polskie], uroda stanowi Jedynie czwartą, choć istotną, część sukcesu. Na trzy pozostałe składają się: profesjonalne podejście do pracy, rzetelna wiedza oraz pewne wrodzone zdolności, pozwalaJące przed kamerą nawet w najbardziej nieprzewidzianych sytuacJach zachować zimną krew i wyjść z kłopotów obronną ręką” — pisało „Życie Warszawy" w obszernym wywiadzie zaczynającym się na pierwszej stronie, dodatku telewizyjnego.
–Czy jest przyjemne dla ciebie bycie osobą publiczną?
–Tak, odpowiada mi to i rzeczywiście dobrze się czuję, jest miło, każdy z nas jest trochę próżny.
–Co rozumiesz przez karierę i od czego zależy?
–Niewątpliwie zależy od zbiegów okoliczności. Najważniejsze to chyba utrzymać się, kiedy coś się uchwyciło, nie zmarnować szansy. W momencie, kiedy się podjęło decyzję tak jak ja, że pracuję w TV, gdzie anonimowość jest przeciwstawieniem tej pracy. Najważniejsze jest nie być anonimowym, mieć swoje nazwisko, twarz, utrzymać się. Pracuję już parę ładnych lat, mam wrażenie, że popularność związana z tym zawodem nie gaśnie i równo się utrzymuje. Nie zależy mi na wielkich wyskokach, błyskach jak meteor, wielkich nagrodach a potem ciszy. Najtrudniej jest utrzymać się równo, gdyż trzeba systematycznie pracować.
–Czy według tego uważasz, że zrobiłaś karierę?
– Myślę, że tak. Zawsze jest niebezpieczeństwo, że jak mówisz kariera to czujesz się pewnie i jesteś zadufany w sobie. Nie wstydzę się tego, przecież jakoś tam istnieję.
–Czy masz jakieś kompleksy?
– Mam, jestem tylko człowiekiem, ale nie powiem jakie.
–Z czym są związane?
– Z wyglądem (śmiech). Zawsze chciałam być blondynką.
–Jak sobie z nimi radzisz, przy dzisiejszych możliwościach farbowania włosów?
– Próbowałam, wróciłam do swojego koloru, natura okazała się lepsza.
–Jakie miejsce w twoim życiu zajmuje seks?
– Ważne.
–Co najbardziej cenisz u kobiet?
– Nie wiem. Kobiety są indywidualistkami, mężczyźni masą.
–Co najbardziej cenisz u mężczyzn?
– W przypadku mężczyzny z którym się jest, on musi być odpowiedzialny. Co innego mężczyzna, którego się podziwia, ze względu na atrakcyjność intelektualną, ktoś taki kto mi zaimponuje swoją wiedzą, o życiu, albo w swoim zawodzie.
–Co rozumiesz przez szczęście?
– Spokój i błogostan, gdzie wszystko samo idzie. Najgorsza jest nerwowość i niepewność.
–Czy według tego jesteś szczęśliwa?
– Jestem w ciągłym zabieganiu, więc chyba nie osiągnęłam jeszcze szczęścia.
–Gdybyś miała wymienić jedną osobę, którą najbardziej cenisz, kto to by był i dlaczego?
– Matka. Moja mama spełniła się w życiu, wszystko jej wyszło, a ja jej najwięcej zawdzięczam.
–I odwrotnie, kogo nie znosisz?
– Nie mam w sobie takiej cechy, że kogoś nie znoszę, może być mi obojętny. Albo kogoś lubię, albo nie zauważam.
–Jakie jest twoje ulubione zajęcie?
– Nic nie robić, to może brzmieć dziwnie, ale ile się trzeba napracować, aby nic nie robić. Uwielbiam leżeć na słońcu, rozmawiać przez telefon. Wypoczywam, gdy nic nie robię, po takim urlopie jestem zadowolona, gdyż w życiu zawodowym jestem bardzo aktywna i dużo pracuję.
–Czego nie lubisz robić?
– Nie lubię tzw. aktywnego wypoczynku, bo to już nie jest wypoczynek.
–Co uważasz za swoje największe dokonanie?
– To oczywiście moja córka, w niej cała nadzieja. Jestem niedobrą matką, bo wszystkie swoje niezrealizowane plany pakuję w nią — naukę jazdy konno, pianino, trzy języki.
–Co jest twoim największym niepowodzeniem?
– Nie mogę chyba o wszystkim mówić. Ale mam taką cechę, że się za bardzo nie oglądam wstecz. To też nie jest dobre, bo nie wyciągam wniosków z przeszłych dokonań. Za każdym razem podchodzę jakby na nowo. Nie rozpamiętuję przeszłości, że coś mi się nie udało. Za każdym razem sobie mówię, jutro też jest dzień.
–Jaki wpływ na twoje osiągnięcia miało dzieciństwo i rodzina?
– Wpłynęło to na moją edukację, to znaczy, że skończyłam takie a nie inne studia. Gdybym studiowała na politechnice, to przypuszczam, że nie robiłabym tego co teraz. Nauczono mnie ciekawości ludzi, to znaczy, że każdy człowiek może coś wnieść do mojego życia. Mam wrażenie, że zabieram coś ludziom w obcowaniu z nimi, a czy oddaję to widzom, tego nie wiem. Żyję życiem innych ludzi, to jest minus tej pracy.
–Czym są dla ciebie pieniądze?
– Niczym. Ale bez nich nie da się żyć. W tym sensie lubię pieniądze, bo służą one zaspakajaniu potrzeb. Zawsze wydaję pieniądze na podróże. Kiedyś zarobiłam spore pieniądze i zamiast sobie coś konkretnego kupić, to pojechałam z córką na Wyspy Kanaryjskie. To był nasz pierwszy zimow wyjazd, w środku zimy znalazłyśmy się w miejscu, gdzie jest ciepło. W związku z tym, że nie traktuję pieniędzy jako cel do zbierania, a mają tylko zaspokajać moje pragnienia, dlatego pewnie mnie się specjalnie nie trzymają.
–Jaki jest twój najbardziej zwariowany pomysł?
– Jestem chyba realistką, bo te najbardziej zwariowane pomysły są w snach. Budzę się i zapominam, jestem na ziemi.
„…Nie jestem podejrzliwa, raczej łatwowierna. Zakładam, że ludzie są dobrzy. Przejechałam się parokrotnie na tym, ale to wcale nie pomogło mi w tym, by zmienić nastawienie do ludzi. Szkoda czasu na kombinowanie, intrygowanie, judzenie, kłamstwo. Łatwo się później pogubić…“ – Jolanta Fajkowska.
PORTRAIT with HISTORY - Jolanta Fajkowska
“…The most important thing is not to dig up what is bad, not to divide everything into pieces, not to analyze for hours and torment yourself. It does not make sense. After some time, we will notice that what at the beginning seemed terrible and insurmountable suddenly became simple...' – Jolanta Fajkowska.
Jolanta Fajkowska (born 1963 in Kętrzyn) – journalist and TV presenter, trained as a Slavicist and art historian.
She graduated from the XXXIII Secondary School named after M. Copernicus University in Warsaw, and then the Charles University in Prague. Scholarship holder of the BBC in London, the National Forum Foundation in Washington and the Kościuszko Foundation in New York. She started her television career at Teleexpress, co-creating this program together with its first team. She was a TVP2 publicist. She also collaborated with Radio dla Młodych. She started hosting the Question for Breakfast program in September 2006, and from October 2007 she ran cultural services on TVP Info. She hosted her own series Autografy on Vox FM radio. As part of cooperation with the University of Warsaw, she conducted classes with students of the Faculty of Journalism. She is a member of the Language in Media Committee of the Polish Language Council of the Polish Academy of Sciences. In the European Women's Union - Polish Section she is a spokeswoman.
She has produced numerous reports on cultural events in Poland and around the world. She reported, among others: Cannes International Film Festival, Polish Feature Film Festival in Gdynia, Dialogue of Four Cultures Festival in Łódź, Jewish Culture Festival in Krakow's Kazimierz, Polish Film Festival in Los Angeles, International Piano Competition. Fryderyk Chopin in Warsaw.
She conducted many interviews for TVP and the press with stars of Polish and world show business, including: with Sting, Richard Gere, Plácido Domingo, José Cura, Isabella Rossellini, Catherina Zeta-Jones, Anthony Hopkins, Goran Bregović.
When I flew from Noego York to Warsaw in the 1980s, I visited TVP and was invited for interviews, and I met Jolanta Fajkowska for the first time. Once, while sitting in the studio with Jola Fajkowska and waiting to go on TV, I joked that if they connected us, I would say something unpleasant about General Jaruzelski. Jola became extremely serious and said, this will end with us being shut down immediately and me being fired from my job...
But I remember our meeting with Jolanta Fajkowska on April 26, 1991 at the Polish Consulate in New York, where Ewa Pape was also there. There we agreed to take photos in Central Park, which took place on May 22, 1991, and I did the first photo session. When I was preparing a set of portraits for the December issue of PANI magazine (1994), on September 12, 1994, I took unique photos in my friend's outdoor swimming pool in Warsaw, which caused a sensation in the magazine in December, alongside portraits of such outstanding figures as: Jacek Kuroń, Ewa Brawn, Edward Redliński, Stasyn, Krzysztof Kisielewski, Anita Lipnicka, Zbigniew Niemczycki. Then we met on various occasions, I remember meeting Barbara Piasecka-Johnson on July 22, 2002 at the National Library in Warsaw.
In 2010, she was the Polish Ambassador of the Year Combating Poverty and Social Exclusion, established in 2010 by the European Parliament. She is an ambassador of the Stop Cervical Cancer! social campaign.
In the years 2011–2016, she hosted first on TVP2, and then on TVP Info, a cyclical program dedicated to non-governmental organizations "PoŻYteczni.pl". From October 2014, she hosted the Pipe of Peace program on Polsat News 2.
From October 2016 to September 2020, she was the deputy head of the entertainment editorial office in Program I of Polish Radio and the head of the editorial office and host of the Four Seasons program. In September 2020, she left PR1.
Together with Katarzyna Dowbor, she founded an award for young journalists from Młodzieżówka TV.
She played in films including: 2007: Parsonage as herself (guest star); 2002: Chopin. The Desire for Love, dir. Jerzy Antczak, as the film's spokesman; 2000: Dream about a sandwich with yellow cheese, dir. Daniel Kozakiewicz; 1999: A Week in the Life of a Man, dir. Jerzy Stuhr as herself; 1998: Złotopolscy as herself (guest star); from 1997: Klan as herself (guest star); 1994: It's what it is (guest star); 1992: A diary found in a hump, dir. Jan Kidawa Błoński as a reporter; 1989: Rififi in her sixties, dir. Paweł Trzaska as a television journalist; 1988: Swan Song, dir. Robert Gliński as a reporter.
She is the author of, among others: In 2015, she published Music from profile and en face/Conversations about jazz.
Awarded, among others, Silver Medal for Merit to Culture Gloria Artis; Medal of the Warsaw Ghetto Uprising named after Mordechai Anielewicz; Silver Ace of the Polish Business Club; Golden Perła and other industry awards; Master of Polish Speech; Multiple nominees for Telekamery awards; Successful Woman of Warmia and Mazury 2008.
She is the daughter of Józef Fajkowski, a historian of the folk movement and former ambassador of the Polish People's Republic to Finland. She is the wife of lawyer (judge of the Court of Appeal in Warsaw) Krzysztof Karpiński and the mother of actress Maria Niklińska.
“…I'm not suspicious, rather gullible. I assume people are good. I tried it a few times, but it didn't help me change my attitude towards people. It's a waste of time to think, intrigue, judge and lie. It's easy to get lost later..." - Jolanta Fajkowska.
New York magazine CAREER March/April 1995, Czesław Czapliński JOLANTA FAJKOWSKA:
Jolanta Fajkowska, journalist of the Polish Television program II, where she mainly deals with cultural journalism. She travels extensively around the world for pleasure, but has also visited the BBC and was on a Kościuszko Foundation scholarship in the United States to study.
"It can be said that in the case of Jolanta Falkowska, one of the most handsome presenters of the Il Telewizja Polskie program, beauty is only the fourth, although important, part of success. The remaining three include: a professional approach to work, reliable knowledge and certain innate abilities that allow in front of the camera, even in the most unexpected situations, keep a cool head and get out of trouble unscathed," wrote "Życie Warszawy" in an extensive interview starting on the first page of the TV supplement.
–Is it pleasant for you to be a public figure?
– Yes, I like it and I actually feel good, it's nice, each of us is a little vain.
–What do you understand by career and what does it depend on?
–It undoubtedly depends on coincidences. The most important thing is to hold on to something and not waste the opportunity. The moment you decided, as I did, that I work in TV, where anonymity is the opposite of this job. The most important thing is not to be anonymous, to have your name, face, and to support yourself. I have been working for quite a few years now, and I have the impression that the popularity of this profession has not faded away and has remained constant. I don't care about big jumps, meteor-like flashes, big prizes and then silence. The hardest thing is to stay consistent, because you have to work systematically.
–Do you think you've made a career based on this?
–I think so. There is always a danger that when you say career, you feel confident and self-righteous. I'm not ashamed of it, I exist there somehow.
–Do you have any complexes?
– Yes, I am only human, but I won't say what kind.
–What are they related to?
– With looks (laughter). I always wanted to be a blonde.
–How do you deal with them, with today's hair dye options?
–I tried, I returned to my color, nature turned out to be better.
–What place does sex have in your life?
–Important.
–What do you value most in women?
–I don't know. Women are individuals, men are masses.
–What do you value most in men?
– In the case of the man you are with, he has to be responsible. A man who is admired because of his intellectual attractiveness is one thing, but someone who impresses me with his knowledge about life or his profession.
–What do you mean by happiness?
– Peace and bliss where everything goes by itself. The worst thing is nervousness and uncertainty.
–Do you think you're happy according to this?
– I'm constantly busy, so I guess I haven't achieved happiness yet.
–If you had to name one person you admire the most, who would it be and why?
–Mother. My mother fulfilled her life, everything worked out for her, and I owe her the most.
–Conversely, who do you hate?
– I don't have a trait in me that I can't stand someone, I may be indifferent to them. Either I like someone or I don't notice.
–What is your favourite activity?
– Doing nothing may sound strange, but how much work do you have to do to do nothing? I love lying in the sun and talking on the phone. I relax when I do nothing, and after such a vacation I am satisfied because I am very active in my professional life and work a lot.
–What don't you like doing?
– I don't like the so-called active recreation, because it is no longer recreation.
–What do you consider your greatest achievement?
– Of course, this is my daughter, all my hope is in her. I'm a bad mother because I put all my unrealized plans into her - learning horse riding, piano, learning three languages.
–What is your biggest failure?
– I guess I can't talk about everything. But I have this thing where I don't look back too much. This is also not good, because I do not draw conclusions from past achievements. Each time I approach it anew. I don't dwell on the past when I failed at something. Every time I tell myself, tomorrow is another day.
–How did your childhood and family influence your achievements?
– It influenced my education, it means that I graduated from this type of studies. If I had studied at the polytechnic, I guess I wouldn't be doing what I'm doing now. I was taught to be curious about people, which means that every person can contribute something to my life. I have the impression that I take something away from people when interacting with them, and whether I give it back to the viewers, I don't know. I live other people's lives, that's the downside of this job.
–What does money mean to you?
– Nothing. But you can't live without them. In this sense, I like money because it serves to satisfy needs. I always spend money on traveling. Once I earned a lot of money and instead of buying something specific, I went to the Canary Islands with my daughter. It was our first winter trip, in the middle of winter we found ourselves in a warm place. Due to the fact that I do not treat money as a goal to collect, and it is only to satisfy my desires, that is why they probably do not stick to me very much.
–What's your craziest idea?
– I guess I'm a realist, because the craziest ideas come from dreams. I wake up and forget, I'm on earth.
“…I'm not suspicious, rather gullible. I assume people are good. I tried it a few times, but it didn't help me change my attitude towards people. It's a waste of time to think, intrigue, judge and lie. It's easy to get lost later..." - Jolanta Fajkowska.