„…Moją miłością jest Maryja Panna. Bo kocham tę Kobietę, kocham wszystko, co zrobiła. A Ona przynosi mi ulgę, daje mi towarzystwo, którego nie mam. Zawsze jest ze mną. Słucha mnie i wspiera…“ – Alain Delon w wywiadzie dla Paris Match.
Alain Fabien Maurice Marcel Delon (ur. 8 listopada 1935 w Sceaux we Francji) – aktor, producent, scenarzysta i reżyser filmowy. Jedna z największych gwiazd kina europejskiego lat 60. i 70. XX wieku, twarz francuskiej Nowej Fali oraz symbol męskiego seksapilu.
W trakcie całej swojej kariery święcił sukcesy zarówno komercyjne, jak i artystyczne. Współpracował z takimi uznanymi twórcami kina autorskiego, jak Luchino Visconti, Michelangelo Antonioni, Louis Malle, Jean-Pierre Melville, René Clément, czy Jean-Luc Godard. Jako aktor wykreował specyficzny charakter samotnych i małomównych gangsterów lub policjantów. Do jego najsłynniejszych kreacji zalicza się te w filmach Rocco i jego bracia (1960), W pełnym słońcu (1960), Zaćmienie (1962), Lampart (1963), Samuraj(1967), Basen (1969), czy W kręgu zła (1970).
Urodził się w rodzinie rzymskokatolickiej Édith i Fabiena Delonów. Kiedy miał cztery lata, jego rodzice rozwiedli się. Został przy matce, która ponownie wyszła za mąż. Uczęszczał do szkoły katolickiej, z której został wyrzucony w wieku piętnastu lat. W latach 1952–1956 służył w marynarce wojennej, w 1953 roku walczył podczas I wojny indochińskiej. Zamieszkał potem w Marsylii, gdzie poznał aktora Jeana-Claude’a Brialy i za jego namową w 1957 roku pojechał na festiwal filmowy do Cannes.
W Cannes przyjął pierwszą propozycję zagrania drugoplanowej roli zabójcy Jo w dramacie Yves’a Allégreta Kiedy kobieta jest w coś zamieszana (Quand la femme s’en mêle, 1957). Rok później na planie komedii Bądź piękna i milcz (Sois belle et tais-toi, 1958) w roli Loulou poznał Jeana-Paula Belmondo, z którym zagrał jeszcze w następnych czterech innych obrazach – Sławne miłości (Amours célèbres, 1961), Czy Paryż płonie? (Paris brûle-t-il?, 1966), Borsalino (1970) i Dziewczyna dla dwóch (Une chance sur deux, 1998).
W melodramacie Christine (1958) jego ekranową partnerką była Romy Schneider. Filmowy romans przekształcił się w autentyczne uczucie. Schneider zerwała z rodziną i wyjechała z Delonem do Paryża, gdzie publiczność przyjęła gorąco ich występ na scenie w spektaklu Szkoda, że jest dziwką w reżyserii Luchino Viscontiego. Widzowie z zainteresowaniem oglądali ponowne spotkanie pary kochanków w dramacie kryminalnym Basen (La Piscine, 1969), gdzie zagrał niespełnionego pisarza, który szuka spokoju i stabilizacji w pracy.
Do jednych z jego najlepszych ról należy kreacja biseksualnego mordercy Toma Ripleya, prowadzącego podstępną grę oszustw i kłamstw, nie cofając się nawet przed morderstwem, zabija syna milionera, przyjmuje jego tożsamość i rozpoczyna życie bogatego playboya w thrillerze W pełnym słońcu (Plein soleil, 1960) oraz występ w dwóch produkcjach Luchino Viscontiego: jako idealista Rocco Parondi, jeden z czterech synów rodziny sycylijskiej, który zostaje zawodowym bokserem w dramacie kryminalnym Rocco i jego bracia (Rocco e i suoi fratelli, 1960) oraz w roli cynicznego siostrzeńca księcia Saliny w dramacie historycznym Lampart (Il Gattopardo, 1963) z Burtem Lancasterem i Claudią Cardinale.
Karierę kontynuował przede wszystkim w filmach policyjnych i gangsterskich, m.in. Klan Sycylijczyków (Le Clan des Siciliens, 1969), ale także melodramatach np. Zaćmienie (L’Eclisse, 1962). W melodramacie wojennym Teheran 43 (Tegeran-43, 1981) pojawił się jako inspektor Foche. Za rolę zdesperowanego alkoholika w surrealistycznej komedii Nasza historia (Notre histoire, 1984) otrzymał nagrodę Césara.
Swoim wizerunkiem wypracował sobie własną markę produkującą meble, odzież, perfumy oraz papierosy. Jako gwiazda gali Telekamery 1999 odebrał nagrodę specjalną, przyznawaną przez redakcję „Tele Tygodnia” dla najpopularniejszej gwiazdy zagranicznej. Madonna zadedykowała mu piosenkę Beautiful Killer z albumu MDNA.
13 sierpnia 1964 poślubił aktorkę Nathalie Canovas-Delon, z którą ma syna Anthony’ego (ur. 30 września 1964). 25 sierpnia 1968 doszło do rozwodu. W latach 1987–2002 był żonaty z Rosalie van Breemen, z którą ma syna Alaina-Fabiena (ur. 18 marca 1994) i córkę Anouchkę (ur. 1990). Związany był także z Romy Schneider (1959–1964), Brigitte Bardot (1961), piosenkarką Nico (1961–1962), z którą ma nieuznanego przez siebie syna Christiana Aarona Boulogne (ur. 1962), austriacką aktorką Marisą Mell (1962), Laną Wood (1965), Mireille Darc (1969–1984) i Anne Parillaud (1981–1983).
Kiedy w maju 1983 r. dowiedziałem się, że będę miał szanse spotkać i fotografować w Nowym Jorku Alaina Delona, byłem oszołomiony, na podstawie tego, co o nim wiedziałem. Kiedy zaczęłem w Foreign Press Center w Nowym Jorku szukać o nim materiałów, to wystraszyłem się, że nie zdąże się przygotować przez kilka dni. Naładowany informacjami, spotkałem gwiazdę, który jak zwykle w przypadku ludzi wybitnych, jest niezwykle skromny. Zapytał co ma robić? Być sobą i to była cała rozmowa, starając się uchwycić to, czego na reżyserowanych filmach nie ma.
W 1985 roku otrzymał Cezara (fr. Cesara) dla najlepszego aktora za film Nasza historia, a 2019 na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes honorową Złotą Palmę (Palme d'or d'honneur) za całokształt pracy aktorskiej.
Nie sposób wymienić wszystkich filmów w jakich grał Delon m.in. 1949 : Le Rapt (rola drugoplanowa); 1957 : Kiedy kobieta jest w coś zamieszana (Quand la femme s'en mêle); 1957 : Bądź piękna i milcz (Sois belle et tais-toi); 1958 : Christine; 1959 : Słaba płeć (Faibles Femmes); 1959 : Droga młodości (Le Chemin des écoliers); 1960 : W pełnym słońcu (Plein Soleil); 1960 : Rocco i jego bracia (Rocco et ses frères); 1961 : Co za radość żyć (Che gioia vivere); 1962 : Zaćmienie (L'eclisse); 1963 : Karambole (Carambolages); 1963 : Lampart (Il gattopardo); 1964 : Żółty Rolls-Royce (The Yellow Rolls-Royce); 1966 : Czy Paryż płonie? (Paris brûle-t-il?); 1967 : Diabolicznie twój(Diaboliquement vôtre); 1968 : Żegnaj przyjacielu (Adieu l'ami); 1968 : Basen (La Piscine); 1969 : Jeff; 1969 : Klan Sycylijczyków (Le Clan des Siciliens); 1970 : Borsalino; 1970 : W kręgu zła (Le Cercle rouge); 1971 : Zabójstwo Trockiego (L'Assassinat de Trotsky); 1972 : Glina (Un flic); 1972 : Terapia szokowa (Traitement de choc); 1974 : Borsalino i spółka (Borsalino and Co.); 1975 : Zorro; 1976 : Pan Klein (Monsieur Klein); 1977 : Śmierć człowieka skorumpowanego (Mort d'un pourri); 1980 : Teheran 43 (Téhéran 43); 1984 : Miłość Swanna (Un amour de Swann); 1985 : Słowo gliny (Parole de flic); 1988 : Nie budzi się gliniarza, który śpi (Ne réveillez pas un flic qui dort); 1993 : Zbrodnia (Un crime); 1995 : Sto i jedna noc (Les Cent et Une Nuits); 2000 : Aktorzy (Les Acteurs); 2008 : Asterix na olimpiadzie (Astérix aux Jeux olympiques); 2012 : Szczęśliwego Nowego Roku, matki! (Bonne Année les mamans !); 2016 : Pokolenie de Gaulle'a (Génération de Gaulle).
„…Nigdy nie uważałem samotności za wadę. Pojawiła się we wczesnym dzieciństwie i towarzyszy mi przez całe życie…“ – Alain Delon.
W 1999 roku Alain Delon ogłosił zakończenie kariery filmowej, ale pomimo tego wrócił na ekrany między innymi w filmach Aktorzy (1999), Frank Riva (2003), Asterix na olimpiadzie (2008) i Szczęśliwego Nowego Roku, matki! (2012).
Od 23 września 1999 roku posiada obywatelstwo szwajcarskie. W Genewie znajduje się jego firma, a sam aktor mieszka od 1985 roku w Chêne-Bougeries koło Genewy.
„…Zarzucają mi, że ciągle gram drani. To nie moja wina. Wszyscy chcą mnie oglądać w płaszczu z podniesionym kołnierzem, z pistoletem w dłoni i piękną kobietą w ramionach...“ – Alain Delon.
PORTRAIT with HISTORY Alain Delon
“…My love is the Virgin Mary. Because I love this woman, I love everything she's done. And She brings me relief, gives me the company I don't have. He's always with me. He listens to me and supports me…” – Alain Delon in an interview with “Paris Match”.
Alain Fabien Maurice Marcel Delon (born November 8, 1935 in Sceaux, France) - actor, producer, screenwriter and film director. One of the biggest stars of European cinema of the 1960s and 1970s, the face of the French New Wave and a symbol of male sex appeal.
Throughout his career, he enjoyed both commercial and artistic success. He collaborated with such recognized creators of auteur cinema as Luchino Visconti, Michelangelo Antonioni, Louis Malle, Jean-Pierre Melville, René Clément and Jean-Luc Godard. As an actor, he created a specific character of lonely and taciturn gangsters or policemen. His most famous roles include Rocco and His Brothers (1960), In the Sun(1960), Eclipse (1962), The Leopard (1963), Samurai (1967), The Swimming Pool(1969) and The Circle of Evil (1970).
He was born into a Roman Catholic family of Édith and Fabien Delon. When he was four, his parents divorced. He stayed with his mother, who remarried. He attended a Catholic school, from which he was expelled at the age of fifteen. In the years 1952-1956 he served in the Navy, in 1953 he fought in the First Indochina War. He then settled in Marseille, where he met actor Jean-Claude Brialy and, at his urging, went to the Cannes Film Festival in 1957.
At Cannes, he accepted his first offer to play the supporting role of Jo's killer in Yves Allégret's drama Quand la femme s'en mêle, 1957. A year later, on the set of the comedy Be beautiful and be silent (Sois belle et tais-toi, 1958), he met Jean-Paul Belmondo in the role of Loulou, with whom he starred in four other films - Famous Loves (Amours célèbres, 1961), Is Paris Burning? (Paris brûle-t-il?, 1966), Borsalino(1970) and A Girl for Two (Une chance sur deux, 1998).
In the melodrama Christine (1958), his screen partner was Romy Schneider. A cinematic romance turned into an authentic feeling. Schneider broke up with her family and went with Delon to Paris, where the audience warmly welcomed their stage performance in I'm a Whore, directed by Luchino Visconti. Viewers watched with interest the reunion of a pair of lovers in the crime drama The Pool (La Piscine, 1969), where he played an unfulfilled writer who is looking for peace and stability at work.
One of his best performances is as the bisexual killer Tom Ripley, who runs an insidious game of deceit and lies, not even shrinking from murder, kills the millionaire's son, assumes his identity and begins life as a rich playboy in the thriller In the Sunshine(Plein Soleil, 1960) and an appearance in two productions by Luchino Visconti: as the idealist Rocco Parondi, one of the four sons of a Sicilian family who becomes a professional boxer in the crime drama Rocco and his brothers (Rocco e i suoi fratelli, 1960) and as the cynical nephew of the Duke of Salina in the historical drama The Leopard (Il Gattopardo, 1963) with Burt Lancaster and Claudia Cardinale.
He continued his career primarily in police and gangster films, including The Sicilian Clan (Le Clan des Siciliens, 1969), but also in melodramas, e.g. Eclipse (L'Eclisse, 1962). In the war melodrama Tehran 43 (Tegeran-43, 1981) he appeared as Inspector Foche. For his role as a desperate alcoholic in the surreal comedy Our Story (Notre histoire, 1984), he won a César Award.
With his image, he has developed his own brand that produces furniture, clothing, perfumes and cigarettes. As the star of the Telekamery 1999 gala, he received a special award from the editorial office of "Tele Tygodnia" for the most popular foreign star. Madonna dedicated the song Beautiful Killer from the album MDNA to him.
On August 13, 1964, he married actress Nathalie Canovas-Delon, with whom he has a son, Anthony (born September 30, 1964). On August 25, 1968, they divorced. From 1987 to 2002, he was married to Rosalie van Breemen, with whom he has a son, Alain-Fabien (born 18 March 1994), and a daughter, Anouchka (born 1990). He was also associated with Romy Schneider (1959–1964), Brigitte Bardot (1961), singer Nico (1961–1962), with whom he has an unacknowledged son Christian Aaron Boulogne (born 1962), Austrian actress Marisa Mell (1962), Lana Wood (1965), Mireille Darc (1969–1984) and Anne Parillaud (1981–1983).
When I found out in May 1983 that I would have the chance to meet and photograph Alain Delon in New York, I was stunned at what I knew about him. When I started researching about him at the Foreign Press Center in New York, I was afraid that he wouldn't have time to prepare for several days. Loaded with information, I met a star who, as usual with great people, is extremely modest. He asked what should he do? Being yourself and that was the whole conversation, trying to capture what the directed films don't.
In 1985, he received a César (fr. César) for the best actor for Our Story, and in 2019 at the Cannes International Film Festival, an honorary Palme d'or d'honneur for his lifetime achievement in acting.
It is impossible to list all the films in which Delon has acted, e.g. 1949: Le Rapt(supporting role); 1957: When a woman is involved (Quand la femme s'en mêle); 1957: Be beautiful and be silent (Sois belle et tais-toi); 1958: Christine; 1959: The Weaker Sex(Faibles Femmes); 1959 : The Way of Youth (Le Chemin des écoliers); 1960: In Full Sun(Plein Soleil); 1960: Rocco and his brothers (Rocco et ses frères); 1961: What a joy to live(Che gioia vivere); 1962 : Eclipse (L'eclisse); 1963: Carambolages; 1963: The Leopard (Il gattopardo); 1964: Yellow Rolls-Royce (The Yellow Rolls-Royce); 1966: Is Paris Burning?(Paris brûle-t-il?); 1967: Diabolically Yours (Diaboliquement vôtre); 1968 : Farewell my friend (Adieu l'ami); 1968: The Pool (La Piscine); 1969: Jeff; 1969: The Clan of the Sicilians (Le Clan des Siciliens); 1970: Borsalino; 1970: In the Circle of Evil (Le Cercle rouge); 1971: The Assassination of Trotsky (L'Assassinat de Trotsky); 1972: Clay (Un flic); 1972: Shock Therapy (Traitement de choc); 1974 : Borsalino and Co. (Borsalino and Co.); 1975 : Zorro; 1976 : Mr. Klein (Monsieur Klein); 1977 : Death of a Corrupt Man (Mort d'un pourri); 1980: Tehran 43 (Téhéran 43); 1984 : Swann's Love (Un amour de Swann); 1985: Word of the Cops (Parole de flic); 1988: Don't Wake the Sleeping Cop (Ne réveillez pas un flic qui dort); 1993 : Crime (Un crime); 1995: One Hundred and One Nights (Les Cent et Une Nuits); 2000 : The Actors (Les Acteurs); 2008 : Asterix at the Olympics(Astérix aux Jeux olympiques); 2012 : Happy New Year, Mothers! (Bonne Année les mamans!); 2016 : Generation de Gaulle (Génération de Gaulle).
“…I have never considered loneliness a disadvantage. It appeared in early childhood and accompanies me all my life…” – Alain Delon.
In 1999, Alain Delon announced his retirement from film, but despite this, he returned to the screens, among others, in the films Actors (1999), Frank Riva (2003), Asterix at the Olympics (2008) and Happy New Year, Mother! (2012).
Since September 23, 1999, he has had Swiss citizenship. His company is located in Geneva, and the actor himself has lived since 1985 in Chêne-Bougeries near Geneva.
“…They accuse me of playing bastards all the time. It's not my fault. Everyone wants to see me in a coat with the collar turned up, with a gun in my hand and a beautiful woman in my arms..." - Alain Delon.