“…Człowiek uczy się do końca życia. Ja dopiero po wielu latach pracy z mikrofonem zrozumiałem, że najważniejsza w tym zawodzie jest cisza. Nadmiar słów może zgubić najlepszego komentatora, a gadulstwo to rzecz nieznośna…” – Bohdan Tomaszewski.
Bohdan Wacław Krzysztof Tomaszewski (ur. 10 sierpnia 1921 w Warszawie, zm. 27 lutego 2015 tamże, został pochowany w grobie rodzinnym na Starych Powązkach) – dziennikarz, komentator sportowy, tenisista (przedwojenny wicemistrz Polski juniorów), autor książek i scenariuszy filmowych.
Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Jest uznawany za legendę i symbol polskiego dziennikarstwa sportowego.
Był synem Wacława, inżyniera sanitarnego i Janiny z Czaykowskich; miał dwóch starszych braci: Wiesława i Janusza.
Uczył się w warszawskich gimnazjach: państwowym im. Stanisława Staszica i prywatnym im. Jana Zamoyskiego, a podczas okupacji na tajnych kompletach. W latach 1941–1944 uczęszczał na zajęcia Tajnej Szkoły Głównej Handlowej im. Edwarda Lipińskiego. Zaprzysiężony jako żołnierz ZWZ-AK ps. „Mały”, wziął udział w powstaniu warszawskim (należał do Zgrupowania „Kuba” na Starówce). Po kapitulacji powstania trafił do obozu w Ożarowie.
Po wojnie pracował w sopockim Grand Hotelu. W 1946 rozpoczął pracę dziennikarską w „Kurierze Szczecińskim”. W tym czasie kontynuował karierę sportową w SKT Szczecin (1945–1948). W 1948 rozpoczął pracę jako dziennikarz sportowy w „Expressie Wieczornym”. W 1955 został sprawozdawcą radiowym, a później telewizyjnym. W latach 1956–1980 komentował m.in. 12 igrzysk olimpijskich letnich i zimowych.
„…Sport sam w sobie jest piękny, niczego nie trzeba dodawać. Pozbawiony bezinteresowności przestanie być sportem, a nie stanie się cyrkiem. Powtarzam do znudzenia, że istotą sportu jest rywalizacja, wola walki. Sport jest demokratyczny i sprawiedliwy. Jest zaprzeczeniem fałszu, przemocy i hipokryzji. Jest aktem dzielności i poświęcenia…” – Bohdan Tomaszewski.
W czasie stanu wojennego Bohdan Tomaszewski odmówił współpracy z Polskim Radiem. Powrócił na antenę w 1989. Był co poniedziałek gościem Kroniki sportowej w Pierwszym Programie Polskiego Radia.
Bohdan Tomaszewski w pracy radiowego sprawozdawcy odwołując się do intelektualnych refleksji stworzył nowy styl, który stanowił przeciwieństwo dla płytkich przeżyć stymulowanych tanimi, emocjonalno-rozrywkowymi aspektami widowiska sportowego.
Jego specjalnością był tenis ziemny (słynne "Halo, Wimbledon"), ale komentował także skok Wojciecha Fortuny podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Sapporo w 1972 r. Sprawozdawał 12 igrzysk olimpijskich, zarówno letnich, jak i zimowych. "Przyśpieszył, idzie w górę... przeszedł! Przeszedł!", komentował skok o tyczce Władysława Kozakiewicza. Polak zdobył na olimpiadzie w Moskwie (1980) złoty medal, bijąc rekord świata - 5,78 m. Dzień później w biegu na 3000 metrów z przeszkodami triumfował Bronisław Malinowski i wiele innych zawodów w rozmaitych konkurencjach sportowych.
Członek Stowarzyszenia Pracowników, Współpracowników i Przyjaciół Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa Imienia Jana Nowaka-Jeziorańskiego.
12 września 2014, w uznaniu zasług dla regionu, kortowi centralnemu kompleksu przy al. Wojska Polskiego 127 w Szczecinie nadano imię Bohdana Tomaszewskiego.
W 2015 pośmiertnie ustanowiono nagrodę im. Bohdana Tomaszewskiego dla dziennikarzy sportowych. Pierwszym laureatem został Stefan Szczypłek. 25 czerwca 2016 roku w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie odsłonięto gwiazdę Bohdana Tomaszewskiego.
Jest autorem publikacji m.in.: 1957: Halo, halo! Tu mikrofony Polskiego Radia w Melbourne, 1961: Milczące stadiony, 1962: Kariera z kolcami, 1964: Spotkanie ze sportem, 1965: Rok olimpijski, 1968: Romantyczne mecze, 1968: Samotność w peletonie, 1971: Do ostatniego tchu, 1974: Listy oldboya, czyli olimpijskie Somosierry,1976: Proszę o klucz, 1978: Wimbledon, 1979: Łączymy się ze stadionem, 1980: Dziesięć moich olimpiad, 1985: Romantyczne mecze, 1990: Pożegnalna defilada, 1992: Przeżyjmy to jeszcze raz.
Jest autorem scenariuszy do filmów m.in.: Zaczarowany rower, Bokser i Czekam w Monte-Carlo.
Wystąpił też w kilku polskich filmach, gdzie najczęściej grał samego siebie m.in.: 1960 – Mąż swojej żony, 1965 – Wojna domowa, 1966 – Bokser, 1970 – Krajobraz po bitwie, 1971 – Motodrama, 1977 – Prawo Archimedesa, 2000 – Minio, 2002 – Wunderteam. Cudowne lata, 2011 – W biegu za życiem.
Wielokrotnie odznaczany i wyróżniany m.in.: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2005), Brązowy Krzyż Zasługi (1952), Dziennikarski Laur Sowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (2006), Złoty Mikrofon (1972), Nagroda im. Witolda Hulewicza.
Był trzykrotnie żonaty. Miał dwóch synów: z Zofią z Leszczyńskich – Krzysztofa (ur. 1945), a z Ewą ze Słupnickich – Tomasza (ur. 1956). Od 1967 jego żoną była Izabella z hrabiów Sierakowskich herbu Ogończyk.
„…Mój ojciec był mistrzem Polski kadetów do lat 16 oraz zdobył tytuł juniorski w deblu. W 1940 roku znalazł się w gronie najlepszych zawodników z rocznika 1921 i miał pojechać na Riwierę Francuską, razem z Hebdo, Tłoczyńskim czy Skoneckim, który był rok starszy. Wojna uniemożliwiła te plany, ale ojciec dalej grywał w tenisa, często o tym pisał i mówił. To były ciekawe mecze. Wygrał nawet turniej w Konstancinie i w nagrodę rozegrał mecz pokazowy właśnie z Ignacym Tłoczyńskim…” – wspomina syn Tomasz Tomaszewski, aktor, model i komentator tenisa.
Bohdana Tomaszewskiego spotykałem przy różnych okazjach od lat, zresztą, nie trudno go było dostrzec, gdyż górował nad wszystkimi wzrostem. A kiedy już się do niego zbliżyłem, zachwycał kulturą zachowania, elokwencją, wszyscy naokoło mu się kłaniali. Pierwszy raz Bohdana Tomaszewskiego fotografowałem 3 sierpnia 2007 w Sopot z żoną i z synem Tomkiem. Potem spotkaliśmy się 22 sierpnia 2007 na Warszawskich Kortach Legii, gdzie był rozgrywany Bohdan Tomaszewski Cup. 13 września 2007 spotkałem i fotografowałem Tomaszewskiego z synem Loganem, który pracował w III Programie Polskiego Radia jako reporter, jest pisarzem, reporterem, tekściarzem.
Ostatni raz spotkałem Bohdana Tomaszewskiego przed śmiercią z jego żoną Izabellą Sierakowska, w domu w Warszawie 18 października 2013 r., zrobiłem jej zdjęcia. A Bohdanowi Tomaszewskiemu nie, gdyż był w złej kondycji, chory. Nie jest to w sumie łatwe, biorąc pod uwagę, że dokumentujemy świat…Mam w oczach ten obraz i to wystarczy, wolałem nie robić zdjęć, aby nie przyszłomi kiedyś do głowy opublikowanie go…
Zgodnie z wolą Bohdana Tomaszewskiego Międzynarodowy turniej tenisowy Bohdan Tomaszewski Cup rozgrywany jest od roku 1968 w kategoriach młodzieżowych, kiedyś do lat 14, dziś do 16. Od 1999 roku jest imprezą międzynarodową, obecnie ma najwyższą kategorię w cyklu Tennis Europe.
W Tomaszewski Cup startowali najlepsi polscy tenisiści – Wojciech Kowalski, Marcin Matkowski, Michał Przysiężny, Magdalena Grzybowska, Marta Domachowska. W 2004 roku w singlu i w deblu (w parze z siostrą Urszulą) wygrała Agnieszka Radwańska. Ostatnim polskim zwycięzcą był Michał Dembek. Triumfował dwa razy z rzędu (2012 i 2013).
PORTRAIT with HISTORY Bohdan Tomaszewski
“… Man learns for the rest of his life. It was only after many years of working with a microphone that I realized that the most important thing in this profession is silence. An excess of words can lose the best commentator, and talkativeness is unbearable… ”- Bohdan Tomaszewski.
Bohdan Wacław Krzysztof Tomaszewski (born August 10, 1921 in Warsaw, died February 27, 2015 there, was buried in the family grave in Stare Powązki) - journalist, sports commentator, tennis player (pre-war Polish junior runner-up), author of books and film scripts.
He was a member of the Polish Writers' Association. He is considered a legend and a symbol of Polish sports journalism.
He was the son of Wacław, a sanitary engineer, and Janina née Czaykowski; he had two older brothers: Wiesław and Janusz.
He studied in Warsaw's secondary schools: the state Stanisław Staszic and a private named after Jan Zamoyski, and during the occupation in secret sets. In the years 1941–1944 he attended classes at the Secret Warsaw School of Economics. Edward Lipiński. Sworn in as a soldier of the ZWZ-AK pseudonym "Mały", took part in the Warsaw Uprising (he belonged to the "Kuba" Group in the Old Town). After the surrender of the uprising, he was sent to the camp in Ożarów.
After the war, he worked in the Grand Hotel in Sopot. In 1946, he started working as a journalist in "Kurier Szczeciński". At that time, he continued his sports career at SKT Szczecin (1945–1948). In 1948 he started working as a sports journalist in "Express Wieczorny". In 1955 he became a radio and later television reporter. In the years 1956–1980, he commented on, among others 12 Summer and Winter Olympics.
“… The sport itself is beautiful, needless to say. Deprived of selflessness, it will cease to be a sport and will not become a circus. I repeat to my boredom that the essence of sport is competition, will to fight. Sport is democratic and fair.
It is a denial of falsehood, violence and hypocrisy. It is an act of bravery and sacrifice ... ”- Bohdan Tomaszewski.
During martial law, Bohdan Tomaszewski refused to cooperate with the Polish Radio. He returned to the air in 1989. Every Monday he was a guest of the Sports Chronicle in the First Program of Polish Radio.
In the work of the radio rapporteur, Bohdan Tomaszewski, referring to intellectual reflections, created a new style that stood in contrast to shallow experiences stimulated by cheap, emotional and entertaining aspects of a sports show.
His specialty was tennis (the famous "Halo, Wimbledon"), but he also commented on Wojciech Fortuna's jump during the Winter Olympics in Sapporo in 1972. He reported 12 Olympic games, both summer and winter. "He accelerated, he goes up ... he passed! He passed!", Commented Władysław Kozakiewicz's pole vault. The Pole won the gold medal at the Olympics in Moscow (1980), breaking the world record - 5.78 m. A day later, Bronisław Malinowski and many other competitions in various sports competitions triumphed in the 3000-meter steeplechase.
Member of the Association of Employees, Collaborators and Friends of the Polish Broadcasting Station of Radio Free Europe, named after Jan Nowak-Jeziorański.
On September 12, 2014, in recognition of the region's merits, the central court of the complex at al. Wojska Polskiego 127 in Szczecin was named after Bohdan Tomaszewski.
In 2015, the Bohdan Tomaszewski for sports journalists. The first laureate was Stefan Szczypłek. On June 25, 2016, Bohdan Tomaszewski's star was unveiled at the Sport Stars Alley in Władysławowo.
He is the author of publications, including: 1957: Hello, hello! Here are the microphones of the Polish Radio in Melbourne, 1961: Silent stadiums, 1962: A career with spikes, 1964: Meeting with sport, 1965: The Olympic Year, 1968: Romantic matches, 1968: Loneliness in the peloton, 1971: Until the last breath, 1974: Oldboy letters , or Olympic Somosierry, 1976: I am asking for the key, 1978: Wimbledon, 1979: We're reuniting with the stadium, 1980: My ten Olympics, 1985: Romantic matches, 1990: The Farewell Parade, 1992: Let's Live It Again. He is the author of screenplays for films such as: The Magic Bike, Boxer and I'm Waiting in Monte-Carlo. He also appeared in several Polish films, where he most often played himself, including: 1960 - Husband of his wife, 1965 - Civil war, 1966 - Bokser, 1970 - Landscape after battle, 1971 - Motodrama, 1977 - Archimedes Law, 2000 - Minio , 2002 - Wunderteam. Cudowne lata, 2011 - On the run for life. Repeatedly decorated and distinguished, among others: Commander's Cross of the Order of Polonia Restituta (2005), Bronze Cross of Merit (1952), Journalism Laurel of the Association of Polish Journalists (2006), Golden Microphone (1972), Witold Hulewicz. He was married three times. He had two sons: with Zofia née Leszczyńska - Krzysztof (born 1945), and with Ewa née Słupnicka - Tomasz (born 1956). From 1967 his wife was Izabella from the Sierakowski counts of the Ogończyk coat of arms. "... My father was the Polish champion of cadets under 16 and won the junior title in doubles. In 1940, he was among the best players from the 1921 vintage and was to go to the French Riviera, together with Hebdo, Tłoczyński and Skonecki, who was a year older. The war made these plans impossible, but my father continued to play tennis, he wrote and talked about it often. They were interesting games. He even won the tournament in Konstancin and as a reward he played an exhibition match with Ignacy Tłoczyński… ”- recalls son Tomasz Tomaszewski, actor, model and tennis commentator.
I have met Bohdan Tomaszewski on various occasions for years, and it was not difficult to notice him, because he was above all his heights. And when I got close to him, he delighted with his culture of behavior, eloquence, everyone bowed to him. I photographed Bohdan Tomaszewski for the first time on August 3, 2007 in Sopot with my wife and son Tomek. Then we met on August 22, 2007 at the Legia Warsaw Courts, where the Bohdan Tomaszewski Cup was played. On September 13, 2007, I met and photographed Tomaszewski with his son, Logan, who worked as a reporter for the 3rd Polish Radio Program, a writer, reporter, and songwriter. The last time I met Bohdan Tomaszewski before his death with his wife Izabella Sierakowska, at home in Warsaw on October 18, 2013, I took photos of her. And not to Bohdan Tomaszewski, because he was in bad shape, sick. It is not easy, considering that we document the world ... I have this image in my eyes and that is enough, I preferred not to take pictures, lest we ever think of publishing it ...
According to Bohdan Tomaszewski's will, the Bohdan Tomaszewski Cup International Tennis Tournament has been played since 1968 in youth categories, used to be up to 14 years old, today until 16. It has been an international event since 1999, currently it has the highest category in the Tennis Europe series. The best Polish tennis players competed in the Tomaszewski Cup - Wojciech Kowalski, Marcin Matkowski, Michał Przysiężny, Magdalena Grzybowska, Marta Domachowska. In 2004 Agnieszka Radwańska won in singles and doubles (in tandem with her sister Urszula). The last Polish winner was Michał Dembek. He triumphed twice in a row (2012 and 2013).
Комментарии