PORTRET z HISTORIĄ John Royce Mathis

John Royce Mathis (ur. 30 września 1935) jest amerykańskim piosenkarzem. Rozpoczynając karierę od singli ze standardami muzycznymi, Mathis stał się jednym z najlepiej sprzedających się artystów nagraniowych XX wieku. Ogromną popularność zdobył jako artysta albumowy – wiele jego płyt uzyskało status złotej lub platynowej, a 73 trafiły na listy Billboardu.

Mathis otrzymał Nagrodę Grammy za całokształt twórczości oraz został trzykrotnie wprowadzony do Grammy Hall of Fame. Choć często określany jest jako piosenkarz romantyczny, jego dyskografia obejmuje tradycyjny pop, muzykę latynoamerykańską, soul, rhythm and blues, piosenki musicalowe, Tin Pan Alley, soft rock, blues, country, a nawet kilka utworów disco na albumie Mathis Magic z 1979 roku. Nagrał również siedem albumów świątecznych. W wywiadzie z 1968 roku wymienił Lenę Horne, Nata Kinga Cole’a i Binga Crosby’ego jako swoje muzyczne inspiracje.

Mathis urodził się w Gilmer w stanie Teksas 30 września 1935 roku jako czwarte z siedmiorga dzieci Clema Mathisa i Mildred Boyd, obojga pracujących jako kucharze domowi. Jest Afroamerykaninem i mówił, że ze strony matki ma również indiańskie korzenie. Gdy miał pięć lat, rodzina przeniosła się do San Francisco i osiedliła się przy 32nd Avenue w dzielnicy Richmond, gdzie Mathis dorastał i był aktywnym uczniem George Washington High School. Już wtedy występował przed kolegami z klasy, ujawniając wyraźny talent wokalny.

Clem Mathis pracował w wodewilu jako śpiewak i pianista. Dostrzegłszy talent syna, kupił stare pianino za 25 dolarów (równowartość 447 dolarów w 2024 roku) i zachęcał go do rozwijania muzycznych umiejętności. Mathis uczył się piosenek i występów od ojca, a jego rodzice prowadzili również jego fanklub. Pierwszą piosenką, jaką zaśpiewał, było „My Blue Heaven”. Występował, śpiewając i tańcząc, dla gości w domu, a także podczas wydarzeń szkolnych i kościelnych.

W wieku 13 lat nauczycielka śpiewu Connie Cox przyjęła go jako ucznia w zamian za pomoc w pracach domowych. Mathis studiował u niej przez sześć lat, ucząc się skal wokalnych, ćwiczeń, emisji głosu oraz śpiewu klasycznego i operowego. Pierwszy zespół, z którym śpiewał, założył jego szkolny kolega Merl Saunders. Mathis wygłosił mowę pogrzebową na jego pogrzebie w 2008 roku, dziękując mu za danie mu pierwszej szansy na bycie piosenkarzem.

Mathis był gwiazdą sportu w George Washington High School. Uprawiał skok wzwyż, biegi przez płotki oraz koszykówkę. W 1954 roku zapisał się do San Francisco State College na stypendium sportowe, rywalizując w koszykówce i lekkoatletyce, planując karierę nauczyciela języka angielskiego i wychowania fizycznego. Ustanowił tam rekord uczelni w skoku wzwyż – 1,97 m (6 stóp 5½ cala), który do dziś pozostaje jednym z najlepszych wyników w historii szkoły i był zaledwie o 7 cm niższy od rekordu olimpijskiego z 1952 roku. Mathis i przyszła gwiazda NBA Bill Russell zostali przedstawieni w artykule sportowym „San Francisco Chronicle” z 1954 roku, demonstrując swoje umiejętności w skoku wzwyż – Russell był wówczas numerem jeden, a Mathis numerem dwa w San Francisco.

Podczas śpiewania na niedzielnej jam session z jazzowym sekstetem przyjaciela w Black Hawk Club w San Francisco, Mathis zwrócił uwagę współzałożycielki klubu, Helen Nogi. Została ona jego menedżerką i znalazła mu pracę jako piosenkarz weekendowy w Ann Dee’s 440 Club. We wrześniu 1955 roku Noga dowiedziała się, że George Avakian, szef działu A&R muzyki popularnej w Columbia Records, przebywa na urlopie w pobliżu San Francisco. Po wielu telefonach przekonała go, by posłuchał Mathisa w 440 Club. Po występie Avakian wysłał do wytwórni telegram: „Znalazłem fenomenalnego 19-letniego chłopaka, który może zajść bardzo daleko. Wyślijcie puste kontrakty.”

Na San Francisco State Mathis stał się znany jako skoczek wzwyż i został zaproszony na eliminacje do reprezentacji olimpijskiej USA, która miała udać się do Melbourne w listopadzie 1956 roku. Jednak za radą ojca zdecydował się rozpocząć profesjonalną karierę muzyczną.

Pierwszy album Mathisa, Johnny Mathis: A New Sound in Popular Song, był wolno sprzedającą się jazzową płytą, lecz artysta pozostał w Nowym Jorku, występując w klubach nocnych. Jego drugi album został wyprodukowany przez wiceprezesa Columbia Records i producenta Mitcha Millera, który ukształtował charakterystyczne brzmienie Mathisa. Miller preferował romantyczne ballady, łącząc Mathisa z dyrygentem i aranżerem Rayem Conniffem, a później z Rayem Ellisem, Glennem Osserem i Robertem Merseyem. Pod koniec 1956 roku Mathis nagrał dwa swoje największe przeboje: „Wonderful! Wonderful!” oraz „It’s Not for Me to Say”. W tym samym roku MGM zatrudniło go do zaśpiewania tego drugiego utworu w filmie Lizzie (1957).

W czerwcu 1957 roku Mathis wystąpił w programie The Ed Sullivan Show, co znacznie zwiększyło jego popularność. Jeszcze w tym samym roku wydał singiel „Chances Are”, który sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy. W listopadzie ukazał się „Wild Is the Wind”, nagrany do filmu o tym samym tytule i nominowany do Oscara za najlepszą piosenkę oryginalną. Mathis wykonał ten utwór podczas ceremonii w marcu 1958 roku.

Tydzień przed występem na Oscarach wydano album Johnny’s Greatest Hits. Spędził on rekordowe 490 kolejnych tygodni (niemal dziewięć i pół roku) na liście Billboard Top 200, w tym trzy tygodnie na pierwszym miejscu. Rekord ten utrzymywał się przez 15 lat, aż w 1983 roku pobił go album The Dark Side of the Moon zespołu Pink Floyd.

Później w 1958 roku Mathis wystąpił po raz drugi w filmie – A Certain Smile wytwórni 20th Century Fox, wykonując tytułową piosenkę, również nominowaną do Oscara. Do końca roku Mathis zarabiał już około miliona dolarów rocznie, a krytycy nazwali go „aksamitnym głosem”. W 1959 roku wydał album Heavenly, który przez pięć tygodni zajmował pierwsze miejsce listy Billboardu w trakcie swojej 295-tygodniowej obecności na liście.

W 1962 roku magazyn Ebony umieścił Mathisa na liście „100 najbogatszych czarnoskórych Amerykanów”, szacując jego majątek na poziomie 30–35 milionerów. W latach 1962 i 1963 miał dwa ze swoich największych przebojów: „Gina” (6. miejsce) oraz „What Will Mary Say” (9. miejsce).

W październiku 1964 roku Mathis pozwał Helen Nogę, domagając się unieważnienia ich umowy menedżerskiej; Noga odpowiedziała pozwem wzajemnym w grudniu tego samego roku. Po rozstaniu z Nogą Mathis założył wytwórnię Jon Mat Records, zarejestrowaną w Kalifornii 11 maja 1967 roku, aby produkować swoje nagrania, oraz Rojon Productions, zarejestrowaną 30 września 1964 roku, zajmującą się wszystkimi jego koncertami, występami teatralnymi, programami telewizyjnymi, promocją i działalnością charytatywną. (Wcześniej Mathis założył Global Records do produkcji albumów nagrywanych dla Mercury Records). Jego nowym menedżerem i partnerem biznesowym został Ray Haughn, który kierował jego karierą aż do swojej śmierci w 1984 roku.

Choć Mathis nieprzerwanie nagrywał nową muzykę, popularność zespołów takich jak The Beatles oraz dominacja rocka albumowego na początku lat 70. sprawiły, że jego nagrania z nurtu adult contemporary rzadziej pojawiały się na listach singli. Odrodzenie kariery nastąpiło jednak pod koniec lat 70. W 1976 roku Mathis zdobył w Wielkiej Brytanii pierwsze miejsce na liście przebojów świątecznych z piosenką „When a Child Is Born”. Dwa lata później nagrał duet z Deniece Williams – „Too Much, Too Little, Too Late”. Autorem muzyki i tekstu byli Nat Kipner oraz John McIntyre Vallins. Singiel wydany w 1978 roku dotarł do pierwszego miejsca amerykańskiej listy Billboard Hot 100, 9. miejsca w Kanadzie oraz 3. miejsca w Wielkiej Brytanii. Utwór znalazł się także na szczycie list R&B oraz adult contemporary w USA. Otrzymał status złotej płyty w USA i srebrnej w Wielkiej Brytanii. Był to pierwszy numer jeden Mathisa od czasów „Chances Are”.

Duet wydał kolejny wspólny singiel – „You’re All I Need to Get By” – który osiągnął 47. miejsce na liście Billboard Hot 100. W 1983 roku Mathis i Williams zostali również wykonawcami utworu „Without Us”, będącego piosenką przewodnią amerykańskiego serialu Family Ties od drugiego sezonu. Sukces duetów z Williams zachęcił Mathisa do nagrywania z innymi artystami, m.in. z Dionne Warwick, Natalie Cole, Gladys Knight, Jane Olivor, Stephanie Lawrence i Naną Mouskouri. W 1995 roku Sony Music wydało album kompilacyjny Too Much, Too Little, Too Late, zawierający utwory Mathisa i Williams, w tym piosenkę tytułową.

„…Johnny Mathis spotkałem i fotografowałem 6 lutego 1987 r. w Nowym Jorku, który występował podczas popularnej serii koncertów w Radio City Music Hall w Nowym Jorku wraz z kompozytorem i dyrygentem Henrym Mancinim. Występy te obejmowały 40-osobową orkiestrę oraz połączenie solowych wykonań i wspólnych numerów z hollywoodzkich musicali i muzyki filmowej Manciniego. Koncerty odniosły sukces artystyczny i spotkały się z bardzo dobrym przyjęciem krytyków, którzy podkreślali romantyczne ballady Mathisa oraz pełne energii aranżacje instrumentalne Manciniego…”– Czesław Czapliński.

W latach 1980–1981 Mathis nagrał album I Love My Lady z Bernardem Edwardsem i Nile’em Rodgersem z zespołu Chic. Album nie został w całości wydany aż do 2017 roku, kiedy ukazał się w 68-płytowym boxie The Voice of Romance: The Columbia Original Album Collection. Trzy utwory pojawiły się wcześniej w boxie Chic z 2010 roku, a czwarty – utwór tytułowy – trafił na Ultimate Collection Mathisa w 2011 roku oraz Up All Night Chic Organization w 2013 roku.

Mathis powrócił na brytyjską listę Top 30 albumów w 2007 roku z wydawnictwem The Very Best of Johnny Mathis, w 2008 roku z albumem A Night to Remember oraz w 2011 roku z The Ultimate Collection.

Mathis występował na żywo aż do 2025 roku. Od 2000 roku ograniczył liczbę koncertów do około 50–60 rocznie. Był jednym z ostatnich wokalistów popowych, którzy podróżowali z własną pełną orkiestrą zamiast zespołu. Często współpracował z komikami Garym Mule Deerem i Bradem Uptonem, którzy występowali ze stand-upem pomiędzy jego setami.

14 stycznia 2016 roku Mathis wystąpił przed kompletem publiczności w The Villages na Florydzie w ramach trasy koncertowej z okazji 60-lecia kariery.

26 marca 2025 roku ogłoszono, że Mathis zakończy działalność koncertową w maju 2025 roku z powodu „problemów związanych z wiekiem i pamięcią”. Zobowiązał się do wystąpienia na wszystkich zaplanowanych koncertach do tego czasu, odwołując pozostałe. 18 maja dał swój ostatni koncert w Bergen Performing Arts Center.

Mathis, Bob Dylan, Barbra Streisand, Tony Bennett, Billy Joel i Bruce Springsteen należą do artystów Columbia Records związanych z wytwórnią najdłużej. Z wyjątkiem czteroletniej przerwy na nagrania dla Mercury Records w połowie lat 60., Mathis był związany z Columbią nieprzerwanie od 1956 do 1963 roku oraz od 1968 roku.

Pięć albumów Mathisa jednocześnie znajdowało się na listach Billboardu – osiągnięcie to udało się jedynie trzem innym artystom: Frankowi Sinatrze, Barry’emu Manilowowi oraz (pośmiertnie) Prince’owi. Mathis wydał 200 singli, a 71 jego utworów notowanych było na listach przebojów na całym świecie.

Mathis nagrał 12 własnych programów telewizyjnych i wystąpił gościnnie w ponad 300 programach telewizyjnych, w tym 54 razy w The Tonight Show. Prowadzący program Johnny Carson powiedział: „Johnny Mathis jest najlepszym wykonawcą ballad na świecie”. 29 marca 2007 roku Mathis wystąpił w programie z następcą Carsona, Jayem Leno, wykonując „The Shadow of Your Smile” z saksofonistą Dave’em Kozem. Na przestrzeni lat jego piosenki pojawiły się w ponad 100 serialach i filmach na całym świecie. Jego występ w programie Live by Request na kanale A&E w 1998 roku zgromadził największą widownię w historii tego cyklu. W 1989 roku Mathis zaśpiewał piosenkę przewodnią do dziennego serialu ABC Loving.

Mathis był narratorem filmu dokumentalnego ’51 Dons z 2014 roku, opowiadającego historię zintegrowanej rasowo i niepokonanej drużyny futbolowej San Francisco Dons z 1951 roku. Zespół ten został pozbawiony możliwości gry w meczu pucharowym, ponieważ odmówił zgody na wykluczenie dwóch czarnoskórych zawodników – Olliego Matsona i Burla Tolera – którzy byli przyjaciółmi Mathisa z dzieciństwa.

Mathis wystąpił jako on sam w finale 14. sezonu serialu Criminal Minds pt. „Truth or Dare”. Zagrał również samego siebie w filmie Just Getting Started z 2017 roku.

Mimo że nie wystąpił w olimpijskich eliminacjach w skoku wzwyż, Mathis zachował ogromną pasję do sportu. Jest zapalonym golfistą i może pochwalić się dziewięcioma hole-in-one. Był gospodarzem kilku turniejów golfowych Johnny Mathis Golf Tournament w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Od 1985 roku organizuje charytatywny turniej golfowy w Belfaście, sponsorowany przez firmę Shell, a coroczny Johnny Mathis Invitational Track & Field Meet odbywa się na San Francisco State University nieprzerwanie od 1982 roku. Mathis lubi również gotować i w 1982 roku opublikował książkę kucharską Cooking for You Alone.

Mathis przeszedł leczenie odwykowe z powodu alkoholizmu oraz uzależnienia od leków na receptę i wspierał wiele organizacji, w tym American Cancer Society, March of Dimes, YWCA i YMCA, Muscular Dystrophy Association oraz NAACP.

Mathis jest konwertytą na katolicyzm.

W artykule opublikowanym w 1982 roku w magazynie Us Mathis powiedział: „Homoseksualność to sposób życia, do którego się przyzwyczaiłem”. Później stwierdził, że wypowiedź ta miała pozostać nieoficjalna i przez wiele lat nie mówił publicznie o swojej orientacji seksualnej. W 2006 roku Mathis wyjaśnił, że jego milczenie wynikało m.in. z gróźb śmierci, które otrzymał po publikacji artykułu z 1982 roku. W kwietniu 2006 roku ponownie poruszył ten temat w podcaście The Strip, przyznając, że jego niechęć do publicznych wypowiedzi była częściowo kwestią pokoleniową. W wywiadzie dla programu CBS News Sunday Morning w 2017 roku Mathis wrócił do sprawy artykułu z Us i potwierdził, że jest gejem, mówiąc: „Pochodzę z San Francisco. Bycie gejem w San Francisco nie jest niczym niezwykłym. Miałem dziewczyny, miałem chłopaków – jak większość ludzi. Ale na przykład nigdy się nie ożeniłem. Wiedziałem, że jestem gejem.”

Mathis rozmawiał na temat swojej orientacji i historii coming outu z wieloma mediami, w tym z CBS.

W listopadzie 2015 roku Mathis wrócił z koncertu w Ohio i zastał swój dom w Hollywood zniszczony przez pożar. Był jego właścicielem przez 56 lat. 17 stycznia 2023 roku seria potężnych burz spowodowała osunięcie się zbocza przed jego odbudowanym domem w Hollywood Hills, miażdżąc srebrnego Jaguara pod zwałami błota i gruzu. Osuwisko odcięło media, odsłaniając rury wodne i infrastrukturę. Do zdarzenia doszło przy 1400 Sunset Plaza Drive. W tamtym czasie nie było jasne, kiedy Mathis – mający 87 lat i nadal koncertujący – będzie mógł wrócić do domu, ponieważ stabilność konstrukcji pozostawała niepewna z powodu uszkodzenia otaczającego terenu.

Postać Shy Baldwina z serialu The Marvelous Mrs. Maisel jest postacią złożoną, inspirowaną kilkoma różnymi piosenkarzami, jednak Rachel Brosnahan przyznała, że najsilniej kojarzyła ją właśnie z Johnnym Mathisem.

W 2003 roku Amerykańska Akademia Nagrań (Academy of Recording Arts and Sciences) przyznała Mathisowi Nagrodę Grammy za całokształt twórczości. To specjalne wyróżnienie przyznawane jest decyzją Rady Powierników Akademii artystom, którzy w trakcie swojego życia wnieśli wybitny wkład twórczy o szczególnym znaczeniu artystycznym dla sztuki nagrań.

Mathis został trzykrotnie wprowadzony do Grammy Hall of Fame: w 1998 roku za „Chances Are”, w 2002 roku za „Misty” oraz w 2008 roku za „It’s Not for Me to Say”.

Nagrody Grammy Hall of Fame: – 1957 „It’s Not for Me to Say” – tradycyjny pop (singiel), Columbia – wprowadzenie: 2008; – 1959 „Misty” – tradycyjny pop (singiel), Columbia – wprowadzenie: 2002; – 1957 „Chances Are” – tradycyjny pop (singiel), Columbia – wprowadzenie: 1998.

21 czerwca 2014 roku Mathis został wprowadzony do Great American Songbook Hall of Fame wraz z Lindą Ronstadt, Shirley Jones oraz Natem Kingiem Cole’em (nagrodę w jego imieniu odebrała córka, Natalie Cole). Wyróżnienia wręczył dyrektor artystyczny Center for the Performing Arts, Michael Feinstein. Jak podaje strona internetowa instytucji:„Powołana jako trwałe świadectwo Great American Songbook, Galeria Sław honoruje wykonawców i kompozytorów odpowiedzialnych za stworzenie muzycznej ścieżki dźwiękowej Ameryki.”

1 czerwca 1972 roku Mathis otrzymał gwiazdę w Hollywood Walk of Fame za wkład w muzykę. Sześć lat później jego przebój nagrany w duecie – „The Last Time I Felt Like This” z filmu Same Time, Next Year – został nominowany do Nagrody Akademii za najlepszą piosenkę oryginalną. Mathis wykonał ten utwór podczas ceremonii Oscarów wspólnie z Jane Olivor. Był to jego drugi występ na gali Oscarów; pierwszy miał miejsce w 1958 roku, gdy zaśpiewał „Wild Is the Wind” autorstwa Dimitriego Tiomkina i Neda Washingtona z filmu o tym samym tytule.

W 2006 roku Mathis otrzymał Society of Singers Lifetime Achievement Award. W 2007 roku został wprowadzony do Hit Parade Hall of Fame. W 1988 roku wystąpił gościnnie jako wokalista, akompaniując Henry’emu Manciniemu, w programie Late Night with David Letterman, wykonując temat muzyczny Manciniego do segmentu „Viewer Mail”.

W 2011 roku Mathis otrzymał Golden Plate Award przyznawaną przez American Academy of Achievement; nagrodę wręczył członek Rady Nagród, generał Colin Powell.

W 2017 roku San Francisco State University przyznał Mathisowi tytuł doktora honoris causa sztuk pięknych (Doctor of Fine Arts). Artysta studiował na tej uczelni przez trzy semestry, zanim w 1956 roku przerwał naukę, by w pełni poświęcić się karierze muzycznej.

Dyskografia –  Johnny Mathis discography.

         PORTRAIT with HISTORY John Royce Mathis

  John Royce Mathis (born September 30, 1935) is an American singer. Starting his career with singles of standard music, Mathis is one of the best-selling recording artists of the 20th century. He became highly popular as an album artist, with several of his albums achieving gold or platinum status and 73 making the Billboard charts. 

Mathis has received the Grammy Lifetime Achievement Award and has been inducted into the Grammy Hall of Fame for three recordings. Although frequently described as a romantic singer, his discography includes traditional pop, Latin American, soul, rhythm and blues, show tunes, Tin Pan Alley, soft rock, blues, country music, and even a few disco songs for his album Mathis Magic in 1979. Mathis has also recorded seven albums of Christmas music. In a 1968 interview, he cited Lena Horne, Nat King Cole, and Bing Crosby among his musical influences.

  Mathis was born in Gilmer, Texas, on September 30, 1935, the fourth of seven children of Clem Mathis and Mildred Boyd, both domestic cooks. Mathis is African-American and has said that he has Native American ancestry on his mother's side. The family moved to San Francisco when Mathis was five, settling on 32nd Avenue in the Richmond District, where he grew up to be an active member of the student body at George Washington High School. Mathis would perform for his classmates, already a clear vocal talent.  

Clem Mathis worked in vaudeville as a singer and pianist, and on realizing his son's talent, bought an old upright piano for $25 (equal to $447 in 2024) and encouraged Mathis' musical pursuits. He began learning songs and routines from his father, and his parents also ran his fan club. Mathis' first song was "My Blue Heaven", and he started singing and dancing for visitors at home, school, and church functions. 

When Mathis was 13, voice teacher Connie Cox accepted him as her student in exchange for housework. Mathis studied with Cox for six years, learning vocal scales and exercises, voice production, and classical and operatic singing. The first band he sang with was formed by his high school friend Merl Saunders. Mathis eulogized Saunders at his funeral in 2008, thanking him for that first chance to be a singer. 

Mathis was a star athlete at George Washington High School in San Francisco. He was a high jumper, hurdler, and basketball player. In 1954, he enrolled at San Francisco State College on an athletic scholarship, competing in both basketball and track and intending to become an English and physical education teacher. There, he set a high jump record of 1.97 m (6 ft 5+1⁄2 in), still one of the college's top jump heights and only 7 cm (3 in) short of the 1952 Olympic record of 2.04 m (6 ft 8+1⁄2 in). Mathis and future National Basketball Association star Bill Russell were featured in a 1954 sports section article of the San Francisco Chronicle demonstrating their high-jumping skills; at the time, Russell was No. 1 while Mathis was No. 2 in the city of San Francisco. 

While singing at a Sunday afternoon jam session with a friend's jazz sextet at the Black Hawk Club in San Francisco, Mathis attracted the attention of the club's co-founder, Helen Noga. She became his music manager and found him a job singing on weekends at Ann Dee's 440 Club. In September 1955, Noga learned that George Avakian, head of Popular Music A&R at Columbia Records, was on vacation near San Francisco. After repeated calls, Noga persuaded Avakian to hear Mathis at the 440 Club. After hearing Mathis sing, Avakian sent his record company a telegram reading: "Have found phenomenal 19-year-old boy who could go all the way. Send blank contracts." 

At San Francisco State, Mathis became noteworthy as a high jumper and was asked to try out for the U.S. Olympic Team that traveled to Melbourne in November 1956. However, on his father's advice, Mathis opted to embark on a professional singing career. 

Mathis' first album, Johnny Mathis: A New Sound In Popular Song, was a slow-selling jazz album, but he stayed in New York City to sing in nightclubs. His second album was produced by Columbia Records vice president and record producer Mitch Miller, who helped to define the Mathis sound. Miller preferred that Mathis sing soft romantic ballads, pairing him with conductor and music arranger Ray Conniff, and later Ray Ellis, Glenn Osser, and Robert Mersey. In late 1956, Mathis recorded two of his most popular songs: "Wonderful! Wonderful!" and "It's Not for Me to Say". That same year, Metro-Goldwyn-Mayer signed him to sing the latter song in the movie Lizzie (1957).  

In June 1957, Mathis appeared on the TV program The Ed Sullivan Show, which helped increase his popularity. Later that year, he released his second single to sell one million copies, "Chances Are". In November, he released "Wild Is the Wind", which featured in the film of the same title and was nominated for the Academy Award for Best Original Song. Mathis performed the song at the ceremony in March 1958. 

The week before Mathis appeared at the Academy Awards, Johnny's Greatest Hitswas released. The album spent an unprecedented 490 consecutive weeks (nearly nine and a half years) on the Billboard top 200 album charts,[20] including three weeks at number one. It held the record for the most weeks on the top Billboard 200 albums in the U.S. for 15 years, until Pink Floyd's The Dark Side of the Moon (March 1973) reached 491 weeks in October 1983. 

Later in 1958, Mathis made his second film appearance for 20th Century Fox, singing the song "A Certain Smile" in the film of that title. The song was also nominated for the Academy Award for Best Original Song. By the end of the year, Mathis was set to earn $1 million a year. Critics called him "the velvet voice". In 1959, Mathis released his album Heavenly, which topped the Billboard album chart for five weeks during its historic 295-week run. 

In 1962, Ebony magazine listed Mathis as one of 30-35 millionaires on its list of "America's 100 Richest Negroes". He had two of his biggest hits in 1962 and 1963, with "Gina" (number 6) and "What Will Mary Say" (number 9).

In October 1964, Mathis sued Noga to void their management arrangement, which Noga fought with a countersuit in December. After splitting from Noga, Mathis established Jon Mat Records, incorporated in California on May 11, 1967, to produce his recordings, and Rojon Productions, incorporated in California on September 30, 1964, to handle all his concert, theater, showroom, and TV appearances, and all promotional and charitable activities. (Previously, Mathis had founded Global Records to produce his Mercury albums.) His new manager and business partner was Ray Haughn, who helped guide Mathis' career until his death in 1984. 

While Mathis continued to make music, the ascent of the Beatles and early 1970s album rock kept his adult contemporary recordings off the pop singles charts until he experienced a career renaissance in the late 1970s. Mathis had the 1976 Christmas number one single in the UK with the song "When a Child Is Born", and two years later, he recorded "Too Much, Too Little, Too Late" with singer Deniece Williams. Nat Kipner and John McIntyre Vallins arranged its lyrics and music. Released as a single in 1978, it reached number one on the U.S. Billboard Hot 100 pop chart, number nine on the Canadian Singles Chart, and number three on the U.K. Singles Chart. It also topped the US R&B and adult contemporary charts. "Too Much, Too Little, Too Late" was certified gold and silver in the U.S. and the U.K. by the RIAA and the British Phonographic Industry, respectively. It was his first number one hit since "Chances Are". 

The duo released a follow-up duet, their version of "You're All I Need to Get By", that peaked at number 47 on the Billboard Hot 100. In 1983, they were credited with performing "Without Us", the theme song for the American television sitcom Family Ties from its second season onward. The success of his duets with Williams prompted Mathis to record duets with various partners, including Dionne Warwick, Natalie Cole, Gladys Knight, Jane Olivor, Stephanie Lawrence, and Nana Mouskouri. A compilation album, also called Too Much, Too Little, Too Late, was released by Sony Music in 1995 and featured the title track among other songs by Mathis and Williams.

  “…I met and photographed Johnny Mathis on February 6, 1987, in New York City, when he was performing during a popular series of concerts at Radio City Music Hall together with composer and conductor Henry Mancini. The performances featured a 40-piece orchestra and included a combination of solo numbers as well as joint performances drawn from Hollywood musicals and Mancini’s film scores. The concerts were a critical success and received very positive reviews, which highlighted Mathis’s romantic ballads and Mancini’s energetic instrumental arrangements…” – Czesław Czapliński.

From 1980 to 1981, Mathis recorded an album with Chic's Bernard Edwards and Nile Rodgers, I Love My Lady, that remained unreleased in its entirety until its 2017 appearance in the 68-disc collection The Voice of Romance: The Columbia Original Album Collection. (Three tracks appeared on a Chic box set in 2010 and a fourth, the title track, on Mathis's Ultimate Collection in 2011 and the Chic Organization's Up All Night in 2013.)

  Mathis returned to the British Top 30 album chart in 2007 with the Sony BMG release The Very Best of Johnny Mathis; in 2008 with the CD "A Night to Remember"; and in 2011 with "The Ultimate Collection". 

Mathis continued to perform live until 2025. Starting in 2000, he limited his concert performances to about 50 to 60 per year. Mathis was one of the last pop singers to travel with his own full orchestra, as opposed to a band. Mathis frequently collaborated with comedians Gary Mule Deer and Brad Upton, who provided stand-up comedy routines in between his sets. 

On January 14, 2016, Mathis performed to a sold-out audience in The Villages, Florida, as part of his 60th anniversary concert tour. 

On March 26, 2025, it was announced that Mathis would be retiring from touring in May 2025 due to "age and memory issues". He committed to performing all scheduled dates up to that point and canceled the rest of his previously planned concerts.] On May 18, Mathis performed his final concert at the Bergen Performing Arts Center. 

Mathis, Bob Dylan, Barbra Streisand, Tony Bennett, Billy Joel, and Bruce Springsteen are Columbia Records' longest-tenured artists. With the exception of a four-year break to record for Mercury Records in the mid-1960s, Mathis has been with Columbia throughout his career, from 1956 to 1963 and since 1968. 

Five of Mathis' albums have been on the Billboard charts simultaneously, an achievement equaled by only three other singers: Frank Sinatra, Barry Manilow, and (posthumously) Prince. Mathis has released 200 singles and had 71 songs chart worldwide.

Mathis has taped 12 of his own television specials and made over 300 television guest appearances, 54 of them on The Tonight Show. Tonight Show host Johnny Carson said, "Johnny Mathis is the best ballad singer in the world." On March 29, 2007, Mathis appeared on the show with Carson's successor, Jay Leno,[30] to sing "The Shadow of Your Smile" with saxophonist Dave Koz. Through the years, Mathis's songs (or parts of them) have been heard in more than 100 TV shows and films around the globe. His 1998 appearance on the Live by Request broadcast on A&E had the largest television viewing audience of the series. In 1989, Mathis sang the theme for the ABC daytime soap opera Loving.

  Mathis served as narrator for '51 Dons, a 2014 documentary film about the integrated and the undefeated 1951 San Francisco Dons football team. The team was denied a chance to play in a bowl game because it refused to agree not to play its two African-American players, Ollie Matson and Burl Toler, who were childhood friends of Mathis. 

Mathis appeared in the Season 14 finale of Criminal Minds, "Truth or Dare", playing himself. He also played himself in the 2017 film Just Getting Started. 

Despite missing the Olympic high-jump trials, Mathis retains his enthusiasm for sports. He is an avid golfer, with nine holes-in-one to his credit. He has hosted several Johnny Mathis Golf Tournaments in the U.K. and the U.S. Since 1985, he has hosted a charity golf tournament in Belfast sponsored by Shell, and the annual Johnny Mathis Invitational Track & Field Meet has continued at San Francisco State University since it started in 1982. Mathis also enjoys cooking, and published a cookbook, Cooking for You Alone, in 1982.

Mathis has undergone rehabilitation for alcoholism and prescription drug addiction,[15] and has supported many organizations, including the American Cancer Society, the March of Dimes, the YWCA and YMCA, the Muscular Dystrophy Association, and the NAACP. 

Mathis is a convert to Catholicism. 

In a 1982 Us magazine article, Mathis said, "Homosexuality is a way of life that I've grown accustomed to. He later said the comment was supposed to have been off the record and did not publicly discuss his sexual orientation for many years. In 2006, Mathis said that his silence had been due to death threats he received as a result of that 1982 article. In April 2006, he addressed the subject again on the podcast The Strip and said his reluctance to speak about it was partly a generational issue. In a 2017 interview with CBS News Sunday Morning, Mathis discussed the Us magazine article and confirmed that he is gay, saying: "I come from San Francisco. It's not unusual to be gay in San Francisco. I've had some girlfriends, some boyfriends, just like most people. But I never got married, for instance. I knew that I was gay." Mathis spoke to many news sources, including CBS, about his sexuality and his coming out story.

  In November 2015, Mathis returned home from a concert in Ohio to find his Hollywood house destroyed by a fire. Mathis had owned it for 56 years. On January 17, 2023, a series of powerful storms drenched the hillside in front of his rebuilt home in Hollywood Hills, causing the hillside's collapse and crushing a silver Jaguar with debris and mud. The landslide cut off utilities, exposing water pipes and infrastructure to the elements. The ground had given way in the 1400 block of Sunset Plaza Drive during the storm, taking out landscaping and terrain next to the home. It remained unclear at the time when Mathis, aged 87, and still performing concerts, would be able to return and reoccupy his home, as its structural stability was uncertain given surrounding terrain damage.

The character Shy Baldwin from The Marvelous Mrs. Maisel is a composite character based on several different singers, but Rachel Brosnahan said that she most strongly associated Mathis with the character. 

In 2003, the Academy of Recording Arts and Sciences awarded Mathis the Lifetime Achievement Award. This Special Merit Award is presented by vote of the Recording Academy's National Trustees to performers who, during their lifetimes, have made creative contributions of outstanding artist significance to the field of recording.

Mathis has been inducted into the Grammy Hall of Fame for three separate recordings: in 1998 for "Chances Are", in 2002 for "Misty", and in 2008 for "It's Not for Me to Say".

Grammy Hall of Fame Awards: 1957 "It's Not for Me to Say" Traditional Pop (Single) Columbia 2008; 1959 "Misty" Traditional Pop (Single) Columbia 2002; 1957 "Chances Are" Traditional Pop (Single) Columbia 1998.

On June 21, 2014, Mathis was inducted into the Great American Songbook Hall of Fame along with Linda Ronstadt, Shirley Jones, and Nat King Cole (whose daughter Natalie Cole accepted the award on his behalf). Center for the Performing Arts artistic director Michael Feinstein presented the awards. According to its website, "Conceived as an enduring testament to the Great American Songbook, the Hall of Fame honors performers and composers responsible for creating America's soundtrack."

  On June 1, 1972, Mathis was awarded a star on the Hollywood Walk of Fame for his contributions to music. Six years later, his hit duet "The Last Time I Felt Like This" from the film Same Time, Next Year was nominated for an Academy Award for Best Original Song. Mathis and Jane Olivor sang the song at the Academy Awards ceremony. It was his second performance at the Oscars; his first was in 1958, when he sang "Wild Is the Wind" by Dimitri Tiomkin and Ned Washington from the movie of the same name. Mathis was also awarded the Society of Singers Lifetime Achievement Award in 2006. In 2007, he was inducted into the Hit Parade Hall of Fame. In 1988, Mathis appeared as a guest vocalist, accompanied by Henry Mancini, on Late Night with David Letterman to sing Mancini's theme to the "Viewer Mail" segment. In 2011, Mathis received the Golden Plate Award of the American Academy of Achievement, presented by Awards Council member General Colin Powell. 

In 2017, San Francisco State University awarded Mathis an honorary Doctor of Fine Arts degree. He attended San Francisco State for three semesters before withdrawing in 1956 to pursue his music career.

Discography Main article: Johnny Mathis discography