PORTRET z HISTORIĄ dr Ruth Westheimer

Karola Ruth Westheimer (z domu Siegel; 4 czerwca 1928 – 12 lipca 2024), lepiej znana jako Dr Ruth, była niemiecko-amerykańską terapeutką seksualną i prowadzącą programy radiowe i telewizyjne.

Westheimer urodziła się w Niemczech w rodzinie żydowskiej. Gdy naziści doszli do władzy, jej rodzice wysłali dziesięcioletnią dziewczynkę do szkoły w Szwajcarii, aby zapewnić jej bezpieczeństwo, sami pozostając w Niemczech z powodu starszej babci. Oboje zostali zamordowani w nazistowskich obozach koncentracyjnych. Po II wojnie światowej wyemigrowała do brytyjskiego Mandatu Palestyny. Mając 140 cm wzrostu i 17 lat, wstąpiła do Hagany, gdzie została przeszkolona jako snajperka. W dniu swoich 20. urodzin została ranna w wyniku wybuchu pocisku moździerzowego podczas ostrzału Jerozolimy w czasie wojny palestyńskiej w latach 1947–1949 i niemal straciła obie stopy.

Dwa lata później Westheimer przeniosła się do Paryża, gdzie studiowała psychologię na Sorbonie. Po emigracji do Stanów Zjednoczonych w 1956 roku pracowała jako pokojówka, aby opłacić studia podyplomowe. Uzyskała tytuł magistra socjologii w The New School w 1959 roku, a w wieku 42 lat – doktorat w Teachers College Uniwersytetu Columbia w 1970 roku. W kolejnej dekadzie wykładała na wielu uczelniach i prowadziła prywatną praktykę terapeutyczną.

Jej kariera medialna rozpoczęła się w 1980 roku radiowym programem z telefonicznym udziałem słuchaczy Sexually Speaking, który był emitowany do 1990 roku. W 1983 roku był to najlepiej oceniany program radiowy w największym rynku medialnym kraju. Następnie uruchomiła program telewizyjny The Dr. Ruth Show, który w 1985 roku przyciągał dwa miliony widzów tygodniowo. Była znana z udzielania poważnych porad w sposób szczery, ale jednocześnie ciepły, pogodny, zabawny i pełen szacunku, a także z powiedzenia: „Get some” („Zajmij się tym”). W 1984 roku The New York Times zauważył, że awansowała „z anonimowości do niemal natychmiastowej sławy”. Prowadziła kilka programów dla stacji Lifetime i innych kanałów kablowych w latach 1984–1993.

Stała się powszechnie rozpoznawalną postacią kultury masowej, występowała w wielu programach telewizyjnych, zagrała w filmie z Gérardem Depardieu, pojawiła się na okładce magazynu People, zaśpiewała na płycie Toma Chapina, brała udział w reklamach i prowadziła filmy Playboya. Była autorką 45 książek poświęconych seksowi i seksualności.

Jednoosobowa sztuka teatralna z 2013 roku Becoming Dr. Ruth, autorstwa Marka St. Germaina, opowiada o jej życiu, podobnie jak dokument z 2019 roku Ask Dr. Ruth, wyreżyserowany przez Ryana White’a. Została wprowadzona do Radio Hall of Fame i uhonorowana m.in. Medalem Magnusa Hirschfelda, Medalem Honoru Ellis Island, Medalem Leo Baecka, Nagrodą Margaret Sanger przyznawaną przez Planned Parenthood oraz Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.

Westheimer urodziła się jako Karola Ruth Siegel 4 czerwca 1928 roku w niewielkiej wiosce Wiesenfeld (obecnie część Karlstadt am Main) w Niemczech. Była jedynym dzieckiem ortodoksyjnych Żydów: Irmy (z domu Hanauer), gospodyni domowej, oraz Juliusa Siegla, hurtownika artykułów pasmanteryjnych i syna rodziny, dla której Irma pracowała. Od pierwszego roku życia mieszkała z rodzicami i babcią ojczystą, Selmą – wdową – w mieszkaniu we Frankfurcie. Ojciec zapewnił jej wczesne wychowanie religijne, regularnie zabierając ją do synagogi w dzielnicy Nordend.

Jej ojciec, mający wówczas 38 lat, został aresztowany przez nazistów tydzień po Nocy Kryształowej w listopadzie 1938 roku i wysłany do obozu koncentracyjnego Dachau. Ruth płakała, gdy gestapowcy ładowali go na ciężarówkę, podczas gdy babcia wręczała nazistom pieniądze, błagając: „Proszę, dbajcie o mojego syna.”

Matka i babcia Westheimer uznały, że nazistowskie Niemcy są dla niej zbyt niebezpieczne z powodu narastającej przemocy wobec Żydów. Kilka tygodni później, w styczniu 1939 roku, wysłały ją więc w ramach Kindertransportu – zorganizowanego transportu ratunkowego żydowskich dzieci – do Szwajcarii, mimo że Ruth desperacko nie chciała opuszczać domu. Miała wówczas 10 lat. Jak później wspominała, od tego momentu nigdy więcej w dzieciństwie nie została przytulona.

Dotarła do sierocińca prowadzonego przez żydowską organizację charytatywną w Heiden w Szwajcarii jako jedna z 300 żydowskich dzieci, z których niektóre miały zaledwie sześć lat. Do końca II wojny światowej niemal wszystkie z nich stały się sierotami – ich rodzice nie zdołali opuścić Niemiec i zostali zamordowani przez nazistów. W sierocińcu powierzono jej obowiązki porządkowe, a także rolę opiekunki i swoistej „matki” dla młodszych dzieci. Spędziła tam sześć lat.

Dziewczętom w sierocińcu nie wolno było uczęszczać do lokalnej szkoły. Jednak pewien chłopiec uczący się w tej szkole potajemnie pożyczał jej swoje podręczniki nocami, dzięki czemu mogła uczyć się w tajemnicy i kontynuować edukację.

Podczas pobytu w szwajcarskim sierocińcu Westheimer korespondowała listownie z matką i babcią. Listy przestały nadchodzić w 1941 roku, gdy jej rodzice oraz babcia ze strony ojca zostali deportowani do getta w Łodzi 20 października 1941 roku. Tam jej ojciec i jego matka zmarli w 1942 roku. Przez wiele lat Ruth sądziła, że jej ojciec został zamordowany w obozie koncentracyjnym Auschwitz w 1942 roku. Nie istnieją żadne informacje na temat dokładnych okoliczności śmierci jej matki. W bazie danych Instytutu Pamięci Męczenników i Bohaterów Holokaustu Jad Waszem jej matka figuruje jako verschollen, czyli „zaginiona/zamordowana”. Poza rodzicami Westheimer wszyscy jej krewni również zginęli w czasie Zagłady.

Przez wiele lat towarzyszyło jej „irracjonalne poczucie winy” – uważała, że gdyby została w Niemczech, mogłaby uratować swoich rodziców. Z czasem poczucie winy ustąpiło miejsca podziwowi dla ich poświęcenia. Jak mówiła później:„Nie sądzę, żebym sama miała odwagę wysłać własne dzieci w taki sposób.”

Po zakończeniu II wojny światowej Westheimer zdecydowała się wyemigrować do brytyjskiego Mandatu Palestyny. Miała wówczas 16 lat. We wrześniu 1945 roku, już jako 17-latka, przybyła do Palestyny, dołączyła do kibucu Ramat Dawid i pracowała w rolnictwie. Powiedziano jej, że jej imię brzmi zbyt niemiecko, więc zmieniła je z Karola na swoje drugie imię – Ruth – i zaczęła używać nazwiska Ruth K. Siegel, zachowując „K” jako środkowy inicjał na wypadek, gdyby rodzice kiedyś jej szukali.

Później powiedziała, że pierwszy raz odbyła stosunek seksualny „w gwiaździstą noc, w stogu siana, bez antykoncepcji”. W rozmowie z The New York Times przyznała: „Nie jestem z tego zadowolona, ale teraz wiem znacznie więcej – i wie to również każdy, kto słucha mojego programu radiowego.”

Następnie mieszkała na moszawie Nahalal, potem w kibucu Jagur. W 1948 roku przeniosła się do Jerozolimy, gdzie rozpoczęła studia z zakresu edukacji wczesnodziecięcej.

„…Choć mam tylko 140 cm wzrostu, z bronią w ręku jestem równa żołnierzowi mierzącemu 200 cm — a może nawet mam lekką przewagę, bo jestem mniejszym celem…”– Ruth Westheimer

Westheimer dołączyła do Hagany, żydowskiej syjonistycznej organizacji paramilitarnej (późniejszej Siły Obronne Izraela), działającej w Jerozolimie. Ze względu na niski wzrost została przeszkolona jako zwiadowczyni i snajperka. O tym okresie mówiła: „…Nigdy nikogo nie zabiłam, ale wiem, jak rzucać granaty i strzelać….”

Stała się znakomitą snajperką i nauczyła się składać karabin w całkowitej ciemności. Gdy miała 90 lat, zademonstrowała, że nadal potrafi złożyć pistolet maszynowy Sten z zamkniętymi oczami.

W 1948 roku, dokładnie w dniu swoich 20. urodzin, została ciężko ranna w wyniku wybuchu pocisku moździerzowego podczas ostrzału Jerozolimy w trakcie wojny palestyńskiej. Eksplozja zabiła dwie dziewczyny stojące obok niej. Tymczasowo sparaliżowana i z ciężkimi obrażeniami obu stóp (jednej brakowało górnej części), spędziła wiele miesięcy na oddziale rehabilitacyjnym, zanim ponownie zaczęła chodzić.

W 2018 roku powiedziała, że nadal odwiedza Izrael co roku i uważa go za swój prawdziwy dom, a rok później stwierdziła wprost, że była i jest syjonistką.

W 1950 roku, w wieku 22 lat, Westheimer wyszła za mąż i przeniosła się do Francji wraz ze swoim pierwszym mężem, Davidem Bar-Haimem, izraelskim żołnierzem, który został przyjęty na studia medyczne w Paryżu. Tam studiowała psychologię na Uniwersytecie Paryskim (Sorbonie) pod kierunkiem psychologa Jeana Piageta i uzyskała dyplom licencjacki, mimo że nigdy nie ukończyła szkoły średniej. Utrzymywała się, ucząc w przedszkolu, a następnie sama wykładała psychologię na Sorbonie.

Jej pierwsze małżeństwo zakończyło się, gdy Bar-Haim porzucił studia i zdecydował się wrócić do Izraela, podczas gdy Westheimer pozostała w Paryżu, aby kontynuować edukację. Rozwiedli się w 1955 roku.

W 1956 roku, wykorzystując czek reparacyjny w wysokości 5 000 marek niemieckich, wypłacony przez rząd Niemiec dzieciom, których edukacja została przerwana przez Holokaust, wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych wraz ze swoim francuskim partnerem Danem Bommerem. Osiedlili się w dzielnicy Washington Heights na Manhattanie. Pobrali się i doczekali się córki, Miriam, lecz wkrótce się rozwiedli.

Aby utrzymać siebie i dziecko oraz opłacić studia, Westheimer pracowała jako pokojówka – początkowo za 75 centów za godzinę, a później za jednego dolara za godzinę (co odpowiada dziś około 11,57 dolara).

W 1959 roku uzyskała tytuł magistra socjologii w The New School, korzystając ze stypendium. Jako samotna matka otrzymała wsparcie organizacji Jewish Family Service, która opłacała pobyt jej trzyletniej córki w rodzinie zastępczej w ciągu dnia oraz w ortodoksyjnym niemiecko-żydowskim przedszkolu, gdy Westheimer pracowała i uczęszczała na zajęcia.

W 1970 roku, w wieku 42 lat, uzyskała stopień doktora edukacji (Ed.D.) w zakresie studiów nad życiem rodzinnym w Teachers College Uniwersytetu Columbia, studiując pod kierunkiem Shirley Zussman. Następnie szkoliła się jako terapeutka seksualna w New York Hospital–Cornell Medical Center (obecnie Weill Cornell Medicine), gdzie przez siedem lat pracowała pod kierunkiem znanej terapeutki seksualnej Helen Singer Kaplan – dwa lata szkoląc się sama i pięć lat szkoląc innych.

W 1965 roku Westheimer została naturalizowaną obywatelką Stanów Zjednoczonych. W 1961 roku wyszła za mąż po raz trzeci. W 2007 roku odzyskała obywatelstwo niemieckie w ramach German Citizenship Project, który umożliwił potomkom Niemców pozbawionych obywatelstwa podczas rządów nazistowskich jego odzyskanie bez utraty obywatelstwa kraju zamieszkania.

Po uzyskaniu doktoratu Westheimer krótko pracowała dla Planned Parenthood w Harlemie, szkoląc kobiety do prowadzenia edukacji seksualnej. To doświadczenie zachęciło ją do dalszego zgłębiania ludzkiej seksualności. Następnie pracowała jako badaczka podoktorska w New York-Presbyterian Hospital i przez pięć lat była tam adiunktką.

Wykładała także na wielu uczelniach, w tym na: Lehman College, Brooklyn College, Hunter College, Adelphi University, Columbia University, Yale University, Princeton University, New York University, Weill Cornell Medicine oraz w Akademii Wojskowej West Point. Prowadziła prywatną praktykę terapii seksualnej przy East 73rd Street na Upper East Side Manhattanu.

Na pytanie o technikę seksu oralnego dla mężczyzny odpowiedziała kiedyś: „Wyobraź sobie, że to rożek lodów.”

Określana jako „Babcia Freud” oraz „Siostra Wendy seksualności”, Westheimer przyczyniła się do zrewolucjonizowania rozmów o seksie w radiu i telewizji, zachęcając do otwartego mówienia o seksualności. Odpowiadała na pytania dotyczące m.in. braku orgazmu u kobiet, najlepszego momentu dnia na seks (rano), przedwczesnego wytrysku, gry wstępnej, seksu oralnego, fantazji seksualnych („zaakceptuj je”; „jeśli chcesz wierzyć, że całe drużyna futbolowa jest z tobą w łóżku, to w porządku”), masturbacji, erekcji, pozycji seksualnych oraz punktu G.

Podkreślała, że: „Wszystko, co dwoje dorosłych, wyrażających zgodę ludzi robi w prywatności swojej sypialni lub na podłodze w kuchni, jest dla mnie w porządku.”

Zapytana o seks ze zwierzęciem odpowiedziała: „Nie jestem weterynarzem.”

Sprzeciwiała się wszelkim formom aktywności seksualnej pod presją. Była przeciwna używaniu narkotyków, nie akceptowała sadomasochizmu ani pedofilii. Edukowała słuchaczy na temat chorób przenoszonych drogą płciową, zdecydowanie opowiadała się za seksem, stosowaniem antykoncepcji, dostępnością aborcji jako rozwiązania w przypadku zawodności antykoncepcji, seksem w relacjach zamiast jednorazowych przygodach, finansowaniem Planned Parenthood oraz badaniami nad AIDS.

Znana była z udzielania poważnych porad w sposób bezpośredni, ale jednocześnie ciepły, pogodny i pełen humoru. Jej znakiem rozpoznawczym było hasło: „Get some.”

Dziennikarka Joyce Wadler określiła ją jako „czarującą osobowość światowej klasy”. Jeden z dziennikarzy opisał jej głos jako „skrzyżowanie Henry’ego Kissingera z Myszką Minnie”, a jej akcent jako taki, który był „przesiąknięty rosołem”. W The New York Times w 1984 roku zauważono, że na antenie radiowej 55-letnia Westheimer awansowała „z anonimowości do niemal natychmiastowej sławy”. Krytyczka filmowa Jeannette Catsoulis napisała później w The New York Times: „Trudno dziś wyjaśnić, jak rewolucyjne wydawały się wówczas jej humor, bezpośredniość i seksualna dosłowność.”

„Jeśli chodzi o seks, najważniejsze sześć cali to te między uszami.” — Ruth Westheimer

Kariera medialna Westheimer rozpoczęła się w 1980 roku, gdy miała 52 lata, wraz z debiutem radiowego programu Sexually Speaking w stacji WYNY-FM w Nowym Jorku. Odpowiadała w nim na pytania zadawane telefonicznie przez słuchaczy. Program stał się ogólnokrajowo syndykowany. Została zaproszona do jego prowadzenia po tym, jak wygłosiła wykład dla nowojorskich nadawców radiowych na temat potrzeby programów edukacji seksualnej w celu ograniczenia problemów niechcianych ciąż i braku wiedzy o antykoncepcji.

Betty Elam, menedżerka ds. relacji społecznych w WYNY, była pod wrażeniem jej wystąpienia i zaproponowała jej 25 dolarów tygodniowo za prowadzenie programu, który początkowo trwał 15 minut i był emitowany w każdą niedzielę o północy — tradycyjnie martwej porze antenowej.

Już w 1981 roku audycja przyciągała 250 000 słuchaczy tygodniowo, mimo że stacja nie prowadziła żadnej promocji — program rozwijał się wyłącznie dzięki poczcie pantoflowej. Wydłużono go do godziny i przeniesiono na niedzielne wieczory o 22:00. Wkrótce został przejęty przez 90 stacji radiowych w całych Stanach Zjednoczonych i był emitowany przez dekadę.

Program łamał ówczesne tabu dotyczące publicznego i otwartego mówienia o seksie. The New York Times opisał go jako jeden z „najdziwniejszych programów” stacji, a jednocześnie jeden z najbardziej przyciągających słuchaczy. Profesor seksualności z Uniwersytetu Nowojorskiego uczynił słuchanie audycji obowiązkowym elementem swoich zajęć. Gdy stacja zaczęła sprzedawać koszulki z napisem „Sex on Sunday? You Bet!”, otrzymała 3 500 zamówień.

W 1982 roku jej program stał się najlepiej ocenianą audycją telefoniczną stacji WYNY. W tym samym roku piosenkarka Pattie

Brooks nagrała utwór „Dr. Ruth” jako hołd dla niej — taneczno-rockową kompozycję o szybkim tempie.

W 1983 roku Sexually Speaking był najlepiej ocenianym programem radiowym w największym rynku radiowym w kraju. W 1984 roku NBC Radio rozpoczęło jego ogólnokrajową syndykację — program był nadawany w 93 rynkach. Westheimer produkowała audycję do 1990 roku.

W 1984 roku rozpoczęła prowadzenie kilku programów telewizyjnych na kanale Lifetime, a także jednego programu emitowanego w syndykacji. Jej pierwszym programem telewizyjnym był Good Sex! With Dr. Ruth Westheimer, emitowany przez pół godziny w dni powszednie o 22:00. Każdy odcinek kończyła słowami: „Miejcie dobry seks!”

W 1985 roku program został wydłużony do godziny i przemianowany na The Dr. Ruth Show. Podczas każdego programu na żywo 3 000 osób próbowało dodzwonić się do studia. Audycja przyciągała średnio 450 000 widzów każdej nocy, dwukrotnie więcej niż wcześniejsze programy emitowane o tej porze, stając się najchętniej oglądanym programem Lifetime. Łącznie docierała do dwóch milionów gospodarstw domowych tygodniowo.

W kwietniu 1985 roku Westheimer pojawiła się na okładce magazynu People. W tym samym roku wystąpiła jako aktorka w francuskiej komedii romantycznej Une Femme ou Deux (Jedna kobieta albo dwie), u boku Gérarda Depardieu i Sigourney Weaver, grając rolę zamożnej filantropki.

W 1985 roku wydano także grę Dr. Ruth's Game of Good Sex. Dystrybutor z Baltimore powiedział:„Będę musiał porównać to z Trivial Pursuit. Zamówienia przewyższyły wszystko, co mieliśmy w historii naszej firmy przez 100 lat.”

W 1986 roku ukazała się również Dr. Ruth's Computer Game of Good Sex na platformy Commodore 64, MS-DOS i Apple II, która okazała się hitem.

W 1987 roku rozpoczęła prowadzenie osobnego, półgodzinnego programu syndykowanego Ask Dr. Ruth, współprowadzonego przez Larry’ego Angelo. Przyjaciółka Westheimer, Eleanor Bergstein, autorka filmu Dirty Dancingz 1987 roku, chciała obsadzić ją w roli pani Schumacher, ale Westheimer odmówiła, gdy dowiedziała się, że postać jest złodziejką.

"...Dr Ruth Westheimer spotkałem i fotografowałem w sierpniu 1986 r. w Nowym Jorku, kiedy wyszła jej kolejna książka Dr. Ruth's Guide for Married Lovers.

Przewodnik dr Ruth dla małżeńskich kochanków  autorstwa dr Ruth Westheimer wzbudził sensację, to praktyczny i pełen empatii poradnik poświęcony pogłębianiu satysfakcji seksualnej oraz intymności w małżeństwie. Opierając się na swoim uznanym doświadczeniu w dziedzinie poradnictwa seksuologicznego, dr Ruth porusza zarówno fizyczne, jak i emocjonalne aspekty bliskości, obala powszechne mity dotyczące seksu oraz promuje zdrową i otwartą komunikację między partnerami. Choć książka skierowana jest przede wszystkim do małżeństw, zawiera również cenne wskazówki dla zaangażowanych, nieformalnych par, które pragną pogłębić więź i poprawić swoje zdrowie seksualne…” – Czesław Czapliński.

W 1988 roku pojawiła się na okładce magazynu TV Guide. W tym samym roku powróciła na kanał Lifetime z programem The All New Dr. Ruth Show, który wkrótce został zastąpiony przez dwa programy poradnicze dla nastolatków: What's Up, Dr. Ruth? i audycję telefoniczną You're on the Air with Dr. Ruth w 1990 roku. W tym samym roku wystąpiła w odcinku serialu telewizyjnego  Tall Tales & Legends jako „Tajemniczy Nieznajomy”.

W latach 1980. i 1990. „Dr. Ruth” stała się powszechnie rozpoznawalną postacią kultury masowej. Regularnie gościła w programach telewizyjnych, w tym w Late Night with David Letterman, oraz w programach niemieckiej telewizji. Była parodiowana w programie Saturday Night Live przez Mary Gross czterokrotnie w 1983 roku i dwa razy w 1984 roku. Pojawiła się w The Tonight Show Starring Johnny Carson dwukrotnie w 1982 roku, raz w 1983 roku, trzy razy w 1984 roku, dwukrotnie w 1985 roku oraz raz w 1986 roku. Była też parodiowana w skeczu „Mighty Carson Art Players” oraz występowała w programach takich jak The Joan Rivers Show, The Arsenio Hall Show, Live with Regis and Kathie Lee.

W 1987 roku nagrała reklamę dla Signal – pasty do zębów.

W 1990 roku Westheimer wystąpiła w pilotażowym sitcomie ABC Dr. Ruth's House, który został pokazany jednorazowo w czerwcu tego roku. ABC nie zdecydowało się kontynuować serialu.

W 1993 roku Westheimer i izraelski prezenter telewizyjny Arad Nir prowadzili program w języku hebrajskim Min Tochnit na nowo otwartym izraelskim kanale Channel 2. Program był podobny do jej amerykańskiego Sexually Speaking. Nazwa programu jest grą słów: dosłownie oznacza „Jakiś program”, ale w języku hebrajskim Min (מין)oznacza także „seks” lub „płeć”.

W 1993 i 1994 roku opublikowano „Dr. Ruth's Good Sex Night-to-Night Calendar”.

W 1994 roku Westheimer pojawiła się w grze komputerowej – interaktywnym CD-ROM-ie Dr. Ruth's Encyclopedia of Sex, wydanym na Windows i Philips CD-i.

W 1995 roku prowadziła serię instruktażowych wideo dla Playboya zatytułowaną Making Love. Pisała również kolumny rozpowszechniane w USA i na świecie przez syndykat King Features. W 1996 roku współautorka książki Heavenly Sex, dotyczącej judaizmu i seksu, pisała: „Wielki rabin Simeon ben-Halafta nazywał penis wielkim pogromcą konfliktów domowych.”Odwoływała się do Księgi Rut jako zachęty dla kobiet do inicjowania seksu, pod warunkiem, że prowadzi to do małżeństwa. Cytowała też nauki XII-wiecznego rabina, który sugerował różne pozycje seksualne oraz nakaz talmudyczny, że bezrobotny mężczyzna powinien codziennie współżyć ze swoją żoną.

W 1992 roku była gościnią w serialu One Life to Live, w 1993 roku w odcinku serialu Quantum Leap. Pojawiła się w audycji radiowej BBC Desert Island Discs w 1990 roku; była również gościem w programach takich jak The Arsenio Hall Show, The Howard Stern Show, Late Night with Conan O'Brien, The Daily Show, a także została przedstawiona w odcinku Celebrity Deathmatch w 1999 roku.

Westheimer występowała także w reklamach komercyjnych: w 1998 roku dla Clairol Herbal Essences, w 1991 roku dla Pepsi (razem z Annette Funicello, Frankie Avalon, Bo Jacksonem i Gilbert'em Gottfriedem), a w 1994 roku dla Honda Prelude.

W 2000 roku Westheimer wystąpiła na albumie Tom Chapina zatytułowanym This Pretty Planet, w piosence „Two Kinds of Seagulls”, gdzie wraz z Chapinem wykonali duet, w którym śpiewali o różnych zwierzętach rozmnażających się seksualnie. W refrenie Westheimer mówiła: „Potrzeba dwojga, by się poruszyć.”

W tym samym roku wystąpiła także w reklamie telewizyjnej Entenmann's Raspberry Danish Twist.

W latach 2001–2007 regularnie pojawiała się w programie edukacyjnym dla dzieci Between the Lions na PBS jako „Dr. Ruth Wordheimer” – parodia jej roli terapeutycznej, w której pomagała zestresowanym czytelnikom i uczniom przezwyciężyć strach przed trudnymi słowami. W 2002 roku była nominowana do Nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Album z Materiałem Mówionym dla Dzieci za Timeless Tales and Music of Our Time.

W latach 2003–2004 wystąpiła dziesięciokrotnie jako panelistka w teleturnieju Hollywood Squares.

W 2004 roku pojawiła się w programie Wait Wait... Don't Tell Me!, grze panelowej NPR, a w 2007 roku w programie Live with Regis and Kelly.

W 2009 roku, w 55. rocznicowym numerze magazynu Playboy, Westheimer znalazła się na 13. miejscu listy 55 najważniejszych osób związanych z seksem w ciągu ostatnich 55 lat. W tym samym roku Vanity Fair zaliczyło ją do grona „12 kobiet, które zmieniły nasze postrzeganie seksu”. Pojawiła się także w dokumencie z 2009 roku Hugh Hefner: Playboy, Activist and Rebel.

W 2011 roku projektant wnętrz Nate Berkus gościł ją w swoim programie The Nate Berkus Show, przeprowadzając remont jej mieszkania na Manhattanie, w którym mieszkała przez 50 lat. W 2011 i 2012 roku była gościem programu The Doctors, w 2012 roku – Joy Behar: Say Anything!, w 2013 i 2015 roku – Rachael Ray, a w 2015 i 2019 roku – The Today Show.

W 2018 roku Westheimer napisała trzy książki, a w 2019 roku wydała swoją 45. książkę o seksie i seksualności. W dniu swoich 91. urodzin, 4 czerwca 2019 roku, była gościem w The Ellen DeGeneres Show, a w listopadzie 2019 roku i listopadzie 2020 roku ponownie odwiedziła program, odpowiadając na pytania publiczności. W 2019 roku miała ponad 100 000 obserwujących na Twitterze.

Mówiąc o Holokauście w 2021 roku, stwierdziła: „Musimy wciąż mówić młodym ludziom: pomyślcie o tych słowach – nigdy więcej! Nigdy więcej! Wszystko to nie może się powtórzyć.”

Westheimer wygłaszała przemówienia na uroczystościach rozdania dyplomów w Hebrew Union College Seminary, Lehman College w City University of New York oraz w 2004 roku na Trinity College, gdzie otrzymała stopień honorowy. Była także mówczynią podczas obchodów Yom HaShoah w Bronx High School of Science w 2008 roku.

Była uznaną etnografką. Jej badania obejmowały Żydów etiopskich, mieszkańców wysp Trobriand w Papui-Nowej Gwinei oraz Druzów – sektę pochodzącą z szyickiego islamu, mieszkającą w Izraelu, Syrii i Libanie. O tych ostatnich nakręciła w 2007 roku dokument PBS The Olive and the Tree: The Secret Strength of the Druze, oraz napisała książkę o tym samym tytule. Była także producentką wykonawczą dokumentów PBS: Surviving Salvation, No Missing Link, Shifting Sands: Bedouin Women at the Crossroads oraz The Unknown Face of Islam (dotyczącego Circassian).

Westheimer była członkinią zarządu Museum of Jewish Heritage w Dolnym Manhattanie w Nowym Jorku.

„Szukając pracy w Stanach Zjednoczonych powiedziano mi, żebym wzięła lekcje wymowy, ale kosztowały dolara za godzinę – za drogo. Teraz Debra Jo Rupp [która gra mnie w Becoming Dr. Ruth] musiała przejść szkolenie, żeby nauczyć się mojego akcentu! To dobrze być Dr. Ruth!” — Ruth Westheimer

W październiku 2013 roku wystawiono off-broadwayowską, jednoosobową sztukę Becoming Dr. Ruth, napisaną przez Marka St. Germaine’a i wyreżyserowaną przez Julianne Boyd, której akcja toczyła się w 1997 roku. Aktorka Debra Jo Rupp wcieliła się w postać Dr. Ruth. Spektakl przedstawiał życie Westheimer od ucieczki przed nazistami w ramach Kindertransport, poprzez służbę w Haganah w Jerozolimie jako zwiadowczyni i snajperka, aż po jej zmagania z byciem samotną matką i próbami odniesienia sukcesu w Stanach Zjednoczonych.

W produkcji Virginia Repertory Theatre rolę Dr. Ruth odegrała Eileen DeSandre, a w 2021 roku – Tovah Feldshuh.

W 2019 roku ukazał się dokument Ask Dr. Ruth w reżyserii Ryan White, dostępny na Hulu, w którym Westheimer zbliżała się do 90. urodzin. Film zdobył 4. Critics’ Choice Documentary Award w 2019 roku w kategorii „Najbardziej przekonujący temat dokumentalny żyjącej osoby” oraz był nominowany do 19. AARP Movies for Grownups Awards w kategorii „Najlepszy dokument”.

Po raz pierwszy od dawna Westheimer publicznie mówiła o swoich wczesnych latach i wpływie Holokaustu na jej życie, uznając, że obecne wydarzenia wymagają, aby „stanąć i zabrać głos”. Wyraziła troskę o dziecięcych uchodźców oddzielanych od rodziców, ponieważ jej własna historia odzwierciedlała to, przez co przechodziły.

Przed rokiem 1983 została mianowana nielekarskim członkiem New York Academy of Medicine.

W 2008 roku jej nazwisko zostało umieszczone na Bronx Walk of Fame jako pierwsza „Honorowa Mieszkanka Bronxu” w uznaniu jej wkładu w życie dzielnicy. W 2010 roku została członkinią Women in Technology International Hall of Fame, a w 2017 roku została włączona do German-American Hall of Fame. W 2019 roku została uhonorowana w Radio Hall of Fame.

Westheimer była Żydowską Kobietą Roku 1983, otrzymała Mayor's Liberty Award od burmistrza Nowego Jorku Eda Kocha w 1986 roku, a także nagrodę Motion Picture Theater Bookers Association Star of Tomorrow Award w 1987 roku. Jej program The All New Dr. Ruth Show zdobył nagrodę Ace Award w 1988 roku. W kolejnych latach otrzymała: Magnus Hirschfeld Medal (1994), American Academy of Clinical Sexology Medal of Sexology (1995), Ellis Island Medal of Honor (2002), Leo Baeck Medal (2002), Columbia University Teacher's College Medal for Distinguished Services (2006),  National Alliance on Mental Illness Yale Mental Health Research Advocacy Award (2012), Planned Parenthood Margaret Sanger Award (2013), Order of Merit of the Federal Republic of Germany (2019) oraz James Parks Morton Interfaith Award (2019). Jej archiwa zostały nabyte przez Bibliotekę Kongresu w 2022 roku.

W 2000 roku Westheimer otrzymała honorowy doktorat od Hebrew Union College, w 2001 roku – tytuł Doctor of Humane Letters od Lehman College, w 2008 roku – honorowy doktorat od Westfield State University, w 2014 roku – Doctor of Humanities od Trinity College w Connecticut, a w 2019 roku – honorowy doktorat od Ben Gurion University of the Negev (Westheimer żartobliwie stwierdziła: „Szkoda, że nie spotkałam Ben Guriona. Był niski.”)

W 2023 roku otrzymała Women's Entrepreneurship Day Psychology Pioneer Award od Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Westheimer była trzykrotnie mężatką. Pierwszym mężem był izraelski żołnierz i student medycyny David Bar-Heim(małżeństwo trwało pięć lat), drugim – Dan Bommer, z którym miała córkę Miriam. Jak sama mówiła, każde z małżeństw wpłynęło na jej doradztwo dotyczące związków, ale dopiero trzecie małżeństwo w wieku 32 lat z Holocaustem ocalałym Manfredem „Fredem” Westheimerem było „prawdziwym małżeństwem”. Spotkali się na wyciągu narciarskim w Catskills. Ich małżeństwo trwało 36 lat, aż do śmierci Freda w 1997 roku.

Westheimer miała dwoje dzieci: Dr. Miriam Yael Westheimer – edukatorkę, autorkę i dyrektorkę HIPPY International, która mieszkała przez sześć lat w Izraelu i później poślubiła Joela Henry Einlegera, oraz Joela Westheimera – profesora na Uniwersytecie w Ottawie. Miała również czworo wnucząt. Wspominała: „Byłam taka niska – 4 stopy 7 cali – że nie mogłam uwierzyć, że coś może we mnie rosnąć.”

Westheimer posługiwała się językami: angielskim, niemieckim, francuskim i hebrajskim.

W grudniu 2014 roku była gościem na weselu w Bronxie, gdzie pan młody, rabin Benjamin Goldschmidt, był prawnukiem kobiety, która uratowała Westheimer z nazistowskich Niemiec. Jednym z jej zmartwień w XXI wieku była samotność ludzi.

W 2023 roku gubernator Nowego Jorku, Kathy Hochul, mianowała Westheimer pierwszą w historii „Ambasadorką Samotności”.

W ostatnich latach życia Westheimer mieszkała w zagraconym trzypokojowym mieszkaniu przy 190th Street w Washington Heights, gdzie wychowała swoje dzieci i zdobyła sławę. Jak mówiła w 1995 roku, pozostała tam, aby być blisko dwóch synagog, do których należała (Reformowana Hebrew Tabernacle Congregation w Washington Heights i konserwatywna Synagoga Adath Israel of Riverdale; była także członkinią ortodoksyjnej synagogi Ohav Shalom do czasu jej zamknięcia), a także YMHA Washington Heights i Inwood, którego przez 11 lat była prezesem, oraz nadal znacznej społeczności niemiecko-żydowskich uchodźców z II wojny światowej. Wyjaśniła: „Z powodu doświadczenia Holokaustu nie lubię tracić przyjaciół.”

Westheimer zmarła w swoim domu na Manhattanie 12 lipca 2024 roku, w wieku 96 lat.

PORTRAIT with HISTORY dr Ruth Westheimer

  Karola Ruth Westheimer (née Siegel; June 4, 1928 – July 12, 2024), better known as Dr. Ruth, was a German and American sex therapist and talk show host. 

Westheimer was born in Germany to a Jewish family. As the Nazis came to power, her parents sent the 10-year-old girl to a school in Switzerland for safety while they remained behind because of her elderly grandmother. Both were killed in concentration camps. After World War II, she emigrated to British-controlled Mandatory Palestine. At 4 feet 7 inches (140 cm) tall and 17 years of age, she joined the Haganah, and was trained as a sniper. On her 20th birthday, she was wounded in action by an exploding shell during mortar fire on Jerusalem during the 1947–1949 Palestine War, and almost lost both feet.

  Two years later, Westheimer moved to Paris, France, where she studied psychology at the Sorbonne. Immigrating to the United States in 1956, she worked as a maid to put herself through graduate school, earned a Master of Arts in sociology from The New School in 1959, and earned a doctorate at age 42 from Teachers College, Columbia University, in 1970. Over the next decade, she taught at a number of universities and had a private sex therapy practice.  

Westheimer's media career began in 1980 with the radio call-in show Sexually Speaking, which continued until 1990. In 1983 it was the top-rated radio show in the country's largest radio market. She then launched a television show, The Dr. Ruth Show, which by 1985 attracted two million viewers a week. She became known for giving serious advice while being candid, but also warm, cheerful, funny, and respectful, and for her tag phrase: "Get some". In 1984 The New York Times noted that she had risen "from obscurity to almost instant stardom." She hosted several series on the Lifetime Channel and other cable television networks from 1984 to 1993. She became a household name and major cultural figure, appeared on several network TV shows, co-starred in a movie with Gérard Depardieu, appeared on the cover of People, sang on a Tom Chapin album, appeared in several commercials, and hosted Playboy videos. She was the author of 45 books on sex and sexuality.

  The one-woman 2013 play Becoming Dr. Ruth, written by Mark St. Germain, is about Westheimer's life, as is the 2019 documentary, Ask Dr. Ruth, directed by Ryan White. She was inducted into the Radio Hall of Fame, and awarded the Magnus Hirschfeld Medal, the Ellis Island Medal of Honor, the Leo Baeck Medal, the Planned Parenthood Margaret Sanger Award, and the Order of Merit of the Federal Republic of Germany. 

I come from Nazi Germany. And the one thing I've learned is that you must stand up for what you believe.

Westheimer was born Karola Ruth Siegel, on June 4, 1928, in the small village of Wiesenfeld (now part of Karlstadt am Main), in Germany. She was the only child of Orthodox Jews, Irma (née Hanauer), a housekeeper, and Julius Siegel, a notions wholesaler and son of the family for whom Irma worked. From the age of one, she lived in an apartment in Frankfurt with her parents and her paternal grandmother, Selma, who was a widow. She was given an early grounding in Judaism by her father, who took her regularly to the synagogue in the Nordend district of Frankfurt, where they lived. 

Her father, 38 years old at the time, was taken away by the Nazis, who sent him to the Dachau concentration camp a week after Kristallnacht, the "Night of Broken Glass", when Nazis burned down 10,000 Jewish stores as well as Jewish homes and synagogues, in November 1938.She cried while her father was taken away by Gestapo men who loaded him on a truck, while her grandmother handed the Nazis money, pleading, "Take good care of my son."

Westheimer's mother and grandmother decided that Nazi Germany was too dangerous for her, due to the growing Nazi violence. Therefore, a few weeks later, in January 1939, they sent her on the Kindertransport, an organized Jewish children's rescue train to Switzerland, though she desperately did not want to leave. Ruth, then aged 10, was never hugged again as a child.

She arrived at an orphanage of a Jewish charity in Heiden, Switzerland, as one of 300 Jewish children, some as young as six years of age. By the end of World War II, nearly all of them were orphans, as their parents never made it out of Germany and were murdered by the Nazis. In the orphanage she was given cleaning responsibilities and took on the role of a caregiver and mother-like figure to the younger children. She remained at the orphanage for six years. Girls at the orphanage were not allowed to take classes at the local school. However, a boy at the school secretly loaned her his textbooks at night so she could read them in secret and continue her education. 

While at the Swiss orphanage, Westheimer corresponded with her mother and grandmother via letters. Their letters ceased in 1941, when her parents and her paternal grandmother were deported to Łódź Ghetto on 20 October 1941. There, her father and his mother died in 1942. Before learning about this later in her life, she had believed that her father was murdered in the Auschwitz concentration camp in 1942. There is no information about the specific circumstances of her mother's death. In the database at the Yad Vashem World Holocaust Remembrance Center, Westheimer's mother is categorized as verschollen, or "disappeared/murdered". In addition to Westheimer's parents, all of her other relatives lost their lives during the Holocaust. 

For many years, she lived with an "irrational guilt"; she thought that if she had stayed in Germany, she could have saved her parents. Later, she said the guilt had been replaced by an admiration for her parents' sacrifice in sending her to safety, saying: "I would not have the courage to send my own children away like that."

After World War II ended, Westheimer decided to immigrate to British-controlled Mandatory Palestine at 16 years of age. After she immigrated to Mandatory Palestine in September 1945, at the age of 17, she joined Kibbutz Ramat David and worked in agriculture. Told her name was too German, she changed her name from Karola to her middle name, Ruth and went by Ruth K. Siegel, retaining Karola as her middle initial in case her parents came looking for her. She "first had sexual intercourse on a starry night, in a haystack, without contraception." She later told The New York Times that "I am not happy about that, but I know much better now and so does everyone who listens to my radio program." Next, she lived on Moshav Nahalal, and then, she lived on Kibbutz Yagur. She then moved to Jerusalem in 1948 to study early childhood education.

Though I am only 4 feet 7 inches tall, with a gun in my hand I am the equal of a soldier who's 6 feet 7 — and perhaps even at a slight advantage, as I make a smaller target. —Ruth Westheimer

Westheimer joined the Haganah Jewish Zionist underground paramilitary organization (later, the Israel Defense Forces) in Jerusalem. Because of her diminutive height of 4 feet 7 inches (140 cm), she was trained as a scout and sniper. Of this experience, she said, "I never killed anybody, but I know how to throw hand grenades and shoot." She became an ace sniper, and learned to assemble a rifle in the dark. When she was 90 years old, she demonstrated that she was still able to put together a Sten gun with her eyes closed. 

In 1948, on her 20th birthday, Westheimer was seriously wounded in action by an exploding shell during a mortar fire attack on Jerusalem during the 1948 Palestine war; the explosion killed two girls who were right next to her. Temporarily paralyzed and with two injured feet (one missing a top portion), she spent months in a recuperative ward before walking again. In 2018 she said that she still visited Israel every year, and felt that it was her real home, and the following year said that she was and is a Zionist. 

In 1950, at the age of 22, Westheimer married and moved to France with her first husband, David Bar-Haim, an Israeli soldier who had been accepted to medical school in Paris. There, she studied psychology under psychologist Jean Piaget at the University of Paris (the Sorbonne), and earned an undergraduate degree despite not having had a high school education and supported herself by teaching kindergarten. She then taught psychology at the Sorbonne. Her first marriage ended as Bar-Heim eventually gave up his studies and decided to return to Israel while Westheimer remained in Paris to continue her studies. They divorced in 1955. 

In 1956, using a 5,000 German marks restitution cheque paid by the German government to children whose education was disrupted by the Holocaust, she immigrated to the United States with her French boyfriend, Dan Bommer, settling in Washington Heights, Manhattan. They married and had a daughter, Miriam, but soon divorced. She worked as a maid, initially for 75 cents an hour and later for one dollar an hour (equal to $11.57 today) to put herself through graduate school.

  Westheimer earned an M.A. degree in sociology from The New School in 1959, with the help of a scholarship. She was a single mother, and an organization named Jewish Family Service paid for her then-three-year-old daughter to stay with a foster family during the day and go to a German Jewish Orthodox nursery school while Westheimer worked and went to classes at The New School. In 1970, at 42 years old, she received a Doctor of Education (Ed.D.) degree in Family-Life Studies from Teachers College, Columbia University with the help of a scholarship, studying under Shirley Zussman. She then trained as a sex therapist at the New York Hospital-Cornell Medical Center/Cornell Medical School, working for seven years under sex therapist Helen Singer Kaplan, two years training under her and five years training others.

  In 1965, Westheimer became a naturalized U.S. citizen. In 1961, she married for the third time She regained her German citizenship in 2007 through the German Citizenship Project that enabled descendants of Germans deprived of their citizenship during Nazi rule to reclaim their citizenship without losing the citizenship of their home country. 

After receiving her doctorate, Westheimer briefly worked for Planned Parenthood in Harlem training women to teach sex education, and this experience encouraged her to continue studying human sexuality. She went on to work as a postdoctoral researcher at New York-Presbyterian Hospital. She continued to work there as an adjunct associate professor for five years. She also taught at Lehman College, Brooklyn College, Hunter College, Adelphi University, Columbia University, Yale University, Princeton University, New York University, New York Hospital-Cornell Medical Center/Weill Cornell Medicine, and West Point. She treated sex therapy patients in a private practice, on East 73rd Street on the Upper East Side of Manhattan. 

Make believe it's an ice cream cone. —Westheimer, upon being asked for advice as to how to perform oral sex on a man.

  Described as "Grandma Freud" and the "Sister Wendy of Sexuality", Westheimer helped revolutionize talk about sex and sexuality on radio and television, advocating for speaking openly about sexual issues. She fielded questions ranging from women who did not have orgasms, to the best time of day to have sex (the morning), to men with premature ejaculations, to foreplay, to oral sex, to sexual fantasies ("embrace them"; "If you want to believe that a whole football team is in bed with you, that's fine"), to masturbation, to erections, to sexual positions, to the G-spot.She stressed that: "anything that two consenting adults do in the privacy of their bedroom or kitchen floor is all right with me". Asked a question as to having sex with an animal, she responded: "I'm not a veterinarian." She spoke out against engaging in any sexual activity under pressure. She was against the use of drugs, and said she cannot deal with sadomasochism and pedophilia. She educated her listeners about sexually transmitted diseases, and spoke out strongly in favor of having sex, in favor of contraception being used, in favor of the availability of abortion as an aid for contraception failures, in favor of sex within relationships rather than one-night stands, in favor of funding for Planned Parenthood, and in favor of research on AIDS. She became known for giving serious advice while being candid and funny, but warm, cheerful, and respectful; and for her tag phrase: "Get some." Journalist Joyce Wadler described her as a "world class charmer". 

One journalist described her voice as "a cross between Henry Kissinger and Minnie Mouse". She was noted for having "an accent only a psychologist could love", one that was "dripping chicken soup." 

In 1984 The New York Times noted that on radio the 55-year-old had risen "from obscurity to almost instant stardom." Journalist Jeannette Catsoulis wrote later in The New York Times, "It's hard to explain how revolutionary her humor, candor and sexual explicitness seemed for the time." 

1980–1989 When it comes to sex, the most important six inches are the ones between the ears. —Ruth Westheimer

  Westheimer's media career began in 1980 when she was 52 years old, and her radio show, Sexually Speaking, debuted on WYNY-FM in New York City. In it, she answered questions called in by listeners, and the show became nationally syndicated. She was offered the opportunity after she gave a lecture to New York broadcasters about the need for sex education programming to help deal with issues of contraception and unwanted pregnancies. Betty Elam, the community affairs manager at WYNY, was impressed with her talk and offered Westheimer $25 per week to make Sexually Speaking, which started as a 15-minute show airing every Sunday at midnight, which was historically a dead time. 

By 1981, as the show attracted 250,000 listeners every week despite the network not doing any promotion for it—growing simply by word of mouth—it was extended to be one hour long on Sunday nights, starting at 10 pm. It was soon picked up by 90 stations across the United States, and it ran for a decade. The show broke taboos of the time against speaking publicly and explicitly about sex. The New York Times described it as one of the station's "oddest shows", and among its biggest draws. A New York University professor of human sexuality made listening to her show a class assignment. When the station offered a "Dr. Ruth T-shirt" ("Sex on Sunday? You Bet!"), it received 3,500 orders.

  By 1982, her show was WYNY's top-rated phone-in talk show. Singer Pattie Brooks recorded a song as an ode to her, "Dr. Ruth," with a trendy, dance-rock tinged, high pressure beat. 

By 1983 her show was the top-rated radio show in the country's largest radio market. In 1984 NBC Radio began syndicating the radio program nationwide—it was now heard in 93 markets. She went on to produce her radio show until 1990. 

In 1984, Westheimer began hosting several television programs on the Lifetime TV network, and one in syndication. Her first show was Good Sex! With Dr. Ruth Westheimer, airing for a half hour at 10 pm on weeknights. She ended each show by reminding her audience: "Have good sex!" 

The show was expanded in 1985 to a full hour, and its name was changed to The Dr. Ruth Show. During each of her live shows, 3,000 callers tried to get through, and the show attracted an average of 450,000 viewers a night, double the audience previously watching at that hour, and attracted more viewers than any other show on Lifetime; that number rose to two million homes a week. In April 1985 she appeared on the cover of People. That year she also appeared as an actress in the French romantic comedy film Une Femme ou Deux(One Woman or Two), starring Gérard Depardieu and Sigourney Weaver, playing the part of a wealthy philanthropist. 

Dr. Ruth's Game of Good Sex was released in 1985. A Baltimore distributor said: "I'm going to have to compare this to Trivial Pursuit. The orders overshadow anything we've had in our company's 100-year history." Dr. Ruth's Computer Game of Good Sex was a hit, released in 1986 for the Commodore 64, MS-DOS, and Apple II.

“…I met and photographed Dr. Ruth Westheimer in August 1986 in New York when her new book Dr. Ruth's Guide for Married Lovers was released.

Dr. Ruth's Guide for Married Lovers by Dr. Ruth Westheimer caused a sensation; it is a practical and empathetic guide dedicated to deepening sexual satisfaction and intimacy in marriage. Drawing on her recognized expertise in sex counseling, Dr. Ruth addresses both the physical and emotional aspects of closeness, debunks common myths about sex, and promotes healthy, open communication between partners. Although the book is primarily aimed at married couples, it also contains valuable advice for committed, non-marital partners who wish to deepen their bond and improve their sexual well-being…” – Czesław Czapliński.

In 1987, she began a separate half-hour syndicated series on many broadcast stations called Ask Dr. Ruth, which was co-hosted by Larry Angelo. Westheimer's friend Eleanor Bergstein, the writer of the 1987 romantic drama dance film Dirty Dancing, attempted to cast her to play Mrs. Schumacher in the film (with Joel Grey as her husband).[98][99] She backed out when she learned the character is a thief. 

She appeared on a TV Guide cover in 1988. Dr. Ruth returned to the Lifetime network in 1988 with The All New Dr. Ruth Show. That was followed in 1989 by two teen advice shows called What's Up, Dr. Ruth?, and a call-in show, You're on the Air with Dr. Ruth in 1990. That year she also appeared in an episode of the television series Tall Tales & Legends as the "Mysterious Stranger." 

During the 1980s, "Dr. Ruth" became a household name and a major cultural figure; during the 1980s and 1990s, she made frequent guest appearances on several network television shows, including Late Night with David Letterman, and appeared on talk shows on German television. She was portrayed on Saturday Night Live by Mary Gross in "Saturday Night News" four times in 1983, and twice in 1984; was a guest on The Tonight Show Starring Johnny Carson twice in 1982, once in 1983, three times in 1984, twice in 1985 – in addition to being impersonated in a "Mighty Carson Art Players" sketch, and once in 1986; on Joan Rivers: Can We Talk? twice in 1986; seven times as a panelist on the game show The New Hollywood Squares in 1986–87; on The Arsenio Hall Show once in 1989; on The Joan Rivers Show once in 1989; and on Live with Regis and Kathie Lee in both 1989 and 1990. In 1987, she made a TV commercial for Signal mouthwash. 

In 1990, Westheimer starred in an ABC sitcom pilot, Dr. Ruth's House, which aired as a one-time special in June of that year. ABC did not move forward in turning the pilot into a series. 

In 1993, Westheimer and Israeli TV host Arad Nir hosted a talk show in Hebrew titled Min Tochnit, on the newly opened Israeli Channel 2. The show was similar to her U.S. Sexually Speaking show. The name of the show, Min Tochnit, is a play on words: literally "Kind of a program", but "Min" (מין) in Hebrew also means "sex" and "gender". 1993 and 1994 saw the publication of "Dr. Ruth's Good Sex Night-to-Night Calendar." 

In 1994, she appeared in a computer game, an interactive CD-ROM adaptation of Dr. Ruth's Encyclopedia of Sex released for Windows and a Philips CD-i. 

In 1995, she hosted a series of Playboy instructional videos entitled "Making Love". She also wrote a column distributed both nationally and internationally by the King Features Syndicate. In 1996, she co-authored Heavenly Sex, on Judaism and sex, in which she wrote: "The great rabbi Simeon ben-Halafta called the penis the great peacemaker of the home." She referred to the Book of Ruth as encouraging single women to initiate sex (providing the relationship leads to marriage), cited a Talmudic mandate that an unemployed man must make love to his wife every day, and mentioned the writings of a 12th-century rabbi who suggested that couples use different positions while having sex.

In 1992, she was a guest star on the television soap opera One Life to Live. She appeared as herself in "Dr. Ruth", a 1993 episode of the sci-fi drama series Quantum Leap. She appeared on the BBC radio show Desert Island Discs in 1990; on The Arsenio Hall Show once in 1990, once in 1991, once in 1993, and once in 1994; on The Howard Stern Show once in 1991; on Late Night with Conan O'Brien once in 1994, twice in 1995, three times in 1996, and once in 1997; on The Daily Show once in 1998; and was featured in a Celebrity Deathmatch episode in 1999. 

Westheimer also appeared in several commercial advertisements, including a 1998 commercial for Clairol Herbal Essences shampoo and body wash, a 1991 Pepsi commercial (along with Annette Funicello, Frankie Avalon, Bo Jackson, and Gilbert Gottfried), and a 1994 Honda Prelude ad.

  In 2000, she appeared on Grammy Award winner Tom Chapin's album This Pretty Planet, in the song "Two Kinds of Seagulls", in which she and Chapin sing in a duet of various animals that reproduce sexually. "It takes two to tingle" says the song.[126] That year, she also made a TV commercial for Entenmann's Raspberry Danish Twist. 

Between 2001 and 2007, Westheimer made regular appearances on the PBS children's television series Between the Lions as "Dr. Ruth Wordheimer" in a spoof of her therapist role, in which she helps anxious readers and spellers overcome their fear of long words. In 2002, she received a nomination for a Grammy Award for Best Spoken Word Album for Children, for Timeless Tales and Music of Our Time. In 2003–04, she made 10 appearances as a panelist on the game show Hollywood Squares.

  In 2004, she made a guest appearance on Wait Wait... Don't Tell Me!, an NPR news panel game, and in 2007 she appeared on Live with Regis and Kelly. In January 2009, the 55th anniversary issue of Playboy magazine included Westheimer as #13 in a list of the 55 most important people in sex from the past 55 years. That year, Vanity Fair named her one of "12 women who changed the way we look at sex." She also appeared in the 2009 documentary Hugh Hefner: Playboy, Activist and Rebel.

  In 2011, interior designer Nate Berkus hosted her on The Nate Berkus Show, after redoing the living room and dining room of her Manhattan apartment, in which she had lived for 50 years, to reduce clutter. She appeared as a guest on The Doctors in 2011 and 2012, on Joy Behar: Say Anything! in 2012, on Rachael Ray in 2013 and 2015, and on The Today Show in 2015 and 2019. 

In 2018, she wrote three books. In 2019, she published her 45th book on sex and sexuality. On her 91st birthday, June 4, 2019, Westheimer appeared as a guest on The Ellen DeGeneres Show, and she visited Ellen's show again in November 2019, taking questions from the audience, and was also a guest in November 2020. In 2019, she was a guest on Late Night with Seth Meyers, The View, The Today Show, and twice on Strahan, Sara and Keke. She also had over 100,000 followers on Twitter. 

Speaking of the Holocaust in 2021, Westheimer said: "We must keep saying to the young people, 'Think of these words — never again! Never again!' All of this must never happen again." 

Westheimer delivered commencement speeches at the Hebrew Union College seminary, Lehman College of the City University of New York and, in 2004, at Trinity College, where she was awarded honorary degrees. She also was the guest speaker at the Bronx High School of Science in New York in commemoration of Yom HaShoah 2008. 

Westheimer was an accomplished ethnographer. Her studies in this field included the Ethiopian Jews, Papua New Guinea's Trobriand Islanders, and the Druze, a sect originating from Shia Islam now residing in Israel, Syria, and Lebanon. The latter were the subjects of her 2007 PBS documentary The Olive and the Tree: The Secret Strength of the Druze, and a book of the same title. She was also the Executive Producer for PBS documentaries Surviving Salvation and No Missing Link, Shifting Sands: Bedouin Women at the Crossroads, and The Unknown Face of Islam (on the Circassians).

Westheimer was a board member of the Museum of Jewish Heritage in Lower Manhattan in New York City. 

When I was looking for a job in the United States I was told to take speech lessons, but they were a dollar an hour—too expensive. Now, Debra Jo Rupp [who plays me in Becoming Dr. Ruth] had to take speech coaching to learn my accent! It's good to be Dr. Ruth! —Ruth Westheimer

In October 2013 the one-woman play Becoming Dr. Ruth, written by Mark St. Germain and directed by Julianne Boyd and set in 1997, opened Off Broadway at the Westside Theatre. Actress Debra Jo Rupp played the role of Dr. Ruth. The play showcased the sex therapist's life from fleeing the Nazis in the Kindertransport and joining the Haganah in Jerusalem as a scout and sniper, to her struggles to succeed as a single mother coming to the United States. Eileen DeSandre played Dr. Ruth in the Virginia Repertory Theatre production of Becoming Dr. Ruth. In 2021, actress Tovah Feldshuh played Dr. Ruth. 

In 2019, the documentary Ask Dr. Ruth directed by Ryan White was in theaters, and was made available on Hulu, as she approached her 90th birthday. it won a 4th Critics' Choice Documentary Award in 2019 as "Most Compelling Living Subject of a Documentary," and was a 19th AARP Movies for Grownups Awards nominee in 2019 for "Best Documentary." Having previously avoided discussing her early years and how the Holocaust affected her family and herself, Westheimer believed that current events made it necessary for her to "stand up and be counted". She said that seeing child refugees being separated from their parents upset her, because her own story was reflected in what they were going through.

  Some time before 1983, Westheimer was made a non-physician Fellow of the New York Academy of Medicine. 

In 2008, Westheimer's name was added to the Bronx Walk of Fame (as the first "Honorary Bronxite," chosen for contributions to the life of the borough). In 2010 she was made a member of the Women in Technology International Hall of Fame. In 2017 she was inducted into the German-American Hall of Fame. In 2019, she was inducted into the Radio Hall of Fame.

Westheimer was named 1983 Jewish Woman of Achievement by a consortium of organizations connected with the Federation of Jewish Philanthropies in New York, received the 1986 Mayor's Liberty Award from New York City Mayor Ed Koch, and was given the 1987 Motion Picture Theater Bookers Association Star of Tomorrow Award. Her show The All New Dr. Ruth Show won a 1988 Ace Award, and was awarded the 1994 Magnus Hirschfeld Medal and the 1995 American Academy of Clinical Sexology Medal of Sexology. In 2002, she received the Ellis Island Medal of Honor, as well as the Leo Baeck Medal for her humanitarian work promoting tolerance and social justice, in 2006 the Columbia University Teacher's College Medal For Distinguished Services, in 2012 the National Alliance on Mental Illness Yale Mental Health Research Advocacy Award, in 2013 the Planned Parenthood Margaret Sanger Award, and in 2019 the Order of Merit of the Federal Republic of Germany and the James Parks Morton Interfaith Award. The Library of Congress acquired her papers in 2022.

In 2000 Westheimer received an honorary doctorate from Hebrew Union College, in 2001 an honorary Doctor of Humane Letters degree from Lehman College, in 2008 an honorary doctorate from Westfield State University, in 2014 an honorary Doctor of Humanities degree from Trinity College in Connecticut, and in 2019 an honorary doctorate from Ben Gurion University of the Negev (she remarked: "I wish I had met Ben Gurion. He was short.").

In 2023, Westheimer received the Women's Entrepreneurship Day Psychology Pioneer Award from the United Nations.

  Westheimer was married three times, the first time to Israeli soldier and medical student David Bar-Heim for five years, and the second time briefly to Dan Bommer, with whom she had her daughter, Miriam, who later took the last name of her stepfather. She said each of her marriages played an important role in her relationship advice, but after two divorces it was her third marriage, at age 32 to Holocaust survivor Manfred 'Fred' Westheimer, that was the "real marriage". She met Fred on a ski tow in the Catskills. Fred, too, had escaped Nazi Germany. When Diane Sawyer, interviewing the couple for the TV show 60 Minutes asked her husband about their sex life, he answered, "The shoemaker's children have no shoes." Their marriage lasted 36 years, until his death in 1997.

She had two children: Dr. Miriam Yael Westheimer, an educator, author, and chief program officer of HIPPY International, which develops early childhood education and literacy programs, and who lived in Israel for six years and later married Joel Henry Einleger, and Joel Westheimer, a professor at the University of Ottawa; she had four grandchildren. She said: "I was so short – 4 feet 7 inches – that I couldn't believe that anything could grow inside of me."

Westheimer spoke English, German, French, and Hebrew.

  In December 2014, Westheimer was a guest at a wedding in the Bronx. The groom, Rabbi Benjamin Goldschmidt, was the great-grandson of the woman who had helped rescue Westheimer from Nazi Germany. Among her concerns in the 21st century was loneliness of people.

In 2023, Gov. Kathy Hochul of New York appointed Westheimer as the inaugural "Loneliness Ambassador".

 In her final years, Westheimer lived in the cluttered three-bedroom apartment on 190th Street "in Washington Heights where she raised her two children and became famous, in that order". She stayed there, she said in 1995, to be near the two synagogues of which she was a member (one of which is the Reform synagogue the Hebrew Tabernacle Congregation of Washington Heights, and the other of which is Conservative Synagogue Adath Israel of Riverdale; she was also a member of the Orthodox synagogue Ohav Shalom until it closed), the YMHA of Washington Heights and Inwood of which she was president for 11 years, and a "still sizable community of German Jewish World War II refugees". She explained: "Because of my experience with the Holocaust, I don't like to lose friends.".

  Westheimer died at her home in Manhattan on July 12, 2024, at the age of 96.