“…Myślę, że różnimy się tym, jak odbieramy trudności, które na naszej drodze spotykamy, i jak z nimi walczymy. Właśnie tak uważam: że ludzie różnią się między sobą tym, jak radzą sobie z problemami. Czy one ich przygniotą, złamią, czy dadzą pretekst do usprawiedliwiania, wskazywania powodów, dlaczego życie było takie a nie inne, czy też zahartują, utwardzą, wzniosą, dadzą poczucie własnych możliwości, wyrobią charakter…” – Aleksandra Ziolkowska-Boehm.
„…Pisanie należy do świata magicznego i wielu z nas chciałoby w nim zamieszkać. Nawet tylko znalezienie się w jego kręgu daje dużo wrażeń i uczy ... pokory. Dobre pisanie to połączenie ciekawej formy i treści. Kiedy sposób pokazania jest tak samo piękny jak opowiedziana historia – to zazwyczaj powstaje interesująca literatura. Każdy autor chciałby, by jego książka była ważna i oryginalna, by skłaniała do refleksji. Pisząc, chcemy przekazać innym nasze obserwacje, emocje, odczucia, wrażenia i fakty…” – Aleksandra Ziolkowska-Boehm.
Aleksandra Ziółkowska-Boehm (ur. 15 kwietnia 1949 w Łodzi) –pisarka, od 1990 mieszka w Stanach Zjednoczonych.
Aleksandra Ziółkowska ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim (1968–1973), w 1978 r. obroniła doktorat nauk humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim. 1972–1974 była asystentką i sekretarką Melchiora Wańkowicza; pisarz zadedykował jej Karafkę LaFontaine’a i zapisał w testamencie swoje archiwum. W 1975 r. przebywała w Oksfordzie na stypendium Oxford Language Centre.
W 1981 wyjechała na kolejne stypendium zagraniczne (Ministerstwa Kultury rządu prowincji Ontario, Kanadyjsko-Polskiego Instytutu Naukowego w Toronto i Fundacji Adama Mickiewicza w Toronto), tym razem do Toronto. W 1985 uzyskała stypendium waszyngtońskiego Institute of International Education (Fulbright), w 1990 stypendium Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku. Od 1990 mieszka w Stanach Zjednoczonych, w Wilmington. Regularnie odwiedza Polskę. 2006–2007 stypendystka Fulbrighta na wydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego.
Od 2005 r. członek zarządu powstałej w 2001 roku Fundacji im. Stefana Korbońskiego w Waszyngtonie; Członek Zarządu PUL Polski Uniwersytet Ludowy, Filadelfia (od 2015); Juror nagrody literackiej londyńskiego Związku Pisarzy na Obczyźnie (ZPPnO) (od 2011).
Otrzymała m.in. nagrody: Miesięcznika Reporterów „Kontrasty” (1988), „Złoty Exlibris” Książnicy Pomorskiej (2001), The Delaware Division of the Arts Award in the Literature-Creative Nonfiction discipline (2006), Fulbright Award (2008), Nagrodę Literacką Związku Polskich Pisarzy na Obczyźnie, Londyn 2007, Albert Nelson Marquis Lifetime Achievement Award by Marquis Who's Who (2020), Wybitny Polak w USA (nagroda, 2020; Stowarzyszenie Pangea Network USA oraz Fundacja Polskiego Godła Promocyjnego „Teraz Polska”).
Swoje artykuły publikowała m.in. w „Odrze”, „Arkuszu”, „Rzeczpospolitej”, „Przekroju”, „Polityce”, „Przeglądzie Powszechnym”, „Twoim Stylu”, „Voyage”, „Zeszytach Historycznych” (Paryż), „Kulturze” (Paryż), „Nowym Dzienniku” (Nowy Jork), „Nowy Kurier” (Toronto), „Sarmatian Review” (Houston), „Periphery” (Ann Arbor), „The Chesterton Review”, „Dialogue and Universalism”, „The Polish Review” (Nowy Jork).
Jej stryjem był rzeźbiarz Korczak Ziółkowski, który w Dakocie Południowej rzeźbił w skałach pomnik wodza indiańskiego Szalonego Konia (po jego śmierci prace kontynuuje jego rodzina). Mąż: Norman Boehm (kuzyn Ingrid Bergman), autor: From a Small Town to the Big World (przedmowa: Aleksandra Ziolkowska-Boehm); syn: Tomasz Tomczyk (Thomas Tomczyk), dziennikarz, wydawca, założyciel i redaktor miesięczników Bay Islands Voice, Motmot Magazine, Paya Magazine, autor: Roatan Magic Hidden Jewel of the Western Caribbean.
Jest autorką książek w Polsce m.in.: Blisko Wańkowicza (1975, 1978, 1988), Z miejsca na miejsce (1983, 1986, 1997, 2012), Kanada, Kanada... (1986), Diecezja łódzka i jej biskupi (1987), Moje i zasłyszane (1988), Kanadyjski senator (1989), Na tropach Wańkowicza (1989, 1999), Proces Melchiora Wańkowicza 1964 (1990), Nie tylko Ameryka (1992), Korzenie są polskie (1992), Ulica żółwiego strumienia (1995, 2004), Amerykanie z wyboru i inni (1998), Podróże z moją kotką (2002, 2004), Nie minęło nic, prócz lat (2003), Kaja od Radosława, czyli historia Hubalowego krzyża (2006, 2014), Otwarta rana Ameryki (2007), Dwór w Kraśnicy i Hubalowy Demon (2009, 2015), Lepszy dzień nie przyszedł już (2012), Ingrid Bergman prywatnie (2013), Druga bitwa o Monte Cassino i inne opowiesci (2014), Wokół Wańkowicza (2019), Pisarskie delicje (2019). W Kanadzie wyszły jej książki m.in. Senator Haidasz (1983), Dreams and Reality Polish Canadian Identities (1984), The Roots Are Polish (2004), Senator Stanley Haidasz A Statesman for All Canadians (Montreal 2014).
W Stanach Zjednoczonych wydała książki m.in. Open Wounds – A Native American Heritage (2009), On the Road With Suzy: From Cat to Companion (2010), Kaia Heroine of the 1944Warsaw Rising (2012), The Polish Experience Through World War II: A Better Day Has Not Come (2013), Melchior Wańkowicz Poland’s Master of the Written Word (2013), Polish Hero Roman Rodziewicz Fate of a Hubal Soldier in Auschwitz, Buchenwald and Postwar England (2013), Ingrid Bergman and Her American Relatives (2013), Love for Family, Friends, and Books (2015), Untold Stories of Polish Heroes From World War II (2018).
Aleksandra Ziółkowska-Boehm jest autorką scenariusza widowiska muzycznego Drugi Korpus w piosenkach Ref-Rena, zrealizowanego przez Telewizję Polską w 1991 r. (reż. Barbara Borys-Damięcka).
„…Pisarz, który wybiera literaturę faktu jako swój warsztat i tematykę zdaje sobie sprawę od początku, i z czasem coraz bardziej przekonuje się, przed jakimi staje zadaniami. Przede wszystkim, musi dbać, by jego przekaz zawierał prawdę – zarówno miejsca i czasu akcji, jak postaci, które pokazuje. Prawdziwe muszą być ich wybory i motywy działania, ich życie, dobry los, tragedia i ból, potknięcia, rozczarowania, upadki, jak i radości i satysfakcje. Różne są sposoby pokazania wybranego bohatera i jego losów, zdarzeń wokół. Trudność polega na tym, jak przekazać prawdę, która jest „moją prawdą” lub prawdą „innej osoby”. Czy jest jedna prawda?...To jest temat nieraz skomplikowany.
Uważam, że wywiad ma dwa życia; jedno, kiedy na gorąco jest publikowany i drugie, gdy się później po niego sięga, by zacytować, przywołać jako świadectwo. Po latach może być ważnym dokumentem historycznym, jak np. rozmowa Melchiora Wańkowicza z Edwardem Rydzem-Śmigłym czy Józefem Beckiem…” – Aleksandra Ziółkowska-Boehm.
Całkowicie zgadzam się z Olą, że w literaturze faktu, najważniejsza jest prawda. Często moje teksty i zdjęcia (uważa się, że jedno zdjęcie mówi czasem więcej niż tysiąc słów) publikowane są po latach, często kilkudziesięciu. Nabierają przez to zupełnie innej wartości, często już po śmierci osoby, która jest na zdjęciu z którą rozmawiałem, a moje zdjęcie jest dokumentem jaki po tej osobie pozostał. Na zdjęcia i teksty, reagują różni ludzie, często bliscy krewni, synowie, córki, żony, kochanki, wielbiciele…
Dla przykładu Erwina Axera, wybitnego reżysera teatralnego, pisarza fotografowalem w 2001 r. w Warszawie, zmarł w 2019, a niedawno, czyli w sierpniu 2020 r. w mediach społecznościowych na FB otrzymałem od najbliższej rodziny takie informacje, po obejrzeniu moich zdjęć i przeczytaniu PORTRETU z HISTORIĄ:
–Anna Axer Fijałkowska - Piękny był, co widać na zdjęciach. Ale najpiękniejsze Erwin miał dłonie. Wspaniałe zdjęcia dziękuje Panie Czesław Czapliński za ich udostępnienie . ❤️ Ania
–Anna Axer Fijałkowska Czesław Czapliński uwielbiał się wygłupiać i robić sobie jaja, a jak na prawdziwego Żyda przystało robił sobie jaja najczęściej z siebie.
–Henryk Andrzej Axer Anna Axer Fijałkowska –Mina na fotografii to byla czesc pantomimy; ojciec poruszal sie jak goryl zeby mnie rozbawic. Cwiczyl to przez cale zycie na roznych dzieciach
–Henryk Andrzej Axer Czesław Czapliński Prosze przyjac spoznione ale serdeczne podziekowania za swietne zdjecia i tekst o ojcu.
Znamy się z Olą od lat i spotykaliśmy się wielokrotnie, zarówno w Ameryce jak i w Polsce. Ale chyba najbardziej sobie cenie zdjęcia, które robiłem jej 15 kwietnia 2012 r. u niej w domu i ogrodzie w Wilmington w stanie Delaware. Żył jeszcze wtedy jej mąż Norman Boehm. Wydaje mi się, że na niesamowitość zdjęć jakie wówczas zrobiłem, bez wątpienia wpływ miało to, że u siebie Oleńka czuła się najlepiej, to wszystko widać na twarzy i w gestach. Dlatego między innymi wolę zdjęcie w prywatnym miejscu, a nie w zimnym studio.
Z mojego archiwum wynika, że Aleksandrę Ziółkowska-Boehm fotografowałem również u niej w domu w Warszawie 8 listopada 2011, a 17 listopada 2011 była jako gość w ARTYŚCI w ŁAZIENKACH:
KIM JEST ARTYSTA? – to temat, który drążyłem przez sześć lat, podczas spotkań z wybitnymi postaciami kultury, na spotkaniach pt. „ARTYŚCI w ŁAZIENKACH” w Pałacu Myśliwieckim w Łazienkach Królewskich w Warszawie.
—Czesław Czapliński: Kim jest artysta?
– Aleksandra Ziółkowska-Boehm: Artysta ma coś z dziecka, żyje w swoim świecie, chce być chwalony, nagradzany. Swojej pasji poświęca lata całe, nieraz życie całe. Wiele mu zawdzięczamy - otwiera nasze zmysły na piękno, na inność, na nowe. Artysta to nieraz wybryk natury, ale jest każdej kultury wielkim skarbem.
Kwestionariusz Prousta to rodzaj zabawy towarzyskiej znanej wśród europejskich mieszczuchów i salonowców co najmniej od 2 poł. XIX wieku. Tytuł kwestionariusza pochodzi od nazwiska francuskiego pisarza Marcela Prousta (1871–1922). Kwestionariusz składał się z kilkunastu pytań dotyczących osobowości osoby, która na nie odpowiadała, jej upodobań, zamiłowań itp. Pozornie błahy, stał się kwestionariusz Prousta jednym z pierwszych przykładów „testu” osobowości.
—Główna cecha mojego charakteru?
– Aleksandra Ziółkowska-Boehm - Słucham, co mówią inni. Kończę sprawy, których się podejmuję, jestem swoistym pracusiem.
—Cechy, których szukam u mężczyzny?
–AZB – Lojalność, inteligencja, szlachetność, poczucie moralności i etyki.
—Cechy, których szukam u kobiety?
–AZB - Te same co u mężczyzny.
—Co cenię najbardziej u przyjaciół?
–AZB - Lojalność.
—Moja główna wada?
–AZB - O to trzeba zapytać innych.
—Moje ulubione zajęcie?
–AZB – Pisanie.
— Moje marzenie o szczęściu?
–AZB - By moje pisanie budziło zainteresowanie, dawało radość, a mnie poczucie spełnienia. Serdeczni ludzie blisko mnie.
— Co wzbudza we mnie obsesyjny lęk?
–AZB - Ludzka zazdrość i zawiść.
—Co byłoby dla mnie największym nieszczęściem?
–AZB - Aż boję się wymówić, ... aby nie było „w złą godzinę”.
— Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie był tym, kim jestem?
–AZB – Lekarzem.
—Kiedy kłamię?
–AZB - Raczej tego unikam, ...wielkich kłamstw nie pamiętam.
—Słowa, których nadużywam?
–AZB - „Ja”...
—Ulubieni bohaterowie literaccy?
–AZB - Scarlett O’Hara, Bogumił Niechcic.
—Ulubieni bohaterowie życia codziennego?
–AZB - Ci, co niosą pomoc.
—Czego nie cierpię ponad wszystko?
–AZB - Zazdrości swobodnie demonstrowanej, wulgaryzmu, oszczerstw i obłudy.
—Dar natury, który chciałabym posiadać?
–AZB - Absolutny słuch – muzyka i śpiew to wielki piękny świat.
—Jak chciałbym umrzeć?
–AZB - Nie chcę umierać...
—Obecny stan mojego umysłu?
–AZB - Tyle nowych projektów, że nie pozwala odpocząć.
—Błędy które najczęściej wybaczam?
–AZB - Spóźnialstwo.
Proust, zanim jeszcze został uznanym pisarzem, miał odpowiadać dwukrotnie na zestaw pytań zadanych przez przyjaciółkę; raz jako zaledwie nastolatek i ponownie jako młodzieniec. Manuskrypt z odpowiedziami Prousta został odnaleziony w roku 1924, już po śmierci słynnego pisarza. I w ten sposób nazwisko Prousta zostało powiązane z pytaniami z kwestionariusza na zawsze. Amerykańska pop-kultura pokochała zresztą stylistykę tego typu pytań. Od roku 1993 kwestionariusz Prousta zagościł na łamach „Vanity Fair” jako stała rubryka.
“…Choć przysłowie mówi, że przyjaciół poznaje się w biedzie, to wiemy także, że i w radości, i w sukcesie. Nie wszystkim ludziom przychodzi łatwo słuchać o sukcesach zaprzyjaźnionych osób i cieszyć się wraz z nimi. Sukces może być niewielki, nie musi być oszałamiający, ale chcemy się nim cieszyć z najbliższymi osobami. Są jednak ludzie, którzy nas naprawdę lubią wtedy, gdy się z nami coś niedobrego dzieje. Okazują nam uwagę, sympatię i pomoc. Gdy wszystko idzie dobrze, zgrzytają zębami i potrafią obgadywać i zdradzać nas przed innymi. Jakby trudniej było wzbudzić radość z cudzego dobra, niż mu współczuć w nieszczęściu. Jakby to wymagało więcej charakteru…” – Aleksandra Ziółkowska-Boehm.
PORTRAIT with HISTORY Aleksandra Ziółkowska-Boehm
“… I think we differ in how we perceive the difficulties we encounter on our way and how we fight them. That's what I think: people differ in how they deal with problems. Will they overwhelm them, break them, or give them an excuse to justify, indicate reasons why life was the way it was, or will they harden, harden, elevate them, give them a sense of their own abilities, create character ... "- Aleksandra Ziolkowska-Boehm.
“… Writing belongs to the magical world and many of us would like to live in it. Even just being in his circle gives a lot of impressions and teaches ... humility. Good writing is a combination of an interesting form and content. When the way of showing is as beautiful as the story told, interesting literature usually results. Every author would like his book to be important and original, to provoke reflection. When writing, we want to convey to others our observations, emotions, feelings, impressions and facts ... ”- Aleksandra Ziolkowska-Boehm.
Aleksandra Ziółkowska-Boehm (born April 15, 1949 in Łódź) - writer, since 1990 she has lived in the United States.
Aleksandra Ziółkowska graduated in Polish philology from the University of Łódź (1968–1973), in 1978 she defended her doctorate in humanities at the University of Warsaw. 1972–1974 she was an assistant and secretary to Melchior Wańkowicz; the writer dedicated her Carafe of LaFontaine and bequeathed his archive to her will. In 1975 she was in Oxford on a scholarship from the Oxford Language Center.
In 1981, she went on another scholarship abroad (from the Ministry of Culture of the Ontario government, the Canadian-Polish Scientific Institute in Toronto and the Adam Mickiewicz Foundation in Toronto), this time to Toronto. In 1985 she received a scholarship from the Washington Institute of International Education (Fulbright), in 1990 a scholarship from the Kościuszko Foundation in New York. Since 1990, he has lived in the United States, in Wilmington. He visits Poland regularly. 2006–2007 Fulbright scholarship holder at the Faculty of History at the University of Warsaw. Since 2005, a member of the management board of the Fundacja im. Stefan Korboński in Washington; Member of the Management Board of PUL Polish People's University, Philadelphia (since 2015); Juror of the literary award of the London Union of Writers Abroad (ZPPnO) (since 2011). She received, among others awards: Miesięcznik Reporterów "Kontrasty" (1988), "Złoty Exlibris" by Książnica Pomorska (2001), The Delaware Division of the Arts Award in the Literature-Creative Nonfiction discipline (2006), Fulbright Award (2008), Literary Award of the Polish Writers' Union na Obczyzna, London 2007, Albert Nelson Marquis Lifetime Achievement Award by Marquis Who's Who (2020), Outstanding Pole in the USA (award, 2020; Pangea Network USA Association and the Foundation for the Polish Promotional Emblem "Teraz Polska"). She published her articles, among others in "Odra", "Ark", "Rzeczpospolita", "Przekrój", "Polityka", "Przegląd Powszechny", "Twój Styl", "Voyage", "Zeszyty Historyczne" (Paris), "Kultura" (Paris), "Nowy Dziennik" (New York), "Nowy Kurier" (Toronto), "Sarmatian Review" (Houston), "Periphery" (Ann Arbor), "The Chesterton Review", "Dialogue and Universalism", "The Polish Review" (New York).
Her uncle was the sculptor Korczak Ziółkowski, who in South Dakota carved a statue of the Indian chief, Crazy Horse, in the rocks (after his death, his family continued the work). Husband: Norman Boehm (cousin of Ingrid Bergman), author: From a Small Town to the Big World (preface: Aleksandra Ziolkowska-Boehm); son: Tomasz Tomczyk (Thomas Tomczyk), journalist, publisher, founder and editor of the monthly Bay Islands Voice, Motmot Magazine, Paya Magazine, author: Roatan Magic Hidden Jewel of the Western Caribbean.
She is the author of books in Poland, including: Close to Wańkowicz (1975, 1978, 1988), From place to place (1983, 1986, 1997, 2012), Canada, Canada ... (1986), Diocese of Łódź and its bishops ( 1987), Moje i zasłyszane (1988), Canadian senator (1989), Na tropach Wańkowicz (1989, 1999), The trial of Melchior Wańkowicz 1964 (1990), Not only America (1992), Roots are Polish (1992), Turtle Stream Street (1995, 2004), Americans by choice and others (1998), Traveling with my cat (2002, 2004), Nothing but years has passed (2003), Kaja od Radoslaw, or the history of Hubalowy cross (2006, 2014), Otwarta rana americana (2007), Dwór w Kraśnicy and Hubalowy Demon (2009, 2015), Better day never came (2012), Ingrid Bergman in private (2013), Second battle for Monte Cassino and other stories (2014), Wokół Wańkowicza (2019) ), Writers' delicacies (2019). Her books have been published in Canada, including Senator Haidasz (1983), Dreams and Reality Polish Canadian Identities (1984), The Roots Are Polish (2004), Senator Stanley Haidasz A Statesman for All Canadians (Montreal 2014).
In the United States, she has published books including Open Wounds - A Native American Heritage (2009), On the Road With Suzy: From Cat to Companion (2010), Kaia Heroine of the 1944Warsaw Rising (2012), The Polish Experience Through World War II: A Better Day Has Not Come ( 2013), Melchior Wańkowicz Poland's Master of the Written Word (2013), Polish Hero Roman Rodziewicz Fate of a Hubal Soldier in Auschwitz, Buchenwald and Postwar England (2013), Ingrid Bergman and Her American Relatives (2013), Love for Family, Friends , and Books (2015), Untold Stories of Polish Heroes From World War II (2018).
Aleksandra Ziółkowska-Boehm is the author of the script for the musical performance Drugi Korpus in Ref-Rena's songs, produced by Polish Television in 1991 (dir. Barbara Borys-Damięcka).
“… A writer who chooses non-fiction as his workshop and subject matter is aware of it from the beginning, and with time he becomes more and more aware of the tasks he faces. Above all, he must ensure that his message is truthful - both the place and time of the action, and the characters he shows. Their choices and motives for action must be real, their lives, good fortune, tragedy and pain, stumbles, disappointments, falls, as well as joys and satisfaction. There are various ways of showing the chosen hero and his fate, the events around him. The difficulty is how to communicate the truth that is "my truth" or the truth of "another person". Is there one truth? ... This is a subject that is sometimes complicated.
I believe the interview has two lives; one when it is hotly published and the other when it is later consulted to quote it as a testimony. Years later, it may become an important historical document, such as the conversation between Melchior Wańkowicz and Edward Rydz-Śmigły or Józef Beck ... ”- Aleksandra Ziółkowska-Boehm.
I completely agree with Ola that in non-fiction, the most important thing is truth. Often my texts and photos (it is believed that one photo sometimes says more than a thousand words) are published years, often several dozen. As a result, they acquire a completely different value, often after the death of the person who is in the photo with whom I talked, and my photo is the document that remains of this person. Various people react to photos and texts, often close relatives, sons, daughters, wives, lovers, admirers ...
For example, Erwin Axer, an outstanding theater director and writer, I photographed in 2001 in Warsaw, he died in 2019, and recently, i.e. in August 2020, in social media on FB, I received such information from my immediate family after seeing my photos and reading the PORTRAIT with HISTORY:
–Anna Axer Fijałkowska - He was beautiful, as you can see in the photos. But Erwin had the most beautiful hands. I would like to thank Mr. Czesław Czapliński for sharing the wonderful photos.❤️ Ania
–Anna Axer Fijałkowska Czesław Czapliński loved to fool around and make fun of himself, and as befits a real Jew, he usually made fun of himself.
–Henryk Andrzej Axer Anna Axer Fijałkowska –Mina in the photo was part of the pantomime; my father moved like a gorilla to amuse me. He has practiced it all his life with various children
–Henryk Andrzej Axer Czesław Czapliński Please accept the late but heartfelt thanks for the great photos and text about my father.
We have known Ola for years and we have met many times, both in America and Poland. But I think what I appreciate the most is the photos I took of her on April 15, 2012 at her house and garden in Wilmington, Delaware. Her husband, Norman Boehm, was still alive at the time. It seems to me that the amazing photos I took at that time was undoubtedly influenced by the fact that Oleńka felt the best at home, you can see it all on her face and gestures. That's why, among other things, I prefer a photo in a private place rather than in a cold studio. According to my archive, I also photographed Aleksandra Ziółkowska-Boehm at her house in Warsaw on November 8, 2011, and on November 17, 2011 she was a guest at ARTISTS in ŁAZIENKI: WHO IS AN ARTIST? - this is a topic that I have been investigating for six years, during meetings with outstanding figures of culture, at meetings entitled "ARTISTS in ŁAZIENKI" at the Myśliwiecki Palace in Łazienki Królewskie in Warsaw.
—Czesław Czapliński: Who is the artist?
- Aleksandra Ziółkowska-Boehm: The artist has something of a child, he lives in his world, he wants to be praised and awarded. He devotes years to his passion, sometimes his whole life. We owe him a lot - it opens our senses to beauty, to otherness, to new. An artist is sometimes a freak of nature, but he is a great treasure of every culture.
The Proust Questionnaire is a kind of social game known among European townspeople and parlors from at least the second half of the XIX century. The title of the questionnaire comes from the name of the French writer Marcel Proust (1871–1922). The questionnaire consisted of a dozen or so questions about the personality of the person who answered them, their likes and dislikes, etc. Seemingly trivial, the Proust questionnaire became one of the first examples of a personality "test".
—Main Character Trait?
- Aleksandra Ziółkowska-Boehm - I listen to what others say. I finish the matters that I undertake, I am a kind of hard worker.
—Features I am looking for in a man?
–AZB - Loyalty, intelligence, nobility, a sense of morality and ethics.
—Features I am looking for in a woman?
–AZB - The same as for the man.
—What do I value most about my friends?
–AZB - Loyalty.
—My major flaw?
–AZB - You have to ask others about it.
—My favorite activity?
–AZB - Writing.
—My dream of happiness?
–AZB - I want my writing to arouse interest, give me joy, and give me a sense of fulfillment. Kind people close to me.
—What makes me obsessive?
–AZB - Human jealousy and envy.
—What would be the greatest misfortune for me?
–AZB - I am afraid to pronounce ... so that it would not be "in the wrong hour".
—Who or what would I be, if I were not who I am?
–AZB - a doctor.
—When am I lying?
–AZB - I rather avoid it,… I don't remember big lies.
—Words that I overuse?
-AZB - "I" ...
—Favorite literary heroes?
-AZB - Scarlett O'Hara, Bogumił Niechcic.
—The favorite heroes of everyday life?
–AZB - Those who help.
—What do I hate above all else?
–AZB - Freely demonstrated jealousy, profanity, slander and hypocrisy.
—A gift of nature that I would like to have?
–AZB - Absolute hearing - music and singing are a great beautiful world.
—How would I like to die?
–AZB - I don't want to die ...
—The current state of my mind?
–AZB - So many new projects that it is impossible to rest.
—The mistakes I forgive most often?
–AZB - Being late.
Proust, before becoming an established writer, was to answer twice a set of questions asked by a friend; once as barely a teenager and again as a youth. The manuscript with Proust's answers was found in 1924, after the death of the famous writer. And thus Proust's name was linked to the questionnaire questions forever. American pop culture has fallen in love with the style of this type of question. Since 1993, the Proust questionnaire has appeared in the pages of Vanity Fair as a permanent column.
“… Although the proverb says that you make friends in poverty, we also know that in joy and success. Not all people find it easy to hear about and enjoy their friends' successes. Success may be small, it doesn't have to be stunning, but we want to enjoy it with our loved ones. However, there are people who really like us when something bad happens to us. They show us attention, sympathy and help. When everything is going well, they grind their teeth and can talk and betray us to others. As if it was more difficult to arouse joy in someone else's good than to feel sorry for him in misfortune. As if it would require more character ... ”- Aleksandra Ziółkowska-Boehm.
