PORTRAIT with HISTORY - Albert Hirschfeld by Cz.Czapliński.
Albert Hirschfeld (b. June 21, 1903 – d. January 20, 2003) was an American caricaturist best known for his black and white portraits of celebrities and Broadway stars.
Readers of The New York Times and other newspapers prior to the time they printed in color will be most familiar with the Hirschfeld drawings that are black ink on white illustration board. However, there is a whole body of Hirschfeld's work in color. Hirschfeld's full-color paintings were commissioned by many magazines, often as the cover. Examples are TV Guide, Life Magazine, American Mercury, Look Magazine, The New York Times Magazine, The New Masses, and Seventeen Magazine. He also illustrated many books in color, most notably among them Harlem As Seen By Hirschfeld, with text by William Saroyan.
In addition to Broadway and film, Hirschfeld also drew politicians, TV stars, and celebrities of all stripes from Cole Porter and the Nicholas Brothers to the cast of Star Trek: The Next Generation. He also caricatured jazz musicians — Glenn Miller, Duke Ellington, Count Basie, Dizzy Gillespie, Billie Holiday, and Ella Fitzgerald—and rockers The Beatles, Elvis Presley, Bruce Springsteen, Bob Dylan, Jerry Garcia, and Mick Jagger. In 1977, he drew the cover of Aerosmith's Draw the Line album.
Permanent collections of Hirschfeld's work can be found at a variety of institutions including the Metropolitan Museum of Art, the Museum of Modern Art, and the New York Public Library in New York, Harvard University in Cambridge, and the Harry Ransom Center in Austin, Texas.
Hirschfeld was the recipient of two lifetime achievement Tony Awards. On June 21, 2003, the Martin Beck Theatre on Broadway was renamed the Al Hirschfeld Theatre. Hirschfeld was also honored with a star on the St. Louis Walk of Fame.
In 2002, Al Hirschfeld was awarded the National Medal of Arts. He was an Honorary Member of the Salmagundi Club.
“…I had the opportunity to meet and photograph on November 20, 1991 Al. Hirschfeld in New York. I prepared a lot for this meeting to know as much as possible about the person I would be photographing. I must say that it was an extremely expressive character. When you looked into his eyes and caught his gaze, it sent shivers down your spine. Anyway, I hope I managed to show it all in the photos...” – Czesław Czapliński.
Albert Hirschfeld (ur. 21 czerwca 1903 – zm. 20 stycznia 2003) był amerykańskim karykaturzystą najbardziej znanym ze swoich czarno-białych portretów celebrytów i gwiazd Broadwayu, w których ukrył imię swojej córki Niny po jej urodzeniu w 1945 roku.
Al Hirschfeld urodził się w 1903 r. w dwupiętrowym bliźniaku przy 1313 Carr Street w St. Louis w stanie Missouri. W 1915 r. przeprowadził się wraz z rodziną do Nowego Jorku, gdzie odbył szkolenie plastyczne w Art Students League i National Academy of Projekt.
Ożenił się z chórzystką Florence Ruth Hobby w 1927 r. Para rozstała się w 1932 r. i rozwiodła się w 1943 r. W tym samym roku poślubił aktorkę Dolly Haas. Haas zmarł w 1994 roku w wieku 84 lat. Mieli jedno dziecko, córkę Ninę (ur. 1945).
W 1996 ożenił się z Louise Kerz, historyczką teatru (ur. 1936).
W 1924 Hirschfeld udał się do Paryża i Londynu, gdzie studiował malarstwo, rysunek i rzeźbę. Kiedy wrócił do Stanów Zjednoczonych, przyjaciel, słynny agent prasowy Broadwayu Richard Maney, pokazał jeden z rysunków Hirschfelda redaktorowi New York Herald Tribune, który otrzymał dla Hirschfelda prowizje dla tej gazety, zanim przeniósł się do The New York Times.
Styl Hirschfelda był wyjątkowy i był uważany za jedną z najważniejszych postaci współczesnego rysunku i karykatury, wywarł wpływ na niezliczoną liczbę artystów, ilustratorów i rysowników. Jego karykatury były regularnie rysunkami czystej linii czarnym tuszem, do których używał prawdziwego wroniego pióra.
Czytelnicy „The New York Timesa” i innych gazet sprzed czasu ich druku w kolorze będą najbardziej zaznajomieni z rysunkami Hirschfelda wykonanymi czarnym tuszem na białej tablicy ilustracyjnej. Istnieje jednak cały zbiór prac Hirschfelda w kolorze. Kolorowe obrazy Hirschfelda zamawiane były przez wiele magazynów, często jako okładki. Przykładami są: TV Guide, Life Magazine, American Mercury, Look Magazine, The New York Times Magazine, The New Masses i Seventeen Magazine. Zilustrował także wiele kolorowych książek, w tym przede wszystkim Harlem widziany przez Hirschfelda z tekstem Williama Saroyana.
Na zlecenie CBS zilustrował magazyn zapowiadający nowe programy telewizyjne tej stacji jesienią 1963 roku. Jednym z programów był Candid Camera, a karykatura przedstawiająca gospodarza programu Allena Funta autorstwa Hirschfelda tak bardzo go oburzyła, że zagroził opuszczeniem sieci, jeśli magazyn zostanie wydane. Hirschfeld przygotował nieco inną podobiznę, być może bardziej pochlebną, ale on i sieć zwrócili Funtowi uwagę, że grafika przygotowana dla gazet i niektórych innych mediów drukowanych była przygotowywana od dawna i było już za późno, aby ją wycofać. Funt ustąpił, ale upierał się, że to, co można zmienić, trzeba będzie zmienić. „Newsweek” zamieścił artykuł na temat kontrowersji.
Hirschfeld zaczynał młodo i rysował do końca życia, tworząc w ten sposób kronikę prawie wszystkich najważniejszych postaci rozrywki XX wieku. W ciągu swojej osiemdziesięcioletniej kariery zyskał sławę ilustrując aktorów, piosenkarzy i tancerzy z różnych przedstawień na Broadwayu, które z wyprzedzeniem ukazywały się w „The New York Times” zwiastując otwarcie sztuki. Chociaż teatr był jego najbardziej znanym obszarem zainteresowań, według handlarki dziełami sztuki Hirschfelda, Margo Feiden, tak naprawdę rysował więcej dla filmów niż dla przedstawień na żywo. „W wieku 17 lat, gdy współcześni mu ludzie uczyli się temperować ołówki, Hirschfeld został dyrektorem artystycznym w Selznick Pictures. Sprawował tę funkcję przez około cztery lata, a następnie w 1924 r. Hirschfeld przeniósł się do Paryża, aby pracować i kierować Życie artystyczne. Hirschfeld zapuścił także brodę, ponieważ było to konieczne ze względu na życie w mieszkaniu z zimną wodą. Zachował tę brodę przez następne 75 lat, prawdopodobnie dlatego, że „nigdy nie wiadomo, kiedy zgaśnie twój palnik na olej”.
Oprócz Broadwayu i filmu Hirschfeld przyciągał także polityków, gwiazdy telewizji i celebrytów wszelkiej maści, od Cole'a Portera i Nicholas Brothers po obsadę Star Trek: Następne pokolenie. Robił karykatury także muzyków jazzowych - Glenna Millera, Duke'a Ellingtona, Counta Basiego, Dizzy'ego Gillespie, Billie Holiday i Ellę Fitzgerald - oraz rockmanów The Beatles, Elvisa Presleya, Bruce'a Springsteena, Boba Dylana, Jerry'ego Garcię i Micka Jaggera. W 1977 roku narysował okładkę albumu Aerosmith Draw the Line.
„…Miałem możliwość spotkania i fotografowania 20 listopada 1991 Al. Hirschfelda w Nowym Jorku. Dużo przygotowywałem się do tego spotkania, aby możliwie dużo wiedzieć o osobie, którą będę fotografował. Muszę powiedzieć, że to była niezwykle wyrazista postać. Jak spojrzało się w jego oczy i złapało jego wzrok, to aż dreszcze przechodziły z wrażenia. Zresztą to wszystko, mam nadzieję udało mi się pokazać na zdjęciach…” – Czesław Czapliński.
Hirschfeld narysował wiele oryginalnych plakatów filmowych, m.in. do filmów Charliego Chaplina i Czarnoksiężnika z krainy Oz (1939). Segment „Błękitna rapsodia” w filmie Disneya Fantasia 2000 został zainspirowany jego projektami, a Hirschfeld został konsultantem artystycznym tego segmentu; dyrektor segmentu, Eric Goldberg, jest wieloletnim fanem jego twórczości. Dalsze dowody podziwu Goldberga dla Hirschfelda można znaleźć w projekcie postaci i animacji dżina Goldberga w Aladynie (1992).
Był bohaterem nominowanego do Oscara filmu dokumentalnego The Line King: The Al Hirschfeld Story (1996).
W 1943 roku Hirschfeld poślubił niemiecką aktorkę Dolly Haas. Byli małżeństwem przez ponad 50 lat i mieli córkę Ninę.
Hirschfeld znany jest z ukrywania imienia Niny zapisanego wielkimi literami („NINA”) na większości rysunków, które wykonał po jej urodzeniu. Imię pojawiało się na rękawie, we fryzurze lub gdzieś w tle. Jak opisała to Margo Feiden, Hirschfeld dopuścił się „nieszkodliwego szaleństwa”, jak to nazywał, polegającego na ukryciu jej imienia przynajmniej raz na każdym ze swoich rysunków. O liczbie ukrytych NIN świadczy liczba wpisana po prawej stronie jego podpisu. Ogólnie rzecz biorąc, jeśli nie można znaleźć numeru, NINA pojawia się raz lub rysunek został ukończony przed jej narodzinami.
Przez pierwsze kilka miesięcy po urodzeniu Niny Hirschfeld chciał, aby ukryte NINA przemawiały do jego kręgu przyjaciół. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że cała populacja również zaczęła je dostrzegać. Kiedy Hirschfeld pomyślał, że wśród swoich przyjaciół knebel ma już dość i przestał ukrywać NINA na swoich rysunkach, listy do The New York Times, od „zaciekawionych” po „wściekłych”, zmusiły go, aby ponownie zaczął je ukrywać. Powiedział, że łatwiej jest ukryć NINA, niż odpowiadać na całą pocztę. Od czasu do czasu ubolewał, że ten chwyt przyćmił jego sztukę.
W książce Hirschfelda Show Business is No Business Feiden przytacza następującą historię, aby zilustrować, co Hirschfeld miał na myśli, nazywając liczenie NINĄ nieszkodliwym szaleństwem: „Mania liczenia przez NINĘ została dobrze wyjaśniona, gdy w 1973 roku student Uniwersytetu Nowojorskiego ciągle wracał do mojej Galerii, aby móc codziennie przez ponad tydzień wpatrywać się w ten sam rysunek. Był to kapryśny portret nowojorskiego Central Parku autorstwa Hirschfelda. Kiedy ciekawość w końcu zwyciężyła, zapytałem: „Co jest tak fascynującego w tym rysunku, że trzyma cię tu godzinami, dzień po dniu? Odpowiedziała, że znalazła tylko 11 z 39 NIN i nie podda się, dopóki wszystkie nie zostaną odnalezione. Odpowiedziałam, że cyfra 39 obok podpisu Hirschfelda to rok. Nina urodziła się w 1945 roku.
W swojej antologii The World of Hirschfeld z 1966 roku umieścił rysunek Niny, który zatytułował „Zemsta Niny”. Ten rysunek nie zawierał żadnych NIN. Były jednak dwie AL i dwie DOLLY („imiona jej krnąbrnych rodziców”).
W segmencie Fantasia 2000 zagięcie tubki pasty do zębów księcia Budowniczego zawierało napis NINA w hołdzie Hirschfeldowi.
Publikacje American Mercury z karykaturą Ernesta Hemingwaya autorstwa Ala Hirschfelda. Al Hirschfeld zasłynął artykułami dla The New York Times przez ponad siedemdziesiąt lat. Jego prace ukazywały się także w The New York Herald Tribune, The Old World, The New Yorker Magazine, Collier's, The American Mercury, TV Guide, Playbill, New York Magazine i Rolling Stone.
W 1941 r. wydawnictwo Hyperion Books opublikowało Harlem widziany przez Hirschfelda z tekstem Williama Saroyana.
Ilustracje Hirschfelda dla teatru były zbierane i publikowane co roku w książkach The Best Plays of… (np. The Best Plays of 1958-1959).
Dodatkowe zbiory ilustracji Hirschfelda to: Manhattan Oasis, Show Business Is No Business(1951), American Theatre, The American Theatre as Seen by Al Hirschfeld, The World of Al Hirschfeld (1970), The Lively Years, 1920-1973 z tekstem: Brooks Atkinson (1973), The Entertainers (1977), Hirschfeld by Hirschfeld (1979), Hirschfeld's World (1981), Show Business is No Business ze wstępem i przypisami Margo Feiden (1983), A Selection of Limited Edition Akwaforty i litografie z tekst Margo Feiden (1983), Sztuka i wspomnienia z ośmiu dekad (1991), Hirschfeld On Line (2000), Hirschfeld's Hollywood (2001), Hirschfeld's New York (2001), Hirschfeld's Speakeasies of 1932 ze wstępem Pete'a Hamilla (2003) i Wyspy Brytyjskie Hirschfelda (2005).
Hirschfeld współpracował z humorystą SJ Perelmanem przy kilku publikacjach, w tym Westward Ha! Albo Around the World in 80 Clichés, satyryczne spojrzenie na podróże duetu na zlecenie dla magazynu Holiday. W 1987 roku Poczta Stanów Zjednoczonych zleciła mu narysowanie serii znaczków pocztowych upamiętniających znanych amerykańskich komików. Kolekcja z 1991 roku zawierała rysunki Stana Laurela, Olivera Hardy'ego, Edgara Bergena (wraz z Charliem McCarthym), Jacka Benny'ego, Fanny Brice, Buda Abbotta i Lou Costello. Następnie stworzył kolekcję gwiazd kina niemego, w tym Rudolpha Valentino, ZaSu Pitts i Bustera Keatona.
Hirschfeld poszerzył grono odbiorców, przez wiele lat publikując rubrykę
humorystyczną Patricka F. McManusa w magazynie Outdoor Life.
Stałe zbiory dzieł Hirschfelda można znaleźć w różnych instytucjach, w tym w Metropolitan Museum of Art, Museum of Modern Art oraz New York Public Library w Nowym Jorku, Harvard University w Cambridge i Harry Ransom Center w Austin, Teksas.
Hirschfeld był laureatem dwóch nagród Tony za całokształt twórczości. 21 czerwca 2003 roku Martin Beck Theatre na Broadwayu został przemianowany na Al Hirschfeld Theatre. Hirschfeld został także uhonorowany gwiazdą w Alei Gwiazd w St. Louis.
W 2002 roku Al Hirschfeld został odznaczony Narodowym Medalem Sztuki. Był Honorowym Członkiem Klubu Salmagundi.
20 stycznia 2003 r. Hirschfeld zmarł z przyczyn naturalnych w swoim domu przy 122 East 95th Street na Manhattanie. Pozostawił po sobie córkę Ninę Hirschfeld West i trzecią żonę Louise Kerz.