„…Lubię tworzyć obraz, który jest tak prosty, że nie można go uniknąć, i tak skomplikowany, że nie można go rozgryźć…” – Alex Katz.
„…Malarstwo realistyczne wiąże się z pominięciem wielu szczegółów. Myślę, że mój obraz może być trochę szokujący we wszystkim, co pomija. Ale dzieje się tak, że umysł wypełnia to, czego brakuje. Malowanie to sposób na zobaczenie tego, co widziałem…” – Alex Katz.
Alex Katz (ur. 24 lipca 1927 r. w Nowym Jorku) – artysta figuratywny znany ze swoich obrazów, rzeźb i grafiki, reprezentowany przez wiele galerii na całym świecie.
Syn żydowskiego emigranta, który stracił fabrykę w Rosji w wyniku rewolucji sowieckiej i przyjechał do Nowego Jorku.
W latach 1946–1949 Katz studiował w The Cooper Union w Nowym Jorku, a w latach 1949–1950 studiował w Skowhegan School of Painting and Sculpture w stanie Maine. Co roku od początku czerwca do połowy września Katz przenosi się z loftu SoHo do wiejskiego domu z w Lincolnville w stanie Maine, gdzie zamieszkuje na stałe w 1954 r. Nawiązał bliskie relacje z miejscowym Colby College.
Katz przyznał się do zniszczenia tysiąca obrazów w ciągu pierwszych dziesięciu lat pracy malarza, aby znaleźć swój styl. Od lat 50. pracował nad bardziej swobodnym tworzeniem sztuki w tym sensie, że starał się malować „szybciej, niż myśli”.
Katz osiągnął dużą popularność w latach 80. Jest znany ze swoich dużych obrazów, których odważna prostota i kolory są obecnie postrzegane jako prekursory pop-artu.
Obrazy Katza są niemal równo podzielone na gatunki portretów i pejzaży. Od lat 60. malował widoki Nowego Jork (zwłaszcza jego najbliższe otoczenie w Soho) i krajobrazy Maine, gdzie spędza kilka miesięcy każdego roku, a także portrety członków rodziny, artystów, pisarzy i znanych nowojorczyków.
Żródłem jego inspiracji są drzeworyty wyprodukowane przez japońskiego artystę Kitagawę Utamaro.
Żona Ada Katz, którą poślubił w 1958 r., była na ponad 250 jego obrazach.
Po 1964 r. u Katza coraz częściej pojawiają się grupy postaci na obrazach. Rozpoczął projektowanie scenografii i kostiumów dla choreografa Paula Taylora na początku lat 60. XX wieku i przez lata malował wiele obrazów tancerzy. Po synnej wystawie w Whitney w 1974 r. Katz skupił się na krajobrazach, stwierdzając: „Chciałem stworzyć krajobraz środowiskowy, w którym byłeś.” Pod koniec lat 80. Katz podjął w swojej pracy nowy temat: modelki w projektowaniu odzieży, w tym Kate Moss i Christy Turlington. „Zawsze interesowałem się modą, ponieważ jest ulotna” - powiedział.
W 1977 roku Alex Katz stworzył dzieła na zamówienie, które zostały wyprodukowane w formacie billboardu nad Times Square w Nowym Jorku. Praca złożona z 23 portretowych głów kobiet. Każdy portret mierzył dwadzieścia stóp wysokości. Billboard rozciągał się na długości 247 stóp wzdłuż dwóch boków budynku RKO General i zawinął się na trzech poziomach powyżej na 60-metrowej wieży.
Katz współpracuje z poetami i pisarzami od lat 60. robiąc kilka znaczących wydań „Face of the Poet”, łącząc swoje obrazy z poezją.
Od 1951 roku prace Alexa Katza były wystawiane na ponad 200 wystawach indywidualnych i prawie 500 zbiorowych w Stanach Zjednoczonych i na świecie. Pierwszą indywidualną wystawą Katza była wystawa malarstwa w galerii Roko w Nowym Jorku w 1954 r. W 1974 r. Whitney Museum of American Art pokazało prace Alexa Katza, potem jego wystawy retrospektywne były w muzeach m.in:. Brooklyn Museum, Nowy Jork; Muzeum Żydowskie, Nowy Jork; Irish Museum of Modern Art, Dublin; Colby College Museum of Art, Maine; Staaliche Kunsthalle, Baden-Baden; Fondazione Bevilacqua La Masa, Wenecja, Centro de Arte Contemporáneo de Málaga i Saatchi Gallery, Londyn (1998).
Katz jest reprezentowany przez Gavina Browna Enterprise w Nowym Jorku, Timothy Taylor Gallery w Londynie i Galerie Thaddaeus Ropac w Paryżu / Salzburgu. Przed pokazem z Brownem był reprezentowany przez Pace Gallery przez 10 lat i przez Marlborough Gallery przez 30 lat. Druki Alexa Katza są dystrybuowane w Europie przez GALERIE FRANK FLUEGEL Nürnberg.
Prace Katza znajdują się w kolekcjach ponad 100 instytucji publicznych na całym świecie, w tym Honolulu Museum of Art, Museum of Modern Art, Nowy Jork, Metropolitan Museum of Art, Nowy Jork; Whitney Museum of American Art, NY; Smithsonian Institution, Washington, D.C .; Muzeum Sztuki Carnegie; Art Institute of Chicago; Muzeum Sztuki w Cleveland; Tate Gallery, Londyn; Centre Georges Pompidou, Paryż; Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, Madryt; Metropolitan Museum of Art, Tokio; Nationalgalerie, Berlin; i Museum Brandhorst, Monachium. [40] W 2010 roku Anthony d'Offay podarował grupę dzieł Katza Narodowej Galerii Szkocji i Tate; są pokazywane w ramach krajowego programu koncertowego, Artist Rooms.
Przez całą swoją karierę Katz był laureatem wielu nagród, w tym The John Simon Guggenheim Memorial Fellowship for Painting w 1972 r., w 1987 roku, nagroda The Queens Museum of Art Award za całokształt twórczości, Chicago Bar Association uhonorowało Katza nagrodą za sztukę w miejscach publicznych w 1985 r. W 1978 r. Katz otrzymał dotację rządu USA na udział w wymianie edukacyjnej i kulturalnej z ZSRR. Katz został nagrodzony przez American Academy of Arts and Letters w 1988 r. i wyróżniony honorowymi doktoratami przez Colby College, Maine (1984) i Colgate University, Hamilton, New York (2005). W 1990 r. został wybrany do National Academy of Design. W 2001 r. został mianowany wyróżniającym się artystą Philipa Morrisa w American Academy w Berlinie i otrzymał wyróżnienie Cooper Union Nagroda w 2000 r. Oprócz tego zaszczytu w 1994 r. Cooper Union Art School utworzyła Visiting Chair in Painting Alexa Katza. W 2005 roku Katz był honorowym artystą na inauguracyjnym dorocznym cyklu sztuk wizualnych Richarda Graya na festiwalu humanistycznym w Chicago. W 2007 roku został uhonorowany nagrodą za całokształt twórczości National Academy of Design w Nowym Jorku.
Jego technika zawdzięcza wiele wyrazistej sztuce komercyjnej i ilustracji, a ta cecha, wraz z nieskomplikowanym pokazem współczesnych tematów, łączy się z pop-artem.
W kwietniu 1986 r. na SoHo w Nowym Jorku, udało mi się spotkać z Alex Katz i zrobić mu serię portretów, już wówczas był wielkim artystom o którego prace biły się galerie i muzea.
Pamiętam, że zapytał mnie czy mam jakieś wymagania w stosunku do niego. Powiedziałem mu, aby był sobą, a zdjęcia robię do albumu i wystawy o czym mu napiszę. Jakiś czas po sesji wysłałem mu 2 zdjęcia, które chce użyć do albumu. Otrzymałem od niego list:
May 28, 1986
Szanowny Panie Czapliński,
Dziękuję za zdjęcia. Byłbym szczęśliwy, mogąc być częścią twojego albumu „Famous Faces of America”.
Z dwóch zdjęć, które wysłałeś, wolę to z ręką.
Twoje fotografie nie upiększają, zadawalając równocześnie wymogi próżności
Powodzenia i jeszcze raz dziękuję.
Z poważaniem,
—Alex KATZ, malarz
Te dwa zdjęcia, znalazły się w moim albumie FACE to FACE, do którego eseje napisał Jerzy Kosiński.
„…Używam teraz iPhone'a do informacji. Ale dzięki selfie nie wiem, co robią ci ludzie. To tak, jakby wierzyli, że to, co widzą, jest prawdziwe, nawet przy użyciu [filtrów]. I niech Bóg ich błogosławi! Ale dla mnie to nie jest autoportret, to projekt rzeczywistości…” – Alex Katz.
PORTRAIT with HISTORY Alex Katz
“...I like to make an image that is so sample you can't figurę it out..." – Alex Katz.
“…Realist painting has to do with leaving out a lot of detail. I think my painting can be a little shocking in all that it leaves out. But what happens is that the mind fills in what’s missing…Painting is a way of making you see what I saw…” – Alex Katz.
Alex Katz (born July 24, 1927 in New York) - a figurative artist known for his paintings, sculptures and graphics, represented by many galleries around the world.
The son of a Jewish immigrant who lost his factory in Russia as a result of the Soviet revolution and came to New York.
In 1946–1949 Katz studied at The Cooper Union in New York, and in 1949–1950 he studied at the Skowhegan School of Painting and Sculpture in Maine. Every year, from early June to mid-September, Katz moves from the SoHo loft to a country home in Lincolnville, Maine, where he resides permanently in 1954. He established close relationships with the local Colby College.
Katz confessed to destroying one thousand paintings during the first ten years of the painter's work to find his style. From the 1950s, he worked on creating art more freely in the sense that he tried to paint "faster than he thinks”.
Katz achieved great popularity in the 1980s. He is known for his large paintings, whose bold simplicity and colors are now seen as precursors of pop art.
Katz's paintings are almost equally divided into genres of portraits and landscapes. From the 1960s, he painted New York views (especially his immediate surroundings in Soho) and the landscapes of Maine, where he spends several months each year, as well as portraits of family members, artists, writers and famous New Yorkers.
The source of his inspiration are wood engravings produced by the Japanese artist Kitagawa Utamaro.
The wife of Ada Katz, whom he married in 1958, was in over 250 of his paintings.
After 1964, Katz's groups of characters appear in paintings more and more often. He began designing sets and costumes for choreographer Paul Taylor in the early 1960s and painted many dancers' paintings for years. After the famous Whitney exhibition in 1974, Katz focused on landscapes, saying, "I wanted to create the environmental landscape you were in." In the late 1980s, Katz took up a new topic in his work: models in clothing design, including Kate Moss and Christy Turlington. "I've always been interested in fashion because it's fleeting," he said.
In 1977, Alex Katz created commissioned works that were produced in billboard format over Times Square, New York. The work consists of 23 portrait heads of women. Each portrait was twenty feet high. The billboard stretched 247 feet along the two sides of the RKO General building and wrapped three levels above the 60-meter tower. Katz has been working with poets and writers since the 1960s to make several significant editions of Face of the Poet, combining his paintings with poetry. Since 1951, Alex Katz's works have been exhibited at over 200 individual and nearly 500 collective exhibitions in the United States and the world. Katz's first solo exhibition was the painting exhibition at the Roko Gallery in New York in 1954. In 1974, the Whitney Museum of American Art showed the works of Alex Katz, then his retrospective exhibitions were in museums, among others: Brooklyn Museum, New York; Jewish Museum, New York; Irish Museum of Modern Art, Dublin; Colby College Museum of Art, Maine; Staaliche Kunsthalle, Baden-Baden; Fondazione Bevilacqua La Masa, Venice, Centro de Arte Contemporáneo de Málaga and Saatchi Gallery, London (1998). Katz is represented by Gavin Brown Enterprise in New York, Timothy Taylor Gallery in London and Galerie Thaddaeus Ropac in Paris / Salzburg. Before the show with Brown, he was represented by the Pace Gallery for 10 years and by the Marlborough Gallery for 30 years. Alex Katz's prints are distributed in Europe by FRANK FLUEGEL Nürnberg GALLERIES. Katz's works are in the collections of over 100 public institutions around the world, including the Honolulu Museum of Art, the Museum of Modern Art, New York, the Metropolitan Museum of Art, New York; Whitney Museum of American Art, NY; Smithsonian Institution, Washington, D.C .; Carnegie Art Museum; Art Institute of Chicago; Cleveland Museum of Art; Tate Gallery, London; Center Georges Pompidou, Paris; Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, Madrid; Metropolitan Museum of Art, Tokyo; Nationalgalerie, Berlin; and Museum Brandhorst, Munich. [40] In 2010, Anthony d'Offay donated the Katz group of works to the National Gallery of Scotland and Tate; are shown as part of the national concert program, Artist Rooms.
Throughout his career, Katz has won many awards, including The John Simon Guggenheim Memorial Fellowship for Painting in 1972, in 1987, The Queens Museum of Art Award for lifetime achievement, the Chicago Bar Association honored Katz with an art award in places public in 1985. In 1978, Katz received a grant from the US government to participate in educational and cultural exchanges with the USSR. Katz was awarded by the American Academy of Arts and Letters in 1988 and awarded honorary doctorates by Colby College, Maine (1984) and Colgate University, Hamilton, New York (2005). In 1990 he was elected to the National Academy of Design. In 2001, he was named an outstanding artist Philip Morris at the American Academy in Berlin and received the Cooper Union Award in 2000. In addition to this honor in 1994, Cooper Union Art School created the Visiting Chair in Painting by Alex Katz. In 2005, Katz was an honorary artist at Richard Gray's inaugural annual visual arts series at the Chicago Humanities Festival. In 2007, he was honored with the Lifetime Achievement Award of the National Academy of Design in New York. His technique owes a lot to expressive commercial art and illustrations, and this feature, together with the uncomplicated display of contemporary themes, is combined with pop art. In April 1986 at SoHo in New York, I was able to meet Alex Katz and make him a series of portraits, he was already a great artist whose work galleries and museums were fighting for. I remember he asked me if I had any requirements for him. I told him to be himself, and I take pictures for the album and exhibition, which I will write to him. Some time after the session, I sent him 2 pictures that I wants to use for the album. I received a letter from him:
May 28, 1986
Czeslaw Czaplinski
Dear Mr. Czaplinski,
Thank you for the photographs. I would be happy to be part of your show and album "Famous Faces of America”
Of the two you sent, I prefer the one with the hand.
All of the photographs have an unglamorized presence while satisfying the requirements of vanity.
Good luck and thank you, once more.
Yours truly,
Alex Katz
These two photos were in my album FACE to FACE, for which essays Jerzy Kosiński wrote.
“…I use the iPhone now for information. But with selfies, I don’t know what those people are doing. It’s like they believe what they see is real, even with the [filters]. And God bless them! But to me, it’s not a self-portrait, it’s a reality project...” – Alex Katz.
Comments