„…Podstawową rzeczą było dla mnie zawsze, by moje pastisze nie były karykaturami, dlatego nie ma w nich złośliwości czy chęci ośmieszenia moich modeli. Chciałem, by była to zabawa dla nich i dla mnie, i sądzę, że mi się to udało…” – Konrad Pollesch.
Konrad Karol Pollesch (ur. 12 kwietnia 1940 w Tychach) – artysta fotograf, wykładowca akademicki.
W latach 1958–1963 studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagielońskim. Od roku 1962 zajmuje się fotografią, podróżując po wielu krajach m.in.: Austrii, Finlandii, Francji, Niemczech, Szwajcarii, Włoszech, Szwecji, USA (gdzie przebywał dwukrotnie jako stypendysta, w 1979 r. Fundacji Kościuszkowskiej, a w 1988 r. Departamentu Stanu. W latach 1971–1997 prowadził zajęcia dydaktyczne z fotografii dla studentów Instytutu Archeologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się portretem i pejzażem. Specjalizuje się w fotografowaniu dzieł sztuki. Jest autorem zdjęć do albumów z serii „Muzea Świata” oraz dwóch albumów o Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie. W latach 1987-1990 dokumentował działania teatru Cricot 2 Tadeusza Kantora. Od 1985 r. wykonuje zdjęcia w technice gumy. Od 1991 roku jest członkiem Europejskiego Stowarzyszenia Piktoralistów z siedzibą w Brukseli.
Jest autorem ponad 40 wystaw indywidualnych w Polsce oraz za granicą m.in.: USA, Kanadzie, Francji, Austrii, Belgii, Szwajcarii, Izraelu i Czechosłowacji, m.in.: Nigdy tu już nie powrócę, Cricoteka, Kraków (1988), Kantor w fotografii Pollesch'a, pałac „Pod Baranami”, Kraków (1989), “30 gum z cmentarza Remuh", Galeria Hadar (1991), “Dwadzieścia zdjęć z jednego negatywu w technice gumowej", Galeria ZPAF w Krakowie (1992), “Konrad K. Pollesch GUMA", Mała galeria fotografiki ZPAF w Toruniu (1995), Tadeusz Kantor fotografato da Pollesch, Instytut Polski w Rzymie (1995/96), Antenaci naszych wielkich, Muzeum UJ, Kraków (2003/2004).
Jego prace znajdują się w zbiorach m.in.: International Center of Photography i Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Bibliotece Kongresu Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie, Musee d'Art et d'Histoire we Fryburgu w Szwajcarii, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Łodzi, Muzeum Narodowym we Wrocławiu, Muzeum UJ i Muzeum Historii Fotografii w Krakowie oraz licznych prywatnych kolekcjach w kraju i zagranicą.
Jest autorem albumów m.in.: Muzeum Narodowe w Krakowie Kolekcja XX Czartoryskich, pod red. Marka Roztworowskiego (1978), Muzeum Czartoryskich. Historia i zbiory, pod red. Zdzisław Żygulski jr. (1998).
Powstał o nim 50-minutowy film zrealizowany przez Stefana Szlachtycza w TVP pt. „Konrad P.”.
Interesowałem się Konradem Pollesch, ze względu na jego zdjęcia portretowe wybitnych postaci, a szczególnie Tadeusza Kantora, którego udało mi się spotkać w latach 80-tych w Nowym Jorku w awangardowym Teatrze La MaMa. Po pierwszszej sesji w teatrze na próbie, było następne spotkanie z inną sztuką, zbliżyliśmy się do siebie, zaprosił mnie do Krykoteki w Krakowie, zrobiłem z nim ostatni przed jego śmiercią drmatyczny wywiad. Z Pollesch pierwszy raz spotkaliśmy się 8 października 2015 r. na jego wystawie właśnie Kantora w Arkadach Kubickiego w Warszawie. Co ciekawe, główne portrety Pollescha, zrobiłem w jego krakowskim studio, gdzie go odwiedziłem 1 sierpnia 2016. Czyli fotografa rozbroiłem w jego pieczarze, tam, gdzie zaprasza innych i fotografuje, czuł się tam bezpiecznie. A 29 września 2016 r. zaprosiłem go do Łazienek Królewskich w Warszawie, do Pałacu Myśliwieckiego, gdzie prowadziłem spotkania „Artyści w Łazienkach”, tu już wystąpił elegancko w muszce, zobaczcie zresztą sami.
KIM JEST ARTYSTA? – to temat, który drążyłem przez sześć lat, podczas spotkań z wybitnymi postaciami kultury, na spotkaniach pt. „ARTYŚCI w ŁAZIENKACH” w Pałacu Myśliwieckim w Łazienkach Królewskich w Warszawie.
—Czesław Czapliński: Kim jest artysta?
– Konrad Pollesch: Marzycielem, chcącym swoim dziełem przejść do wieczności.
Kwestionariusz Prousta to rodzaj zabawy towarzyskiej znanej wśród europejskich mieszczuchów i salonowców co najmniej od 2 poł. XIX wieku. Tytuł kwestionariusza pochodzi od nazwiska francuskiego pisarza Marcela Prousta (1871–1922). Kwestionariusz składał się z kilkunastu pytań dotyczących osobowości osoby, która na nie odpowiadała, jej upodobań, zamiłowań itp. Pozornie błahy, stał się kwestionariusz Prousta jednym z pierwszych przykładów „testu” osobowości.
—Główna cecha mojego charakteru?
–Niepewność.
—Cechy, których szukam u mężczyzny?
– Lojalność.
—Cechy, których szukam u kobiety?
– Mądrość i uległość.
—Co cenię najbardziej u przyjaciół?
– Przywiązanie.
—Moja główna wada?
– Naiwność.
—Moje ulubione zajęcie?
– Myślenie.
—Moje marzenie o szczęściu?
– Wieczność.
—Co wzbudza we mnie obsesyjny lęk?
– Samotność.
—Co byłoby dla mnie największym nieszczęściem?
– Utrata wzroku.
—Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie był tym, kim jestem?
– Pilotem odrzutowców.
—Kiedy kłamię?
– Kiedy muszę.
—Słowa, których nadużywam? y
– Wspaniał.
—Ulubieni bohaterowie literaccy?
– Hans Castorp, Arcadio Buendia, Walter Faber.
—Ulubieni bohaterowie życia codziennego?
– Moi wierni przyjaciele.
—Czego nie cierpię ponad wszystko?
– Głupoty.
—Dar natury, który chciałbym posiadać?
– Talent.
—Jak chciałbym umrzeć?
– We śnie.
—Obecny stan mojego umysłu?
– Spokój.
—Błędy które najczęściej wybaczam?
– Niechciane.
Proust, zanim jeszcze został uznanym pisarzem, miał odpowiadać dwukrotnie na zestaw pytań zadanych przez przyjaciółkę; raz jako zaledwie nastolatek i ponownie jako młodzieniec. Manuskrypt z odpowiedziami Prousta został odnaleziony w roku 1924, już po śmierci słynnego pisarza. I w ten sposób nazwisko Prousta zostało powiązane z pytaniami z kwestionariusza na zawsze. Amerykańska pop-kultura pokochała zresztą stylistykę tego typu pytań. Od roku 1993 kwestionariusz Prousta zagościł na łamach „Vanity Fair” jako stała rubryka.
„…Pollesch, obdarzony niezwykłym talentem twórczym i przyjazną ludziom osobowością, ze znacznym poczuciem humoru, dysponuje znakomitym, najbardziej nowoczesnym warsztatem fotograficznym. Stał się dokumentalistą życia uniwersyteckiego w Krakowie w ciągu minionych kilkudziesięciu lat. Skupił się na wizerunkach profesorów, fotografując ich zrazu w pełnej gronostajowej glorii, potem jednak wpadł na pomysł wielkiej maskarady – kostiumowania profesorów strojami pożyczonymi z portretów sławnych mistrzów…” – prof. Zdzisław Żygulski (junior)
PORTRAIT with HISTORY Konrad Pollesch
"... The basic thing for me was always that my pastiche were not caricatures, so there is no maliciousness or desire to ridicule my models. I wanted it to be fun for them and me, and I think I did it ... "- Konrad Pollesch.
Konrad Karol Pollesch (born April 12, 1940 in Tychy) - artist photographer, academic lecturer.
In the years 1958–1963 he studied Polish philology at the Jagiellonian University. Since 1962 he has been involved in photography, traveling around many countries, including Austria, Finland, France, Germany, Switzerland, Italy, Sweden and the USA (where he stayed twice as a scholarship holder, in 1979 the Kościuszko Foundation, and in 1988 the Department In the years 1971–1997 he taught photography classes for students of the Institute of Archeology of the Jagiellonian University. He deals with portraiture and landscape. He specializes in photographing works of art. He is the author of photos for albums from the series "Museums of the World" and two albums about the Museum of the Princes Czartoryski In 1987-1990 he documented the activities of Tadeusz Kantor's Cricot 2 theater. He has been taking pictures in rubber technique since 1985. He has been a member of the European Pictorial Association in Brussels since 1991.
He is the author of over 40 individual exhibitions in Poland and abroad, among others: USA, Canada, France, Austria, Belgium, Switzerland, Israel and Czechoslovakia, among others: I will never return here again, Cricoteka, Kraków (1988), Kantor in Pollesch's photography, the "Pod Baranami" palace, Kraków (1989), "30 gums from the Remuh cemetery", Hadar Gallery (1991), "Twenty photos from one negative in rubber technique", ZPAF Gallery in Krakow (1992) , "Konrad K. Pollesch GUMA", Small gallery of photography ZPAF in Toruń (1995), Tadeusz Kantor photographer da Pollesch, Polish Institute in Rome (1995/96), Antenaci of our greats, Jagiellonian University Museum, Krakow (2003/2004).
His works are in the collections of, among others: the International Center of Photography and the Museum of Modern Art in New York, the Library of the United States Congress in Washington, Musee d'Art et d'Histoire in Freiburg in Switzerland, the Museum of Modern Art in Łódź, The National Museum in Wrocław, the Jagiellonian University Museum and the Museum of the History of Photography in Krakow and numerous private collections in the country and abroad.
He is the author of albums, among others: National Museum in Krakow, Collection of XX Czartoryski, edited by Marek Roztworowski (1978), Czartoryski Museum. History and collections, edited by Zdzisław Żygulski jr. (1998).
A 50-minute film about him was made by Stefan Szlachtycz on TVP entitled "Konrad P."
I was interested in Konrad Pollesch, because of his portraits of eminent figures, especially Tadeusz Kantor, whom I met in the 80s in New York at the avant-garde La MaMa Theater. After the first session in the rehearsal theater, there was another meeting with another art, we got closer to each other, invited me to Krykoteka in Krakow, I did the last dramatic interview with him before his death. We met with Pollesch for the first time on October 8, 2015 at his exhibition of Kantor in Kubicki Arcades in Warsaw. Interestingly, I made the main portraits of Pollesch in his Krakow studio, where I visited him on August 1, 2016. So I disarmed the photographer in his cavern, where he invites others and photographs, he felt safe there. And on September 29, 2016, I invited him to the Royal Łazienki Park in Warsaw, to the Myśliwiec Palace, where I hosted the "Artists in the Łazienki" meetings, here he already performed elegantly in a bow tie, see for yourself.
WHO IS AN ARTIST? - it was a topic that I delved for six years, during meetings with outstanding figures of culture, at meetings titled "ARTISTS IN BATHROOMS" at the Myśliwiec Palace in the Royal Łazienki Park in Warsaw.
—Czesław Czapliński: Who is the artist?
- Konrad Pollesch: A dreamer who wants to get to eternity with his work.
The Proust Questionnaire is a type of social game known among European townspeople and salon owners since at least the second half. XIX century. The title of the questionnaire comes from the name of the French writer Marcel Proust (1871–1922). The questionnaire consisted of a dozen or so questions about the personality of the person who answered them, their preferences, passions, etc. Apparently trivial, the Proust Questionnaire became one of the first examples of the "personality test".
—The main feature of my character?
-Uncertainty.
—Features I'm looking for in a man?
- Loyalty.
—Characteristics I am looking for a woman?
- Wisdom and submission.
—What do I value most with friends?
- Attachment.
—My major disadvantage?
- Naivety.
—My favorite activity?
- Thinking.
—My dream of happiness?
- Eternity.
—What causes me to be obsessed with fear?
- Loneliness.
—What would be my biggest misfortune?
- Loss of sight.
—Who or what I would like to be if I wasn't who I am?
- Jet pilot.
—When I lie?
- When I have to.
—Words I abuse?
- He's great.
—Loved literary heroes?
- Hans Castorp, Arcadio Buendia, Walter Faber.
—Loved heroes of everyday life?
- My loyal friends.
—What I hate above all?
- Stupid things.
—The gift of nature that I would like to have?
- Talent.
—How would I like to die?
- In a dream.
—Current state of my mind?
- Calm.
—The mistakes I forgive most often?
- Unwanted.
Proust, even before becoming a recognized writer, was to answer twice a set of questions asked by a friend; once as a teenager and again as a young man. The manuscript with Proust's answers was found in 1924, after the death of the famous writer. And so Proust's name was linked to the questionnaire forever. American pop culture, moreover, loved the style of this type of question. From 1993, Proust's questionnaire appeared in the Vanity Fair as a permanent column.
"... Pollesch, endowed with extraordinary creative talent and people-friendly personality, with a significant sense of humor, has an excellent, the most modern photographic workshop. He became a documentary filmmaker of university life in Krakow over the past several decades. He focused on the images of professors, photographing them at first in full ermine glory, but then he came up with the idea of a great masquerade - costuming professors with costumes borrowed from portraits of famous masters ... "- prof. Zdzisław Żygulski (junior)
Comentários