„…Jeśli jesteś pisarzem, znajdujesz się za ścianą ciszy i bez względu na to, co robisz, prowadzisz samochód, spacerujesz lub wykonujesz prace domowe, nadal możesz pisać, ponieważ masz taką przestrzeń…” – Joyce Carol Oates.
„…Prawdopodobnie spędzam 90% czasu na powtarzaniu tego, co napisałem…” – Joyce Carol Oates.
Joyce Carol Oates (ps. "Rosamond Smith" i "Lauren Kelly") (ur.16 czerwca 1938 w Lockport w stanie Nowy Jork) – pisarka, eseistka, poetka, autorka horrorów, thrillerów i książek dla dzieci.
Joyce zaczęła pisać opowiadania w wieku czternastu lat, kiedy otrzymała od babci pierwszą maszynę do pisania. Jako prymuska, pisała do szkolnej gazety WISP w Williamsville High School w miejscowości Williamsville w stanie Nowy Jork (obecnie Williamsville South High School). Ze względu na swoje rewelacyjne wyniki w nauce, uzyskała stypendium na Syracuse University. W wieku dziewiętnastu lat wygrała konkurs na najlepsze opowiadanie sponsorowany przez magazyn Mademoiselle. Po ukończeniu Syracuse University z wyróżnieniem w roku 1960, Oates uzyskała stopień magistra na University of Wisconsin-Madison w roku 1961.
The Vanguard Press opublikowała pierwszą powieść Oates, “With Shuddering Fall: (1964), gdy miała 26 lat.
Oates zadebiutowała w roku 1964 książką „With Shuddering Fall”, opublikowaną przez wydawnictwo Vanguard Press. Powieść opisuje losy katastrofalnego uczucia łączącego Shara i Karen, który kończy się tragedią. W 1966 roku opublikowała „Where Are You Going, Where Have You Been?”, Opowiadanie poświęcone Bobowi Dylanowi i napisane po wysłuchaniu jego piosenki „It's All Over Now, Baby Blue”. Oates pracowała w tym czasie na University of Detroit. W 1967 roku zostało jej przyznane Stypendium Guggenheima. Jej drugą powieścią był „Ogród rozkoszy ziemskich” (1967), trzecia powieść z tej serii (1969) zdobyła w 1970 National Book Award for Fiction. Akcja rozgrywa się w Detroit w okresie od lat 30. do 60. XX wieku, głównie w dzielnicach czarnego getta i otwarcie zajmuje się przestępczością, narkotykami oraz konfliktami rasowymi i klasowymi. Od tego czasu publikuje średnio dwie książki rocznie i od tego czasu wyszło 58 jej powieści, a także wiele sztuk i nowel, opowiadań, poezji i literatury faktu.
Jest m.in. autorką: Where Are You Going, Where Have You Been? (1974), Oni (1969), Zombie (1995), Amerykańskie apetyty (1989, wyd. pol. 2001), Po to żyłem (1995), Blondynka (2000). W średnim wieku. Romans (2001), Zabiorę cię tam (2002), Wodospad (2004), Mama odeszła (2005), Córka grabarza (2007), Czarna dziewczyna, biała dziewczyna (2006).
W 1978 r. Oates przeniosła się do Princeton w stanie New Jersey i zaczęła uczyć na Uniwersytecie Princeton, na emeryturę w Princeton przeszła w 2014 roku. Obecnie Joyce Carol Oates uczy kreatywnej krótkiej fikcji na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley od 2016 r., oferuje swój kurs w semestrach wiosennych.
Kiedy była nastolatką, czytała m.in. Fiodora Dostojewskiego, Williama Faulknera, Ernesta Hemingwaya. Oates zaczął pisać już w wieku 14 lat, zdobywając nagrodę Scholastic Art and Writing Award.
Oates założyła „The Ontario Review”, czasopismo literackie w 1974 roku w Kanadzie, wraz z Raymondem J. Smithem, jej mężem i kolegą ze studiów magisterskich. Misją magazynu, zdaniem redaktora Smitha, było połączenie kultury literackiej i artystycznej Stanów Zjednoczonych i Kanady. W 1980 roku Oates and Smith założyli niezależne wydawnictwo Ontario Review Books.
Oates został wychowany jako katolik, ale od 2007 stała się ateistką. W wywiadzie dla magazynu „Commonweal” Oates stwierdził: „Myślę o religii jako o rodzaju psychologicznej manifestacji głębokich mocy, głębokiej wyobraźni, tajemniczych mocy, które są zawsze z nami”.
Zdobyła wiele nagród za swoje pisanie, w tym National Book Award za powieść (1969), dwie nagrody O. Henry'ego, National Humanities Medal i Jerusalem Prize (2019). Jej powieści „Black Water” (1992), „What I Lived For” (1994) i „Blonde” (2000) oraz kolekcje opowiadań „The Wheel of Love” (1970) i „Lovely, Dark, Deep: Stories” (2014) były finalistami nagrody Pulitzera, Nagrodę PEN; (1997); Golden Plate Award, American Academy of Achievement; (2002): Nagroda Literacka Chicago Tribune (Chicago Tribune); (2006): National Humanities Medal; 2011: Honorary Doctor of Arts, University of Pennsylvania; 2012: Norman Mailer Prize, Lifetime Achievement; 2019: Jerusalem Prize, Lifetime Achievement.
W swoich powieściach Oates przedstawia szeroką panoramę amerykańskiego społeczeństwa i przemian kultury w ostatnich dziesięcioleciach. Szczególnie interesuje ją temat przemocy i kondycja kobiet. W Stanach Zjednoczonych najbardziej znana jest jako autorka opowiadań. Kilka razy była nominowana do Nagrody Pulitzera (m.in. za powieść „Blondynka” – opowieść biograficzną o Marilyn Monroe) i National Book Award (którą dostała w 1970 roku za powieść „Oni”).
Jest członkiem Mensy.
Co ciekawe, Oates bardzo często wspomina o dniu, w którym otrzymała swój pierwszy egzemplarz „Alicji w Krainie Czarów” Lewisa Carrolla. Lektura tej książki niezwykle głęboko wpłynęła na jej życie, kiedy jako mała dziewczynka dorastała na farmie z zaledwie kilkoma książkami. Oates jest ogromną fanką amerykańskiej poetki Sylvii Plath, a jej powieść „Szklany klosz” uznała za "bliskie perfekcji dzieło sztuki".
Joyce Carol Oates jest członkinią komisji stypendialnej Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima. Niedawno w maju 2020 r. otrzymała największą nagrodę francuską „The Cino del Duca” (200 000 euro) i ogromny prestiż Od wielu lat jest również uznawana za jedną z głównych kandydatek do literackiej Nagrody Nobla.
Nie chce być prorokiem, ale jej 60 książek, niezwykle cenionych przez krytyków i ostatnia francuska nagroda „The Cino del Duca”, może być zapowiedzią Nagrody Nobla.
Tak się złożyło, że kilka razy fotografowałem Joyce Carol Oates, ale definitywnie nie zapomnę spotkania i sesji 5 kwietnia 2003 r. w Nowym Jorku, była na wystawie malarstwa wybitnej artystki, aktorki, projektantki mody już dziś nie żyjącej GloriiVanderbilt (1924–2019) u mojego przyjaciela w Andre Zarre Gallery, gdzie ja również miałem wystawę indywidualną (FACE to FACE Photographs w kwietniu 2010). Pomogła mi wówczas sytuacja przekazania mojego albumu FACE to FACE ze zdjęciami najwybitniejszych postaci, gdzie znajdował się również portret Glorii Vanderbilt, a wstęp napisał Jerzy Kosiński. Tą sytuację widziała Joyce Carol Oates i już po tym było mi łatwo ją namówić na zdjęcia. Mimo, że w pierwszych słowach powiedziała, że nie jest do zdjęć przygotowana, to dała się namówić na zdjęcia. Później jeszcze fotografowałem ją w Princeton.
„…„Bycie zajętym” to lekarstwo na wszystkie bolączki Ameryki. To także sposób niszczenia impulsu twórczego…” - Joyce Carol Oates, “The Journal of Joyce Carol Oates: 1973-1982”.
PORTRAIT with HISTORY Joyce Carol Oates
“…If you are a writer you locate yourself behind a wall of silence and no matter what you are doing, driving a car or walking or doing housework you can still be writing, because you have that space…” – Joyce Carol Oates.
“…I probably spend 90% of my time revising what I've written…” – Joyce Carol Oates.
Joyce Carol Oates (aka "Rosamond Smith" and "Lauren Kelly") (born June 16, 1938 in Lockport, New York) - writer, essayist, poet, author of horror films, thrillers and books for children.
Joyce began writing short stories at the age of fourteen, when she received her first typewriter from her grandmother. As a top student, she wrote for the WISP school newspaper at Williamsville High School in Williamsville, New York (now Williamsville South High School). Due to her excellent academic results, she obtained a scholarship at Syracuse University. At nineteen, she won a competition for the best short story sponsored by Mademoiselle magazine. After graduating from Syracuse University with honors in 1960, Oates received her master's degree from the University of Wisconsin-Madison in 1961. The Vanguard Press published the first Oates novel, With Shuddering Fall: (1964), when she was 26 years old.
Oates made her debut in 1964 with "With Shuddering Fall," published by Vanguard Press. The novel describes the disastrous feeling between Shar and Karen that ends in a tragedy. In 1966, she published "Where Are You Going, Where Have You Been?", A story dedicated to Bob Dylan and written after listening to his song "It's All Over Now, Baby Blue." Oates was working at the time at the University of Detroit. In 1967, she was awarded the Guggenheim Scholarship. Her second novel was "The Garden of Earthly Delights" (1967), the third in the series (1969) won the 1970 National Book Award for Fiction. The action takes place in Detroit in the 1930s to 1960s, mainly in the black ghetto neighborhoods, and openly deals with crime, drugs, as well as race and class conflicts. Since then, she has published an average of two books a year, and has since produced 58 of her novels, as well as numerous plays and short stories, short stories, poetry and non-fiction.
There is, among others author: Where Are You Going, Where Have You Been? (1974), Oni (1969), Zombie (1995), American Appetites (1989, Polish edition 2001), That's what I lived for (1995), Blonde Girl (2000). Middle-aged. Romance (2001), I'll Take You There (2002), Waterfall (2004), Mama's gone (2005), The Gravedigger's Daughter (2007), Black Girl, White Girl (2006).
In 1978, Oates moved to Princeton, NJ, and began teaching at Princeton University, retiring from Princeton in 2014. Joyce Carol Oates is currently teaching Creative Short Fiction at the University of California, Berkeley since 2016, offering her course in the Spring Semesters.
When she was a teenager, she read, among others Fyodor Dostoyevsky, William Faulkner, Ernest Hemingway. Oates began writing at the age of 14, winning the Scholastic Art and Writing Award.
Oates founded The Ontario Review, a literary magazine in 1974 in Canada, with Raymond J. Smith, her husband and a classmate. According to editor Smith, the mission of the magazine was to combine the literary and artistic culture of the United States and Canada. In 1980, Oates and Smith founded the independent publishing house Ontario Review Books.
Oates was raised Catholic but became an atheist as of 2007. In an interview with Commonweal magazine, Oates stated, "I think of religion as a kind of psychological manifestation of deep powers, deep imaginations, mysterious powers that are always with us."
She has won numerous awards for her writing, including the National Book Award for her novel (1969), two O. Henry awards, the National Humanities Medal, and the Jerusalem Prize (2019). Her novels "Black Water" (1992), "What I Lived For" (1994) and "Blonde" (2000) and collections of short stories "The Wheel of Love" (1970) and "Lovely, Dark, Deep: Stories" (2014 ) were finalists of the Pulitzer Prize, the PEN Award; (1997); Golden Plate Award, American Academy of Achievement; (2002): Chicago Tribune Literary Award (Chicago Tribune); (2006): National Humanities Medal; 2011: Honorary Doctor of Arts, University of Pennsylvania; 2012: Norman Mailer Prize, Lifetime Achievement; 2019: Jerusalem Prize, Lifetime Achievement.
In his novels, Oates presents a wide panorama of American society and cultural change in recent decades. She is particularly interested in the topic of violence and the condition of women. In the United States, she is best known as a short story writer. She was nominated for the Pulitzer Prize several times (including the novel "The Blonde" - a biographical story about Marilyn Monroe) and the National Book Award (which she received in 1970 for the novel "They").
He is a member of Mensa.
Interestingly, Oates very often mentions the day when she received her first copy of "Alice in Wonderland" by Lewis Carroll. Reading this book had a profound effect on her life when she grew up as a little girl on a farm with just a few books.
Oates is a huge fan of the American poet Sylvia Plath and considered her novel "Glass Lampshade" to be "a work of art close to perfection".
Joyce Carol Oates is a Fellow of the Scholarship Committee of the John Simon Guggenheim Memorial Foundation. Recently, in May 2020, she received the largest French prize "The Cino del Duca" (200,000 euro) and great prestige. For many years, she has also been considered one of the main candidates for the Nobel Prize in Literature.
She doesn't want to be a prophet, but her 60 books, highly appreciated by critics, and the recent French prize, The Cino del Duca, could be a harbinger of the Nobel Prize.
It so happened that I photographed Joyce Carol Oates several times, but I will definitely not forget the meeting and session on April 5, 2003 in New York, she was at the painting exhibition of the outstanding artist, actress and fashion designer of the now dead Gloria Vanderbilt (1924–2019) at my friend's Andre Zarre Gallery, where I also had a solo show (FACE to FACE Photographs in April 2010). At that time, the situation of handing over my FACE to FACE album with photos of the most outstanding characters helped me, including a portrait of Gloria Vanderbilt, and an introduction by Jerzy Kosiński. Joyce Carol Oates saw this situation and after that it was easy for me to persuade her to take pictures. Although in the first words she said that she was not prepared for the pictures, she was persuaded to take pictures. Later I photographed her at Princeton.
“…“Keeing busy" is the remedy for all the ills in America. It's also the means by which the creative impulse is destroyed…” ― Joyce Carol Oates, “The Journal of Joyce Carol Oates: 1973-1982”.
Comments