„…Szczytko to reżyser, który „nie gry żąda od aktora, a prawdziwej śmierci”. I jego „teatr traumy” – to teatr bez teatru. Dokładniej, bez jakiegokolwiek pozorowania „teatralności”, bez koturnów i rampy, bez gry. Jego aktorzy nie „wykonują roli”, lecz po prostu żyją na scenie. I widz staje się bezwolnie wciągniętym w to życie. Nie w roli wojerysty, który to życie z ciekawością podgląda. I nie w charakterze „gościa”, zaproszonego dla doznania cudzych radości i zmartwień. Ale w charakterze „pacjenta”, który odważył się położyć pod nóż. Teatralne reflektory przypominają światło sali operacyjnej. Teatr – to transplantacja doznań i pamięci. Przeżywa się tam traumę cudzego życia, które staje się naszym własnym. Powracając ze spektaklu w świat codzienny, odkrywa się nagle, że nie jest on prawdziwy. Prawdziwy jest ten, który pozostał na scenie…” – Lidia Starodubtserva (Teatr traumy, "Teatr" nr 3/2015).
Andrzej Szczytko (ur. 9 października 1955 w Augustowie, zm. 11 czerwca 2011 w Poznaniu) – aktor teatralny i filmowy, reżyser.
Absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi (1978). Kształcił się także w Goodman School of Drama na DePaul Univerity (1980). Zadebiutował 18 listopada 1977 w Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze rolą Lentullusa w spektaklu Androkles i lew G.B. Shawa w reżyserii Henryka Tomaszewskiego.
Był aktorem Teatru im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze (1977–1978), Teatru Dramatycznego im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku (1978–1980), Teatru Współczesnego w Szczecinie (1980), Teatru Polskiego w Szczecinie (1981–1983); Teatru Polskiego w Poznaniu (1983–1991, 1995–2000); Lubuskiego Teatru im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze (1993–1995); Teatru Nowego im. Kazimierza Dejmka w Łodzi (2009–2012). Gościnnie występował na deskach Teatru Studio w Warszawie, Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, Sceny na Piętrze oraz Teatru Muzycznego w Poznaniu. Wystąpił w ponad stu rolach teatralnych w spektaklach takich reżyserów jak Krystian Lupa, Henryk Tomaszewski, Alina Obidnik, Jerzy Zegalski, Wanda Laskowska, Lech Raczek, Krzyysztof Babicki, Adam Orzechowski, Waldemar Modestowicz, Jacek Bunsch i Grzegorz Mrówczyński. Był asystentem Jerzego Kreczmara.
W latach 80. i 90. współpracował z Teatrem Polskiego Radia. W 1990 roku zadebiutował na deskach poznańskiego Teatru Polskiego reżyserią adaptacji Traktatu moralnego Czesława Miłosza. Przedstawienia w jego reżyserii były zapraszane na festiwale w Berlinie, Poczdamie, Warszawie – Teatr IMKA, Poznaniu, Rzeszowie, Kijowie – Narodowy Teatr im. Iwana Franki, Sarajewie i Mińsku – RTBD. W latach 1991–1993 pełnił funkcję dyrektora Polskiego Instytutu Sztuki Teatralnej w Nowym Jorku, a także zastępcy dyrektora (1998–2000) i p.o. dyrektora naczelnego (2000) Teatru Polskiego w Poznaniu. W latach 2000–2004 był dyrektorem naczelnym agencji reklamowej. W latach 2012–2017 był reżyserem-gościem Narodowego Teatru Dramatycznego im. Tarasa Szewczenki w Charkowie.
Na małym ekranie zadebiutował rolami Sierżanta i Człowieka wojny w Matce Courage i jej dzieciach Brechta (1983) w reżyserii Andrzeja Rozhina. Debiutem filmowym była rola Feliksa Kroguleckiego w Republice nadziei (1986) w reżyserii Zbigniewa Kuźmińskiego. Na dużym ekranie pojawiał się najczęściej w rolach drugoplanowych m.in. w Koledze Pana Boga (1986) reż. Wojciecha Brzozowicza, Powrocie do Polski (1988) reż. Paweł Pitera, Gdańsk 39 (1989) reż. Zbigniew Kuźmiński, Kanclerzu (1989) reż. Ryszard Ber, Poznań 56 (1996) reż. Filip Bajon, Ogniem i mieczem (1999) reż. Jerzy Hoffman oraz w Teczce (2007) reż. Jakub Kossakowski. Wystąpił też w wielu produkcjach telewizyjnych takich jak: Pogranicze w ogniu(1988−1991) jako porucznik Lenart, Duża przerwa (2000−2001) jako prof. Zbigniew Szawdzianiec, Tajemnica twierdzy szyfrów (2007) jako kpt. Thomas Gregg oraz w innych rolach gościnnych.
Wielokrotnie nagradzany i odznaczany m.in. w 2016 z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru otrzymał Nagrodę im. Stanisława Ignacego Witkiewicza – Nagroda Sekcji Krytyków Teatralnych PO ITI za popularyzację polskiego teatru na świecie. Odznaczony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2012) oraz Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2017). Laureat Nagrody im. Łukasza Horowskiego (2019) za wielkopolski styl budowania partnerstwa Polski i Ukrainy, Nagrody Krytyków miesięcznika społeczno-kulturalnego “Nurt” (1988), Nagrody Krytyków Dziennika Poznańskiego (1996) i Nagrody Krytyki Ukraińskiej (2015).
Występował w sztukach i reżyserował m.in. Androkles i lew (1977); Ifigenia w Taurydzie (1978); Nadobnisie i koczkodany, czyli Zielona pigułka (1978); Dziady część III(1978); Księżyc świeci nieszczęśliwym (1978); Żegnaj, Judaszu (1978); Niewidzialna kochanka czyli hiszpańskie czary (1979); Profesja pani Warren (1979); Tyberiusz(1979); Wesele (1980); Grupa Laokoona (1980); Łyżki i księżyc (1981); Betleem polskie(1982); Igraszki z dziabłem (1982); Alicja w krainie czarów (1982); Matka Courage i jej dzieci (1982); Miarka za miarką (1982); Ulisses (1983); Proces (1983); Mistrz Olof(1983); Henryk V (1984); Miszczanin szlachcicem (1985); Zmierzch (1985); Nie-Boska komedia (1986); Żmija (1986); Przygody Sindbada Żeglarza (1986); Normalne serce(1987); Dziady (1987); Ubu Król, czyli Polacy (1988); W Kraju Kłamczuchów (1990); Jan Maciej Karol Wścieklica (1990); Wyzwolenie (1990); Traktat moralny (1990); Szewcy(1991); Zabawa (1992); Zabaw jak nigdy (1994); Ślub (1995); Don Kichote (1995); Noc Walpurgii albo Kroki Komandora (1996); Świat na opak (1997); Ballady i romanse(1998); Ślub (1999); Wieczór Trzech Króli, albo co chcecie (1999); Wieczór kawalerski (1999); Mistrz i Małgorzata (2003); Okno na parlament (2007); Biederman i podpalacze(2010); Przyjazne dusze (2011); Żegnaj, Judaszu (2013); Antygona w Nowym Jorku(2014); Labirynt (2016); Noc wilków (2016); Kartoteka (2017); Antygona w Nowym Jorku (2017).
Grał w filmach m.in. Matka Courage i jej dzieci (1983); Republika Ostrowska(1985); Republika nadziei (1986); Kryptonim „Turyści” (1986); Kolega Pana Boga(1986); Powrót do Polski (1988); Pogranicze w ogniu (1988); Żelazna ręka (1989); Normalne serce (1989); Kanclerz (1989); Gdańsk 39 (1989); Poznań 56 (1996); Ach, te okienka (1997); Ogniem i mieczem (1999); Duża przerwa (2000-2001); Zrozumieć świat(2001-2003); 3 km do raju (2001); Na dobre i na złe (2001); Psie serce (2003); Plebania(2003); Chwała zwycięzcom (2003); M jak miłość (2003); Ludzie wśród ludzi (2003); Kasia i Tomek (2003); Czerwona Orkiestra (2004); Na dobre i na złe (2004); Tajemniczy zamek (2004); Pojedynek w Venlo (2004); Pensjonat pod Różą (2005); Magda M. (2005); Kopiuszek (2006); Fala zbrodni (2006); Teczka (2007); Tajemnica twierdzy szyfrów(2007); Regina (2007); Ojciec Mateusz (2009, 2011); Samo życie (2010); Pierwsza miłość (2013); M jak miłość (2013); Prawo Agaty (2014); Na Wspólnej (2016); Stulecie Winnych (2019).
KIM JEST ARTYSTA? – to temat, który drążyłem przez sześć lat, podczas spotkań z wybitnymi postaciami kultury, na spotkaniach pt. „ARTYŚCI w ŁAZIENKACH” w Pałacu Myśliwieckim w Łazienkach Królewskich w Warszawie.
—Czesław Czapliński: Kim jest artysta?
– Andrzej Szczytko: Kimś, kto rości sobie prawo do słuszności w dziedzinie sztuki i zwykle niekoniecznie ma rację.
Kwestionariusz Prousta to rodzaj zabawy towarzyskiej znanej wśród europejskich mieszczuchów i salonowców co najmniej od 2 poł. XIX wieku. Tytuł kwestionariusza pochodzi od nazwiska francuskiego pisarza Marcela Prousta (1871–1922). Kwestionariusz składał się z kilkunastu pytań dotyczących osobowości osoby, która na nie odpowiadała, jej upodobań, zamiłowań itp. Pozornie błahy, stał się kwestionariusz Prousta jednym z pierwszych przykładów „testu” osobowości.
—Główna cecha mojego charakteru?
–Andrzej Szczytko: Asertywność.
—Cechy, których szukam u mężczyzny?
–Andrzej Szczytko: Odwaga.
—Cechy, których szukam u kobiety?
–Andrzej Szczytko: Również odwaga.
—Co cenię najbardziej u przyjaciół?
–Andrzej Szczytko: Lojalność.
—Moja główna wada?
–Andrzej Szczytko: Bezkompromisowość.
—Moje ulubione zajęcie?
–Andrzej Szczytko: Renowacja antyków.
—Moje marzenie o szczęściu?
–Andrzej Szczytko: Drewniany dom nad Biebrzą.
—Co wzbudza we mnie obsesyjny lęk?
–Andrzej Szczytko: Cierpienie.
—Co byłoby dla mnie największym nieszczęściem?
–Andrzej Szczytko: Śmierć dziecka.
—Kim lub czym chciałbym być, gdybym nie był tym, kim jestem?
–Andrzej Szczytko: Nie zastanawiam się nad tym.
—Kiedy kłamię?
–Andrzej Szczytko: Gdy prawda może przynieść niepotrzebne cierpienie.
—Słowa, których nadużywam?
–Andrzej Szczytko: „Po prostu”.
—Ulubieni bohaterowie literaccy?
–Andrzej Szczytko: Karl Rossman („Ameryka” Franza Kafki) i Wilhelm z Baskerville („Imię róży” Umberto Eco).
—Ulubieni bohaterowie życia codziennego?
–Andrzej Szczytko: Społecznicy, moja żona.
—Czego nie cierpię ponad wszystko?
–Andrzej Szczytko: Chamstwa i normalizowania przemocy.
—Dar natury, który chciałbym posiadać?
–Andrzej Szczytko: Nie ma takiego.
—Jak chciałbym umrzeć?
–Andrzej Szczytko: Bezboleśnie i w ciszy.
—Obecny stan mojego umysłu?
–Andrzej Szczytko: Lekko depresyjny.
—Błędy które najczęściej wybaczam?
–Andrzej Szczytko: Głupotę.
Proust, zanim jeszcze został uznanym pisarzem, miał odpowiadać dwukrotnie na zestaw pytań zadanych przez przyjaciółkę; raz jako zaledwie nastolatek i ponownie jako młodzieniec. Manuskrypt z odpowiedziami Prousta został odnaleziony w roku 1924, już po śmierci słynnego pisarza. I w ten sposób nazwisko Prousta zostało powiązane z pytaniami z kwestionariusza na zawsze. Amerykańska pop-kultura pokochała zresztą stylistykę tego typu pytań. Od roku 1993 kwestionariusz Prousta zagościł na łamach „Vanity Fair” jako stała rubryka.
Andrzeja Szczytko fotografowałem w Warszawie 30 listopada 2017 r. Wiedziałem, że on reżyserował sztukę Janusza Głowackiego „Antygona w Nowym Jorku” w 2014 w Narodowym Teatrze Dramatycznym im. Tarasa Szewczenki w Charkowie, a w 2017 w Teatrze Nowym w Łodzi, spektakl wyprodukowany na Festiwal Łódź Czterech Kultur z okazji urodzin autora, nagrodzony przez krytyków łódzką Złotą Maską za najlepszą główną rolę męska (2018).
Od 1982 r. przyjaźniłem się z Januszem Głowackim w Nowym Jorku, gdzie przyjechał po stanie wojennym z Londynu. Fotografowałem go tam, gdzie powstawała sztuka „Antygodna w Nowym Jorku”. Janusz Głowacki o Andrzeju Szczytko jako reżyserze wyrażał się z uznaniem, a w odpowiedzi na pytanie „Po co Charkowowi Antygona w Nowym Jorku”? Mało mają własnych nieszczęść?”, o premierze w Narodowym Teatrze Dramatycznym im. Tarasa Szewczenki w Charkowie w reż. Andrzeja Szczytko. (Janusz Głowacki – wywiad w „Gazecie Wyborczej – Magazynie Świątecznym”, 16 maja 2015) powiedział m.in. „…Widocznie potrzebna, skoro przychodzą. Może chcą na dwie godziny uciec od wojny? Tam się teatr traktuje inaczej niż teraz w Polsce. Cały czas jest dialog między sceną a publicznością. Rodzaj psychodramy. Sceny przerywane są oklaskami, ludzie nie boją się śmiać z przerażających kwestii Policjanta. Sztukę wystawił charkowski Teatr Narodowy i grają aktorzy klasy Łomnickiego i Holoubka. Polski reżyser Andrzej Szczytko, dyrygował jak trzeba. Ja się ogólnie słabo wzruszam, ale mam do tego przedstawienia i do tych aktorów stosunek liryczny. Jak oglądałem Antygonę… w ich wykonaniu, zapominałem, że to ja napisałem. Tak czy inaczej, wojna, a 900 miejsc sprzedanych. Mówiono mi, że bilety kupują w Charkowie ludzie, którzy niekoniecznie mają na chleb…”.
„…Sytuacja społeczno-polityczna zawsze pośrednio lub bezpośrednio wpływa na proces twórczy. Teatr ukraiński odzyskuje po eurorewolucji możliwość tworzenia dyskursu intelektualnego, dlatego chciałbym, żeby charkowska Antygona była kontynuacją ideową naszej poprzedniej wspólnej realizacji jaką było Żegnaj, Judaszu…“ – Andrzej Szczytko.
PORTRAIT with HISTORY Andrzej Szczytko
"... Szczytko is a director who" does not ask the actor to play, but real death ". And his "theater of trauma" is a theater without theater. More precisely, without any simulation of "theatricality", without wedges and ramps, without playing. Its actors do not "perform the role", but simply live on stage. And the viewer becomes involuntarily drawn into this life. Not in the role of a voyeur who watches life with curiosity. And not as a "guest", invited to experience other people's joys and worries. But as a "patient" who dared to put under the knife. Theatrical spotlights resemble the light of an operating room. Theater is a transplant of sensations and memory. There you experience the trauma of someone else's life, which becomes your own. Returning from the performance to the everyday world, you suddenly discover that it is not real. The real is the one who remained on the stage ... "- Lidia Starodubtseva (Trauma Theater, monthly" Teatr "No. 3/2015).
Andrzej Szczytko (born October 9, 1955 in Augustów, death June 11, 2021 in Poznań) - theater and film actor, director.
A graduate of the Acting Department of the State Higher School of Film, Television and Theater Leon Schiller in Łódź (1978). He was also educated at the Goodman School of Drama at DePaul University (1980). He made his debut on November 18, 1977 at the Teatr im. Cyprian Kamil Norwid in Jelenia Góra as Lentullus in the play Androkles i Lew by G.B. Shaw directed by Henryk Tomaszewski.
He was an actor of the Teatr im. Cyprian Kamil Norwid in Jelenia Góra (1977–1978), Teatr Dramatyczny im. Aleksander Węgierka in Białystok (1978–1980), the Współczesny Theater in Szczecin (1980), the Polish Theater in Szczecin (1981–1983); Teatr Polski in Poznań (1983–1991, 1995–2000); Lubuskie Teatr im. Leon Kruczkowski in Zielona Góra (1993–1995); Teatr Nowy im. Kazimierz Dejmek in Łódź (2009–2012).As a guest artist, he performed at the Studio Theater in Warsaw, Teatr im. Wanda Siemaszkowa in Rzeszów, Sceny na Piętym and the Musical Theater in Poznań. He appeared in over a hundred theatrical roles in productions of such directors as Krystian Lupa, Henryk Tomaszewski, Alina Obidnik, Jerzy Zegalski, Wanda Laskowska, Lech Raczek, Krzyysztof Babicki, Adam Orzechowski, Waldemar Modestowicz, Jacek Bunsch and Grzegorz Mrówczyński. He was an assistant to Jerzy Kreczmar.
In the 1980s and 1990s he collaborated with the Polish Radio Theater. In 1990, he made his debut at the Polish Theater in Poznań, directing an adaptation of Czesław Miłosz's Moral Treatise. Performances directed by him were invited to festivals in Berlin, Potsdam, Warsaw - IMKA Theater, Poznań, Rzeszów, Kiev - National Theater Ivan Franko, Sarajevo and Minsk - RTBD. In the years 1991–1993 he was the director of the Polish Institute of Theater Arts in New York, as well as the deputy director (1998–2000) and acting managing director (2000) of the Polish Theater in Poznań. In the years 2000–2004 he was the managing director of an advertising agency. In the years 2012–2017 he was a guest director of the National Dramatic Theater. Taras Shevchenko in Kharkiv.
He made his feature debut in the roles of Sergeant and Man of War in Mother Courage and Her Children of Brecht (1983) directed by Andrzej Rozhin. The film debut was the role of Feliks Krogulecki in the Republic of Hope (1986) directed by Zbigniew Kuźmiński. On the big screen, he most often appeared in supporting roles, incl. in Koledze Pana Boga (1986) dir. Wojciech Brzozowicz, Return to Poland (1988) dir. Paweł Pitera, Gdańsk 39 (1989) dir. Zbigniew Kuźmiński, The Chancellor (1989) dir. Ryszard Ber, Poznań 56 (1996) dir. Filip Bajon, With Fire and Sword (1999) dir. Jerzy Hoffman and in The Briefcase (2007) dir. Jakub Kossakowski. He also appeared in many television productions such as: Pogranicze w ogniu (1988-1991) as lieutenant Lenart, Big break (2000-2001) as prof. Zbigniew Szawdzianiec, The Secret of the Cipher Fortress (2007) as Capt. Thomas Gregg and in other guest roles.
He has been awarded and decorated many times, incl. in 2016, on the occasion of the International Theater Day, he received the Stanisław Ignacy Witkiewicz - Award of the Theater Critics Section of PO ITI for popularizing Polish theater in the world. Decorated by the Minister of Culture and National Heritage with the honorary badge "Zasłużony dla Kultury Polskiej" (2012) and the Silver Medal "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" (2017). Laureate of the Łukasz Horowski (2019) for the Greater Poland style of building Polish-Ukrainian partnership, The Critics' Awards of the social and cultural monthly "Nurt" (1988), the Critics' Awards of the Poznań Journal (1996) and the Ukrainian Critics' Awards (2015).
He has appeared in plays and directed, among others Androkles and the Lion (1977); Iphigenia in Tauris (1978); Nadobnisie i voczkodany, or The Green Pill (1978); Forefathers' Eve Part III (1978); The Moon Shines Unhappy (1978); Goodbye, Judas (1978); Invisible Lover or Spanish Magic (1979); Mrs. Warren's Profession (1979); Tiberius (1979); The Wedding (1980); Laocoon's Group (1980); Spoons and the Moon (1981); Polish Betleem (1982); Igraszki z dziabłem (1982); Alice in Wonderland (1982); Courage's Mother and Her Children (1982); Measure by Measure (1982); Ulysses (1983); Trial (1983); Master Olof (1983); Henry V (1984); Miszczanin nobleman (1985); Twilight (1985); Nie-Boska komedia (1986); Żmija (1986); The Adventures of Sinbad the Sailor (1986); Normal Heart (1987); Forefathers' Eve (1987); Ubu Król, or the Poles (1988); In Kraju Kłamczuchów (1990); Jan Maciej Karol Wścieklica (1990); Liberation (1990); Moral Treatise (1990); The Shoemakers (1991); Fun (1992); Have Fun Like Never (1994); The Wedding (1995); Don Quixote (1995); Walpurgis Night or Steps of Commander (1996); The World Upside Down (1997); Ballady i romanse (1998); The Wedding (1999); Twelfth Night, or Anything You Want (1999); Bachelor Party (1999); Master and Margarita (2003); A window to the parliament (2007); Biederman and the Arsonists (2010); Friendly souls (2011); Goodbye, Judas (2013); Antigone in New York (2014); Labyrinth (2016); Night of the Wolves (2016); File (2017); Antigone in New York (2017).
He acted in films, incl. Courage's Mother and Her Children (1983); The Ostrów Republic (1985); The Republic of Hope (1986); Code name "Tourists" (1986); God's Friend (1986); Return to Poland (1988); Pogranicze w ogniu (1988); Iron Hand (1989); Normal Heart (1989); Chancellor (1989); Gdańsk 39 (1989); Poznań 56 (1996); Ah, Those Windows (1997); With Fire and Sword (1999); Big break (2000-2001); Understanding the World (2001-2003); 3 km to paradise (2001); For Good and For Bad (2001); Dog Heart (2003); Presbytery (2003); Glory to the Winners (2003); M jak miłość (2003); People Among People (2003); Kasia and Tomek (2003); Red Orchestra (2004); For Good and For Bad (2004); The Mysterious Castle (2004); Duel in Venlo (2004); Pensjonat pod Różą (2005); Magda M. (2005); Kopuszek (2006); Crime Wave (2006); Briefcase (2007); The Mystery of the Cipher Fortress (2007); Regina (2007); Father Mateusz (2009, 2011); Life itself (2010); First Love (2013); M jak miłość (2013); Agata's Law (2014); Na Wspólnej (2016); Centenary of Winni (2019).
WHO IS AN ARTIST? - this is a topic that I have been investigating for six years during meetings with outstanding figures of culture, at meetings entitled "ARTISTS in ŁAZIENKI" at the Myśliwiecki Palace in Łazienki Królewskie in Warsaw.
—Czesław Czapliński: Who is the artist?
- Andrzej Szczytko: Someone who claims to be right in the field of art and is usually not necessarily right.
The Proust Questionnaire is a kind of social game known among European townspeople and parlors from at least the second half of the 19th century. XIX century. The questionnaire is named after the French writer Marcel Proust (1871–1922). The questionnaire consisted of a dozen or so questions about the personality of the person who answered them, their likes and dislikes, etc. Seemingly trivial, the Proust questionnaire became one of the first examples of a personality "test".
—Main Character Trait?
–Andrzej Szczytko: Assertiveness.
—Features I am looking for in a man?
–Andrzej Szczytko: Courage.
—Features I am looking for in a woman?
–Andrzej Szczytko: Also courage.
—What do I value most about my friends?
–Andrzej Szczytko: Loyalty.
—My major flaw?
–Andrzej Szczytko: Uncompromising.
—My favorite activity?
–Andrzej Szczytko: Restoration of antiques.
—My dream of happiness?
–Andrzej Szczytko: A wooden house on the Biebrza River.
—What makes me obsessive?
–Andrzej Szczytko: Suffering.
—What would be the greatest misfortune for me?
–Andrzej Szczytko: Death of the child.
—Who or what would I like to be if I were not who I am?
–Andrzej Szczytko: I don't think about it.
—When am I lying?
–Andrzej Szczytko: When the truth can bring unnecessary suffering.
—Words that I overuse?
–Andrzej Szczytko: "Simply."
—Favorite literary heroes?
–Andrzej Szczytko: Karl Rossman ("America" by Franz Kafka) and William of Baskerville ("The Name of the Rose" by Umberto Eco).
—The favorite heroes of everyday life?
–Andrzej Szczytko: Social activists, my wife.
—What do I hate above all else?
–Andrzej Szczytko: Rude and normalization of violence.
—A gift of nature that I would like to have?
–Andrzej Szczytko: There is no such.
—How would I like to die?
–Andrzej Szczytko: Painlessly and in silence.
—The current state of my mind?
–Andrzej Szczytko: Slightly depressive.
—The mistakes I forgive most often?
–Andrzej Szczytko: Stupidity.
Proust, before becoming an established writer, was to answer twice a set of questions asked by a friend; once as barely a teenager and again as a youth. The manuscript with Proust's answers was found in 1924, after the death of the famous writer. And thus Proust's name was linked to the questions in the questionnaire forever. American pop culture has fallen in love with the style of this type of question. Since 1993, the Proust questionnaire has appeared in Vanity Fair as a permanent column.
Andrzej Szczytko was photographed in Warsaw on November 30, 2017. I knew that he was directing Janusz Głowacki's play "Antigone in New York" in 2014 at the National Drama Theater. Taras Shevchenko in Kharkiv, and in 2017 at the New Theater in Łódź, a performance produced for the Łódź of Four Cultures Festival on the occasion of the author's birthday, awarded by critics with the Golden Mask in Łódź for the best leading male role (2018).
From 1982, I was friends with Janusz Głowacki in New York, where he came from London after martial law. I photographed him where the play "Antigod in New York" was made. Janusz Głowacki expressed appreciation about Andrzej Szczytko as a director, and in response to the question "Why Kharkov needs Antigone in New York?" They have few misfortunes of their own? ”About the premiere at the Taras Shevchenko in Kharkiv, dir. Andrzej Szczytko. (Janusz Głowacki – interview in "Gazeta Wyborcza - Magazyn Świąteczny", May 16, 2015) said – “… Apparently needed when they come. Maybe they want to escape the war for two hours? There, theater is treated differently than it is now in Poland. There is always a dialogue between the stage and the audience. A kind of psychodrama. The scenes are interrupted by applause, people are not afraid to laugh at the policeman's terrifying lines. The play was staged by the National Theater in Kharkiv and played by actors from the Łomnicki and Holoubek class. Polish director Andrzej Szczytko conducted as necessary. I am generally not moved very much, but I have a lyrical attitude towards these performances and these actors. When I watched Antigone… performed by them, I forgot that it was me who wrote it. Anyway, war, and 900 seats sold. I was told that the tickets in Kharkiv are bought by people who do not necessarily have bread… ”.
“... The socio-political situation always directly or indirectly influences the creative process. The Ukrainian theater regains the possibility of creating intellectual discourse after the Euro-revolution, so I would like the Kharkiv Antigone to be an ideological continuation of our previous joint realization, which was Goodbye, Judas ... "- Andrzej Szczytko.
